“ฉันสงสัยจริงจริ๊งว่าคุณน่ะถูกเก็บมา โชคยังดีที่สวรรค์เข้าข้างเรา เหอสือกุยหายสาบสูญ หาไม่เจอ! ขอเพียงแค่อวี๋กานกานแต่งงาน คลินิกนั้นก็จะเป็นของเรา แต่ตอนนี้เธอไม่ยอมเจอหน้าหยางเทียนโย่ว งั้นงานแต่งนี้จะแต่ง”
ลุงใหญ่ยังคงใจเย็น “ตอนนี้อวี๋กานกานไม่ใช่ว่ามีสามีแล้วเหรอ เกี่ยวอะไรกับมีไม่มีหยางเทียนโย่ว” จากนั้นถลึงตาอย่างดุดันใส่ป้าสะใภ้ “ปากคุณน่ะช่วยพูดอะไรที่มันเข้าหูผมหน่อย แก่ไม่ยอมตายอะไร นั้นพ่อของเรานะ!”
“มันไปเอาสามีมาจากไหน” ป้าสะใภ้กลัวลุงใหญ่มาก เบ้ปากอย่างน้อยอกน้อยใจ ทั้งยังเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะกล่าว “คุณจะบอกว่าผู้ชายที่ชื่อฟังจือหันนั้น เป็นสามีตัวจริงไม่ใช่ละครตบตาที่อวี๋กานกานจงใจสร้างขึ้นงั้นเหรอ”
ลุงใหญ่แค่นหัวเราะ
จริงหรือปลอมสำคัญตรงไหน
ถ้าฟังจือหันเป็นสามีตัวจริงได้ งั้นสามีตัวปลอมก็กลายเป็นสามีตัวจริงได้เหมือนกัน!
อวี๋กานกานกลับจากโรงพักมาถึงห้อง พบว่าใต้ตึกมีคนกำลังขนเฟอร์นิเจอร์ ทั้งหมดล้วนเป็นแบรนด์ที่นำเข้ามาจากประเทศอิตาลี สั่งมาชุดเซ็ทหนึ่งหากไม่มีเงินสักสองสามล้านหยวนทำไม่ได้นะเนี่ย
ใครกันที่ย้ายเข้ามา
รวยขนาดนี้ทำไมถึงมาอยู่ในเขตเล็กๆ ธรรมดาๆ เขตนี้
อวี๋กานกานขึ้นลิฟต์พบว่าผู้ที่ย้ายมาใหม่ ที่แท้ก็อยู่ชั้นเดียวกันกับเธอ
สิ่งที่ยิ่งทำให้เธอคาดไม่ถึงไปอีกขั้นก็คือเป็นห้องที่อยู่ติดกันกับห้องของเธอ
แต่ว่าห้องที่อยู่ติดกันนี้มีคนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงย้ายออกไปกะทันหัน
ในตอนที่อวี๋กานกานเดินผ่านห้องนั้น เธอชำเลืองตามองผ่านประตูที่เปิดค้างไว้อยู่ อยากจะดูสักหน่อยว่าคนที่ย้ายมาใหม่เป็นใคร เธอกลับเห็นท่านประธานหลิน หลินกั๋วเฟิง
เธอตกตะลึงจนตาเบิกโตอ้าปากค้าง
หลินกั๋วเฟิงกำลังสั่งให้จัดแจงย้ายของ ในตอนที่หันหน้ามาก็เห็นอวี๋กานกานพอดี สีหน้าดีอกดีใจ เดินออกมาอย่างร่าเริง “คุณหมออวี๋กลับมาแล้ว”
อวี๋กานกานถามอย่างงุนงง “ประธานหลิน นี่คุณกำลัง…”
“จยาอวี่ยอมรับการรักษาแล้ว แต่เธอขออย่างหนึ่งคือขออยู่ข้างๆ ห้องคุณ ฉันก็เลยติดต่อเจ้าของห้องนี้แล้วซื้อห้องจากพวกเขา” ประธานหลินในตอนนี้ไม่เหมือนกับตอนเจอกันที่หลินซื่อคอร์ปอเรชั่น ตอนนี้สีหน้าของเขาสดใส จิตใจเบิกบานมีความสุข
อวี๋กานกานซุบซิบกับตัวเองในใจ
มีเงินจะทำอะไรก็ได้!
แต่ว่า หลินจยาอวี่ยอมให้รักษาแล้ว?
วันนั้นตอนที่เธอออกจากห้องไปเหมือนว่าจะยังไม่ได้ตอบตกลง เธอโกหกหลินกั๋วเฟิงหรือเปล่า บอกว่าจะรักษา แท้ที่จริงแล้วแค่อยากจะออกอยากบ้าน หนีเรื่องทั้งหมดนี้
“คุณหมออวี๋ ต้องขอบคุณคุณมากจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าคุณเสนอไอเดียให้ฉันกับภรรยาจงใจเล่นละครตบตาโดยที่ให้จยาอวี่มาเห็นโดยบังเอิญ ไม่งั้นเธอคงไม่ยอมรับการรักษาไวขนาดนี้”
วันนั้นอวี๋กานกานบอกวิธีแก่หลินกั๋วเฟิง ให้เขากับหลินฮูหยินแกล้งป่วยพร้อมกัน เบื้องหลังสาเหตุการป่วยมาจากเศร้าและเป็นทุกข์เพราะเรื่องของหลินจยาอวี่ และต้องให้หลินจยาอวี่มาเห็นเข้าพอดี
แบบนี้จะได้ทำให้หลินจยาอวี่รู้ว่า ความทุกข์ของเธอไม่ได้มีเธอที่แบกรับอยู่เพียงคนเดียว แต่คนที่รักเธอก็แบกรับมันไปพร้อมๆ กันกับเธอด้วย ขนาดที่ว่าความทุกข์ที่ได้รับมากกว่าและหนักกว่าเธอด้วยซ้ำ
หากหลินจยาอวี่ยังไม่แยแส เมินได้แม้กระทั่งความทุกข์ทั้งหมดของคนที่รักเธอมากที่สุดอย่างพ่อแม่ อวี๋กานกานก็รู้สึกว่าคนแบบนี้รู้ทั้งรู้ว่าด้านหน้าเป็นเหวแต่ก็ยังเลือกเดินลงไป งั้นก็คงต้องแล้วแต่ตัวเธอกำหนดเอง
แต่หากเธอรักพ่อแม่ของตัวเองจริง ย่อมไม่จมปลักอยู่ในความทุกข์ของตัวเองอีก เธอต้องมาขอให้อวี๋กานกานให้รักษาอย่างแน่นอน
ดีจริงๆ ที่หลินจยาอวี๋เป็นคนประเภทหลัง!
แต่ไม่รู้ว่าเธอยอมรักษาแล้วจริงๆ หรือทำไปเพียงเพราะอยากให้พ่อแม่สบายใจ
สีหน้าของหลินกั๋วเฟิงเปี่ยมได้ด้วยความซาบซึ้งใจ ใช้ทั้งสองมือกุมมืออวี๋กานกาน เขย่าขึ้นลงไม่หยุดแสดงความขอบคุณ “ลูกสาวผมมอบให้เป็นหน้าที่ของคุณหมออวี๋ คุณต้องรักษาเธอให้หายดีให้ได้นะ”