บทที่ 113 ชอบคุณมากขึ้นเรื่อยๆ
รถแล่นไปอย่างราบรื่นท่ามกลางราตรีมาถึงประตูโรงเรียนอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่รถหยุดจอด ซือเยี่ยหานพลันพูดกับเธออย่างกะทันหันประโยคหนึ่ง “อย่าได้เชื่อคำพูดของซือเซี่ย”
เยี่ยหวันหวั่นได้ยินดังนั้น สีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย จากนั้นลองเอ่ยถามขึ้น “หืม ซือเซี่ยเหรอ? เป็นเพราะว่า…พวกคุณมีเรื่องบาดหมางอะไรกันหรือเปล่า คุณคิดว่าเขาจะทำอะไรที่เป็นการทำร้ายฉันเหรอ?”
น้ำเสียงของซือเยี่ยหานเยียบเย็นผิดไปจากปกติ “เธอแค่ทำตามเท่านั้น”
“อื้ม ฉันรู้แล้ว” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า
ภายในเวลาชั่วแวบ บรรยากาศนิ่งไม่ไหวติง
หลังจากเงียบอยู่ครู่หนึ่ง เธอจ้องชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง เอ่ยออกมาทีละคำชัดๆ “ซือเยี่ยหาน ในเมื่อฉันรับปากคุณแล้วว่า จะเริ่มใหม่กับคุณอย่างดี ก็ไม่มีทางผิดคำพูดอย่างเด็ดขาด ฉันจะเชื่อใจคุณ เชื่อฟังคุณ แต่ก่อนอื่น คุณต้องให้ความเชื่อมั่นแบบเดียวกันกับฉันด้วย…”
พูดถึงตรงนี้ เยี่ยหวันหวั่นหยุดเล็กน้อย แล้วเอ่ยต่อไปว่า “ไม่อย่างนั้น…ฉันจะไม่ตัด… ความเป็นไปได้ที่หยุดกลางคัน…”
“เธอกำลังขู่ฉันเหรอ?” เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มราวกับงูพิษตัวหนึ่งพันอยู่รอบลำคอพร้อมปลิดชีวิตของเธอ อุณหภูมิในรถก็เย็นลงทันที
รู้สึกถึงแรงของฝ่ามือที่บริเวณเอวเพิ่มมากขึ้น เยี่ยหวันหวั่นสูดหายใจเข้าลึกเพื่อให้ตัวเองใจเย็นลง “ฉันยอมรับ ฉันกลัวคุณมาก ฉันเองก็ไม่มีแรงหรือกำลังที่จะไปต่อต้านคุณ ความอิสระของฉัน เกียรติของฉัน ร่างกายของฉัน ไม่ว่าจะอะไร คุณสามารถพรากมันไปได้ทั้งนั้น แต่มีของบางอย่าง มีแค่ตัวฉันเองเท่านั้นที่สามารถตัดสินได้…ความรักของฉัน…หัวใจของฉัน…แล้วก็…ชีวิตของฉัน…”
พูดมาถึงตรงนี้ เยี่ยหวันหวั่นพลันพุ่งตัวเข้าไป จูบมุมปากของชายหนุ่มที่กำลังตึงเขม็งถึงจุดสูงสุดแล้ว “แน่นอนว่า พูดถึงตอนนี้ ฉันเหมือนจะ…ชอบคุณมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว…”
พริบตาที่เสียงของเยี่ยหวันหวั่นจบลง ในนัยน์ตาของชายหนุ่มวาบด้วยความประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด ความเย็นเยียบราวน้ำแข็งในรถเหมือนจะแตกร้าวในพริบตา และท้ายที่สุดก็หายไปในอากาศ “เมื่อกี้เธอ…พูดว่าอะไรนะ?”
เยี่ยหวันหวั่นเอียงศีรษะ “ไม่ตัดความเป็นไปได้ที่จะเลิกกลางคันออก?”
สายตามืดสนิทล้ำลึกของซือเยี่ยหานจ้องเธอ พลางเอ่ยด้วยเสียงเย็นชา “ไม่ใช่ประโยคนี้”
เยี่ยหวันหวั่นคิดเล็กน้อย “ฉันกลัวคุณมาก?”
ดวงตาทั้งคู่ของซือเยี่ยหานหรี่ลงอย่างอันตราย “เยี่ยหวันหวั่น!”
มองดูชายหนุ่มที่โกรธด้วยความใจร้อนอย่างพ่ายแพ้ยับเยินอย่างยากที่จะได้พบเห็น เยี่ยหวันหวั่นหลุดหัวเราะออกมา แล้วพูดซ้ำอีกครั้งช้าๆ “ฉันบอกว่า ฉันเหมือนจะ…ชอบคุณมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว…”
ซือเยี่ยหานจ้องเธอตาไม่กระพริบ ทว่ายังไม่พอใจ “ตัดคำที่เกินมาสองคำออกไป”
“ก็ได้ ฉันชอบคุณมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว!” เยี่ยหวันหวั่นตัดคำว่า “เหมือนจะ” สองคำออกไปอย่างรู้งาน
“ชอบ…” ชายหนุ่มมองเธออย่างลึกซึ้ง “แบบไหน…ชอบแบบไหน?”
