เมื่อชายคนนั้นกลับมาที่แผนกก็ได้ยินอันเยี่ยนจวินกำลังคุยโทรศัพท์
“สวัสดีครับ ผมคือหมอจากโรงพยาบาลอันดับสองของจังหวัด ตอนนี้พนักงานของคุณ…ครับ ต้องเย็บแผลและฉีดยาป้องกันบาดทะยัก…ใช่แล้วครับ ไม่ได้ครับ ไม่ฉีดไม่ได้ ไม่งั้นจะเสี่ยงด้านความปลอดภัย คุณอาจเกิดปัญหาได้นะครับ ครับๆ…ได้ ใช่แล้วครับ พวกเขาต้องพักผ่อน ไม่งั้นถ้าแผลฉีกแล้วติดเชื้อขึ้นมาจะหายยาก…”
……
เมื่ออันเยี่ยนจวินวางโทรศัพท์ก็หันมาพูดกับพวกเขาทั้งห้าคนว่า “พวกคุณอย่าไปไหนนะครับ ต้องรีบฉีดยาป้องกันบาดทะยักก่อน ฉีดเสร็จก็ไปได้ ผมโทรหาผู้รับผิดชอบของพวกคุณให้แล้ว”
ชายคนนั้นอดพูดออกมาไม่ได้ “หมอครับ ไม่ได้นะครับ พวกเรา…พวกเรายังทำงานไม่เสร็จ”
อันเยี่ยนจวินหันมาพูดว่า “ไม่ได้! แล้วก็อย่าพูดเลยครับ พวกคุณไปหาพยาบาลห้องข้างๆ ให้เธอพาพวกคุณไปฉีดยา ผมยังมีเรื่องต้องทำอีกมาก เดิมทีงานของพวกคุณก็เป็นงานอันตรายอยู่แล้ว มักจะมีแผลบ่อยๆ เกิดอุบัติเหตุได้ง่าย ดังนั้นยาป้องกันบาดทะยักนี้จำเป็นต้องฉีด! อีกสักครู่ก็ไปฉีดยากับพยาบาลที่…”
ชายคนนั้นยังต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่อันเยี่ยนจวินกลับกล่าวขัดขึ้น “เอาละ ที่นี่ยังมีคนป่วยอยู่ พวกคุณรีบไปเถอะ”
ชายคนนั้นพยักหน้า!
พาน้องชายหลายคนเดินออกไป
เฉินชางก้มหน้า เห็นใบเสร็จชำระเงินที่ชายคนนั้นนำมาส่งพอดี อดชะงักไปไม่ได้ สามสิบ?
น้อยขนาดนี้เลยเหรอ?
ค่าหมอของหัวหน้าแผนกอันก็ 27.5 หยวนแล้ว?
ถ้ารวมค่าเย็บแผลเข้าไปน่าจะสี่สิบกว่าหยวนสิ?
นี่ไม่คิดค่าเย็บแผลของพวกเขาเหรอ?
ชุดทำแผลชุดหนึ่งก็ต้องใช้เงินหลายสิบหยวนแล้ว!
เขาคิดไปถึงตอนที่หัวหน้าแผนกอันไม่ให้เขาใช้โฟมปิดแผลเมื่อครู่นี้ เข้าใจขึ้นมาได้ทันที
หัวหน้าแผนกอันคิดค่าหมอและค่าตรวจรักษาของพวกเขาฟรีทั้งหมด เงินในส่วนนั้นคงจะพอสำหรับค่าผ้าก๊อตและค่าเย็บแผลสินะ?
พอหรือเปล่า?
คงต่างกันไม่มาก…
แต่ว่าจะคิดแบบนี้ไม่ได้…
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉินชางก็อดถามขึ้นไม่ได้ “หัวหน้าแผนกอัน เงินส่วนนี้ให้เถ้าแก่ของพวกเขามาจ่ายก็ได้นะครับ”
อันเยี่ยนจวินแค่นเสียงเย็น “หึ ถ้าเขามีสำนึกในเรื่องนี้ก็คงดี”
พูดจบอันเยี่ยนจวินก็ถอนใจ “เฮ้อ…ไม่ง่ายเลยจริงๆ เด็กพวกนั้นอายุแค่นี้ก็ต้องออกมาทำงานแล้ว เอาแบบนี้แหละครับ!”
