บทที่ 3
ขณะเดียวกัน ณ บริษัทเนปจูน
ลิลี่ออกมาจากห้องประชุมหลังจากที่ประชุมกับบรรดาผู้ถือหุ้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว เมื่อเธอเห็นพนักงานหญิงของบริษัทกำลังคุยและหัวเราะกับโทรศัพท์ของพวกเธอ
พวกเธอกล้าละจากงานของพวกเธอในเวลางานเหรอ? ลิลี่เดินเข้าไปหาพวกหล่อนและตั้งใจจะตำหนิ แต่ทันใดนั้น เธอก็สังเกตเห็นว่าพวกหล่อนกำลังดูวิดีโออยู่ และคนที่อยู่ในวิดีโอเป็นใครไปไม่ได้นอกจากแดร์ริล!
“มอเตอร์เพื่อนรัก ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันจะแก้แค้นให้แกแน่นอน…”
ในวีดิโอ แดร์ริลกำลังปลอบใจมอเตอร์ไซค์ของเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศก
“ฮ่าๆ ผู้ชายคนนี้ตลกชะมัด เขาเป็นใครนะ?”
“เธอไม่รู้จักเหรอ เขาคือสามีของคุณลินดันไง”
“อะไรนะ? เธอหมายถึงเศษขยะแดร์ริลนั่นน่ะเหรอ? งั้นที่ฉันได้ยินมาว่าเธอแต่งงานกับคนไร้ประโยชน์นั่น…”
กลุ่มหญิงสาวกำลังซุบซิบกันสนุกปาก หนึ่งในพวกเธอยืนขึ้นและล้อเลียนแดร์ริล “ฉันไม่คิดว่าพวกเธอจะรู้เรื่องนี้นะ รู้ไหมวันนี้ตอนที่ฉันเพิ่งมาถึงที่ทำงาน ฉันได้ยินแดร์ริลพูดว่าเขาจะซื้อ คำสรรเสริญจากคริสตัลให้คุณลินดัน!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า นั่นมันตลกมากเลย!”
“ใช่ๆ ดูสิเขาเซ่อซ่าขนาดไหน เขาเศร้าใจเรื่องมอเตอร์ไซค์ของเขาที่พัง แต่ คำสรรเสริญจากคริสตัลนั่นราคา 30 ล้าน เขาต้องทำงานกี่ชาติถึงจะได้มันมาล่ะเนี่ย!”
การสนทนาเป็นไปอย่างออกรสชาติจนกระทั่งมีคนหนึ่งในนั้นหันหลังแล้วสังเกตเห็นลิลี่ที่ยืนอยู่ข้างหลังพวกเธอ อารมร์บนสีหน้าของพวกหล่อนเปลี่ยนไปทันที
“ขอโทษค่ะคุณลินดัน พวกเราจะกลับไปทำงานเดี๋ยวนี้ค่ะ…”
ลิลี่กัดริมฝีปากแน่น พยายามอย่างมากที่จะไม่สนใจความอับอาย ต่อให้เธอเป็นผู้จัดการทั่วไป มันก็ยากที่จะห้ามไม่ให้อายจนหน้าแดงในสถานการณ์แบบนี้ เธอไม่ได้ออกไปทานมื้อกลางวัน เธอเลือกที่จะขังตัวเองอยู่ในออฟฟิศแทน มันช่วยไม่ได้ที่เธอจะต้องร้องไห้ออกมา
ในขณะเดียวกัน แดร์ริลเดินกลับบ้านพร้อมกับฮัมเพลงไปด้วย เขาต้องไปงานเลี้ยงรุ่นในอีกไม่นาน เพราะฉะนั้นเขาจึงกลับไปที่บ้านเพื่อเปลี่ยนชุดก่อน
แรกเริ่ม แดร์ริลนั้นกำลังอารมณ์ดี แต่ทันทีที่เขาเปิดประตูเข้าบ้าน เขาได้รับการต้อนรับจากซาแมนธาที่กำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา และมองเขาด้วยสายตาเย็นยะเยือก
“แดร์ริล มาได้เวลาพอดี มานี่ซิ”
แดร์ริลอาศัยอยู่กับครอบครัวนี้มาถึงสามปีเต็ม ความกลัวที่เขามีให้ซาแมนธานั้นมีมากเสียเหลือเกิน
“แดร์ริล ไปเก็บข้าวของ แกจะต้องไปทำเรื่องหย่าพรุ่งนี้แล้วออกจากที่นี่” ซาแมนธากล่าวเสียงเย็น
“แต่คุณนายครับ…ผมรักลิลี่ด้วยใจจริงนะ…” แดร์ริลกล่าวพร้อมกับศรีษะที่ก้มต่ำลง ตลอดสามปีที่ดูแลบ้านนี้มา มันเป็นที่แน่นอนแล้วว่าเขาเริ่มปันใจให้ลิลี่
