บทที่7 ความอ่อนโยนของชายหนุ่มเลือดเย็น
หยางเฉินกำลังจะอธิบาย ฉินซีก็ดุว่า “นายหุบปากเดี๋ยวนี้!”
“แม่จ๋า หนูหิวแล้ว!”
เสียงของฉินเสี้ยวเสี้ยวดังขึ้นถูกจังหวะพอดี
ได้ยินว่าลูกสาวหิวแล้ว ฉินซีก็มองไปยังคุณพ่อฉิน “พ่อคะ กินข้าวกันเถอะ!”
คุณพ่อฉินชื่อว่า ฉินต้าหย่ง เนื่องจากไม่มีความสามารถอะไร จึงมีตำแหน่งที่ต่ำต้อยในตระกูลฉิน แต่ว่าฉินซีมีความสามารถโดดเด่น จึงได้รับความสำคัญจากผู้นำตระกูลฉิน
พูดได้ว่าสภาพฐานะทางบ้านตอนนี้มีได้ก็เพราะพึ่งพาฉินซี ดังนั้น ในบ้านนี้ ตำแหน่งในบ้านของฉินซีสูงมาก มีเพียงแค่เรื่องแต่งงานเท่านั้นที่คุณพ่อคุณแม่ฉินแข็งกร้าว
เพราะรถของซูเฉิงอู่ที่รวยอันดับหนึ่งของเจียงโจวมาปรากฏ แล้วยังให้ของขวัญเยอะแยะ หวังเจี้ยนก็ไม่กล้าอวดเบ่งอีก จึงหาเรื่องขอตัวกลับทั้งที่ยังไม่ได้กินข้าวด้วยซ้ำ
ห้าโมงเย็น ญาติพี่น้องกลับหมดแล้ว คุณแม่ฉินโจวยู่ชุ่ย มองไปที่ฉินยีแล้วพูดว่า “ยียี แกพาเสี้ยวเสี้ยวกลับห้องก่อน”
ฉินยีรู้ว่าโจวยู่ชุ่ยจะพูดคุยกับพี่เขยไร้ประโยชน์ของตัวเองแล้ว มองไปที่หยางเฉินอย่างสมน้ำหน้า จากนั้นก็พาฉินเสี้ยวเสี้ยวออกมา “เสี้ยวเสี้ยว ไปเล่นซ่อนแอบกับน้ากัน”
ถึงแม้ว่าฉินเสี้ยวเสี้ยวจะอยากอยู่กับพ่อ แต่เมื่อได้ยินน้าบอกว่าจะเล่นกับตัวเอง ก็จับมือน้าแล้วเดินออกไป
ในห้องนั่งเล่นเหลือแค่ ฉินต้าหย่ง โจวยู่ชุ่ย ฉินซีและหยางเฉิน
“หยางเฉิน ในเมื่อนายกลับมาแล้ว เรื่องบางเรื่อง พวกเราก็ควรจะต้องคุยกันให้เข้าใจ”โจวยู่ชุ่ยพูดขึ้น และไม่ได้พูดด้วยน้ำเสียงจิกกัดเหมือนตอนที่เพิ่งเจอหยางเฉินแล้ว
หยางเฉินพยักหน้า พูดอย่างเคารพว่า “แม่ครับ มีเรื่องอะไรก็พูดได้เลยครับ”
โจวยู่ชุ่ยถึงได้พูดต่อว่า “นายก็รู้ ห้าปีก่อน นายและเสี่ยวซีถูกลอบทำร้าย ถึงได้มีเรื่องแต่งงานขึ้น ระหว่างพวกนายไม่ได้มีความรู้สึกต่อกันมาก่อน เพิ่งแต่งงาน นายก็ไปไม่ลา หลายปีมานี้ เสี่ยวซีเป็นทั้งพ่อและแม่ ลำบากมากแค่ไหนและต้องแบกรับคำนินทามากมายแค่ไหน นายก็ไม่รู้ รวมทั้งซานเหอกรุ๊ปที่เธอก่อตั้งมาเองกับมือ ก็ถูกตระกูลมาแย่งชิงไป และทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะนายทั้งนั้น”
