บทที่ 107 ร่วมมือกับฉันเถอะ!
เธอยังคิดว่าฟางฉินหรือคนอื่นที่อยู่ในเหตุการณ์เห็นว่าโดนกลั่นแกล้งเป็นคนตั้งกระทู้นี้ขึ้น แต่ไม่เคยคิดเลยว่าคนคนนี้จะเป็นเยี่ยหวั่นหวัน!
กระทู้นี้พูดออกหน้าให้เธอ ช่วยเธอเรียกร้องความไม่ยุติธรรม แท้จริงแล้ว…แท้จริงแล้วเยี่ยหวั่นหวันคนที่เธอมองเป็นศัตรูมาตลอดเป็นคนโพสต์เอง?
เป็นไปได้ยังไง….
“เฉินเมิ่งฉีเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเธอไม่ใช่เหรอ? ทำไมเธอถึงทำแบบนี้?” เจียงเยียนหรานถามด้วยความอึ้ง
เยี่ยหวั่นหวันเลิกคิ้ว มองไปทางอีกฝ่ายแวบหนึ่ง “หึ เพื่อนสนิทที่สุด? เธอต่างหากล่ะที่เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเมิ่งฉี แต่ฉันไม่เหมือนบางคน โง่จนคนอื่นต้องมาเตือนถึงค่อยรู้ว่าโดนหลอกจนหัวหมุน!”
ที่จริงคำพูดนี้ของเยี่ยหวั่นหวันก็ยังมีความรู้สึกร้อนตัวอยู่บ้าง เธอก็โง่มาทั้งชีวิตกว่าไอคิวจะพัฒนา
“เธอ….” เจียงเยียนหรานพบว่าจู่ๆ เธอก็ไม่เข้าใจคนตรงหน้านี้เลย
หรือว่าตอนนั้นเยี่ยหวั่นหวันไม่ได้หลุดปาก แต่ตั้งใจพูดต่อหน้าทุกคน?
หรือว่าเฉินเมิ่งฉีก็ตีสองหน้าลงมือทำอะไรเยี่ยหวั่นหวันเหมือนกัน แล้วโดนเยี่ยหวั่นหวันจับได้ ดังนั้นท่าทีของเยี่ยหวั่นหวันถึงได้เปลี่ยนไปมากขนาดนี้?
เจียงเยียนหรานยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นไปได้ เธอคิดกระทั่งเยี่ยหวั่นหวันโดนบีบออกไปอย่างไร เพราะตอนแรกเฉินเมิ่งฉีทำเหมือนไม่ตั้งใจหลุดพูดออกมาต่อหน้าพวกเขาว่าเยี่ยหวั่นหวันมีคนเลี้ยงดูอยู่นอกโรงเรียน ชีวิตส่วนตัวเละเทะมาก แล้วยังเป็นกามโรคอีก
ตอนนี้มาคิดดู จากนิสัยของเฉินเมิ่งฉีแล้ว ความน่าเชื่อถือของคำพูดพวกนี้ควรค่าแก่การกลั่นกรองทีเดียว!
เห็นท่าทางเจียงเยียนหรานประหลาดใจสงสัย เยี่ยหวั่นหวันรู้ว่าด้วยไอคิวของอีกฝ่ายน่าจะเข้าใจเรื่องราวมากมายนี้แล้ว ดังนั้นเลยพูดด้วยสีหน้าเหมือนนักต้มตุ๋น จะหลอกให้หลงกล…
“คุณหนูใหญ่เจียง อยากจะให้ผู้ชายเลวๆ แซ่ซ่งนั่นรักเธอจนตายโงหัวไม่ขึ้นใช่ไหม? อยากจะให้เฉินเมิ่งฉีเผยธาตุแท้ออกมาต่อหน้าคนอื่นให้ชื่อเสียงฉาวโฉ่ไปทั่วหรือเปล่า? อยากจะให้นายซ่งผู้ชายเลวๆ นั่นเห็นนิสัยที่แท้จริงของเฉินเมิ่งฉีแล้วเสียใจที่ตอนแรกไม่ได้เลือกเธอใช่ไหม?”
ถึงแม้เจียงเยียนหรานไม่ได้ตอบ แต่ทุกประโยคที่เยี่ยหวั่นหวันพูด สายตาของเจียงเยียนหรานเป็นประกายขึ้นมา เห็นได้ชัดว่าทุกคำพูดของเยี่ยหวั่นหวันนั่นแทงใจดำเธอ
พูดมาถึงตอนสุดท้าย เยี่ยหวั่นหวันกะพริบตา พูดหนึ่งประโยคว่า “มาร่วมมือกับฉันเถอะ!”
เจียงเยียนหรานอึ้งไป มองไปทางอีกฝ่ายด้วยความสงสัย “ร่วมมือ? ทำไมฉันถึงต้องเชื่อเธอด้วย ทำไมฉันต้องร่วมมือกับเธอ?”