เฉินชางมองไปยังใบหน้าไร้รอยยิ้มของอันเยี่ยนจวิน ในใจเกิดความรู้สึกอบอุ่นอย่างไม่ทราบสาเหตุ
ดูผิวเผินเหมือนเย็นชา แต่มีหัวใจอบอุ่น
ช่วงสาย เฉินชางเย็บแผลให้ผู้ป่วยไปทั้งหมดสิบสองคน ในขณะที่กำลังจะกลับไป
อันเยี่ยนจวินก็เรียกเฉินชางให้หยุด “ผมมีบัตรกำนัลซื้อของของห้างรุ่นฟาอยู่ คนอื่นให้มา ผมไม่ได้ใช้ คุณเอาไปใช้เถอะ”
จากนั้นเขาจึงยัดบัตรกำนัลให้เฉินชางโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง ลุกขึ้นแล้วเดินจากไป
เฉินชางตื่นตะลึง
ไม่รอให้เขาเดินไปไกล เฉินชางก็ได้ยินหัวหน้าพยาบาลเถียนหลันเซียงเรียกอันเยี่ยนจวิน
“หัวหน้าแผนกอันคะ ชุดทำแผลของเดือนที่แล้วไม่ถูกนะคะ? ทำไมถึงหายไปสี่สิบกว่าชุดล่ะคะ?” เสียงของเถียนหลันเซียงค่อนข้างมีเอกลักษณ์ อยู่ไกลก็ยังได้ยิน
อันเยี่ยนจวินชะงักไป “งั้นเหรอครับ? ผมก็ไม่ทราบเหมือนกัน”
ผู้ดูแลพูดอย่างไม่พอใจ “หัวหน้าแผนกอัน ต่อให้ออฟฟิศของคุณจะเล็ก แต่เปลี่ยนยาทำแผลครั้งหนึ่งก็หลายสิบหยวนแล้ว!”
อันเยี่ยนจวินไอแค่กๆ ขมวดคิ้วพูด “งั้นเหรอครับ? แพงขนาดนี้เชียว?”
ผู้ดูแลพยักหน้า “ใช่แล้ว! คราวหลังคุณก็ระวังหน่อย! อุปกรณ์ทำแผลจะใช้มั่วซั่วไม่ได้”
อันเยี่ยนจวินรีบพยักหน้ารัว “ได้ครับๆ วันหลังผมจะระวัง!”
ผู้ดูแลเกิดเสียงดังขึ้นมากะทันหัน “ฉันรู้อยู่แล้วแหละ คุณนี่นะ…ฉันรู้ว่าเป็นคุณ…เดือนที่แล้วก็ใช่…เดือนที่แล้วแล้วก็ใช่…”
อันเยี่ยนจวินพูดอย่างกระอักกระอ่วน “โฟมปิดแผลพวกนั้นยังอยู่นะครับ ใช้ผ้าก๊อตไปนิดหน่อยเอง เข็มพวกนั้นหลังจากฆ่าเชื้อแล้วก็นำมาใช้ใหม่ได้…เป็นเงินไม่เท่าไหร่หรอก”
ผู้ดูแลกล่าวว่า “เงินไม่เท่าไหร่…คุณรู้หรือเปล่าผู้อำนวยการว่าฉันอีกแล้ว…บอกว่า…”
เมื่อได้ยินเสียงเหล่านั้นค่อยๆ ห่างออกไป เฉินชางก็ยิ้ม
ใจคนยากคาดเดา
คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ!
อันเยี่ยนจวินที่มักจะพูดคำว่า “ไม่ได้” ความจริงในใจมักจะพูดคำว่าได้!
[ติ๊ง! ภารกิจประจำวันสำเร็จ ได้รับประสบการณ์เย็บแผล +100 แต้ม ค่าประสบการณ์ +100 แต้ม เงิน +100 หยวน]
[ติ๊ง! ระดับทักษะการเย็บแผลของคุณเพิ่มขึ้นถึงระดับสูง!]
