ค่าเช่างั้นเหรอ?
ค่าเช่าบ้าบออะไรกัน!!!
เธอเข้ามาอยู่ในร่างกายฉันเนี่ย เจ้าของอย่างฉันอนุญาตหรือยัง?
อนุญาตหรือยัง? ห๊ะ!
แล้วยังค่าเช่านี่อีก! แต๊ะอั๋งเผยอวี้เฉิง?
ค่าเช่านี้ใครจะกล้ารับ!?
และในขณะที่หลินเยียนกำลังจะโดนทรมานจนเป็นบ้านั้น ร่างกายของเธอพลันกระตุกที หลังจากความเลื่อนลอยนัยน์ตาของเธอหายไป หลินเยียนก็พบว่า เธอกลับคืนสู่ร่างกายของตัวเองแล้ว
ดี…ดีจังเลย!
เธอกลับมาแล้ว!
ในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ว!
หลินเยียนดีใจจนน้ำตาไหล
ตกใจแทบแย่ เธอคิดว่าตัวเองจะกลับมาไม่ได้แล้ว!
แต่แล้ว รอยยิ้มที่ราวกับได้เกิดใหม่บนใบหน้าของหลินเยียนยังไม่ทันเปล่งออกมา วินาทีต่อมาเธอพลันเห็นว่า…
ขนตาที่ยาวเป็นแพของเผยอวี้เฉิงที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้กระดิกที ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้น
และในตอนนี้ กรงเล็บมหาบาปของเธอ…ก็ยังวางอยู่บนขอบคอเสื้อของเขา…
หลินเยียน “…”
อย่ากลับมาอีกเลย
เธอ…ตายไปซะเถอะ…
ชั่ววินาทีที่ชายหนุ่มลืมตาขึ้น ความน่าเกรงขามอย่างผู้สูงส่งก็กลับมาทันที พลันแผ่กระจายไปทั่วทั้งห้อง
ดูเหมือนจะเป็นเพราะเพิ่งตื่นจึงยังงุนงงอยู่ สายตาของชายหนุ่มค่อยๆ กลับมาโฟกัส
จากนั้นสายตาที่กลับมาสว่างอีกครั้ง พลันมองบนนิ้วมือ…ของหลินเยียน…ที่วางอยู่บนขอบคอเสื้อของตน…
คิ้วของชายหนุ่มเลิกขึ้นเล็กน้อยจนแทบจะไม่รู้สึก สายตาอันราบเรียบเย็นชาฉกจ้องเธอ พร้อมพูดด้วยเสียงที่แฝงความแหบพร่า “คุณหลิน เจอกันอีกแล้ว”
หลินเยียนไม่คิดเลยว่าจะโดนจับได้คาที่ อยู่ในท่าที่วางมือบนขอบคอเสื้อของคนอื่น เหมือนจะถอดเสื้อผ้าของเขา กลืนไม่เข้า คายก็ไม่ออก
บรรยากาศอึดอัดอยู่หลายวินาที
หลินเยียนพูดอย่างยากลำบากด้วยสีหน้าปานจะพุ่งไปหาความตาย “คุณเผย…ถ้า…ถ้าตอนนี้ฉันบอกคุณว่า…ฉันไม่ได้มาที่นี่เอง…ฉันถูกคนอื่นเข้าสิง…คุณจะเชื่อมั้ย?”
ดวงตาที่เลือนรางราวกับมีหมอกชั้นบางๆ กั้นอยู่ของชายหนุ่มค่อยๆ กระเพื่อมคลื่นระลอกหนึ่งออกมา “ด้วยสติปัญญาของคุณหลิน สามารถคิดเหตุผลแบบนี้ออกมาได้ คิดว่าคงพยายามมากแล้ว”
หลินเยียน “…”
ปักโธ่เฮ้ย! ที่เธอพูดคือความจริงนะ! ความจริง+
ต้องให้เธอพูดอย่างไร เขาถึงจะเชื่อ?
หลินเยียนตกอยู่ท่ามกลางความสิ้นหวัง มือแข็งทื่อลืมขยับไปชั่วขณะ
ชายคนนั้นมองไปที่มือเล็กอันขาวกระจ่างและเนียนนุ่มนิ่งๆ “หรือ…คุณหลินอยากต่อ?”
หลินเยียนรีบหดมือกลับ “ไม่ๆๆ! ไม่อยาก! ขอโทษ!”
สายตาของเผยอวี้เฉิงเหมือนจะไม่ดีนัก เวลามองคนมักจะเหมือนมีหมอกชั้นบางๆ กั้นอยู่ ให้ความรู้สึกลึกล้ำเกินจะคาดเดา
เธอเหมือนถูกเขาอ่านใจออกหมดแล้ว แต่เธอกลับอ่านใจเขาไม่ออกเลยสักนิด
ตอนนี้เห็นเพียงว่าชายหนุ่มค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง แล้วหยิบแว่นที่วางอยู่ข้างๆ ขึ้นมาใส่ “ผมคิดว่า คุณหลินต้องอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นกับผม”
หลินเยียนสันหลังเย็นวาบ นี่เป็นอีกหนึ่งคำถามปราบเซียนอย่างไม่ต้องสงสัย