บทที่ 7
“เจด พอได้แล้ว” ลิลี่กระซิบอย่างแผ่วเบาหลังจากได้ยินเจดต่อว่าแดร์ริลl.
เมื่อวานในที่งานรวมญาติในตอนที่วิลเลียมกำลังอวดเบ่งเรื่องสูทของเขา ก็เป็นแดร์ริลที่เป็นคนช่วยให้ลิลี่รอดพ้นจากสถานการณ์น่าอับอาย
“ลิลี่ เธอใจอ่อนเกินไป ถ้าเป็นฉันล่ะก็ ฉันคงหย่ากับเขาไปแล้ว” เจดกล่าวอย่างเย็นชา “หลังจากแต่งงานกับเขามานาน เธอก็ยังไม่ได้เติมเต็มชีวิตแต่งงานเลยด้วยซ้ำ ฉันไม่รู้ว่าเธอยังทนเจ้าเศษขยะนี่อยู่ได้ยังไงทุกวันนี้”
“เจด” แดร์ริลเรียกเธอขณะที่สายตาของเขาจ้องลุกไปที่เธอ เขาจะทนไม่ไหวแล้วหากเธอยังล้ำเส้นเขามากเกินไป
ต้องยอมรับว่าเจดนั้นน่าหลงไหล เธอใส่กระโปรงสั้นเข้ารูปที่เผยเรียวขาที่งดงาม
“บริษัทภรรยาของฉันต้องการเงินห้าล้าน ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันจะหามันให้เธอไม่ได้?” แดร์ริลกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฉันจำได้ว่าเธอเคยบอกว่าถ้าฉันหาเงินได้ห้าล้าน เธอจะเรียกฉันว่าแดดดี้นี่?”
“ใช่ ฉันเคยพูดแบบนั้น” เจดค่อย ๆ ยืนขึ้น “งั้นก็แสดงให้ฉันเห็นสิ ถ้าเกิดว่านายทำไม่ได้ นายก็ต้องเรียกฉันว่ามัมมี่เป็นไง?”
“ประทานโทษนะครับ” แดร์ริลนั่งลงบนเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย เขายกถุงอันสกปรกขึ้นมา แล้วเทของที่อยู่ข้างในลงบนโต๊ะ
ในตอนนั้นเอง ที่ทั้งบ้านพลันเงียบลง มันเงียบราวกับป่าช้า!
ธนบัตรสีแดงเป็นปึก ๆ ไหลลงมาจากถุงเหมือนกับน้ำตก โต๊ะตัวนั้นถึงกับรับน้ำหนักไม่ไหวและแตกกระจายลงกับพื้น
“นี่… นี่มัน…”
เจดจ้องมันด้วยความตกตะลึง เธอประหลาดใจมากจนพูดอะไรไม่ออกสักคำ
“เงินทั้งหมดนี่…นี่เงินห้าล้านจริงเหรอเนี่ย?!” ซาแมนธาเดินเข้ามาดูเช่นกัน ความโกรธในตอนแรกของซาแมนธาดูเหมือนจะเหือดแห้งลงไป
เหล่าเพื่อนรักของลิลี่ เจดและเฟบี้ถึงกับขาอ่อนแรง เงินสดกว่าห้าล้านดอลลอร์กำลังวางอยู่ตรงหน้าพวกเธอ ภาพตรงหน้าส่งผลกระทบกับพวกเธอจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้เลยทีเดียว
“เรียกฉันว่าแดดดี้สิ ฉันรอฟังอยู่นะ” แดร์ริลกล่าวในขณะที่ลูบผมตัวเอง
เจดถึงกับตั้งสติได้ทันที
เธอมองไปที่แดร์ริลแล้วแสยะยิ้มอย่างเย้ยหยัน “แดร์ริล อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าลิลี่ให้เงินนายแค่วันละสองร้อยดอลลาร์ เงินตรงหน้านี้ ฉันมั่นใจว่ามันไม่ใช่เงินสะอาด ใช่ไหม?”
คำกล่าวของเธอทำให้ลิลี่ถึงกับตัวสั่นสะท้าน เธอรีบเดินเข้าไปและจับแขนแดร์ริลจากนั้นก็ลากเขาเข้าไปในห้องนอน
หลังจากปิดประตูลง ลิลี่กระซิบถามเขา “แดร์ริล นายเอาเงินนี่มาจากไหน มันเป็นเงินสกปรกรึเปล่า?”
