บทที่ 18 ฉากโหมโรงอันยิ่งใหญ่
“ท่านตั้งราคาขายลูกแมงป่องทรายเท่าไหร่” ชายชุดดำถามก็เริ่มคำถามที่สำคัญที่สุด
ท่าทางของเขานั้นเห็นได้อย่างชัดเจนว่าไม่ได้ต้องการซื้อจริงๆ
อีกประการ เขาคิดว่าตรานี้มันดูน่าเกลียดเกินไป แมงป่องทรายมันเป็นเพียงสัตว์วิญญาณระดับทองแดง มันก็เหมือนกันหมดทุกตัว
“หนึ่งพันหินวิญญาณ” มู่เถาพูดอย่างรอบคอบ
“อะไรนะ! หนึ่งพัน!” ชายชุดดำร้องเสียงดังและมีท่าทางไม่พอใจขึ้นมา “ข้าดูเหมือนกับพวกโดนหลอกง่ายหรือ แมงป่องทรายของท่านมันบินหรือหายตัวได้อย่างงั้นเหรอ”
เขาพูดอย่างดูถูก
‘ถ้าท่านไม่ซื้อมัน ก็ไม่เป็นอะไร แต่ถ้าท่านคิดว่าถูกหลอก มันเป็นแค่เรื่องของทุกข์ใจของท่านเอง’ ลั่วอู๋คิดเงียบๆ อยู่ในใจ
สำหรับชายชุดดำแล้ว แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่ามีราคาปกติเท่าไหร่ แต่เขาก็มีราคาต่ำอยู่แล้วในใจ แต่ราคาหนึ่งพันนั้นก็คงเป็นราคาที่อุกอาจมากเกินไปหน่อย
มู่เถาหัวเราะอย่างขมขื่น
ลั่วอู๋ลุกขึ้นยืน “ในที่สุด ก็มีคนที่ต้องการซื้อสัตว์วิญญาณ ผู้ที่ถามราคาในทันทีที่พวกเขาผ่านประตูมาและคิดว่าราคานั้นไม่เหมาะสม แม้แต่สัตว์วิญญาณก็ไม่กล้าที่จะมองหรือข่มขู่เลย และเดินกลับออกไป ข้าไม่คิดว่าพวกเขานั้นสมควรได้แมงป่องทรายของข้าไปครอบครองเลย”
“แมงป่องทรายของท่านงั้นเหรอ” ชายชุดดำสงสัย
ลั่วอู๋พยักหน้า “ใช่แล้ว! ข้าเป็นเจ้าของร้านศาลาไป่หยู่ แมงป่องทรายเหล่านี้ได้รับการปรับแต่งจากข้า และตราที่น่าเกลียดเหล่านั้นก็เป็นของข้าเช่นกัน”
“หืม ข้าไม่สมควรที่จะได้แมงป่องทรายของท่านเหรอ ราคามันแพงเงินไป ข้าก็ไม่แน่ใจว่าแมงป่องทรายของท่านจะสมราคาหรือไม่” ชายชุดดำตะคอกอย่างเย็นชา
ลั่วอู๋ไม่มีความโกรธ “ถ้างั้นขอให้เข้ามาดูก่อนขอรับ”
หลังจากนั้น ลั่วอู๋เดินไปที่กรงเหล็กและเปิดมันออก
“เจ้าตัวที่เจ็ด ออกมาหาข้าที”
ลูกแมงป่องทรายตัวหนึ่งคลานออกมาอย่างเชื่อฟัง แล้วปีนขึ้นไปบนฝ่ามือของลั่วอู๋อย่างชาญฉลาด มันมีความอ่อนโยนและไม่คิดทำร้ายผู้คนเลย
“มันแคบเกินกว่าจะแสดงให้เห็นที่นี่ ทำไมท่านถึงไม่ตามมาดูที่ประตูร้านกันล่ะ” ลั่วอู๋เดินออกไปพร้อมกับลูกแมงป่องทราย