ซาแมนธาตบลงไปที่โต๊ะเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น เธอยืนขึ้นและเดินเข้าไปหาแดร์ริล “แกรักลูกสาวฉัน? แกมีสิทธิ์อะไรไปรักเธอ? ฉันทนแกมาสามปี แกทำอะไรได้บ้างนอกจากงานคนใช้ในบ้าน? คนอย่างแกจะเหมาะสมกับลูกสาวฉันได้ยังไง? แกรู้ไหมว่ามีผู้ชายกี่คนที่แย่งกันเพื่อที่จะอยู่กับลูกสาวฉัน? แอชตัน อดาจิโอ้ เพิ่งจะโทรมาและบอกฉันว่า ตราบใดที่ฉันมอบลูกสาวให้เขา เขาจะจ่ายค่าสินสอด 20 ล้านเหรียญให้ทันที”
สินสอด 20 ล้าน? แดร์ริลยิ้มออกมาจางๆ แอชตันเป็นญาติห่างในตระกูลดาร์บี้ เขาเป็นลูกชายของป้า เงินทุนทั้งหมดที่บริษัทของแอชตันมี ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลดาร์บี้ทั้งสิ้น แดร์ริลได้ตระกูลของเขามาอยู่ในกำมือเรียบร้อยแล้ว ภายใน 24 ชั่วโมง แอชตัน อดาจิโอ้ จะไม่เหลืออะไรเลย แล้วเขาจะเอาเงิน 20 ล้านมาจากไหน?
“คุณนาย ผมจะไม่ไปจากที่นี่ ผมจะยอมรับการหย่า แต่ก็ต่อเมื่อลิลี่บอกผมต่อหน้าเท่านั้น”แดร์ริลกล่าวจบ เขาหันหลัง แล้วเดินออกจากบ้านไป
“แกกล้าดียังไง! กลับมานี่เดี๋ยวนี้นะ!” ซาแมนธากระทืบเท้าด้วยความโมโห และพยายามวิ่งตามแดร์ริลด้วยรองเท้าส้นสูง แต่เขาก็เดินออกไปไกลแล้ว
ในคืนนั้นเอง ณ บริษัทเนปจูน
ลิลี่ขังตัวเองอยู่ในห้องทำงานทั้งวัน วิดีโอของแดร์ริลนั้นดังไปทั่วทั้งบริษัท มันทำให้เขากลายเป็นตัวตลก
ลิลี่หายใจเข้าไปเฮือกใหญ่ ก่อนจะค่อยๆออกมาจากออฟฟิศ “เอาล่ะ พวกเธอสามารถกลับได้แล้ว” ลิลี่กล่าวกับพนักงานของเธอ
“คุณลินดันคะ มีพัสดุส่งมาถึงคุณค่ะ” พนักงานฝ่ายต้อนรับนำกล่องมาส่งให้ลิลี่
ทันทีที่เห็นกล่อง กลุ่มคนทั้งหมดก็ส่งเสียงฮือฮากันยกใหญ่ มัน…มันไม่ควรจะหรูหราขนาดนี้ไม่ใช่เหรอ? ทำไมแค่กล่องพัสดุถึงต้องเลี่ยมทองมาด้วย?
“ว้าว นี่มันกล่องพัสดุแบบไหนกันเนี่ย?”
“จริงด้วยค่ะ คุณลิลี่ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นกล่องพัสดุเลี่ยมทองเลย!”
“แน่นอนว่าต้องเป็นของขวัญจากใครบางคน เปิดมันแล้วดูว่ามีอะไรอยู่ในนั้นกันเถอะค่ะ คุณลินดัน”
ถึงแม้ว่าลิลี่จะคอ่นข้างเข้มงวดในที่ทำงาน แต่เธอก็ยังคงความสัมพันธ์ที่ดีกับพวกพนักงานของเธออยู่ ทุกคนล้วนสงสัยเกี่ยวกับกล่องใบนี้ ดูเหมือนกับว่าทั้งออฟฟิศจะมามุงรอบๆเธอคนเดียว
ตัวลิลี่เองก็สงสัยไม่แพ้คนอื่น เธอไม่เคยสั่งซื้อของออนไลน์ งั้นเจ้ากล่องพัสดุนี่มาจากไหนกัน? เมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังตื่นเต้น ลิลี่เผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะเปิดกล่องพัสดุออก
ในเวลาแทบจะทันที ทุกคนพลันตะลึงงัน ทั้งห้องเงียบลงจนต่อให้มีเข็มตกพื้นก็ยังได้ยินเสียง และเมื่อเวลาผ่านไปสิบวินาที ทุกๆคนก็พลันฮือฮากันเกรียวกราว
“นี่…นี่มัน…คำสรรเสริญจากคริสตัล!?”
