“อ๊า…”
เซียวจื่อเมิ่งตกใจจนส่งเสียงกรีดร้องดังลั่น พุ่งไปด้านหน้าพลางร้องตะโกน เซี่ยยวี่หลัวหัวใจแทบสลายเมื่อได้เห็นท่าทางน่าสงสารนั้น
ในนามีส่วนที่เป็นพื้นดินแห้งแข็ง และมีส่วนที่เป็นดินโคลน เซียวจื่อเมิ่งวิ่งไปไม่กี่ก้าวก็ย่ำลงดินโคลน จนหกล้มหัวคะมำ บนกางเกงและเนื้อตัวเต็มไปด้วยดินโคลน ท่าทางตื่นตระหนกถึงขีดสุด
เซียวจื่อเมิ่งล้มจนเสื้อผ้าเปรอะเปื้อน ทั้งยังตกใจกลัวเพราะงู จึงส่งเสียง “โฮ” ร้องไห้ทันที
เซียวจื่อเซวียนเห็นน้องสาวหกล้ม โมโหจนกำหมัดแน่น คิดจะไปบัญชีกับตัวต้นเหตุ
คนที่ร้องตะโกนเมื่อครู่คือเซียวต้าหมิน บุตรชายของท่านป้าเถียนเอ๋อในหมู่บ้าน เมื่อเซียวต้าหมินเห็นเซียวจื่อเซวียนจะมาตี ก็รีบร้องตะโกน “เซียวจื่อเซวียน ข้าไม่ได้โกหก ข้าเห็นอย่างชัดเจนว่ามีงู ไม่เชื่อเจ้าลองถามพวกเขาดู”
เด็กเหล่านั้นล้วนแต่เป็นคนที่ร่วมกันวางแผนกลั่นแกล้งเซียวจื่อเมิ่งเมื่อครู่ ย่อมต้องบอกว่ามีงู
“พวกเราก็เห็น เมื่อครู่มันเลื้อยหนีไปแล้ว”
พูดจาโกหกสมจริงเสียยิ่งกว่าอะไร
เซียวจื่อเซวียนกำหมัดแน่น แค้นจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันกลับทำอะไรไม่ได้ เขายังต้องไปปลอบจื่อเมิ่งอีก
คางของเซียวจื่อเมิ่งกระแทกดินโคลน ตรงคางเต็มไปด้วยโคลน บนตัวก็สกปรกยิ่งนัก พวกเซียวต้าหมินชะเง้อคอรอดูเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น
คราวนี้เซียวจื่อเมิ่งทำเสื้อผ้าเลอะเปรอะเปื้อนขนาดนี้ ต้องโดนด่าแน่นอน
เซี่ยยวี่หลัววิ่งไปพยุงเซียวจื่อเมิ่งให้ลุกขึ้นด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน จากนั้นจึงย่อตัวลงข้างกายนาง ตรวจดูร่างกายนางด้วยความร้อนใจ “จื่อเมิ่ง เจ็บที่ใดบ้าง?”
เมื่อเซียวจื่อเมิ่งเห็นพี่สะใภ้ใหญ่วิ่งเข้ามา จึงไม่กล้าร้องไห้ เพราะกลัวว่าจะโดนด่าอีก จึงได้แต่เบะปาก พร้อมกลั้นน้ำตา หยาดน้ำตาคลอเต็มเบ้า ขอบตาเป็นสีแดง ท่าทางเช่นนี้น่าสงสารเสียยิ่งกว่าอะไร
เมื่อเซี่ยยวี่หลัวเห็นนางไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนจึงวางใจ จึงรีบนำผ้าเช็ดหน้าออกมา ชุบน้ำในคูนาเพื่อเช็ดหน้าให้เซียวจื่อเมิ่ง เซียวจื่อเมิ่งไม่กล้าขยับเขยื้อน กัดริมฝีปากยืนนิ่งด้วยท่าทางว่าง่ายอยู่ตรงนั้น ปล่อยให้เซี่ยยวี่หลัวเช็ดหน้านางจนสะอาด
“เอาล่ะ เช็ดหน้าสะอาดแล้ว เป็นจื่อเมิ่งที่สะอาดแล้ว” เซี่ยยวี่หลัวยิ้มพร้อมกล่าว ก่อนช่วยล้างมือเซียวจื่อเมิ่งจนสะอาด
ตอนที่เซียวจื่อเซวียนหันกลับมา ก็เห็นเซี่ยยวี่หลัวกำลังเช็ดหน้าให้จื่อเมิ่ง ประกายห่วงใยจากเบื้องลึกแววตาและท่าทางระมัดระวังนั่นไม่เหมือนการเสแสร้ง
พวกเซียวต้าหมินต่างก็นิ่งอึ้ง เซียวจื่อเมิ่งหกล้ม เซี่ยยวี่หลัวไม่ด่านาง ทั้งยังช่วยเช็ดให้นางจนสะอาด?
