ลุงใหญ่มองเหตุการณ์ทั้งหมดนี้อย่างเงียบๆ ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ คลี่ยิ้มพูดกับอวี๋กานกาน “กานกาน หนูอย่าโกรธไปเลย นิสัยของพี่สาวหนูก็เป็นซะแบบนี้ ปากไม่มีหูรูด แต่ไหนแต่ไรก็พูดจาแบบนี้ แต่เขาไม่ได้มีเจตนาไม่ดีอะไรหรอกนะ”
จากนั้นด่าเหอหว่านซินอีกหนึ่งประโยค “ดูสารรูปตัวเองซะบ้างว่าเหมือนกับตัวอะไร ทั้งวี่ทั้งวันเอาแต่พูดจาบ้าๆ บอๆ”
เหอหว่านซินตะโกนออกมาอย่างไม่พอใจ “พ่อ!”
ลุงใหญ่ถลึงตาเตือนสติใส่เหอหว่านซินอย่างดุดันทันที
เหอหว่านซินทำได้เพียงข่มความโกรธเอาไว้ ถลึงตาใส่อวี๋กานกานจากนั้นเชิดหน้าไปทางอื่น
ลุงใหญ่มองอวี๋กานกานยิ้มแล้วกล่าวอีกครั้ง “พี่สาวหนูแม้ว่าจะพูดจาไม่ค่อยน่าฟัง แต่นั้นก็เป็นเพราะเขาเป็นห่วงหนู ลุงว่าจือหันก็แค่ไม่มีงานชั่วคราวเท่านั้น ผู้ชายยังไงก็ต้องมีกิจการมีงานเป็นของตัวเองนะ ถึงจะสามารถดูแลหนูและครอบครัวเป็นอย่างดีได้ ลุงเชื่อมั่นหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าจือหันเป็นผู้ชายที่มีความรับผิดชอบคนหนึ่ง ส่วนหนูกานกาน ในฐานะที่ลุงเป็นผู้ใหญ่ก็ต้องของพูดกับหนูสักหน่อย ผู้หญิงแต่งงานแล้วก็ต้องมีลูก ต้องดูแลครอบครัว งานการเป็นเรื่องรองลงมา สามีและลูกต่างหากที่สำคัญที่สุด”
ป้าสะใภ้ใหญ่ที่อยู่ข้างๆ ก็พูดเสริมขึ้นมา “ถูกต้อง ผู้หญิงคนเดียวอย่างเธอมาเปิดคลินิกรักษารงรักษาโรคอะไรกัน ผู้หญิงแต่งงานแล้วครอบครัวต้องมาเป็นอันดับแรก ไม่เช่นนั้นจะเป็นปัญหาทำให้หย่าร้างกันได้ง่ายนะ”
อวี๋กานกานไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงนั่งฟังพวกเขา คุณพูดเดี๋ยวฉันเสริมอย่างนิ่งๆ
ลุงใหญ่เองก็ไม่ได้อบรมสั่งสอนอะไรต่ออีก สะบัดมือพร้อมกับสั่ง “อย่ามัวแต่คุยกันอยู่เลย กินอาหารเถอะ วันนี้ลุงสั่งมาแต่อาหารทะเลที่หนูชอบทั้งนั้นเลยนะ…”
อวี๋กานกานคลี่ยิ้มบางๆ แต่ยิ้มไปไม่ถึงนัยน์ตา “ลุงใหญ่คะ หนูออกจากโรงพยาบาลยังไม่ถึงหนึ่งเดือนเลย ไม่ควรจะกินอาหารทะเล”
ลุงใหญ่ชะงักไปนิดหนึ่ง จากนั้นร้อง “ไอหยา” แล้วตบศีรษะตนเอง สีหน้าท่าทางกลัดกลุ้มใจ “ลุงลืมไปได้ยังไงเนี่ย เรียกพนักงานมาสั่งอาหารอย่างอื่นเพิ่มเถอะ” มือหมุนจานหมุนบนโต๊ะหมุนซุปรังนกมาตรงหน้าอวี๋กานกาน “หนูกินอันนี้ได้เหมาะกับหนู มาๆ กินซุปรังนกอบอุ่นกระเพาะก่อน”
อวี๋กานกานไม่ขยับ อาหารบนโต๊ะแพงขนาดนี้ เธอจะไม่เป็นคนจ่ายอย่างแน่นอน ฉะนั้นจะต้องไม่ขยับตะเกียบ ไม่เปิดโอกาสใดๆ ให้ลุงใหญ่เล่นงานได้
ปรากฏว่าฟังจือหันที่นั่งอยู่ข้างๆ นึกไม่ถึงว่าเขาจะหยิบถ้วยของเธอไปตักซุปรังนกมาให้
ดวงตาของอวี๋กานกานเบิกโต ตอนที่ฟังจือหันรับมือกับเธอ เขาฉลาดเป็นกรดราวกับปีศาจ ทำไมครั้งนี้ถึงมองแผนการของลุงใหญ่ไม่ออกล่ะ
เมื่อเธอเห็นว่าฟังจือหันตักซุปรังนกให้เธอแล้ว จากนั้นยังจะตักให้ตัวเองอีก เธอยื่นมือไปจับแขนของเขาไว้ พูดเสียงเบา “ไม่ต้องกินแล้ว”
“หืม” ฟังจือหันสบตาเธอ สีหน้างุนงงไม่เข้าใจ
อวี๋กานกานลอบส่งสัญญาณผ่านทางสายตาให้ บอกให้เขาอย่าขยับซี้ซั้ว
ผลที่ได้คือฟังจือหันเหมือนว่าจะไม่เข้าแม้แต่น้อย แกะมือของเธอออกตักซุปรังนกต่อ
ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ อวี๋กานกานจะพูดออกมาอย่างโจ่งแจ้งก็ไม่ได้ เธอยิ้มแห้งๆ จากนั้นพูดเสียงลอดไรฟัน “คุณล่ะก็ รูปร่างสูงใหญ่บึกบึนอย่างคุณกินรังนกอะไรกัน เดี๋ยวรังนกก็เปลี่ยนกล้ามเนื้อของคุณให้กลายเป็นไขมันหรอก”
ฟังจือหันมองหน้าเธอ มุมปากโค้งขึ้นอย่างอดไม่ได้ เป็นรอยยิ้มที่น้อยครั้งจะได้เห็น
“กลัวผมแย่งคุณเหรอ” เขายกรังนกถ้วยนั้นของตนวางไว้ตรงหน้าอวี๋กานกานด้วยเช่นกัน “ถ้วยนี้ก็เป็นของคุณ”
ตอนที่เขาดึงมือกลับ ยังหยิกหน้าเธอเบาๆ อีกด้วย อ่อนนุ่มละมุนเต็มไปด้วยรักใคร่เอ็นดู
อวี๋กานกานแข็งค้างไปในทันที หมดสิ้นถ้อยคำจะพูด
เธอกลัวว่าจะถูกฟังจือหันแย่งซะที่ไหน หมอนั้นแสดงละครรักหวานซึ้งอะไรของเขา
เธอแค่กลัวว่าจะต้องจ่ายเงินเท่านั้นโว้ยยย…