แน่นอนว่าชายชุดดำตามมาด้วยความสงสัย
ที่ประตูร้านศาลาไป่หยู่
เมื่อเห็นลั่วอู๋กำลังเดินออกไปพร้อมกับลูกแมงป่องทราย ผู้คนที่เดินผ่านไปมาก็อดไม่ได้ที่จะหยุดเดินและยืนมองเขา ดูเหมือนว่าพวกเขาต้องการที่จะรู้ว่าศาลาไป่หยู่จะเล่นตลกอะไรอีก
“จะแสดงอะไรให้ดูงั้นหรือ” ชายชุดดำขมวดคิ้วถาม
ลั่วอู๋ยิ้มและพูดกับแมงป่องทรายในมือของเขาว่า “ใช้ทักษะอำพราง”
“ศาลาไป่หยู่กำลังแสดงแมงป่องทรายราคาหนึ่งพันหินวิญญาณอยู่ภายในร้าน” ผู้คนรอบข้างพูดพร้อมกับเสียงหัวเราะ
“ไม่มีใครอยากจะซื้อมันหรอก!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า! เจ้าของร้านศาลาไป่หยู่ สั่งให้แมงป่องทรายใช้ทักษะอำพรางงั้นเหรอ ฆ่าข้าทีเถอะ”
“ข้าไม่เคยได้ยินว่าพวกแมงป่องทรายมีทักษะอำพรางมาก่อนเลย”
“บ้าไปแล้ว”
[อำพราง] เปิดใช้งาน
ชายชุดดำเห็นลั่วอู๋เหมือนกับคนบ้า
ล้อกันเล่นรึเปล่า ไม่มีแมงป่องทรายที่ไหนสามารถอำพรางตัวได้หรอก หืมม!! ชายชุดดำเบิกตากว้างและมองอย่างประหลาดใจ
เขาเห็นว่าแมงป่องทรายบนมือของลั่วอู๋ขดตัวอย่างช้าๆ และร่างของมันก็กลายเป็นสีเทาและเรียบง่าย เหมือนดั่งก้อนหินที่ขรุขระ
อะไรกัน!
ชายชุดดำขยี้ตา
เป็นจริงงั้นเหรอ!
มันเป็นความจริงที่แมงป่องทรายสามารถใช้อำพรางได้
ทักษะอำพรางนั้น มีบทบาทที่คาดไม่ถึง แค่คิดเกี่ยวกับการต่อสู้ในป่า ถ้าอยู่ดีๆ หินที่อยู่ข้างเท้ากระโดดขึ้นมาและแทงท่านด้วยตะขอพิษ ใครจะสามารถป้องกันตัวได้ทัน
“มันคืออำพรางจริง ๆ ด้วย!”
“เรื่องบ้าอะไรกัน! ทำได้ยังไง”
“เรียนมาจากไหน แมงป่องทรายไม่สามารถใช้อำพรางได้สิ”
“แต่มันเป็นเพียงแค่การอำพราง มันไม่คุ้มค่ากับหนึ่งพันหินวิญญาณหรอก”
มีการพูดคุยกันมากมาย
ลั่วอู๋ยิ้มและมองชายชุดดำ “ท่านคิดว่าไง”
“จริงด้วย มันมีถึงสองทักษะ แต่นั่นคือทั้งหมดแล้ว ข้าไม่ได้ถูกหลอกให้ซื้อมันในราคาหนึ่งพันหินวิญญาณ” ชายชุดดำพูด
ลั่วอู๋อ้าปากพูดและแววตาของเขากำลังลุกไหม้ “โปรดดูแมงป่องทราย ใช้ทักษะก้าวพริบตาด้วย!”
ทุกคนมองลั่วอู๋ อย่างไม่เชื่อสายตา
“ชายคนนั้นพูดอะไรออกมา”
“ข้าได้ยินไม่ผิดหรือเปล่า”
“ใช้ก้าวพริบตา ก้าวพริบตาเนี่ยนะ!!”
