ลมพัดผ่านจิ่วเยี่ยมาถึงกลางห้องของมู่เฉียนซี
มู่เฉียนซีเมื่อมาถึงที่พักก็นอนในทันที ตอนนี้นางยังไม่มีจิตใจจัดการห้องอันแสนยอดแย่ของนาง
มู่เฉียนซีหลังจากย้อนเวลามาที่นี่ก็ผูกพันธสัญญากับศาลานิรันดร์โดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็ถูกซวนหยวนจิ่วเยี่ยพบเห็นและได้ถูกนำตัวกลับไป
นางได้ทำการปรุงยาพิษ หลังกลับมาจวนที่พักก็จัดการกับคู่หญิงร้ายชายเลวจนไม่มีเวลาพักผ่อน ร่างกายอ่อนเปลี้ยเพลียแรง เมื่อกลับมาก็รีบมาที่พักของตนเอง ไม่มีแรงสนสิ่งอื่นใดอีก
นอนก่อนค่อยว่ากัน อันที่จริงก็ไม่ได้ดูแย่มากมาย แค่ทองเหลืองอร่ามงามตามากมายก็เท่านั้น
แต่ก็ทำให้จิ่วเยี่ยที่ชอบสีแนวดำขรึมถึงกับขมวดคิ้วเล็กน้อย ซวนหยวนจิ่วเยี่ยอยู่ใกล้ริมหน้าต่างทอดสายตามองไปยังใบหน้าของหญิงสาวที่หลับสนิท เพียงมองสักพักเขาก็ได้อันตรธานหายไปจากห้องนี้ราวกับไม่เคยปรากฏตัวที่นี่มาก่อน
ณ ตอนนี้บริเวณทางเดินในเมืองจื่อตูครึกครื้น ผู้คนต่างพากันมุงดูตั้งแต่จวนตระกูลมู่ไปจนถึงจวนหลี่อ๋องอย่างหนาแน่น
“ให้ตายสิ! มู่เฉียนซียกเลิกหมั้นหมายหลี่อ๋อง”
“หนังสือยกเลิกหมั้นหมายได้ยินมาว่าคุณชายอวู่ซวงเป็นผู้เขียนด้วยตนเอง คงไม่ใช่เรื่องเท็จหรอก!”
“ไม่คาดคิดเลยว่าหลี่อ๋องผู้เปี่ยมไปด้วยความสามารถจะไร้ซึ่งสมรรถภาพการสืบพันธุ์”
เสียงสนทนาของเหล่าราษฎรทำให้ซวนหยวนหลี่เทียนอยากหาหลุมหลบเข้าไป แต่ร่างกายของเขาไม่รู้ว่าเป็นอะไรกลับขยับเขยื้อนไม่ได้
มู่หรูอวิ๋นพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน “ท่านพี่หลี่เทียน เรื่องราวนี้วุ่นวายไปกันใหญ่แล้ว องครักษ์ของจวนหลี่อ๋องทำไมยังไม่มาช่วยพวกเรา ?”
“รอสักพัก คนในจวนหลี่อ๋องต้องมาช่วยพวกเราเป็นแน่ ท่านพี่ไท่จื่อ (องค์รัชทายาท) ต้องมาช่วยพวกเราแน่นอน”
แต่ซวนหยวนหลี่เทียนคาดไม่ถึงว่าคนที่มาช่วยเขาในซอยทางเดินถัดไปได้ถูกจัดการโดยกลุ่มสองกลุ่ม
กลุ่มหนึ่งทำด้วยความฉับไวเด็ดขาด แต่อีกกลุ่มหนึ่งทำเสมือนภูตยามราตรีโหดเหี้ยมเด็ดขาด แต่นี่เป็นเพียงแค่การเริ่มต้น ขณะนี้เองที่โลงมรกตอันวิจิตรได้มีเสียงเล็ดลอดออกมา
แคร่ก…
ซวนหยวนหลี่เทียนตะคอกใส่ “มู่หรูอวิ๋น เจ้าทำบ้าอะไร แค่นี้ยังวุ่นวายไม่พอใช่ไหม ?”
“แต่ว่าท่านพี่หลี่เทียน ข้าร้อนมาก ร้อนจังเลย…”
ผู้คนที่สายตาดีเห็นเข้าก็อุทานออกมาด้วยความตกใจ
“โอ้สวรรค์! แม่นางที่อยู่ข้างกายหลี่อ๋อง ใช่มู่หรูอวิ๋นของจวนมู่รึไม่ ? นี่คือคนที่มีพรสวรรค์อันลือชื่อในเมืองจื่อตูของพวกเรา ไม่คิดว่านอกจากพลังวิญญาณอันแก่กล้า เรือนร่างยังงดงามเช่นนี้”
“สาวงามเช่นนี้ยอมพลีเรือนร่างให้ หลี่อ๋องยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ดูแล้วหลี่อ๋องคงจะเป็นจริงดังว่า ไร้สมรรถภาพ!”
“สงสารสาวงามผู้นี้เสียจริง”
“คนสวย เขาไร้ซึ่งความสามารถ ให้พี่ไปเป็นเพื่อนเจ้าไหม ?”
