ตอนที่ 147 จูงมืออวี๋เยว่หาน?!
นัยน์ตาสีดำขลับเหมือนบึงน้ำลึกจ้องมองเธอไม่วางตา
แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องลงมาบนตัวเขา ใบหน้าหล่อเหลาอาบแสงแดดสีส้ม ดูสูงส่งและลึกลับ
เหนียนเสี่ยวมู่ถูกจับได้คาหนังคาเขา คิดจะหลบก็หลบไม่พ้นแล้ว ทำได้แค่ก้มหน้าเดินเข้าไป
“คุณชาย…”
เธอกำลังลังเลว่าต้องอธิบายเรื่องที่ตัวเองกลับมาช้าอย่างไรดี ก็เห็นเขาหมุนตัวกลับไปอย่างเย็นชา ก่อนที่เขาจะเดินไปที่ห้องอาหารโดยไม่ใส่ใจ
เหนียนเสี่ยวมู่แอบดีใจที่ตัวเองรอดมาได้ พลางตามหลังเขาเข้าไปที่ห้องอาหาร เธอเห็นเสี่ยวลิ่วลิ่วนั่งอยู่บนเก้าอี้เด็กอย่างว่าง่าย ในปากคาบช้อนเล็กๆ ของตัวเองเอาไว้ แต่กลับไม่ได้กินข้าว
ครั้นเด็กหญิงเห็นเธอก็เงยหน้าเล็กขึ้นมาด้วยความดีใจ
“พี่สาวคนสวย พี่กลับมาแล้ว หนูกับปาปากำลังรอพี่กลับมากินข้าวอยู่เลย”
“…” เหนียนเสี่ยวมู่ตะลึงงัน ก่อนจะเงยหน้าด้วยความประหลาดใจอยู่บ้าง
เธอมองไปยังเงาหลังเยือกเย็นของอวี๋เยว่หาน
ที่เขายืนอยู่ที่ห้องรับแขกเมื่อครู่ เพราะกำลังรอเธออย่างนั้นเหรอ
เหนียนเสี่ยวมู่คิดจะบอกว่าตัวเองกินข้าวข้างนอกมาแล้ว แต่ก็กลืนคำพูดกลับไปทันที
เธอดึงเก้าอี้มานั่งลงข้างๆ เสี่ยวลิ่วลิ่วด้วยความใจอ่อน จากนั้นหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบกับข้าวใส่ชามเล็กของเด็กหญิง
“ขอโทษนะ พี่กลับมาช้า หนูรีบกินเถอะ”
เสี่ยวลิ่วลิ่วเป็นเด็กดี เมื่อเธอมาถึง เจ้าตัวน้อยก็ตักข้าวในชามเข้าปากตัวเองด้วยความเบิกบานใจและกินอย่างเอร็ดอร่อยทีละคำ
เหนียนเสี่ยวมู่ไม่ต้องดูแลเสี่ยวลิ่วลิ่วด้วยซ้ำ ครั้นเจ้าตัวน้อยกินข้าวอิ่มแล้วก็เธอมองไปรอบๆ อย่างสบายใจ
เมื่อสายตากวาดมองไปถึงอวี๋เยว่หานที่นั่งอยู่ตรงข้าม ในหัวก็มีคำพูดของเสี่ยวลิ่วลิ่วเมื่อครู่นี้ผุดขึ้นมา
เมื่อกี้เขา…กำลังรอเธอจริงๆ เหรอ
เธอควรจะขอโทษสักคำไหมนะ
“ไปไหนมา” อวี๋เยว่หานเหลือบมองเธอ เอ่ยปากในทันใด
น้ำเสียงอันเย็นชานั้นดูเหมือนไม่มีความเป็นห่วง เหมือนกำลังไม่พอใจที่เธอออกไปโดยพลการมากกว่า
“…ไปเจอเพื่อนคนหนึ่ง ฉันรีบร้อนออกไป ก็เลยลืมบอก ขอโทษนะที่ทำให้พวกคุณต้องรอ” ครั้นเหนียนเสี่ยวมู่ได้ยินเขาพูด เธอก็ก้มหน้ายอมรับผิดตามจริงทันที
เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาของอวี๋เยว่หานก็เคร่งขรึมลงพร้อมทั้งกล่าวอย่างเยียบเย็นอีกครั้ง
“ผมไม่ได้คิดจะรอคุณ แต่เสี่ยวลิ่วลิ่วไม่เจอคุณก็เลยไม่ยอมกินข้าว”
“…”
เธอน่าจะรู้อยู่แล้ว เจ้าก้อนน้ำแข็งเย็นชาจะตายไป เรื่องอบอุ่นอย่างรอเธอกินข้าวเนี่ย เขาจะทำเป็นได้อย่างไร
เสี่ยวลิ่วลิ่วของเธอต่างหากที่น่ารัก
เหนียนเสี่ยวมู่บ่นอยู่ในใจแล้วคีบกับข้าวใส่ชามเล็กของเสี่ยวลิ่วลิ่วอีกด้วยความเอ็นดู
เมื่อเด็กหญิงกินอิ่ม เธอก็อุ้มไปเดินเล่นในสวน
แขนของเสี่ยวลิ่วลิ่วดีขึ้นมากแล้ว ตอนนี้แกะผ้าพันแผลออกไปแล้ว ทำให้อดใจไปเกาแผลแก้คันไม่ได้ จึงต้องดูแลเป็นพิเศษ
เหนียนเสี่ยวมู่เพิ่งจูงมือของเจ้าตัวน้อย แต่ก็ถูกเด็กหญิงดึงไปตรงหน้าอวี๋เยว่หาน
“เสี่ยวลิ่วลิ่วเจ็บมือ จูงได้แค่มือเดียว พี่สาวคนสวยช่วยจูงมือของปาปาได้ไหม”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
จะ จูงมือของอวี๋เยว่หาน?!
