บทที่ 11 คนนอกเข้าไม่ได้(1)
ตรงทางเข้าอาคารสนามบิน มีผู้หญิงผมสั้นหน้าตาสะสวย ดูภูมิฐาน สวมเสื้อขนเป็ดสีดำยืนอยู่
หลี่ซู่เฟิน แม่ของเฉินโม่
ระยะเวลาห่างเป็นหกร้อยปี ได้เจอแม่ที่อยู่ในความทรงจำอีกครั้ง จู่ๆ เฉินโม่รู้สึกอยากร้องไห้ แต่โดนเขาสะกดกลั้นเอาไว้
อันที่จริงตอนเฉินโม่ฝึกตนจนถึงแดนจิตปฐมเมื่อชาติที่แล้ว เคยกลับมาที่ดาวไอกาครั้งหนึ่ง แต่นั่นเป็นเรื่องหลังจากสามร้อยปี
ตอนนั้นศัตรูและคนสนิทกลายเป็นฝุ่นผงไปหมดแล้ว ขนาดประเทศยังกลายเป็นสหพันธ์ไอกา เฉินโม่ไม่มีความกังวลอีกแล้ว และลอยออกไปไกล
“แม่!” จัดการสภาพจิตใจได้ เฉินโม่เรียกอย่างมีความสุข และวิ่งเข้าไป
เดินมาตรงหน้าหลี่ซู่เฟิน เฉินโม่ยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่เจอกันไม่กี่เดือน แม่สวยขึ้นอีกแล้ว!”
หลี่ซู่เฟินมีจิตใจที่หนักอึ้งอยู่เป็นทุนเดิม โดนเฉินโม่พูดหยอก กลอกตามองบนใส่เขาด้วยความรัก พูดดุว่า “ไม่เจอกันไม่กี่เดือน ลูกปากหวานขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร”
หลี่ซู่เฟินงานยุ่งมาก บางครั้งได้เจอเฉินโม่แค่ปีละครั้ง แต่นี่ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อความรู้สึกระหว่างสองแม่ลูกเลยสักนิด
“ผมปากหวานตลอดอยู่แล้ว แค่แม่ไม่เห็นข้อดีของลูกชายเอง!” เฉินโม่โทษอย่างไม่พอใจ
“โอเค ไม่ต้องต่อปากต่อคำกันแล้ว ยังเหลืออีกยี่สิบนาที เราไปรอที่เลานจ์กันเถอะ!”
“ครับ!”
ทั้งสองคนเดินไปด้วยกัน
“เมื่อถึงยานจิง อย่าลืมคำนับยายของลูกหลายๆ ครั้ง ทั้งตระกูลหลี่ มีแค่ยายที่รักลูกมากที่สุด” หลี่ซู่เฟินพูดกำชับ
“ครับ!”
Smart address bar. th.readeraz.com แดนนิรมิตเทพ บทที่ 11 คนนอกเข้าไม่ได้(1) – th.readeraz
สีหน้าเฉินโม่แปลกประหลาด เขารู้ว่าอันที่จริงการไปยานจิงครั้งนี้ ไม่ได้เห็นร่างของยายสักนิด
หลังผ่านไปยี่สิบนาที เครื่องบินบินผ่านเมฆหมอก พร้อมกับเสียงดังสะเทือนเลื่อนลั่น มุ่งหน้าไปยังยานจิง
หลังผ่านไปสี่ชั่วโมง เครื่องบินลงจอดที่สนามบินยานจิง ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสามโมงพอดี
หลี่ซู่เฟินพาเฉินโม่นั่งรถแท็กซี่ มุ่งหน้าไปยังบ้านที่ทำให้เธอทั้งรัก ทั้งเกลียด ทั้งสิ้นหวัง
นอกเมืองยานจิง ในบรรดาคฤหาสน์ใต้เขาหลีซาน คฤหาสน์ทั้งหมดเป็นเหมือนตึกสามชั้น รูปแบบลานเดี่ยวและประตูใหญ่เพียงประตูเดียว
มีเพียงตรงกลาง ที่มีตึกสองชั้นตั้งตระหง่านเป็นแถว ล้อมเป็นลานขนาดใหญ่ ปกคลุมพื้นที่หนึ่งในสามของบรรดาคฤหาสน์