เยี่ยหวั่นหวันขบคิด “เพราะว่าฉันสวย?”
เจียงเยียนหรานทำหน้าบึ้ง
“เพราะพวกเรามีศัตรูคนเดียวกัน เหตุผลนี้เพียงพอไหม?” ครั้งนี้ เยี่ยหวั่นหวันพูดจริงจัง
เพราะข้อจำกัดของซือเยี่ยหาน จึงมีเรื่องมากมายที่เธอไม่สะดวกลงมือ ทุกวันแม้แต่จะออกไปนอกโรงเรียนยังไม่กล้าเลย จำเป็นต้องมีคนร่วมมือสักคนจริงๆ
เจียงเยียนหรานเงียบไปนานมาก จากนั้นถามขึ้นมา “ฉันรู้ได้ไหมว่าทำไม? ทำไมจู่ๆ เธอถึงเป็นศัตรูกับเฉินเมิ่งฉี?”
เยี่ยหวั่นหวันยิ้มมุมปาก “บังเอิญจัง เหมือนเธอเลย เพราะยัยนั่นอยากจะได้ผู้ชายของฉันไง”
“ผู้ชายของเธอ…” เจียงเยียนหรานรู้สึกตกใจ ดูท่าไม่ค่อยเชื่อนักว่าเยี่ยหวั่นหวันมีแฟน
หรือว่าเยี่ยหวั่นหวันจะเป็นเหมือนเธอที่แอบรักผู้ชายอยู่ฝ่ายเดียว!
คิดมาถึงตรงนี้ เจียงเยียนหรานค่อยรู้สึกเห็นใจคนหัวอกเดียวกัน
ดังนั้นเมื่อกี้เยี่ยหวั่นหวันจงใจพูดคำพวกนั้นเพื่อแทงใจดำเธอ ที่จริงแล้วก็เพื่อให้เธอคิดได้ใช่ไหม?
ถึงแม้จะเปลี่ยนมุมมองต่อเยี่ยหวั่นหวันไป แต่เพิ่งผ่านเรื่องหลอกลวงมาครั้งหนึ่ง เจียงเยียนหรานจึงไม่เชื่อใครง่ายๆ แบบนั้นอีกแล้ว ก่อนจะถามอย่างระมัดระวัง “เธออย่าคิดว่าพูดอะไรตามใจไม่กี่คำแล้วฉันจะเชื่อนะ ฉันกับเธอยังเป็นศัตรูกันอยู่!”
……………………………………………..
บทที่ 108 คุณชายเก้าต้องการพบคุณ
“มีคำหนึ่งพูดไว้ได้ดี ศัตรูของศัตรูก็คือมิตร! เธอลองคิดดูแล้วกัน ถ้าเธอยินดี ฉันรับประกันได้ว่าภายในหนึ่งวัน ฉันจะทำให้ซ่งจื่อหังคนที่ไม่เคยปรายตามองเธอ คนที่เห็นเธอเป็นเหมือนรองเท้าเก่าไม่มีค่า สายตาหันมามองแต่ตัวเธอ จะดึงยังไงก็ดึงไม่ออก! แน่นอน ถ้าเธออยากให้ฉันลบกระทู้ ฉันก็ไม่ว่าอะไร!” เยี่ยหวั่นหวันทำท่าเหมือนพวกทำนายดวงลวงโลก พูดทิ้งท้ายประโยคนี้ที่สามารถทำให้จิตใจของเจียงเยียนหรานหวั่นไหวได้แล้วเดินจากไป
เจียงเยียนหรานมองด้านหลังของเยี่ยหวั่นหวันที่เดินจากไปด้วยความอึ้ง ถึงแม้เธอไม่เชื่อเยี่ยหวั่นหวัน แต่จะไม่ยอมรับก็ไม่ได้ว่าภาพที่เยี่ยหวั่นหวันวาดให้เธอช่างน่าดึงดูดเหลือเกิน!
สิ่งที่เธอไม่พอใจมากที่สุดคือซ่งจื่อหังไม่เคยรักเธอเลยตั้งแต่แรก สิ่งที่แค้นที่สุดคือเฉินเมิ่งฉีหลอกลวงและเล่นละคร!
เธอต้องการให้ซ่งจื่อหังเสียใจ! เสียใจที่ไม่น่าทำแบบนี้ตั้งแต่แรก! เธออยากให้เฉินเมิ่งฉีชดใช้คืน!
แต่เธอกลับไม่รู้เลยว่าตัวเองควรทำอย่างไร ถ้าเธอรู้ก็คงไม่เป็นอย่างเช่นวันนี้
เยี่ยหวั่นหวัน ควรจะเชื่อเธอดีไหมนะ…
…..