[ติ๊ง! ระดับทักษะการเย็บแผล: ระดับสูง คุณลักษณะพิเศษ: ปกปิดรอยแผลเป็น (ในขณะเย็บแผลจะใช้ผลของดวงตาแห่งความงามได้ เลือกจุดเย็บแผลที่เหมาะสม ทำให้แผลสมบูรณ์แบบ หลังจากเย็บแผลเสร็จจะทำให้ผลของการเย็บแผลเพิ่มขึ้นถึงระดับสูงสุด ยิ่งไปกว่านั้นยังซ่อนรอยเย็บตามรอยย่นของผิวได้ด้วย…ทำให้เกิดผลการปกปิดรอยแผลเป็น)]
คุณลักษณะพิเศษนี้…ยอดเยี่ยมไปเลย!
ต้องทราบว่าหลังจากเย็บแผลจะมีรอยแผลเป็นแน่นอน!
แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่ปัญหา
แต่ความจริงแล้ว เรื่องรอยแผลเป็นใช้เทคนิคการเย็บและวิธีการเย็บมาปกปิดได้ หรืออาจทำให้เห็นไม่ชัดเจนได้บ้าง ซึ่งหากมองในระยะไกลจะไม่เห็น และปกปิดผ่านการใช้เครื่องสำอางหรือการดัดแปลงเล็กน้อย
แต่ว่า สำหรับหมอแล้วนี่นับเป็นบททดสอบอย่างหนึ่ง
คุณลักษณะพิเศษนี้ยอดเยี่ยมมาก คนธรรมดาคงทำไม่ได้แน่?
ก่อนหน้านี้เฉินชางเคยอ่านนิตยสารเล่มหนึ่งชื่อว่า “แพทย์ศาสตร์แห่งนิวอิงแลนด์” ในนั้นมีทฤษฎีเกี่ยวกับการเย็บแผลโดยไร้รอยแผลเป็น กล่าวไว้ว่าทำค่อนข้างยาก
แต่ตนถึงกับได้คุณสมบัตินี้มา!
เขาเป็นลูกรักของพระเจ้าจริงๆ …
แต่ว่า…หลังจากอ่านข้อแนะนำ เฉินชางก็เข้าใจ คุณลักษณะพิเศษนี้ต้องใช้ดวงตาแห่งความงามถึงจะเป็นจริงได้!
คนปกติไม่มีทักษะพิเศษแบบนี้!
บังเอิญ บังเอิญเกินไปแล้ว
เมื่อคิดถึงตรงนี้เฉินชางก็รู้สึกตัวแทบลอย
[ติ๊ง! ภารกิจของเฉินปิ่งเซิง NPC ระดับสูง: เพิ่มระดับการเย็บแผลให้ถึงระดับสูง! ภารกิจเสร็จสิ้น ได้รับรางวัล: คะแนนทักษะ 1 แต้ม]
ได้รับคะแนนทักษะมาสองคะแนนแล้ว!
จะนำไปเพิ่มอะไรดี?
เฉินชางลังเล!
ยังคิดอะไรไม่ออก รอก่อนแล้วกัน
งานในวันนี้ของเฉินชางก็คือสั่งหมาล่าป้าน[1]
สรุปแล้ว หลังจากความพ่ายแพ้ในการซื้อก๋วยเตี๋ยวเนื้อจากครั้งที่แล้วเฉินชางก็ไม่กล้าสู้กับเถ้าแก่อีก เรื่องที่เสียหายด้วยกันทั้งสองฝ่ายแบบนี้เขาทำไม่ลง!
ทำมากเข้า เงินในอาลีเพย์คงรับไม่ไหว
แต่หมาล่าป้านเฉินชางยังรับได้ ยิ่งไปกว่านั้นเขายังชอบสั่งรากบัวด้วย
เพราะรากบัวฝานมีราคาไม่แพง!
เฉินชางทำอาหารได้ แต่เขาไม่เคยซื้อรากบัวเพราะรู้สึกรับไม่ไหว ต้องทราบว่าซื้อรากบัวชิ้นหนึ่ง อย่างน้อยก็ในรากบัวก็มีอากาศไปกว่าครึ่ง เสียเปรียบเกินไป!
แต่การสั่งหมาล่าป้านไม่เหมือนกัน คนอื่นหั่นรากบัวมาให้แล้ว ถ้าจะเสียเปรียบก็ให้เถ้าแก่เสียเปรียบไปเถอะ…
เฮ้อ!