เยี่ยหวันหวั่นกระพริบตาปริบๆ “เอ่อ ก็ชอบแบบ…ที่อยากจะ…นอนด้วยกันกับคุณ…”
พริบตาที่เสียงของเยี่ยหวันหวั่นจบลง นัยน์ตาของชายหนุ่มหดเล็กทันที เหมือนว่าตกอยู่ในห้วงภวังค์ความทรงจำอันแสนเจ็บปวดบางอย่าง
เยี่ยหวันหวั่นที่ยังไม่ทันเห็นความหมายลึกๆ ในดวงตาของชายหนุ่มชัดเจน วินาทีต่อมาชายหนุ่มพลันก้มตัวลง…
เยี่ยหวันหวั่นยอมโดนจูบแต่โดยดี รู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก
เมื่อครู่นี้มองดูเหมือนเธอที่ยิ้มอยู่ตลอดเหมือนจะใจเย็นแน่วแน่ ความจริงแล้วตื่นเต้นเสียจนหัวใจแทบเต้นออกมานอกอก
คาดไม่ถึงว่าเมื่อครู่นี้เธอกล้าข่ม ขู่ ซือ เยี่ย หาน!
แม้เธอรู้ดีว่าทำแบบนี้อันตรายเกินไป เป็นการรนหาที่ตายแท้ๆ แต่ว่า คำพูดบางคำ มีปัญหาบางอย่างทางด้านหลักการ เธอจำเป็นต้องให้เขารู้และชัดเจน ไม่อย่างนั้นเธอจะทำได้เพียงยอมถอยครั้งแล้วครั้งเล่า และไม่อาจเปลี่ยนแปลงสถานภาพของเธอได้
โชคดีที่ไม่ได้เล่นจนเกินเลย สุดท้ายยังกล่อมปีศาจบางตัวให้สงบลงได้แล้ว
เพียงแต่เธอเองก็คิดไม่ถึงว่าเคล็ดวิธีตบหัวแล้วลูบหลัง จะใช้ได้ผลกับปีศาจตัวนี้จริงๆ…
เป็นปีศาจร้ายที่ยากจะเข้าใจจริงๆ!
นานกว่าชายหนุ่มจะกระซิบข้างหูของเธอ “หวันหวั่น อย่าได้คิดจะจากฉันไปอีกเลย ไม่อย่างนั้น ฉันไม่รับรองว่า ฉันจะทำอะไรออกไปบ้าง…”
……………………………………………………….
บทที่ 114 ความทรงจำ
สมองของเยี่ยหวันหวั่นกำลังสับสนมึนงงเพราะขาดอากาศ ได้ยินคำพูดของชายหนุ่ม พลันรู้สึกสับสนขึ้นมา
ต่อให้เธอใช้ชีวิตมาสองชาติแล้ว เธอยังคงไม่เข้าใจอยู่ดีว่า ความรู้สึกที่ผู้ชายคนนี้มีคต่อเธอคือแบบไหนกันแน่
ในชาติก่อน เธอตายอย่างกะทันกันเกินไปจริงๆ
จำได้ว่าตอนนั้น หลังจากตัวเองก่อเรื่องใหญ่โต จนซือเยี่ยหานยอมที่จะหย่ากับเธอ
เธอถือหนังสือหย่า และสิ่งแรกที่เธอทำคือไปหากู้เยว่เจ๋อ
ภายใต้ความตั้งใจแนะทางผิดของเฉินเมิ่งฉี ทำให้ตั้งแต่ต้นจนจบเธอยังหลงคิดว่าตัวเองยังมีความหวัง คิดว่ากู้เย่วเจ๋อยังคงรักตัวเธออยู่ ถึงกระทั่งคอยคิดหาวิธีช่วยเธอ แต่เป็นเพราะมีอำนาจของซือเยี่ยหานเป็นอุปสรรคคอยกดดันจึงทำให้เขาทำอะไรไม่ได้
เวลานั้นหลังจากดำเนินกระบวนการหย่าเสร็จเรียบร้อย ซือเยี่ยหานปล่อยให้เธอจากไปจริงๆ ไม่เพียงเท่านั้น ยังขับรถพาเธอไปส่งถึงบ้านของกู้เยว่เจ๋อด้วยตัวเองอีกด้วย
แต่ว่า ขณะที่เธอไปหาด้วยความหวังล้นเต็มอก ในเรือนหอที่บิดาซื้อให้เธอนี้เอง เรือนหอที่เดิมทีควรจะเป็นของเธอกับกู้เยว่เจ๋อ เธอได้เห็นกู้เย่วเจ๋อและเยี่ยอีอีนอนกลิ้งด้วยร่างเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง
เธอยืนนิ่งอยู่ที่ประตู จากสิ่งที่เห็นทั้งหมดผ่านช่องประตู และความจริงที่ทำให้ใจสลายที่ได้ยินจากบทสนทนาของกู้เยว่เจ๋อกับเยี่ยอีอี
ตั้งแต่ต้นจนจบการสิ้นอำนาจของบิดาเป็นแผนการร้ายของเยี่ยอีอีและอารอง กระทั่งรวมถึงกู้เยว่เจ๋อก็เป็นหนึ่งในนั้น เขาแอบคบกับเยี่ยอีอีตั้งแต่ตอนที่ยังคบกับเธออยู่แล้ว
ส่วนเธอและความโง่ของเธอเป็นตัวการต้นเหตุที่ทำร้ายคนทั้งครอบครัว!