เรื่องที่น่าตกตะลึงยิ่งกว่าคือ เมื่อเห็นเซี่ยยวี่หลัวหยิบผ้าเช็ดหน้าสะอาดผืนหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ ก็เปิดผ้าออก ภายในมีขนมหอมหวานสองชิ้น ราวกับเล่นกลก็มิปาน
เมื่อเซียวต้าหมินเห็นขนม ก็จ้องตาไม่กะพริบ
เซี่ยยวี่หลัวถือขนมไว้ มอบให้เซียวจื่อเมิ่งเหมือนมอบสมบัติล้ำค่าให้ “มา กินขนมก่อน!”
เซียวจื่อเมิ่งมองเซี่ยยวี่หลัวด้วยท่าทางขลาดกลัว แววตาเต็มไปด้วยความปรารถนาและหวาดกลัว นางอยากกิน แต่ไม่กล้ากิน
ทว่า ขนมในมือนางช่างหอมนัก
ถึงอย่างไรเซียวจื่อเมิ่งก็ยังเป็นเด็ก ไม่อาจต้านทานของอร่อยได้แม้แต่น้อย รับขนมมาด้วยท่าทางหวั่นๆ ก่อนเริ่มกิน นางกินไปพลางมองเซี่ยยวี่หลัวไปพลาง เซี่ยยวี่หลัวยิ้มตลอดเวลา เมื่อเห็นว่านางไม่ร้องไห้แล้ว จึงใช้ผ้าเช็ดหน้าช่วยเช็ดคราบดินโคลนบนกายออก
เซียวจื่อเซวียนยืนเฝ้ามองด้วยอาการเหม่อลอยอยู่ข้างๆ
คนที่อึ้งยิ่งกว่าคือเด็กเหล่านั้น เซียวจื่อเมิ่งหกล้ม เซี่ยยวี่หลัวไม่เพียงไม่ด่านาง ทั้งยังให้นางกินขนมอีก จะเป็นไปได้อย่างไร?
หลังจากเซี่ยยวี่หลัวเช็ดคราบสกปรกบนตัวเซียวจื่อเมิ่งแล้ว จึงล้างผ้าเช็ดหน้าให้สะอาด ทำทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ล้างผักอยู่ตรงคูน้ำอย่างสบายอารมณ์ เมื่อเด็กเหล่านั้นเห็นว่าเซี่ยยวี่หลัวไม่ด่าคน ก็ไม่มีอะไรให้ดูแล้ว ต่างก็แยกย้ายกันไปเก็บผักป่าต่อ
เมื่อครู่มัวคิดแต่จะดูเรื่องสนุก เพิ่งเก็บผักป่าได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น!
เซียวต้าหมินกำลังเก็บผักอย่างตั้งอกตั้งใจ จู่ๆ ก็มีคนส่งเสียงกรีดร้องดังลั่นอยู่ข้างๆ ว่า “มีงู” น้ำเสียงกรีดร้องแหลมจนแทบทะลุแก้วหู เซียวต้าหมินก็เป็นคนกลัวงู เมื่อได้ยินเสียงดังขึ้นข้างกายตัวเอง ก็ตกใจจนกระโดดโหยง เหยียบตะกร้าที่ตนเองนำมาด้วยจนแบน เกิดเสียงดัง “แกรบ” ผักป่าที่เก็บมาถูกเขาเหยียบจนเสียหาย
เซียวต้าหมินไม่มีแก่ใจจะสนใจสิ่งเหล่านั้น ตกใจจนรีบวิ่งไปด้านหน้า เมื่อถึงสถานที่ปลอดภัยแล้วจึงหยุดลง หายใจหอบพลางถาม “งู งู งูเลื้อยไปหรือยัง?”
เซี่ยยวี่หลัวยืนอยู่ที่เซียวต้าหมินย่อตัวเมื่อครู่ ใช้มือปิดปากกล่าวด้วยท่าทางเก้อเขิน “ขอโทษที งูไปไหนแล้วล่ะ…”
เซี่ยยวี่หลัวก้มตัว เซียวต้าหมินมองตามท่าทางของนาง จึงเห็นเซี่ยยวี่หลัวก้มตัวเอื้อมมือเรียวงามเก็บผ้าเช็ดหน้าสีขาวดุจหิมะขึ้นมา ผ้าเช็ดหน้ากับงู…
มันจะเหมือนกันได้อย่างไร!
เซียวต้าหมินโมโหจนตะโกนด่าเสียงดัง “เจ้าหลอกข้า!”