คนที่ฉลาดก็ยังเป็นฉัน
……
การแบ่งงานในแผนกฉุกเฉินค่อนข้างจะชัดเจน ในขณะเดียวกันก็ไม่ชัดเจน
ตอนบ่ายมีผู้ป่วยกล้ามเนื้อหัวใจล้มเหลวเข้ามาอีกคนหนึ่ง ถูกส่งไปที่ฝ่ายอายุรกรรม ในฐานะที่เป็นหมอเวรวันนี้ สิ่งสำคัญที่เฉินชางต้องทำก็คือดูแลผู้ป่วยฉุกเฉินเช่นผู้ได้รับบาดเจ็บภายนอกต่างๆ นานา
ตอนนี้อยู่ๆ ก็มีเสียงไซเรนฉุกเฉินดังขึ้น!
เฉินชางลุกพรวด วิ่งออกไปตามสัญชาตญาณ
เสียงไซเรนตํารวจแตกต่างจากเสียงสัญญาณสายด่วน 120
เห็นได้ชัดว่านี่เป็นไซเรนที่รวมสายด่วนตำรวจ 110 และสายฉุกเฉิน 120 เข้าด้วยกัน!
มีคนได้รับบาดเจ็บหรือ?
แล้วยังมีตำรวจด้วย?
เฉินชางมองออกไป พบว่ารถตำรวจสองคันจอดอยู่ด้านหน้า และยังมีรถพยาบาลฉุกเฉินจอดอยู่ที่ประตู
พบว่าบนรถฉุกเฉินมีชายคนหนึ่งถูกเข็นลงมา บนแขนเต็มไปด้วยเลือด มือถูกพันแน่น แต่ยังมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด!
“หมอครับ! ช่วยคนด้วย!”
เฉินชางเดินเข้ามา “เกิดอะไรขึ้นครับ?”
ชายคนหนึ่งมีบรรยากาศค่อนข้างพิเศษ ใบหน้าเหลี่ยม มีความกังวลและห้าวหาญ เมื่อเห็นเฉินชางก็รีบเดินเข้ามา พูดว่า “เขาถูกคนใช้ปืนล่าสัตว์ยิงที่แขนขวา”
เฉินชางอดขมวดคิ้วไม่ได้
ถูกปืนยิง!
แล้วยังเป็นปืนล่าสัตว์อีกด้วย!
การออกแบบปืนล่าสัตว์มีไว้เพื่อการล่าสัตว์โดยเฉพาะ ยิ่งไปกว่านั้นยังไว้ใช้กับสัตว์ที่เคลื่อนไหวค่อนข้างไว ดังนั้นมักจะเป็นปืนลูกซองที่บาดแผลกินพื้นที่ขนาดใหญ่ และมีเศษเหล็กและชิ้นเหล็กอยู่ ไม่มีหัวกระสุน
เมื่อหมุดปะทะกันจะเกิดประกายไฟ เกิดเป็นปฏิกิริยาทางเคมีทำให้มีแรงดันสูง ผลักเศษเหล็กพวกนี้ออกจากลำกล้อง ยิงออกไปตามการเล็ง หากโจมตีในระยะใกล้จะมีพลังทำลายล้างรุนแรงกว่าปืนพกมาก!
ถ้าหากถูกยิงที่แขนจริงๆ ตอนนี้ก็อันตรายมากแล้ว!เฉินชางรีบเข็นเตียงผู้ป่วยเข้าไปในห้องปฏิบัติการ ก่อนอื่นต้องทำการตรวจสอบบาดแผลก่อน
เฉินชางเห็นคนกลุ่มหนึ่งคิดจะตามเข้ามาจึงรีบพูดว่า “หาคนไปดำเนินขั้นตอนตามระเบียบก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะตรวจแผล ด้านในเป็นห้องปฏิบัติการ ไม่ต้องตามเข้าไป”
ตำรวจเดินไปถึงหน้าประตูห้องแล้วพากันชะงักเท้า
ชายหน้าตาเคร่งขรึมวัยกลางคนดูเหมือนจะเป็นผู้นำ มองไปยังทุกคน “พวกคุณกลับไปที่สถานีฯ ก่อน ที่นี่ผมดูแลเอง”
…………..