เธอผลักประตูเข้าไปราวคนบ้าด่ากราดชายหญิงสารเลวสองคนนั้น สุดท้ายได้รับเพียงความรังเกียจของกู้เยว่เจ๋อ และความเหยียดหยามเยาะเย้ยจากเยี่ยอีอี แต่ละคำแต่ละประโยค แทงใจของเธอเสียจนเลือดสดๆ รินไหล
“เยี่ยหวันหวั่น เธอก็ลองส่องกระจก ดูสารรูปตัวเองซะบ้าง กู้เยว่เจ๋อไม่ได้ตาบอดนะ มีผู้ชายเสียสติที่ไหนจะชอบเธอลง?
“เธอรู้ไหมว่าตอนนั้นเนื้อไขมันของเธอที่แนบกับเนื้อของเยว่เจ๋อ เยว่เจ๋อเขาขยะแขยงขนาดไหน? ตอนนี้ล่ะ จะเป็นคนก็ไม่ใช่ผีก็ไม่เชิง เธอไปเอาความมั่นใจมาจากไหนว่าเยว่เจ๋อจะชอบยัยโง่น่าขยะแขยงอย่างเธอ?”
“วางแผนทำร้ายเธอ! ฉันวางแผนทำร้ายเธอแล้วจะทำไมเหรอ? โทษได้แต่เธอโง่เกินไป พูดอีกอย่าง เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพราะเธออวดดีว่าพ่อตัวเองมีเงินมีอำนาจบีบบังคับให้เยว่เจ๋อแต่งงานกับเธอ!”
“หวันหวั่น โทษทีนะ ตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนนี้ คนที่ฉันชอบมีเพียงเยี่ยอีอีเพียงคนเดียว!”
…
เธอไม่รู้ว่าตัวเองออกจากที่นั้นมาได้อย่างไร เธอเจ็บปวดมากเกินไปจริงๆ ไปหาเฉินเมิ่งฉีด้วยอาการเหม่อลอยใจสลาย อยากจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เธอฟังเหมือนอย่างที่ผ่านมา…
คิดไม่ถึงว่า เธอจะได้เห็นซือเยี่ยหานที่หน้าคฤหาสน์ของเฉินเมิ่งฉี
และที่คาดไม่ถึงคือเฉินเมิ่งฉี…กำลังสารภาพรักกับซือเยี่ยหาน!
เธอได้ยินกับหูตัวเองเฉินเมิ่งฉีพูดว่า “คุณซือ ฉันชอบคุณ ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกันก็ชอบคุณแล้ว ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่า ผู้ชายที่ดีอย่างคุณ หวันหวั่นกลับไม่รู้จักเห็นค่า ถ้าหากเป็นฉัน…ฉันจะต้องมอบทั้งหมดของฉันให้คุณ…”
เธอเพิ่งจะหย่าร้างกับซือเยี่ยหาน เพื่อนสนิทแสนดีคนนี้ที่ยืนอยู่ข้างเธอคอยช่วยเธอต่อสู้การกระทำโหดร้ายของซือเยี่ยหาน กลับมาสารภาพรักกับอดีตสามีของเธอ!
ตอนนั้นเธอมึนงงไปหมดแล้ว ซือเยี่ยหานพูดว่าอะไร เธอไม่ได้ยิน จำได้เพียงว่าใบหน้าของซือเยี่ยหานเย็นชาถึงที่สุด คงจะปฏิเสธเธอ แล้วใบหน้าขวยเขินของเฉินเมิ่งฉีก็ซีดขาวในพริบตา
หลังจากที่ซือเยี่ยหานจากไป ในที่สุดเธอก็ได้สติ วิ่งไปเผชิญหน้ากับเฉินเมิ่งฉีอย่างบ้าคลั่ง ถามเธอว่าทำไมถึงต้องทำแบบนี้…
………………………………………….