“มันสะอาด ไม่ต้องห่วงแล้วใช้มันเถอะ ผมยืมมาจากเพื่อน่ะ” แดร์ริลอธิบายหลังจากสูดหายใจเข้าไปเต็มปอด
ตอนนี้แดร์ริลเป็นประธานบริษัทแพลทินัมแล้ว แต่เขายังไม่อยากเปิดเผยตัวตนของเขากับลิลี่ตอนนี้ เพราะเขากลัวว่าลิลี่จะมองว่าเขาแค่โชคดี
“เพื่อน? นายไปมีเพื่อนเมื่อไหร่กัน?” ลิลี่กล่าวพร้อมกับกระทืบเท้าด้วยความกังวล “หลังจากที่แต่งงานกันมานาน ทำไมฉันถึงไม่รู้ว่านายมีเพื่อนด้วย?”
แดร์ริลถึงกับรู้สึกจุกที่อก ใช่ หลังจากที่เขาถูกไล่ออกจากตระกูล เพื่อน ๆ ของเขาก็ห่างหายไปกันหมด
อาจจะเป็นเพราะความภาคภูใจที่เขามีกำลังถูกทำร้าย แดร์ริลหันหลังแล้วเดินไปที่ประตูเพื่อออกจากห้อง “เพื่อนร่วมห้องของผมรวยขึ้นมาจากการทำธุรกิจ เขาเลยให้ยืมเงินมา ใช้มันไปก่อนเถอะตอนนี้” แดร์ริลกล่าว
ไม่กี่ก้าวก่อนจะออกจากห้อง เขาก็ได้ยินเสียงลิลี่กล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “ฉันจะจ่ายคืนให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้”
เจดกับเฟบี้ เพื่อนรักทั้งสองของลิลี่ได้กลับไปก่อนแล้ว
“เธอไม่แม้แต่จะเรียกฉันว่าแดดดี้ด้วยซ้ำ ดูเหมือนเธอจะไม่อยากเล่นเกมนี้สินะ?” แดร์ริลพึมพำกับตัวเองก่อนที่เขาจะนั่งลงบนโซฟาและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น
ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ เมืองตงไห่ดูจะไม่ค่อยสงบสุขเท่าไหร่นัก
ทุก ๆ คนรู้ว่าบริษัทการบันเทิงที่ใหญ่ที่สุดในเมืองตงไห่ได้เปลี่ยนประธานบริษัทใหม่แล้ว เอเจนซี่ของบริษัทโฆษณามากมายกำลังพยายามที่จะทำสัญญาหุ้นส่วนกับพวกเขา
ยังไงก็ตาม ประธานคนใหม่นี้ค่อนข้างแปลกประหลาด แม้แต่บริษัทคู่ค้าที่เคยทำงานมาด้วยกันมาก่อนหน้านี้ยังถูกปฏิเสธ
แต่บริษัทเหล่านี้ก็ยังไม่คิดจะยอมแพ้ง่าย ๆ ในเมื่อบริษัทแพลทินัมยังไม่ได้ทำสัญญาคู่ค้ากับใครในตอนนี้ พวกเขาออาจจะสามารถฮุบเค้กทั้งก้อนไว้กับตัวเอง หากพวกเขาประสบความสำเร็จในการเจรจาหุ้นส่วนทางธุรกิจ!
พวกที่พยายามให้ได้มาซึ่งความร่วมมือทางธุรกิจคือพวกตระกูลแนวหน้าในเมืองตงไห่ ไม่คาดคิดว่าตระกูลระดับรองอย่างลินดันก็ต้องการมันเช่นกัน
มีข่าวลือว่าวิลเลียมจากตระกูลลินดันที่ถูกส่งมาก่อนหน้านี้นั้นถูกเชิญออกจากบริษัทแพลทินัม แต่พวกเขาก็ยังไม่ยอมแพ้และส่งลิลี่มา หน้าด้านอะไรเช่นนี้
ในตอนที่ทุกคนกำลังรอหัวเราะเยาะลิลี่ ข่าวที่น่าตกใจก็ถูกประกาศออกมา! บริษัทแพลทินัมยอมรับการเป็นคู่ค้ากับตระกูลลินดัน!