ที่นี่เป็นพื้นที่ของตระกูลหลี่ หนึ่งในหกตระกูลมหาอำนาจของยานจิง อันที่จริงบรรดาคฤหาสน์เป็นธุรกิจของตระกูลหลี่ทั้งหมด
ด้านบนสุดของประตูสีแดง มีดอกไม้ขาวมัดอยู่ ทั้งสองข้างมีผ้าขาวห้อยลงมา
ประตูใหญ่ทั้งสองข้าง มีโคลงกลอนคู่อันงดงาม: ชีวิตเรียบง่ายและสามารถเป็นแบบอย่างได้ ครึ่งชีวิตยังคงทำงานหนัก สามารถส่งต่อคุณความดีได้
ภายในพื้นที่ตระกูลหลี่ สีขาวกลายเป็นสิ่งพื้นฐานของทั้งหมด
หลี่ตงหยาง ผู้นำตระกูลหลี่ในปัจจุบัน สวมชุดจงซานจวงสีดำ นั่งขัดสมาธิอยู่ในห้องโถง ถึงอายุเกินหกสิบแล้ว แต่ยังไม่ดูแก่เลยสักนิด ใบหน้าเผยความไม่ธรรมดา
พรุ่งนี้เป็นงานศพของแม่ แต่ตอนนี้ลูกหลานตระกูลหลี่ทั่วทุกสารทิศ ล้วนมากันเป็นส่วนใหญ่ หลี่ลี่เหวิน ลูกชายคนโตของตระกูลหลี่ รับหน้าที่ต้อนรับ จัดแจงให้พักผ่อนบริเวณคฤหาสน์
หลี่ซู่เฟินในชุดขนเป็ดสีดำ พาเฉินโม่ที่ยังอยู่ในชุดนักเรียน เดินทางประมาณชั่วโมงกว่า ในที่สุดก็มาถึงหน้าประตูตระกูลหลี่
ลุงฝู พ่อบ้านชราของตระกูลหลี่ รับหน้าที่ต้อนรับแขก มองหลี่ซู่เฟินแล้วขมวดคิ้วเบาๆ สีหน้าดูไม่สู้ดี
“คุณหนูสี่ คุณมาได้ยังไง”
หลี่ซู่เฟินอยู่ในลำดับสี่ ทำให้ลุงฝูเรียกเช่นนี้
ลุงฝูเป็นพ่อบ้านตระกูลหลี่เกือบสามสิบปีแล้ว เห็นการเติบโตของหลี่ซู่เฟิน ไม่ว่าตอนนั้นหลี่ซู่เฟินจะทะเลาะกับตระกูลหลี่จนแตกหักกันแค่ไหน แต่ลุงฝูกลับดูแลหลี่ซู่เฟินเพิ่มขึ้นอีก ดังนั้นหลี่ซู่เฟินจึงเคารพลุงฝูมาก
“แม่จากไปแล้ว ลูกสาวอกตัญญูจะไม่มาส่งแม่เป็นครั้งสุดท้ายได้อย่างไร” หลี่ซู่เฟินพูดด้วยสีหน้าเศร้า
เฉินโม่ยืนด้านหลังหลี่ซู่เฟินเงียบๆ ก้มหน้าครุ่นคิด จากสีหน้าไม่สู้ดีของลุงฝูเมื่อครู่ เฉินโม่เดาว่า ตระกูลหลี่ต้องไม่อยากให้แม่มาอย่างแน่นอน
ลุงฝูเดินเข้ามาด้วยสีหน้าราบเรียบ พูดเบาๆ ว่า “นายท่านสั่งไว้ว่า ห้ามบอกคุณหนูเรื่องงานศพของคุณหญิง คุณมางานศพครั้งนี้ กลัวว่าจะเจอการขัดขวางอย่างหนัก”
ความโกรธฉายขึ้นบนใบหน้าหลี่ซู่เฟิน “ลูกสาวมาเซ่นไหว้แม่เป็นสิ่งที่ถูกต้องอยู่แล้ว เขาขวางฉันไม่ได้หรอก!”
เฉินโม่เชียร์ความกล้าหาญของแม่ตัวเองอย่างเงียบๆ ดูเหมือนที่แม่ออกจากตระกูลหลี่ในตอนนั้น และสร้างเหม่ยหวา กรุ๊ปที่มีมูลค่าเป็นร้อยล้านด้วยมือตัวเอง คงจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
บทที่ 10 แสดงความเสียใจต่อการจากไป(2)
บทที่ 12 คนนอกเข้าไม่ได้(2)