ในใจหยางเฉินเจ็บปวด เขารู้ ว่าเรื่องพวกนี้ ไม่ใช่เรื่องที่โจวยู่ชุ่ยแต่งขึ้น แต่มันคือความจริง
เขาจากไปห้าปี โดยเฉพาะในระหว่างที่ฉินซีตั้งท้อง ก็รับรู้ได้ว่ามีคำแย่ๆพูดลือเกี่ยวกับเธอเยอะมากแค่ไหน
ดวงตาฉินซีแดงก่ำ ฟันที่ขาวสะอาดกัดริมฝีปากแน่น
“แม่ครับ สิ่งที่แม่พูดมาทั้งหมด ผมเข้าใจทั้งนั้น แต่ว่าแม่สบายใจได้ กลับมาครั้งนี้ ก็เพื่อมาชดเชยให้กับเสี่ยวซีและเสี้ยวเสี้ยว หลังจากวันนี้ผมจะไม่ทำให้พวกท่านผิดหวังอีก”
หยางเฉินใบหน้าจริงจัง คำพูดเต็มไปด้วยความจริงใจ เขาไม่รู้ว่าสามารถพูดอะไรได้ ทำได้แค่แสดงออกถึงความจริงใจของเขา
“นายยังกล้าพูดถึงอนาคตกับพวกฉันอีก?”
ในตอนนี้ฉินต้าหย่งเด้งตัวลุกขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความโมโห “แกคิดว่าลูกสาวฉันเป็นสินค้าหรอ? อยากได้ก็เอา ไม่อยากได้ก็ทิ้ง?”
ฉินต้าหย่งพูดแล้วก็ชี้ไปที่ทรัพย์สินที่วางอยู่บนโต๊ะ “นายดูสิ เพื่อที่จะได้แต่งงานกับลูกสาวฉัน ให้อะไรมาบ้าง? นายก็แค่ขยะที่ไม่มีอะไรเลย คิดว่าตัวเองไปเป็นทหารมาห้าปีก็จะทำให้ลูกสาวฉันมีความสุขได้? ลูกสาวฉันถูกนายทำให้เสียเวลามาห้าปีแล้ว พรุ่งนี้เช้า พวกนายไปทำเรื่องหย่าซะ”
ใบหน้าหยางเฉินมีแต่ความเศร้า ไม่ว่าพ่อตาแม่ยายจะด่าว่าเขายังไง ก็สมควรทั้งนั้น คิดถึงสิ่งที่ฉินซีต้องแบกรับไว้เองมาหลายปี ในใจก็ยิ่งเจ็บปวดกว่าเดิม
ห้าปีก่อนที่เขาต้องจากไป ก็เพราะว่าไม่เหมาะสมกับฉินซี มีเพียงแค่เกณฑ์ทหารเท่านั้น เขาถึงจะสามารถพุ่งออกไปเจอสิ่งที่เหมาะสมกับเขา และเขาจะได้เหมาะสมกับฉินซี แต่เขากลับไม่รู้ว่าเพียงแค่ครั้งเดียว ฉินซีก็ตั้งท้องแล้ว
ใบหน้าฉินซีเต็มไปด้วยน้ำตา หลายปีมานี้ที่แบกรับไว้เอง ทำให้เธอกลายเป็นคนที่เข้มแข็งมาก ถึงแม้น้ำตาจะไหลอาบแก้ม แต่ก็ไม่ยอมให้ตัวเองมีเสียงเล็ดลอดออกไป
เห็นท่าทางที่เจ็บปวดขนาดนี้ของฉินซี ในใจหยางเฉินก็ยิ่งรู้สึกแย่
วันนี้ ถ้าฉินซีอยากได้ดาวบนท้องฟ้า เขาก็จะหาวิธีเอามาให้ได้ แต่ว่า ฉินซีจะยอมรับมั้ย?