หลังคุยกับเจียงเยียนหรานจบ เยี่ยหวั่นหวันกลับมาที่หอพัก ล้างเครื่องสำอางเสร็จ มาร์กหน้า จากนั้นจึงอาบน้ำ
เธอนอนลงบนเตียงแล้วคิดต่อว่าจะเด็ดดอกไม้ที่อวดดีนั่นยังไง…
อันที่จริง ซือเซี่ยและหลิงตงไม่น่าจะมีอะไรแตกต่างกันล่ะมั้ง? ไม่แน่แค่เธอแสดงออกชัดเจนด้วยความจริงใจ ซือเยี่ยหานก็ไม่น่าจะสนใจขนาดนั้นนะ?
เยี่ยหวั่นหวันลูบมือถือพลางคิดไป
ตอนที่กำลังลังเลว่าจะโทรหาซือเยี่ยหานดีไหม จู่ๆ เสียงเรียกเข้ามือถือก็ดังขึ้นมา ทำเธอสะดุ้งตกใจ
พอมองดูหน้าจอ ยิ่งตกใจไปใหญ่
สวี่อี้โทรมาหา!
“ฮัลโหล คุณหนูเยี่ย?”
“ผู้ช่วยสวี่ มีเรื่องอะไรคะ?” เยี่ยหวั่นหวันถาม
“คุณหนูเยี่ย คุณชายเก้าต้องการพบคุณครับ”
เยี่ยหวั่นหวันใจเต้นสะดุดทันที “เขาอยู่ที่ไหน?”
“บาร์เฉียหลาน ผมอยู่หน้าโรงเรียนคุณแล้วครับ รอคุณอยู่ที่เดิม” สวี่อี้ตอบ
เยี่ยหวั่นหวันสูดหายใจลึก “รู้แล้วค่ะ ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้”
หลังจากวางสาย เยี่ยหวั่นหวันไม่กล้าชักช้า ยังไม่ทันเก็บข้าวของก็รีบเร่งเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไป
ก่อนหน้านี้ก็เป็นแบบนี้ ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ไม่ว่าเวลาใดสถานที่ใด ถ้าซือเยี่ยหานต้องการพบเธอ เธอจำเป็นต้องรีบไปโดยเร็วที่สุด
อันที่จริงทุกครั้งที่ซือเยี่ยหานต้องการเจอเธอแบบฉุกละหุกก็เหมือนจะไม่มีอะไรมาก ปกติแล้วเธอไปหาเขา เขายุ่งกับธุระของเขา เธอก็แค่นั่งเฉยๆ อยู่ในสายตาเขา
บางครั้งเขามองเธอแค่แวบเดียว แล้วก็ปล่อยเธอกลับไป ประหลาดดีแท้
ตอนนี้กลับมาคิดดู ทุกครั้งเวลาซือเยี่ยหานเรียกให้เธอไปหา ท่าทีและอารมณ์เขาจะไม่ค่อยดีนัก เหมือนว่าแค่มีเธออยู่ในสายตาเขา ถึงค่อยทำให้เขาสบายใจขึ้นมาได้
ตอนนี้ซือเยี่ยหานอารมณ์ไม่ดีเหรอ
เป็นเพราะเรื่องอะไร?
กลับมาคิดถึงเรื่องวันนี้ เยี่ยหวันหวั่นรู้สึกลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมาอย่างประหลาด…
เยี่ยหวั่นหวันขึ้นไปบนรถด้วยความกังวล หยั่งเชิงถามสวี่อี้ที่ขับรถอยู่ข้างหน้าว่า “ทำไมวันนี้จู่ๆ เรียกฉันไปหาคะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”
สวี่อี้เห็นเยี่ยหวั่นหวันแวบแรกก็มีอาการตกใจ ตอนนี้เยี่ยหวั่นหวันไม่ได้แต่งหน้า สวมกระโปรงขาวที่แสนจะธรรมดา แต่กลับสวยจนทำให้ไม่อาจละสายตาได้ ผิวขาวผ่องมีออร่า หน้าตาสวยงามมีเสน่ห์…
สวี่อี้รีบดึงสติกลับมา แล้วจึงตอบ “คือว่า ขอโทษด้วยครับ คุณหนูเยี่ย ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน นิสัยคุณชายเก้าคุณก็รู้ ผมแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น!”
“แล้ววันนี้อารมณ์เขาเป็นยังไง?” เยี่ยหวั่นหวันถามอีก
“เรื่องนี้….” สวี่อี้เงียบไม่พูดอะไรทันที
เห็นปฏิกิริยาของสวี่อี้แล้ว เยี่ยหวั่นหวันถอนหายใจอย่างยอมรับโชคชะตา เอาเถอะ เธอรู้คำตอบแล้ว
………………………………………………