“บ้าน่า ท่านผิดปกติแล้ว แมงป่องทรายจะใช้ก้าวกะพริบได้อย่างไร มันน่าทึ่งกว่าทักษะพรางอีก”
ทุกคนพากันนึกสงสัยในใจแต่ไม่กล้าเอ่ยปากออกมา
และในเวลาต่อมา ก้าวพริบตาเริ่มใช้งาน
แมงป่องทรายเริ่มปรากฏคลื่นแสง มันเหมือนก้อนหินที่กำลังจะถูกโยนลงไปในทะเลสาบ และคลื่นก็ค่อยๆ จางหายไป
ทุกอย่างเป็นเหมือนดั่งกระจก
ไม่มีสัญญาณเตือนใดๆ แมงป่องทรายได้หายไป
ผู้คนตกอยู่ในความเงียบสงัด และทุกคนจ้องไปที่มืออันเปล่าของลั่วอู๋
เกิดอะไรขึ้น
เราเห็นภาพหลอน
“กลับมานี่!” ลั่วอู๋ตะโกน สายตาของผู้คนเปลี่ยนไป ไม่ไกลจากตรงนั้นลูกแมงป่องทรายกำลังนอนอยู่บนพื้น
แมงป่องทรายได้ยินคำสั่งของลั่วอู๋ จึงคลานกลับไปอย่างรวดเร็ว ขึ้นไปบนมือของลั่วอู๋อีกครั้งหนึ่ง
ลั่วอู๋ยิ้มและมองชายชุดดำ “คิดยังไงเกี่ยวกับเรื่องล่ะ”
“ท่าน… ” ชายชุดดำไม่สามารถพูดได้ระหว่างตกใจอยู่
แมงป่องทรายที่ใช้ก้าวพริบตา
หากมีใครบอกเขาว่าแมงป่องทรายสามารถใช้ก้าวพริบตาได้ เขาจะเยาะเย้ยในทันที
แต่เมื่อทั้งหมดนี้เกิดขึ้นต่อหน้าเขา เขารู้สึกว่ามุมมองทั้งสามของเขากำลังจะล่มสลาย
ชายชุดดำกลืน “ท่านให้มันทำอีกครั้งได้มั้ย”
“แน่นอน แต่ควรพักบ้างเล็กน้อย ก้าวพริบตาไม่สามารถใช้ได้อย่างต่อเนื่อง เว้นช่วงเวลาการใช้ทักษะก้าวพริบตาทั้งสองครั้งคือประมาณ 20 วินาที” ลั่วอู๋พูด
ยี่สิบวินาทีผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ลั่วอู๋ได้สั่งอีกครั้งหนึ่ง
แมงป่องทรายหายไปโดยไม่มีการสัญญาณเตือนอีกครั้ง
จากนั้น ก็ได้ปรากฏตัวอย่างลึกลับในมือของชายชุดดำ ชายชุดดำระงับความตื่นตระหนกของเขาเอาไว้ และดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อสายตา “ก้าวพริบตาจริงๆ ด้วย!”
แม้ว่า ก้าวพริบตาไม่สามารถใช้งานต่อเนื่องได้ แต่มันก็ยังเป็นทักษะที่ทรงพลังอย่างแท้จริง
ข้าไม่เคยได้ยินว่าสัตว์วิญญาณระดับทองแดงตัวอื่นที่มีทักษะขั้นสูงอย่างก้าวพริบตา ยกเว้น กระต่ายแห่งแดนสาบสูญ ซึ่งมีชื่อเสียงในเรื่องของความขี้ขลาด
มันเห็นได้ชัดว่า มันจะมีประสิทธิภาพในการต่อสู้เพิ่มขึ้นมากขนาดไหนถ้าใช้ทักษะก้าวพริบตา
แมงป่องทรายไม่ได้มีมูลค่ามหาศาล แต่ถ้าท่านรู้วิธีการให้แมงป่องทรายใช้ก้าวพริบตาได้ มูลค่าที่แท้จริงของมันอาจเทียบกับสัตว์วิญญาณระดับระดับเงินได้เลย
สำหรับทักษะระดับนี้ คุ้มค่ากับหนึ่งพันหินวิญญาณไหม
ไม่แพงเลยสักนิด!