“เป็นไปไม่ได้! ส้นสู.ที่ทั้งโลกมีมันอยู่แค่ 99 คู่ และขายในราคา 30 ล้านดอลลาร์ คำสรรเสริญจากคริสตัล คู่นั้นน่ะเหรอ!?”
“มันสวยมากๆเลย! คุณลิลี่คะ คุณช่างเป็นหญิงสาวที่โชคดีจริงๆ!”
เสียงพูดคุยดังขึ้นท่ามกลางพวกหล่อน แต่ลิลี่กลับพูดอะไรไม่ออกเลยสักคำ! เธอหลงไหลในรองเท้าส้นสูงคู่นี้มาหลายปี การมองปราดเดียวก็ทำให้เธอมั่นใจได้แล้วว่านี่มันคือของจริงแน่นอน!
นี่มันเป็นไปได้ยังไง! ลิลี่ถอยหลังด้วยความไม่อยากเชื่อ นี่เธอกำลังฝันอยู่หรือเปล่า หรือว่า…หรือว่าแอชตันขายบริษัทของเขา เพื่อซื้อรองเท้าคู่นี้ให้เป็นของขวัญแก่เธอ? ความคิดนั้นทำให้เธออบอุ่นหัวใจ ถ้าเธอใส่ คำสรรเสริญจากคริสตัล คู่นี่ไปที่งานรวมญาติล่ะก็ เธอต้องเป็นที่ฮือฮาไปทั้งงานแน่
***
เมืองตงไห่ ฟลอเรีย KTV
KTV หรือคาราโอเกะแห่งนี้เป็นหนึ่งในศูนย์ความบันเทิงที่โด่งดังที่สุดในเมืองตงไห่ มีกำลังซื้อขายมาก ใครก็ตามที่มายังที่นี่ล้วนเป็นคนดัง ทางเข้าของที่นี่คราคร่ำไปด้วยรถยนต์หรูมากมายของพวกเขา นี่คือที่ๆแดร์ริลจะมาเข้าร่วมงานเลี้ยงรุ่นมัธยมปลายของเขา
แดร์ริลขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าคันใหม่มา เขาผิวปากเป็นทำนองในขณะที่เขาจอดรถของเขาที่ทางเข้า เขาอยากจะซื้อรถยนต์ แต่เขามอบบัตรประชาชนให้หัวหน้าตระกูลไปแล้ว เขาจึงซื้อได้แค่มอเตอร์ไซค์ในตอนนี้ เขากำลังจะได้เจอเพื่อนร่วมห้องสมัยเรียนมัธยมปลายในอีกไม่นาน เขาตื่นเต้นมากทีเดียว
แต่ในขณะที่เขาจอดรถตรงที่จอดอยู่นั่นเอง เขาก็ได้ยินเสียงเสียงผิวปากอันเร่งรีบ
“หลบไปไม่ได้รึไง?! นายขี่แค่มอเตอร์ไซค์โทรมๆนั่น แต่นายจะยึดที่จอดรถทั้งหมดนั่นเนี่ยนะ?” รถ BMW ซี่รี่ส์ 5 ได้มาหยุดจอดข้างๆ คนขับได้โผล่หัวออกมาจากทางหน้าต่างและตะโกนเรียกแดร์ริล
*************************************
ชายคนนั้นและแดรรลสบสายตากัน แล้วทั้งคู่ก็ต้องประหลาดใจ! “หัวหน้าห้อง!?” แคร์ริลกล่าวแล้ววิ่งไปที่รถของเขา ผู้ชายในรถคันนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากหัวหน้าห้องของแดร์ริลสมัยมัธยมปลาย คลิฟฟอร์ด คอนเวย์ “แดร์ริล? เกิดอะไรขึ้นกับนาย?” คลิฟฟอร์ดลงมาจากรถของเขา แล้วมองตั้งแต่หัวจรดเท้าของแดร์ริลก่อนที่จะหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา จากนั้นเขาก็รีบเดินเข้าไปในคาราโอเกะ แดร์ริลเรียกเขาอีกครั้งด้วยความรู้สึกอึดอัด หวังจะเริ่มบทสนทนากัน แต่คลิฟฟอร์ดไม่มีทีท่าว่าจะยอมรับเขา ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องคาราโอเกะที่จองไว้ที่ละคน เพื่อนร่วมห้องที่เหลือล้วนมาถึงก่อนกันหมดแล้ว