ทูตเฉิงเอ้อถูกถีบเข้ามา
นั่นคือพิษยางน่อง ขอเพียงกลืนลงไป ไม่ถึงห้าวินาทีก็จะสิ้นชีพ
กู้ซีจิ่วเห็นเขากลืนยาพิษลงไปอย่างชัดเจน แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะขัดขวาง
ห้าวินาทีผ่านไป สิบวินาทีผ่านไป เชียนหลิงเทียนยังคงคุกเข่าแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น ไม่มีท่าทีว่าจะดับดิ้นแต่อย่างใด
เชียนหลิงเทียนงงงัน
ทำไมพิษถึงไม่ออกฤทธิ์? ซ่อนยาไปนานเกินไปจนเสื่อมฤทธิ์หรือ? หรือเป็นยาปลอมมาตั้งแต่แรก์
กู้ซีจิ่วกล่าวอย่างเฉื่อยชาว่า “ลืมบอกเจ้าไป ธูปหอมในห้องห้องโถงนี้นอกจากจะทำให้เจ้าตัวอ่อนปวกเปียกเหมือนแป้งทอดแล้ว มันยังมีคุณสมบัติเพิ่มเติมอีกอย่าง สามารถขจัดพิษทุกชนิดที่ไม่ได้เกิดจากมันได้ ดังนั้นยามนี้ต่อให้เจ้ากลืนพิษลงไปทั้งชามก็ไม่มีประโยชน์”
ในสมองเชียนหลิงเทียนอัดแน่นด้วยความโกรธขึ้งคั่งแค้น แต่ลู่ทางของเขาถูกผู้อื่นปิดตายไว้ล่วงหน้า ยามนี้เขาจึงไม่รู้จะทำอย่างไรชั่วขณะ
กู้ซีจิ่วโบกมือส่งสัญญาณ พวกกู่ฉานโม่พลันจรดนิ้ว กระตุ้นค่ายกล มือของทุกคนส่งลำแสงสายหนึ่งออกมา รวมตัวกันกลางอากาศ ทอดลงบนร่างเชียนหลิงเทียน…
เชียนหลิงเทียนคิดหลบหลีก แต่ร่างเขาอ่อนปวกเปียก ย่อมหลบไม่พ้น
ได้แต่เบิกตามองตนเองถูกแสงห้าสีปกคลุม หมุนวน บางจุดในร่างกายเริ่มปั่นป่วนจนอึดอัด
เขารู้ดี นั่นคือหนอนกู่ หนอนกู่ที่สามารถพาเขาไปสู่ความรุ่งโรจน์อันไร้ที่สิ้นสุดถูกทำให้ตื่นตระหนก เริ่มดิ้นรนแล้ว…
ในห้องโถงยังเงียบยิ่งนักเช่นเดิม
ถึงอย่างไรผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ล้วนเป็นอัจฉริยะผู้มีความสามารถ มิใช่พวกชอบเอะอะมะเทิ่ง
ทุกคนล้วนมองเหตุการณ์นี้อยู่เงียบๆ ไม่มีใครส่งเสียง จากนั้นก็มองผลของแสงห้าสีนั้น หลังจากเชียนหลิงเทียนหน้าบิดหน้าเบี้ยวอยู่ครู่หนึ่ง หนอนที่ดูเหมือนเส้นเลือดเส้นหนึ่งก็ผุดออกมาจากท้ายทอยเขา
หนอนตัวนั้นยาวครึ่งฉื่อ รูปร่างเหมือนเส้นเลือดมนุษย์ยิ่งนัก เดี๋ยวยืดเดี๋ยวหดดิ้นรนอยู่ตรงนั้น แปลกประหลาดและน่าขยะแขยง เมื่อหนอนตัวนี้โผล่ออกมา กระแสพลังวิญญาณที่โอบล้อมรอบกายเขาก็เลือนหายไปใรพริบตา เชียนหลิงเทียนไร้เรี่ยวแรงอยู่บนพื้น เสมือนลูกหมาตกน้ำตัวหนึ่งที่ถูกคนทอดทิ้ง มิใช่หมาป่า
ผู้ที่มีสายตาเฉียบแหลมกระซิบออกมาอดใจไว้ไม่อยู่ “ตอนนี้พลังวิญญาณเขาคือขั้นสองตอนกลาง!”
เชียนหลิงเทียนเหงื่อโทรมหน้า สีหน้าเปี่ยมความสิ้นหวัง!
คนลึกลับที่มอบกู่ให้เขาเคยบอกไว้แล้ว หากกู่นี้ถูกผู้อื่นขับออกมา เช่นนั้นพลังวิญญาณดั้งเดิมของเขาจะถูกดูดซับไปครึ่งหนึ่ง ให้เขาระวังแล้วระวังอีก!
ก่อนที่เขาจะช่วงชิงพลังวิญญาณของเชียนหลิงอวี่มา มีพลังวิญญาณขั้นหก หลังจากช่วงชิงมาแล้ว เนื่องจากเขามุมามนะ ‘ฝึกฝน’ พลังวิญญาณในปัจจุบันของเขาเกือบจะบรรลุขั้นแปดแล้ว ใกล้จะตามเยี่ยนเฉินทันแล้ว…
ห้าสิบปีที่ต่อสู้มา สูญสิ้นไปในคืนเดียว!
ถึงขั้นสู้เมื่อก่อนมิได้ด้วยซ้ำ!
เชียนหลิงเทียนจ้องมองกู้ซีจิ่ว ดวงตาแทบจะมีเปลวไฟพวยพุ่งออกมา!
ทว่ากู้ซีจิ่วกลับไม่เหลือบเลเขาเลย บนมือเธอสวมถุงมือบางๆ ชั้นหนึ่งไว้ ค่อยๆ ยื่นออกไป คีบหนอนตัวนั้นไว้ระหว่างนิ้วของเธอ
หนอนกู่ตัวนั้นย่อมไม่ยินยอม ดิ้นรนอย่างหนักอยู่ในมือเธอ อย่าเห็นเป็นเพียงหนอนกู่เล็กๆ ตัวหนึ่ง พลังกำลังนั้นเทียบกับงูเหลือมสักตัวได้เลย กู้ซีจิ่วถ่ายเทพลังวิญญาณไปที่นิ้วทั้งสอง ถึงพอฝืนกดมันไว้ได้
เธอไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรเดินไปหาเชียนหลิงอวี่ที่นั่งสมาธิอยู่ตรงนั้น กล่าวเพียงไม่กี่คำว่า “ถอดเสื้อผ้าออกเร็ว!”
ความจริงแล้วเชียนหลิงอวี่ไม่ทราบมาก่อนว่าจะขจัดกู่อย่างไร แค่ทำทุกอย่างตามท่กู้ซีจิ่วบอกเท่านั้น
ตอนนี้ถูกสั่งให้ถอดเสื้อผ้าออก เขาอดไม่ได้ที่จะลังเล อดจะมองไปรอบๆ ไม่ได้ สายตารอบข้างล้วนมองมาที่เขา มีทั้งบุรุษและสตรี ชราและอ่อนเยาว์…
เขาหน้าแดง ถามอุบอิบว่า “ไม่ถอดได้ไหม…”
“ต้องถอด!” กู้ซีจิ่วตัดบทเขา