ตอนที่ 51 ประกาศจากองค์หญิง (3)
แต่เมื่อเขาอ่านเนื้อหาที่อยู่ในประกาศจากองค์หญิงเสร็จ ก็มีสีหน้าไม่สบอารมณ์เสียจนน่ากลัว นัยน์ตาเต็มไปด้วยความโกรธ
“อวี้เฉิน?” ถานซวงซวงดึงมือหลิ่วอวี้เฉินด้วยท่าทีเป็นห่วง ถามด้วยความห่วงใยว่า “เจ้าเป็นอะไรไป”
หลิ่วอวี้เฉินจับมือของถานซวงซวงออก เขากำมือแน่นจนเกิดเสียงกรุบๆ ราวกับว่ามีไฟโทสะกองโตที่ไม่รู้จะระเบิดออกทางไหนดี
ผู้หญิงที่น่ารังเกียจคนนั้น กล้าขอหย่ากับเขาต่อหน้าธารกำนัลหรือนี่?
นางคิดว่าตัวเองเป็นองค์หญิง คิดอยากทำอะไรก็ได้อย่างนั้นหรือ แถมยังคิดจะตามหารักแท้? นางหน้าตาแบบนั้น ผู้ชายที่สนใจนางก็คงหวังแค่อำนาจของราชวงศ์เท่านั้น จะมีรักแท้ที่ไหนกัน
หลิ่วอวี้เฉินไม่พูดอะไร เขากลับหลังหันแล้วเดินจากไป
แม้เขาไม่อยากให้เฟิงหรูชิงตามรังควานเขาอีก แต่การที่นางป่าวประกาศให้โลกรับรู้แบบนี้ เท่ากับทำให้คนในจวนเสนาบดีต้องเสียหน้า เขาไม่มีทางอภัยให้ได้!
“อวี้เฉิน!” ถานซวงซวงตกใจ รีบเดินเข้าไปจับมือของหลิ่วอวี้เฉินไว้ ดวงตาอันสวยงามเต็มไปด้วยความกังวล “อวี้เฉิน ท่านจะไปไหน”
หลิ่วอวี้เฉินหยุดเดิน ในที่สุดก็หันหลังมาแล้วเอามือลูบศีรษะของถานซวงซวงเบาๆ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ซวงเอ๋อร์ เจ้ากลับไปรอข้าก่อนนะ ข้ามีเรื่องต้องสะสาง เดี๋ยวข้ากลับไป”
ถานซวงซวงอึ้ง นางค่อยๆ คลายมือออก แล้วเม้มริมฝีปากแน่น จ้องมองดูภาพหลิ่วอวี้เฉินที่เดินจากไป แม้เวลาผ่านไปนานก็ยังดึงสติกลับมาไม่ได้
ทำไม?
ทำไมทั้งๆ ที่นางทำให้เฟิงหรูชิงไม่มีตัวตนในบ้านสกุลหลิ่วไปแล้ว เฟิงหรูชิงยังมาแทรกแซงความสัมพันธ์ระหว่างนางกับหลิ่วอวี้เฉินได้อีก
นางรู้สึกเจ็บใจ!
ถ้าไม่นับเรื่องพื้นฐานครอบครัว นางดีกว่าเฟิงหรูชิงทุกอย่าง แต่เฟิงหรูชิงก็แย่งตัวคนรักของนางไปได้อย่างง่ายดายเพียงนี้!
“เฟิงหรูชิง…” ถานซวงซวงก้มหน้า เก็บซ่อนความไม่พอใจและคับแค้นใจในดวงตาเอาไว้
เฟิงหรูชิง เจ้าตัดสินใจปล่อยเขาไปแล้ว ทำไมยังใช้วิธีแบบนี้มาดึงความสนใจของอวี้เฉินอีก
หรือว่า…เจ้าไม่ได้ปล่อยพวกเราไปจริงๆ
เกลียด นางเกลียดจริงๆ แต่ทำไมนางทำอะไรไม่ได้เลย แม้แต่ความกล้าที่จะรั้งหลิ่วอวี้เฉินไม่ให้เดินจากไป นางยังไม่มี
…
จวนองค์หญิงอันดับหนึ่ง
บนเขาหลังจวน เฟิงหรูชิงกำลังดูแลต้นยาวิเศษของนาง หมาป่าสีขาวนอนอาบแดดอยู่ด้านข้าง คอยมองดูนางด้วยสายตาอยากกินของอร่อยเป็นระยะๆ
ในตอนนั้นเอง…
เสียงของหลิ่วลี่ดังมาจากที่ไม่ไกล ดึงความสนใจของนางไปจนหมด
“คุณชายหลิ่ว ท่านอย่าเข้าไป องค์หญิงสั่งไว้ ไม่ว่าใครก็ห้ามไปที่เขาท้ายจวนทั้งนั้นเจ้าค่ะ”
เฟิงหรูชิงหยีตามองไปที่หมาป่าสีขาวที่นอนอาบแดดด้วยรอยยิ้ม “เจ้าหมาป่า มีคนคิดจะแย่งผลเทียนหลิงกั๋วของเจ้า”
โฮ่ง!