ดวงตาของเธอหดตัว สายตาตกลงบนมือของเขาที่อยู่ตรงหน้า รู้สึกเพียงว่าคำพูดของเสี่ยวลิ่วลิ่วแวบอยู่ในหัวของเธอเหมือนกับฟ้าผ่า
สมองเธอหยุดทำงานไปแล้ว
อวี๋เยว่หานเหมือนจะคิดไม่ถึงว่าอยู่ๆ เสี่ยวลิ่วลิ่วจะพูดอย่างนี้ออกมา ดวงตาสีดำของเขามองไปทางเหนียนเสี่ยวมู่ จ้องมองมือของเธอที่กำลังจูงมือเสี่ยวลิ่วลิ่วอยู่
ดวงตาของเขาสั่นไหวเล็กน้อย
มือของเธอเล็กระจ้อยร่อย นิ้วมือเรียวยาว ดูแล้วเหมือนลูกคุณหนูที่ไม่เคยลำบาก ไม่ใช่พยาบาลรับจ้าง
ไม่รู้ว่าว่าเธอเป็นใครกันแน่…
ตอนที่ 148 เห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น
ครั้นนึกได้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ ดวงตาของอวี๋เยว่หานก็หลุบต่ำลง
เขากำลังจะพูดบางอย่าง แต่เหนียนเสี่ยวมู่อุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่ววิ่งเข้าไปในคฤหาสน์แล้ว “เสี่ยวลิ่วลิ่วควรอาบน้ำแล้ว ฉันจะพาเธอไปอาบน้ำ”
เธอหายไปจากหน้าประตูในพริบตา
เมื่อเธอวิ่งผ่านเขาไป เขาก็มั่นใจว่ามองเห็นสีแดงระเรื่อบนแก้มของเธอ…เหมือนกำลังเขิน
น่าแปลก ความอึดอัดที่สุมอยู่ในอกเขาจางหายไปในทันที
เขายกมุมปากโค้งขึ้น เหมือนจะยิ้ม แต่ก็ไม่ใช่
จากนั้นค่อยหมุนตัวเดินเข้าไปข้างใน
แต่เพิ่งเดินเข้ามาถึงห้องรับแขกก็เห็นเหนียนเสี่ยวมู่อุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วออกมาจากห้อง “ท่อน้ำในห้องน้ำของเสี่ยวลิ่วลิ่วเหมือนจะเสีย เปิดก๊อกแล้วน้ำไม่ไหล”
พ่อบ้านได้ยินดังนั้นก็รีบมา หลังจากฟังเหนียนเสี่ยวมู่พูดจบ เขาก็รีบส่งคนเข้าไปตรวจสอบท่อน้ำในห้องของเสี่ยวลิ่วลิ่วทันที
ไม่นานทุกอย่างก็ได้ผลสรุป
“ท่อน้ำที่ผ่านบ้านถูกตัดไปท่อนหนึ่ง น้ำในห้องทุกห้องของชั้นล่างก็ไม่ไหลเหมือนกัน แต่กำลังซ่อมอยู่ครับ ไม่นานก็จะซ่อมเสร็จ” พ่อบ้านยืนรายงานอยู่ข้างอวี๋เยว่หานอย่างนอบน้อม
“ชั้นบนล่ะ” อวี๋เยว่หานขยับริมฝีปากบาง
“น้ำชั้นบนมีท่อทางเดินอีกท่อ ไม่มีปัญหาครับ” พ่อบ้านตอบอย่างนอบน้อมอีก
อวี๋เยว่หานหลุบตามองไปทางเหนียนเสี่ยวมู่ ก่อนจะพูดเรียบๆ “พาเธอไปอาบน้ำในห้องผม”
เมื่อพูดจบเขาก็เดินผ่านเหนียนเสี่ยวมู่นำขึ้นไปข้างบนก่อน
เด็กหญิงได้ยินว่าจะได้อาบน้ำก็ดีใจยกใหญ่
จากนั้นเธอก็หยิบเสื้อผ้าตัวเล็กๆ วิ่งไปอย่างรวดเร็ว
สองสามตามหลังอวี๋เยว่หานเข้าไปในห้องนอนของเขาอย่างว่าง่าย