พวกเขาพลันหันหน้าไปทางประตูเมื่อเห็นว่าพวกเขามากันแล้ว “หัวหน้าห้องเดียวนี้หล่อขนาดนี้เลยเหรอเนีย? นายเป็นคนที่ประสบความสําเร็จอย่างแท้จริง!” ทั้งห้องเต็มไปด้วยชีวิตชีวาเมื่อพวกเขามาถึง พวกเขาเข้ามาห้อมล้อมคลิฟฟอร์ด คลิฟฟอร์ดสวมชุดสูท และมันก็ดูมีราคาแพง ที่สําคัญที่สุด เขากําลังถือกุญแจรถ BMW ไว้ในมือ ในขณะเดียวกัน แคร์ริล ผู้ถูกไล่ออกไปนอกวง สวมชุดที่ไม่มีอะไรดูดีเลย ในมือของเขาถือกุญแจมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้า รูปลักษณ์ของเขาดูไม่ต่างไปจากคนส่งของ ไม่มีใครสักคนที่สนใจเขาเลย มันช่างเป็นช่วงเวลาที่น่าอึดอัดจริงๆ ยังไงก็ตามแดร์ริลไม่ได้สนใจเรื่องพวกนั้น ดวงตาของเขาสอดส่องไปรอบๆ หลังจากไม่ได้เจอเพื่อร่วมห้องมาหลายปี เพื่อนร่วมห้องหญิงของเขาล้วนสวยขึ้นกันหมด และตําแหน่งสาวงามที่สุดในบรรดาคนทั้งหมด ไม่ว่าจะตอนไหน ยังคงเป็น จิเซลล์ ลินด์ท จีเซลล์เป็นเทพธิดาประจําห้อง เธอมักจะใส่ยีนส์ที่เน้นสัดส่วนที่งดงามของเธอเสมอ ความงามของเธอไร้ผู้ต้าน หลังจากไม่กี่ปีที่ไม่เจอจีเซลล์ ดูเหมือนตอนนี้เธอจะมีกลิ่นอายของความเป็นผู้ใหญ่ เธอมีบรรยากาศรอบตัวอันอ่อนโยน เธอสวมกางเกงยีนส์แนบเนื้อมางานเลี้ยงรุ่น แต่ก็เรียกสายตาคนที่ผ่านไปผ่านมาด้วยเช่นกัน คลิฟฟอร์ดเองก็สังเกตเห็นจีเซลล์ แล้วเขาก็ถอนสายตาไม่ได้ทันที เขาทําอะไรไม่ได้นอกจากถามออกไป “จีเซลล์ ทําไมเธอถึงน่าดึงดูดจัง เธอทําอะไรเหรอทุกวันนี้ว” ก่อนที่จจีเซลล์จะได้ตอบออกไป สาวๆข้างๆเธอก็ชิงตอบก่อน “หัวหน้าห้อง นายไม่รู้เหรอว่าจิเซลล์กําลังจะได้เป็นดารา! เธอจะเซ็นสัญญากับบริษัทแพลตตินั่มเร็วๆนี้!” “โว้ว!” ทั้งห้องฮือฮากันยกใหญ่ ใครเล่าในเมืองตงไห่จะไม่เคยได้ยินชื่อบริษัทแพลทินัม? ดาราระดับแนวหน้ามากมายอยู่ภายในบริษัทนี้! ด้วยความสัตย์จริง จิเซลล์เป็นหญิงสาวที่งดงาม และต่อให้เทียบกับดาราแนวหน้าทั้งหลาย เธอก็ไม่ได้ดูด้อยกว่าแม้แต่น้อยเลย แดร์ริลพลันตื่นเต้นขึ้นมาเมื่อได้ยินคนกล่าวถึงบริษัทแพลทินัมเมื่อเช้าวันใหม่มาถึง ทั้งบริษัทนั้นจะเป็นของเขาทันที เมื่อคิดได้ดังนั้น แคร์ริลก็ยิ้มออกมาและเข้าไปหาจีเซลล์ เขาอยากนั่งข้างเธอเพื่อที่จะพูดคุยกันสักหน่อย แต่เมื่อเขานังลง เขาก็เห็นจิเซลล์ขมวดคิ้ว เธอมีท่าที่ดูถูกเขาแล้วกล่าว “นายไม่นั่งตรงนี้ได้ไหม?” “โอ้?” แคร์ริลค่อยๆลุกขึ้นอย่างช้าๆ “มีใครนั่งตรงนี้แล้วเหรอ?” “เปล่าหรอก ฉันแค่ไม่อยากนั่งข้างนาย” จีเซลล์ตอบเสียงเย็น “แดร์ริล นายมางานเลี้ยงรุ่นมัธยมปลายของพวกเรานะ นายหาชุดที่มันดีกว่านี้ไม่ได้หรือไง? มันดูโกโรโกโสไม่ใช่เหรอที่ใส่เสื้อผ้าอย่างกับขอทานแบบนี้”