คำพูดเกี้ยวพาราสีต่าง ๆ นานา มีเข้ามาเรื่อย ๆ ทำให้มู่หรูอวิ๋นอับอายจนอยากจะปลิดชีพตนเอง
แต่นางไม่สามารถบังคับร่างกายของนางได้ ได้แต่แสดงอาการอ่อนโยน ทอดสายตามองรอคอยมองไปที่ซวนหยวนหลี่เทียน
ซวนหยวนหลี่เทียนไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองนาง นางจึงเอื้อมมือไปกระชากชุดของซวนหยวนหลี่เทียน
“มู่หรูอวิ๋น เจ้าจงหยุดมือของเจ้าซะ!”
“อ๊า!”
ผู้คนต่างพากันส่ายหน้า
“สาวงามทำถึงขนาดนี้แล้ว แต่ทว่าหลี่อ๋องยังไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ คงเป็นจริงดังที่คุณชายอวู่ซวงกล่าวไว้ไม่มีผิด หลี่อ๋องไร้สมรรถภาพจริง ๆ สินะ”
“…”
หลี่อ๋องกับมู่หรูอวิ๋นพ่ายแพ้ให้แก่ผู้นำตระกูลมู่ที่ไร้ความสามารถจนได้รับบาดเจ็บและถูกยัดใส่ในโลงกลับไปจวนหลี่อ๋อง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนท้องถนนทำให้คนรับรู้ว่าหลี่อ๋องไร้ซึ่งสมรรถภาพทางเพศและทำให้มู่หรูอวิ๋นชื่อเสียงมีมลทิน
ตามเส้นทางเดินไม่มีใครช่วยเขาได้ อีกทั้งองครักษ์เงายังเดินทางใช้เวลาเชื่องช้าตลอดระยะทางทำให้เขาเสียหน้ามาก มาถึงจวนหลี่อ๋องก็เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว
“ไอ้สารเลว! ไอ้สารเลว! ใครกันที่ฆ่าคนของข้า”
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ ไม่เพียงไท่จื่อส่งคนไปช่วย แม้แต่ฮ่องเต้แห่งแคว้นจื่อเยี่ยก็ส่งคนมาช่วยเหลือ
บุตรชายคนนี้เป็นบุตรที่เขารักมาก เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ทำให้เขาเกิดโทสะเป็นอย่างมากจนยากจะควบคุมไว้ได้ แต่เพื่อชื่อเสียงของราชวงศ์ทำให้เขาไม่สามารถออกหน้าในเรื่องนี้ได้
ได้แต่ส่งผู้มีฝีมือชั้นยอดออกไป ทว่ายังไม่ทันเข้าใกล้ถนนเส้นนั้นก็ถูกปลิดชีพจนหมด
“มู่อวู่ซวง เจ้ามู่อวู่ซวง เจ้าช่างกล้าเกินไปแล้ว…”
ฮ่องเต้อยู่ในตำหนักต่อว่ามู่อวู่ซวงไม่มีชิ้นดี
เรื่องที่มู่เฉียนซีกับมู่อวู่ซวงได้ทำนี้ถือเป็นการลบหลู่ดูหมิ่นราชวงศ์ ทว่าที่เขาทำได้เพียงแต่นิ่งคอยดูท่าทีเท่านั้น ก็ใครใช้ให้ตระกูลมู่เป็นตระกูลที่มีทรัพย์สินเงินทองมั่งคั่งมากที่สุดในแคว้นจื่อเยี่ยกันล่ะ
ตระกูลมู่ตกต่ำ แคว้นจื่อเยี่ยทั้งหมดก็ต้องเข้าสู่วิกฤตทางเศรษฐกิจ อีกทั้งครั้งนี้ก็เป็นหลี่อ๋องที่เดิมพันพ่ายแพ้เอง
ฝ่ายตรงข้ามมีพยานบุคคล พยานบุคคลที่เป็นคนในจวนเยี่ยอ๋อง เขาซึ่งเป็นประมุขของประเทศถูกรังแกขนาดนี้ยังต้องกล้ำกลืนฝืนทน ไม่สามารถฆ่าล้างทั้งตระกูลมู่ได้
“ส่งคนไปปลอบใจหลี่อ๋องซะ! เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้ดีเอง ส่วนเรื่องไพร่สถุลสกุลมู่นั่น แล้วแต่เขาจะจัดการอย่างไร”
“พ่ะย่ะค่ะ”
………..
มู่เฉียนซีพักผ่อนพอแล้ว ตื่นขึ้นมาก็เห็นสภาพห้องของนางที่ไม่น่าดู ไหนจะทองคำหรือหยกที่ถูกตกแต่งเต็มฝาผนัง บนเพดานก็แขวนเต็มไปด้วยทองคำแท่ง
แม้แต่แจกันดอกไม้ยังทำด้วยทอง พูดให้น่าฟังหน่อย ห้องนี้เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความมั่งคั่ง พูดให้แย่หน่อยก็อวดความหรูหราไร้รสนิยม
“พวกเจ้าเข้ามา! จงนำของในห้องของข้าทั้งหมดขนย้ายออกไป ข้าจะออกแบบตกแต่งห้องใหม่ทั้งหมด”
ขณะนี้เองก็มีเด็กรับใช้เข้ามาบอกกล่าว “ท่านผู้นำ มีพ่อบ้านไป๋ท่านหนึ่งส่งคนขนสิ่งของมา บอกว่าให้ท่านไว้ใช้ตกแต่งห้องขอรับ”
.