จนถึงตอนนี้ เขาถึงจะรู้ว่า ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ เป็นแค่เขาที่คิดไปเอง จริงๆแล้วเขาชอบเธอตั้งแต่ก่อนห้าปีที่แล้ว เพียงแต่ฉินซีไม่เคยมองดูเขา แม้ว่าจะถูกคนลอบทำร้าย ทำให้มีการแต่งงานกับเขา ถึงแม้ว่าจะแต่งงานเพื่อชื่อเสียงของตระกูล แต่ก็อย่างที่ฉินต้าหย่งพูด ระหว่างพวกเขานั้นไม่มีความรู้สึกต่อกันมาก่อน
หยางเฉินกลับคิดไปเองว่า ขอแค่เพียงเขาเหมาะสมกับฉินซี ก็จะทำให้เธอมีความสุขได้
ในตอนนี้ เขาถึงจะรู้ว่า เขาคิดผิดไปแล้ว!
ผิดมาห้าปีเต็มๆ!
พรึ่บ!
อยู่ๆหยางเฉินก็ลุกขึ้น หันไปทางฉินต้าหย่งและโจวยู่ชุ่ยแล้วคุกเข่าลง เสียงกระทบพื้นดังมาก เหมือนกับว่าทั้งห้องสั่นสะเทือนตามไปด้วย
“พ่อตาแม่ยายครับ ได้โปรดรับการเคารพของหยางเฉินด้วยครับ!”สีหน้าของหยางเฉินแสดงออกถึงความจริงจัง
พรึ่บ!
หน้าผากเขาก้มลงไปชนกับพื้นกระเบื้องหินอ่อนอย่างหนัก
“หยางเฉิน นายกำลังทำอะไร?”
เห็นเลือดที่ออกบนหน้าผากของหยางเฉิน โจวยู่ชุ่ยก็ตกใจพูดขึ้น
“นายอย่าหวังว่าจะใช้การทำร้ายตัวเองมายื้อให้ฉินซียกโทษให้นะ”
ฉินต้าหย่งเองก็ตกใจ แล้วก็มองไปยังฉินซีที่น้ำตาอาบแก้ม “เสี่ยวซี แกอย่าถูกแผนทำร้ายร่างกายของมันหลอกเด็ดขาดนะ ขยะแบบนี้ ไม่ต้องยกโทษให้มันทั้งชีวิต”
พรึ่บ!
หยางเฉินทำเหมือนกับไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น แล้วก็ทำความเคารพหนักๆอีกหนึ่งที
“หยางเฉินขอเคารพอีกครั้ง ขอบคุณที่หลายปีมานี้ ทั้งสองท่านดูแลฉินซีและเสี้ยวเสี้ยวครับ”
แล้วก็ทำความเคารพอีกครั้ง!
“ห้าปีมานี้ หยางเฉินไม่สามารถทำหน้าที่สามีและพ่อที่ดี ทำให้เสี่ยวซีต้องเจอกับคำนินทามากมาย ทำให้เสี้ยวเสี้ยวไม่มีพ่อตั้งแต่เด็ก ผมผิดต่อพ่อตาแม่ยาย และยิ่งผิดต่อเสี่ยวซีกับเสี้ยวเสี้ยว!”
พรึ่บ! พรึ่บ! พรึ่บ!
ทุกครั้งที่เขาก้มหัวเคารพนั้นใช้แรงหนักเสมอ เหมือนกับว่ามีแต่แบบนี้ถึงจะช่วยลดความเจ็บปวดในใจเขาได้
เคารพสิบครั้งในรวดเดียว หน้าผากของหยางเฉินเลือดไหลไม่หยุด
ฉินซีที่อยู่ข้างๆก็น้ำตาไหลอาบแก้ม
ในที่สุดหยางเฉินก็ยืนขึ้น ในตอนนี้ เขากลับรู้สึกโล่งขึ้นเยอะ เดินไปยังตรงหน้าของฉินซีที่หลบหน้าร้องไห้ แล้วก็พูดขึ้นว่า “เสี่ยวซี เราหย่ากันเถอะ!”