เหนียนเสี่ยวมู่เดินอยู่ข้างหลังอย่างเชื่องช้า ครั้นคิดว่าจะต้องเข้าไปในห้องของเขา หัวของเธอก็มีภาพแวบผ่านไปมาอยู่หลายครั้งอย่างน่าประหลาด…
ดูเหมือนว่าทุกครั้งที่เธอเข้าไปในห้องของเขาจะไม่มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นเลย
เธอกำลังครุ่นคิด แต่พลันรู้สึกได้ถึงสายตาแหลมคมของเขากวาดมองมาที่เธอ
เมื่อเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นอวี๋เยว่หานอุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วด้วยมือข้างเดียว กำลังพิงประตูรอเธออยู่
เขาเม้มริมฝีปากบางเซ็กซี่ ไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาดูถูกนั้นสื่อความหมายออกมาได้มากมาย
อย่างเช่น รำคาญที่เธอขาสั้น
เหนียนเสี่ยวมู่สูดหายใจเข้าลึกๆ เพิ่งคิดจะบอกเขาว่าเธอเดินช้าไม่ได้แปลว่าขาสั้น แต่เขาก็อุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วเดินไปข้างหน้าเสียแล้ว
เขาฝากเสี่ยวลิ่วลิ่วไว้ในอกเธอ
“คุณอาบให้เธอแล้วกัน ผมมีธุระ”
“…ได้ค่ะ” เมื่อได้ยินว่าเขาจะไม่อยู่ในห้อง เหนียนเสี่ยวมู่ก็รับเสี่ยวลิ่วลิ่วมาด้วยความเบิกบานทันที และเดินเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่พูดอะไรอีก
จากนั้นเธอก็ไปในห้องน้ำ เปิดน้ำ และอาบน้ำให้เสี่ยวลิ่วลิ่ว
ในห้องหนังสือ
อวี๋เยว่หานส่งอีเมลด่วน ก่อนจะพิงพนักเก้าอี้ พลางขมวดคิ้วมุ่นด้วยความเหนื่อยล้าอยู่บ้าง
เขาเพิ่งคิดจะยื่นมือไปหยิบเอกสาร อยู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าเหนียนเสี่ยวมู่พาเสี่ยวลิ่วลิ่วไปที่ห้องตัวเอง จึงชะงักมือไปเล็กน้อย
เสี่ยวลิ่วลิ่วชอบเล่นน้ำ ตอนอาบน้ำเอาใจยากเป็นที่สุด
อ่างอาบน้ำในห้องของเขาใหญ่กว่าห้องอื่นเป็นเท่าตัว เธอคนเดียวจะจัดการไหวไหม
อวี๋เยว่หานลุกขึ้นยืน แล้วสาวเท้าเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง
แต่เพิ่งเดินมาถึงหน้าประตู เขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะเพราะพริ้งเหมือนกระดิ่งดังออกมาจากข้างใน
มีทั้งเสียงเสี่ยวลิ่วลิ่วและเสียงของเธอ
เขาตะลึงงัน แต่จากนั้นก็ได้ยินเสียงใสแจ๋วของเธอ “เสี่ยวลิ่วลิ่ว พอแล้วนะ เล่นน้ำอีกไม่ได้แล้ว มาใส่เสื้อผ้าเร็ว”
เสียงกรี๊ดระลอกหนึ่งพลันดังมาจากในห้องน้ำทันทีที่เธอพูดจบ
อวี๋เยว่หานเคร่งเครียดขึ้นมา ร่างกายตอบสนองก่อนสมอง เขาพุ่งเข้าไปผลักประตูห้องน้ำออกอย่างไม่ลังเลสักนิด
วินาทีต่อมา เขาเห็นภาพตรงหน้าชัดเจน ยิ่งทำให้ดวงตาของเขาหดเกร็งในทันที