ข่าวนี้สร้างความตกตะลึงไปทั่วเมืองตกไห่! พวกเขาบ้าไปแล้วรึไง? จับมือกับตระกูลระดับรองเนี่ยนะ?!
ลิลี่ตกใจมากทีเดียว เธอยังไม่ทันได้พบกับประธานบริษัทแพลทินัมด้วยซ้ำ แต่เลขาของประธานกลับบอกกับเธอว่าให้มาเซ็นสัญญาวันถัดไป
โรงแรมโอเรียนทอล เพิร์ล เมืองตงไห่
นี่คือโรงแรมที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองตงไห่ เพียงห้องพักธรรมดาต่อหนึ่งคนก็มีราคาเริ่มต้นที่พันดอลลาร์แล้ว! คุณย่าลินดันอารมณ์ดีเป็นพิเศษในวันนี้ เธอจองทั้งโรงแรมเพื่อฉลองให้กับความสำเร็จของลิลี่ ทั้งยังสั่งให้ทุก ๆ คน ในตระกูลเข้าร่วมอย่างไม่มีข้อแม้! ไม่เพียงเท่านั้นเธอยังเชิญแขกมามากมาย การประสบความสำเร็จในการเซ็นสัญญากับบริษัทแพลทินัมนั้นเป็นข่าวที่ยิ่งใหญ่มากจนอยากจะประกาศให้ทุกคนรู้!
ภายในโรงแรม ลิลี่กลายเป็นดาวเด่นในงานทันที ในขณะที่เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวแรก
แดร์ริลตามลิลี่อยู่ข้าง ๆ ที่นั่งของพวกเขายังไม่ทันอุ่นด้วยซ้ำเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงตำหนิมาจากข้างหลัง
“ลุกออกไปซะ นี่มันใช่ที่ของแกซะที่ไหน? ลุกแล้วให้คุณอีวอนนั่งเดี๋ยวนี้!”
ประโยคนั้นมาจากวิลเลียม แต่ตอนนี้ข้าง ๆ เขามีหญิงสาวที่ทั้งสาวและสวยยืนอยู่
หลังจากเห็นหญิงสาวคนนั้น ซาแมนธาก็ยืนขึ้นอย่างไม่ลังเลและกล่าว “ลุกเอาที่นั่งให้เธอเร็วๆ สิ ไอ้ขยะนี่!”
ซาแมนธารู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่ไม่ควรยุ่งด้วย เธอเป็นแขกของคุณย่าลินดัน อีวอน ยัง นายหญิงน้อยของตระกูลยัง
ตระกูลยังนั้นทำธุรกิจค้าของโบราณมาหลายรุ่นแล้ว มีข่าวลือว่าสมบัติที่พวกเขาเก็บรักษาไว้หากนำไปขายจะมีมูลค่ามากถึงสองพันล้านเหรียญ!
อีวอนถูกเชิญมาโดยคุณย่าลินดัน เธอสังเกตเห็นอะไรบางอย่างจากลิลี่ได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น ไม่ใช่อะไรนอกจากส้นสูงที่สวยงามระดับสุดยอดคู่นั้น ไม่ใช่ว่านั่นมัน คำสรรเสริญจากคริสตัลเหรอ?