หมาป่าสีขาวจากที่นอนขดอยู่ก็ลุกขึ้นจากพื้นในทันใด มันส่งเสียงเห่าอย่างโมโห ดวงตาของมันเต็มไปด้วยความดุร้าย
ใคร คนบ้าที่คิดจะแย่งผลเทียนหลิงกั่วของมันเป็นใครกัน หมาป่าเทียนซานอย่างมันถ้าทำให้คนๆ นั้นคุกเข่าเรียกพ่อไม่ได้ มันจะยอมโดดเขาตาย
“อืม คนที่อยู่ข้างล่างคนนั้นแหละ เจ้าไปจัดการเขาซะ ข้าไม่อยากเห็นหน้าเขา” เฟิงหรูชิงพูดด้วยท่าทีสงบ “อ้อ จริงสิ เจ้าไม่ต้องเอาถึงตายล่ะ ถ้าตายขึ้นมาข้าจะให้เจ้าอดกินเทียนหลิงกั่วทั้งวัน เจ้าจับเขาโยนออกไปก็พอ ต่อไปข้าจะใส่ชื่อเขาไว้ในบัญชีดำของจวนองค์หญิง”
ถึงแม้หมาป่าสีขาวจะไม่รู้ว่าบัญชีดำคืออะไร แต่มันเข้าใจว่า ต่อไปมนุษย์คนนี้ไม่มีสิทธิ์เข้ามาที่จวนองค์หญิงอีกแม้เพียงสักก้าวเดียว
หมาป่าสีขาวโมโหมาก มนุษย์กระจอกๆ คิดจะแย่งผลเทียนหลิงกั่วของมัน จะให้ปล่อยไปง่ายๆ ไม่ได้!
เมื่อเห็นหมาป่าสีขาวพุ่งไปราวกับสายลม เฟิงหรูชิงเอามือลูบคาง “หมาป่านี้อะไรก็ดีไปหมด เสียอย่างเดียวที่โง่ หลอกใช้ง่ายจริงๆ ต่อไปข้าไม่กลัวว่ามันจะไม่ยอมเฝ้าบ้านให้ข้าแล้ว”
ตอนที่ 52 เฟิงเทียนอวี้ที่โกรธกริ้ว (1)
ที่เชิงเขาท้ายจวน ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา ท่าทางเรียบร้อยดูมีชาติตระกูล นัยน์ตาของเขาดูมีเรื่องบางอย่างซ่อนอยู่ มือทั้งสองข้างกำแน่น
“ข้าจะพบองค์หญิง”
หลิวลี่ขมวดคิ้ว “คุณชายหลิ่ว นี่เป็นสถานที่ต้องห้ามของจวนองค์หญิง องค์หญิงมีคำสั่งไว้ ห้ามไม่ให้ใครเข้าไปทั้งนั้น คุณชายกลับไปเถอะเจ้าค่ะ”
“เจ้าไปบอกองค์หญิง นางจะต้องยอมพบข้า ข้ามีเรื่องที่ต้องพูดกับนาง”
แววตาของหลิ่วอวี้เฉินไม่สบอารมณ์ เขาอุตส่าห์บอกหย่าเฟิงหรูชิงไปแล้ว แต่ผู้หญิงคนนี้ดันมาเขียนประกาศว่านางเป็นคนบอกหย่ากับเขา? แล้วเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เห็นจวนเสนาบดีอยู่ในสายตาบ้างหรือไม่
เขาต้องถามให้รู้เรื่อง ทำไมนางถึงทำแบบนี้
อีกอย่างเขาไม่เชื่อว่าเฟิงหรูชิงจะไม่ตามรังควานเขาอีก บางทีนี่อาจเป็นแค่ลูกไม้ที่นางใช้เรียกร้องความสนใจจากเขาเท่านั้น
ทันใดนั้น เสียงเห่ากระโชกแว่วดังมาจากบนเขา จากนั้นก็มีลมพัดกระหน่ำ ทำให้หลิวลี่ที่กำลังจะพูดถูกพัดตัวปลิวออกไป
เมื่อหลิวลี่ตั้งตัวได้ ชั่วขณะที่นางเงยหน้าขึ้นดู ก็เห็นหมาป่าสีขาวตัวใหญ่ยักษ์เหยียบคร่อมตัว หลิ่วอวี้เฉินอยู่ มันแยกเขี้ยว สายตาดูดุร้าย
หลิ่วอวี้เฉินตกใจทำอะไรไม่ถูก หน้าตาอันสง่างามของเขาซีดเผือด สายตามองดูหมาป่าสีขาวที่คร่อมตัวเขาอยู่อย่างตกตะลึง
“หมาป่าสีขาวระดับสาม?”
