ชื่อของผมคือคิมิซึกะ คิมิฮิโกะ นักเรียนม.6 ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นผู้ช่วยนักสืบจากคำพูดประโยคสั้นๆว่า ‘นายมาเป็นผู้ช่วยของฉันก็แล้วกัน’ จุดเริ่มต้นของเรื่องราวเกิดขึ้นเมื่อ 4 ปีก่อน ณ ระดับความสูงหนึ่งหมื่นเมตรเหนือพื้นดิน ผมถูกเลือกให้เป็นผู้ช่วยของนักสืบผู้งามประหนึ่งเทพธิดานามเซียสต้า บนเครื่องบินที่กำลังถูกจี้!?
“ฟังนะ ฉันจะหาจังหวะเด็ดหัวศัตรู ระหว่างที่พวกมันง่วนอยู่กับการยิงผู้ช่วยให้พรุนเป็นรังผึ้ง”
“เฮ้ คุณนักสืบ อย่าวางแผนการประเภทว่าเอาชีวิตฉันไปเป็นเหยื่อล่อจะได้มั้ย”
พวกผมร่วมหัวจมท้ายผจญภัยกันสารพันแบบนับจากวันนั้น— กระทั่งความตายมาพรากเราจากกัน ผมซึ่งถูกทิ้งให้เหลืออยู่เพียงลำพัง จึงกลับสู่ความเรื่อยเฉื่อยที่เรียกว่ากิจวัตรประจำวัน…ถามว่าแบบนั้นดีแล้วแน่หรือ ก็แล้วทำไมจะไม่ดีเล่า ในเมื่อมันไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใคร และที่สำคัญเหนืออื่นใด
นักสืบคนนั้นได้ตายไปแล้ว…