*************************************
ทุก ๆ คนรู้ดีว่าอวอนหลงไหลในค่ําสรรเสริญจากคริสตัล ขนาดไหน แต่เธอก็ไม่สามารถหามั่นมาใส่ได้ มั่นไม่ใช่ว่าเธอไม่มีเงินพอจะจ่าย แต่เป็นเพราะคําสรรเสริญจากคริสตัลนั้นมีเพียง 99 คู่ในโลก! มันเป็นรองเท้าที่ไม่ใช่ว่าใครจะหามาใส่ได้เพียงแค่มีเงิน พวกเขาต้องมีเส้นสายที่ถูกต้องด้วยถึงจะได้มันไป “ออกไปสิ แกตาบอดรึไง? ไม่เห็นเหรอว่าคุณอีวอนอยู่นี่นะ?”วิลเลียมตะโกนด้วยความโมโหเมื่อเห็นว่าแดร์ริลไม่ตอบสนองเขา แดร์ริสทําเหมือนเขาไม่ได้ยินคําพูดเหล่านั้น เขาตั้งหน้าตั้งตาเคียวถั่วในปากต่อไป “หูหนวกเหรอ? แกไม่ได้ยินที่วิลเลียมพูดรึไง? ซาแมนธากล่าวด้วยโทสะ มันไม่คุ้มแน่ถ้าอีวอนรู้สึกอึดอัดเพราะแดร์ริล แม้ว่าเขาจะให้ยืมเงินห้าล้านแก่พวกเขา แต่ในหัวใจของซาแมนธา แดร์ริลก็ยังคงเป็นเศษขยะอยู่เสมอ เขาแค่โชคดีที่ดันไปสนิทกับเพื่อนร่วมรุ่นที่รวยก็เท่านั้น “นายช่วย… ลุกให้เธอนั่งก่อนได้ไหม…” ลิลีกล่าวในขณะที่เธอมองแคร์ริล “ได้เลย” แคร์ริลตอบรับคําขอของลิลีอย่างยินดี เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินผ่านโต๊ะไปข้างหลัง วิลเลียมแค่นเสียงหัวเราะก่อนจะเลือนเก้าอีถอยหลังออกมาแล้วกล่าว “คุณยัง เชิญนังครับ หมอนั้นเป็นแค่ลูกเขยของตระกูลเรา เขาอาศัยอยู่กับเราฟรี ๆ แถมยังทําตัวมีปัญหา เขาก็แค่ไอ้โง่ ไม่ต้องไปสนใจเขาหรอกครับ” “เข้าใจแล้ว” อีวอนตอบอย่างนุ่มนวล เธอนั่งลงและจ้องมองไปที่คําสรรเสริญจากคริสตัล มันสวยมาก บางที่ใครก็ตามที่สวมมันอาจจะดูงดงามขึ้นอีกหลายขันเลยทีเดียว “คุณลิลี ฉันอยากจะถาม..” อีวอนห้ามตัวเองไม่ได้ “ฉันอยากจะถามว่า คุณไปหาซื้อรองเท้าคู่นี้มาจากที่ไหนคะ?” ลิลี่ยิ้มอย่างเปี่ยมสุข ใคร ๆ ก็รู้ว่าอีวอนเป็นหญิงงามที่โด่งดังของเมืองตงไห่ แต่บัดนี้สายตาของเธอกลับเต็มไปด้วยความริษยาต่อลิลี แน่นอน ลิลีต้องรู้สึกดีมากอยู่แล้ว “เพื่อนของฉันให้มาเป็นของขวัญน่ะค่ะ” ลิลีตอบอย่างนุ่มนวล “คือ…คือว่า คุณช่วยรบกวนขอให้เพื่อนของคุณซื้อมันให้ฉันอีกสักคู่ได้ไหมคะ? ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันยินดีจะจ่ายเป็นสองเท่าของราคาสําหรับการช่วยเหลือของเพื่อนคุณ!” อีวอนกล่าว เสียงของอีวอนไม่ได้ดังเลย แต่ผู้คนที่นั่งอยู่รอบ ๆ นั้นช่วยไม่ได้ที่จะต้องหันมามองพวกเธอ คําสรรเสริญจากคริสตัลนั้นราคา 30 ล้านเหรียญ! คุณสามารถพูดได้เลยว่าตระกูลยังนั้นรวยมากขนาดไหนจากการที่เธอเสนอจะจ่ายเป็นสองเท่าจากราคาจริงของมัน ทั้งอีวอนและลิลีนั้นต่างก็งดงามอย่างมาก การที่ทั้งคู่นั่งอยู่ข้าง ๆ กันนับเป็นอาหารตาอย่างแท้จริง อีวอนนั้นใส่กระโปรงสั้น โชว์เรียวขาที่งดงามและเรียบเนียนซึ่งดึงดูดบรุษมากมาย ทั้งคู่ต่างมีข้อดีเป็นของตัวเอง และนันชนะสายตาของคนจํานวนมากได้ไม่ยาก “ลูกสาวของฉัน เธอยังจะคิดทําไมอยู่อีก? รีบโทรหาเพื่อนคนนั้นของลูกสิ” ซาแมนธากระตุ้นลูกสาวของเธอ เธอกําลังคิดว่ามันจะดีแค่ไหน หากสามารถสร้างเส้นสายกับคุณหนูของตระกูลยังได้ ลิลีกัดริมฝีปากของเธอก่อนจะพยักหน้าลง เธอหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอขึ้นมาแล้วโทรไปหาแอชตัน อดาจิโอ้