ในความคิดของชายชุดดำมีความสับสนวกไปวนมา แต่ในที่สุดเขาก็รวมความคิดให้กล่าวออกมาเป็นประโยคได้ “ข้าจะซื้อ! ข้าต้องการซื้อมัน! หนึ่งพันหินวิญญาณใช่ไหม ข้าจะนำมันมาให้”
“ไม่ ไม่ ไม่ เดิมทีมันราคาแค่หนึ่งพันหินวิญญาณ แต่ถ้าท่านต้องการซื้อ มันจะมีราคาหนึ่งพันหนึ่งร้อยหินวิญญาณต่อหนึ่งตัว” ลั่วอู๋พูด
ชายชุดดำถามขึ้นอย่างแปลกใจ “ทำไมล่ะ” ไม่ใช่ว่าเขาไม่สามารถจ่ายได้ แต่ตอนนี้เขารู้สึกสับสน
ลั่วอู๋ยิ้มจนเห็นฟัน แสดงฟันสีขาวและสดใสของเขา ที่เรียงตัวติดกัน “เพราะท่านบอกว่าตราของข้ามันน่าเกลียด ซึ่งทำให้ข้าเจ็บปวดอย่างมาก ข้าจะระวังตัวให้มากกว่านี้”
ชายชุดดำสะดุดกึก เขาตกใจมากจนเกือบทรุดลงไป
ด้วยเหตุนี้ เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องตอบตกลง
“ตกลง” ชายชุดดำกัดฟัน “แมงป่องทรายที่มีทักษะก้าวพริบตา ท่านมีทั้งหมดเท่าไหร่ ข้าต้องการทุกตัว”
“มี 27 ตัว รวมราคาทั้งหมดแล้ว 29700 หินวิญญาณ ขอบคุณสำหรับการสนับสนุนของท่านนะขอรับ” ลั่วอู๋พูดพร้อมกับรอยยิ้ม
ชายชุดดำลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และหยิบหินวิญญาณออกจากกระเป๋า “ตอนนี้ข้ามีเพียงแค่ 10,000 หินวิญญาณเท่านั้น ขอมัดจำเอาไว้ก่อนได้ไหม”
“ข้าขอโทษด้วย เราจ่ายเงินเพื่อรับสินค้ามาและเพื่อส่งมอบมันให้กับลูกค้า เรามันแค่ธุรกิจขนาดเล็ก เรารับคำสั่งซื้อในขณะนี้ไม่ได้หรอก หนึ่งหมื่นหินวิญญาณ เท่ากับว่าท่านสามารถนำแมงป่องทรายกลับไปได้เพียงเก้าตัวเท่านั้น” ลั่วอู๋พูด
ชายชุดดำพูดไม่ออก เขามีเงินไม่เพียงพอ แต่มันก็ไม่ใช่นิสัยของเขาที่จะนำเงินติดตัวจำนวนมากออกมาภายนอก “ท่านช่วยเก็บมันไว้ให้ข้าได้ไหม ข้าจะส่งคนกลับมา พร้อมนำเงินมาให้ท่าน”
“’งั้นเองเหรอ ข้าก็ไม่มีคำที่จะพูดด้วยสิ แต่ว่าแขกผู้มีเกียรติท่านอื่นก็จะได้เห็นพวกมันด้วยเหมือนกัน” ลั่วอู๋มองฝูงชนที่ยังคงอยู่ในอาการตกใจ
ผู้คนที่มุงอยู่รอบๆ พากันได้สติขึ้นมา พวกเขารู้สึกเหมือนหลับไปตื่นหนึ่งแต่ก็ราวกันอยู่ในความฝัน
ใช่แล้ว
แมงป่องทรายที่มีก้าวพริบตานั้น มีค่ามากกว่าหนึ่งพันหินวิญญาณเสียอีก
เขาสามารถซื้อมันได้ เราก็ทำได้
ท่านกำลังรออะไรอยู่อีกละ ซื้อมันเลยสิ
“หัวหน้า ให้ข้าหนึ่งตัวนะ”
“ข้าก็ด้วยเช่นกัน”
“ได้โปรด หลบไป ใครเหยียบเท้าข้า!”
“ข้าต้องการมัน!”
“ของดีจริงๆ”
ทันใดนั้น กลุ่มคนที่หนาแน่นก็พากันกรูเข้าไปข้างในศาลาไป่หยู่
ชายชุดดำตะโกนออกไปด้วยความตกใจ “เห็นๆ อยู่ว่าข้ามาก่อน!! ทั้งหมดนี่มันเป็นของข้า เฮ้! ออกไปให้พ้นเลย และอย่าดันข้าออกไป”