“อัยยะ ใครหลอกเจ้ากัน เมื่อครู่ข้าเห็นงูจริงๆ แต่มันอาจตกใจเจ้าจนเลื้อยหนีไปแล้วก็เป็นได้ เจ้าจะมาโทษข้าไม่ได้ เมื่อครู่เจ้าเองก็เห็นงูเหมือนกันไม่ใช่หรือ ฉะนั้น ในนาแห่งนี้มีงูจริงๆ! เจ้ามองเห็น ข้าก็มองเห็นเหมือนกัน”
เซียวต้าหมินโมโหเกรี้ยวกราด “เจ้า…”
ช่างเป็นสตรีจิตใจชั่วร้ายดุจอสรพิษจริงๆ
ตะกร้าโดนเหยียบจนพัง ผักป่าก็โดนเหยียบจนเสียหาย กลับไปต้องถูกท่านแม่ด่าแน่นอน
ลมหนาวพัดผ่าน แผ่นหลังเซียวต้าหมินแฉะชื้นไปด้วยเหงื่อ รู้สึกหนาวสะท้านขึ้นมาอย่างอดมิได้
แต่เซี่ยยวี่หลัวกลับหัวเราะร่า หิ้วตะกร้าขึ้น จูงเซียวจื่อเมิ่งเดินจากไป
เซียวจื่อเซวียนเม้มริมฝีปากแน่น ตอนที่มองไปทางเซียวต้าหมิน สายตานั้นเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน
เมื่อครู่ถือว่าเซี่ยยวี่หลัวแก้แค้นแทนน้องสาว นี่เรียกว่าหนามยอกต้องเอาหนามบ่ง
เซียวจื่อเซวียนยกยิ้มมุมปาก จู่ๆ ก็ตระหนักถึงอะไรบางอย่าง รอยยิ้มบนใบหน้าพลันแข็งทื่อทันที
เซี่ยยวี่หลัวน่ะหรือจะช่วยน้องสาวสั่งสอนเซียวต้าหมิน?
ปกติหากน้องสาวทำเสื้อผ้าเลอะ นอกจากนางจะด่าแล้วยังรังเกียจด้วย นางไม่สนใจเรื่องในเรือนสักนิด ขอเพียงเสื้อผ้าที่นางสวมใส่งดงามก็พอ วันนี้เซี่ยยวี่หลัวช่วยน้องสาว ทำให้เซียวจื่อเซวียนรู้สึกผิดคาดนัก
เซี่ยยวี่หลัวในช่วงสองวันนี้ ต่างจากที่ผ่านมาจริงๆ!
เซี่ยยวี่หลัวจูงมือเซียวจื่อเมิ่งกลับบ้าน
เสื้อผ้าบนตัวเซียวจื่อเมิ่งสกปรก ใส่ต่อไม่ได้แล้ว เซี่ยยวี่หลัวไปต้มน้ำที่ห้องครัว รอจนน้ำเดือดจึงยกน้ำร้อนถังใหญ่ไปที่ห้องตัวเอง ในห้องของนางมีอ่างอาบน้ำ เมื่อเตรียมน้ำเสร็จแล้ว เซี่ยยวี่หลัวจึงไปหาเซียวจื่อเมิ่ง
เพราะความอ่อนโยนของเซี่ยยวี่หลัวเมื่อครู่นี้ จึงทำให้เซียวจื่อเมิ่งไม่ได้กลัวเหมือนเดิมแล้ว เมื่อเห็นเซี่ยยวี่หลัวเข้ามา จึงรีบลุกขึ้น แม้จะยังกลัวอยู่ แต่ก็ยังเรียกพี่สะใภ้ใหญ่ด้วยท่าทางหวั่นเกรง
ถึงน้ำเสียงจะเบาบางมาก แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าก่อนหน้านี้
นี่คือความเปลี่ยนแปลง
เซี่ยยวี่หลัวยกยิ้ม “ไปห้องข้าเถอะ ข้าเตรียมน้ำอาบไว้แล้ว จะช่วยอาบน้ำให้ ดูเจ้าสิเลอะไปทั้งตัว เหมือนลูกแมวตัวเปื้อนก็มิปาน!”
เมื่อเซียวจื่อเมิ่งได้ยินว่าเซี่ยยวี่หลัวจะอาบน้ำให้ตัวเอง ก็จ้องมองเซี่ยยวี่หลัวด้วยท่าทางตกใจกลัว
อย่าว่าแต่อาบน้ำเลย แค่เรื่องช่วยเช็ดหน้าให้ในช่วงบ่าย ก็ยังถือเป็นครั้งแรก!
เซียวจื่อเซวียนไม่เชื่อว่าเซี่ยยวี่หลัวจะหวังดีขนาดนั้น ขวางอยู่ตรงหน้าเซียวจื่อเมิ่ง กล่าวด้วยถ้อยคำเด็ดขาด “ข้า… ข้าจะอาบให้น้องสาวเอง!”
เขาจ้องมองเซี่ยยวี่หลัวด้วยแววตาหวาดกลัว ร่างกายซูบผอมขวางอยู่หน้าเซียวจื่อเมิ่ง เพราะกลัวว่าเซี่ยยวี่หลัวจะทำร้ายน้องรักของตน