ในจวนองค์หญิงเลี้ยงหมาป่าสีขาวระดับสามไว้ด้วยหรือนี่?
หมาป่าสีขาวระดับสามเทียบเท่ากับมนุษย์ระดับเจินอู่ แม้แต่หลิ่วอวี้เฉินที่เป็นผู้มีความสามารถ บัดนี้ยังฝึกฝนถึงแค่ระดับตี้อู่ตอนปลายเท่านั้น ยังห่างกับระดับเจินอู่อยู่หนึ่งขั้น
แต่ความห่างระดับเดียวก็ต่างกันราวฟ้ากับดินแล้ว
หมาป่าสีขาวหยีตา สายตาที่มันจ้องดูหลิ่วอวี้เฉินดูน่ากลัว มันส่งเสียงฮึแกมเย้ยหยันออกมาจากจมูก
“หลิวลี่!” หลิ่วอวี้เฉินโดนหมาป่าสีขาวคร่อมทับขยับตัวไม่ได้ เขากัดฟันพูด “รีบเอาหมาป่าตัวนี้ออกไป”
หลิวลี่อึ้ง นางมองดูหลิ่วอวี้เฉินที่ถูกหมาป่าสีขาวคร่อมทับอยู่ นางนิ่งไปพักหนึ่ง จากนั้นถอยหลังไป หันหน้าไปดูทิวทัศน์แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น
“โฮ่ง!”
หมาป่าสีขาวเห่าดัง เจ้ามนุษยพวกนี้ กล้าคิดจะแย่งผลเทียนหลิงกั่วในที่ของมัน แล้วยังคิดจะให้สาวใช้ออกคำสั่งกับมัน?
หมาป่าเทียนซานที่องอาจอย่างมัน เป็นสัตว์วิเศษที่ฟังคำสั่งของคนอื่นอย่างนั้นหรือ
เป็นดังคาด เสียงเห่านั้นทำให้หลิ่วอวี้เฉินตกใจจนเงียบปาก สายตาของเขาซ่อนเพลิงโทสะที่ลุกโชนเอาไว้ แต่ก็ไม่กล้าหาเรื่องกับหมาป่าสีขาวตัวนี้
แต่ว่า…
ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่าที่รู้สึกว่า แววตาที่หมาป่าสีขาวจ้องดูเขา ราวกับเขาเป็นคนที่แย่งอาหารออกจากปากมัน สายตานั้นทำให้เขารู้สึกหวาดผวาขนลุกไปทั้งตัว
จู่ๆ หลิ่วอวี้เฉินที่มองเห็นหมาป่าสีขาวอ้าปากกว้างเหมือนจะงับ ทำเขาตกใจจนรีบหลับตา แต่ความเจ็บปวดที่คิดไว้กลับไม่มาจริงๆ เป็นเพียงความรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ราวกับลมหนาวที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งกาย
เขาค่อยๆ ลืมตา จึงเห็นว่าในปากของหมาป่าสีขาวมีผ้าจากเสื้อขาดคาบอยู่
หลิ่วอวี้เฉินอึ้งทำอะไรไม่ถูก ในขณะที่ก้มหน้ามอง ก็รู้สึกได้ในทันใดว่าเสื้อตรงอกของเขาฉีกออกเป็น รูกว้างๆ ขาดรุ่งริ่งราวกับขอทาน
หมาป่าสีขาวคายเศษผ้าออกมา แล้วส่งเสียงถุยออกมา จากนั้นมันก็งับต่ออีกครั้ง ทำให้เสื้อผ้าส่วนล่างขาดออกเป็นวงกว้าง มองเห็นก้นข้างหนึ่ง ดูขาวราวกับหยวก
“เจ้า!”
หลิ่วอวี้เฉินโกรธจนหน้าแดง สัตว์วิเศษในจวนองค์หญิงนิสัยเหมือนกับเฟิงหรูชิงอย่างไรอย่างนั้น ลามกเป็นนิสัย ช่างหน้าไม่อาย!
หมาป่าสีขาวเห็นหลิ่วอวี้เฉินอยู่ในสภาพที่น่าสมเพชอย่างนี้ มันจึงยิ้มพอใจออกมา