รอยแยกนั้นกว้างวาครึ่ง และหีบก็แบกฉินมู่และคนอื่นๆ เข้าไปข้างใน เข้าไปได้แค่สองก้าว พวกเขาก็ติดแหง็ก ฉินมู่รีบผลักพุงกิเลนมังกรเข้าไปข้างใน แต่ถึงอย่างไรหีบก็ขยับไม่ได้ ผานกงสั่วผู้อยู่ข้างใต้หีบก็ร้องกระอักด้วยการถูกเบียดทับ
“เงียบ!” ฉินมู่ตวาดด้วยเสียงเบา และให้หีบถอยออกมาสักหน่อย หนึ่งในเนตรเทวะของซิงอ้านเข้ามาใกล้ในจังหวะนั้น แสงเทวะหนาเท่าเสากวาดผ่านรอยแยกนั้น
ฉินมู่รีบให้หีบใหญ่ซ่อนข้างหลังก้อนหินมหึมาที่ยื่นออกมา ความเร็วของเนตรเทวะซิงอ้านนั้นว่องไวอย่างสุด และแสงของพวกมันก็กวาดวูบมาในเสี้ยววินาที
โชคดีที่ดวงตาของซิงอ้านไม่ใช่ดวงตาของท่านปู่บอด ไม่เช่นนั้นหินใหญ่ก้อนนี้คงซ่อนพวกเราไว้ไม่ได้
เขาระบายลมหายใจโล่งอกและเปิดหีบ จากนั้นก็คว้าคอกิเลนมังกรและยัดเจ้าอ้วนนี้เข้าไปข้างใน
“จ้าวลัทธิ…” กิเลนมังกรตัวสั่นเทิ้มอยู่ในหีบ “ข้างในนี้มีชิ้นส่วนอวัยวะเต็มไปหมด หัวก็มี! มีหัวใจด้วย! มือกับนิ้วยั้วเยี้ย!”
ฉินมู่ปิดหีบและส่งมันเข้าไปในรอยแยก โดยไม่มีกิเลนมังกรจ้ำม่ำ มันก็ราบรื่นยิ่งขึ้น หีบรุดหน้าเข้าไปยังส่วนลึก ขณะที่แสงเบื้องหน้าพวกเขาแรงกล้ามากขึ้นทุกที
ฉินมู่เอนอยู่กับหีบและมองตรงไปข้างหน้า ที่สุดรอยแยก เขากลับมองไม่เห็นทุ่งเขียวและฟ้าใส แต่มันกลายเป็นทะเลทรายสีเหลืองทอง มันแตกต่างจากภาพที่เขาเห็นก่อนหน้า
หรือว่าโลกในรอยแยกนี้แตกต่างจากโลกในรอยแยกก่อนหน้า
ขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั้น แสงเทวะก็พลันสาดส่องมาข้างหลังพวกเขา ทำให้ฉินมู่แตกตื่น คราวนี้ไม่มีที่หลบซ่อนตัวได้ เขาจึงได้แต่เร่งเร้าให้หีบคืบคลานไปข้างหน้า
โชคดีที่ว่า พวกเขาอยู่ไม่ไกลจากโลกมิติในรอยแยกแล้ว และหีบก็คลานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว กลิ้งหลุนๆ เข้าไปยังทะเลทรายสีทอง หลังจากกลิ้งไปสองตลบ หีบก็ยืนขึ้นใหม่อีกครั้ง
ฉินมู่หันกลับไปและเห็นลำแสงเทวะยิ่งผ่านเข้ามาในรอยแยก ก่อนที่จะหายวับไป เขาไม่รู้ว่ามันมองเห็นพวกเขาหรือไม่
หัวใจเขาวูบไหว และเขารีบกระโดดลงมองไปที่ใต้หีบอย่างเร่งร้อน เงาร่างของผานกงสั่วหายไปเรียบร้อยแล้ว
เจ้าหมอนี่มันลื่นหายไปไวจริงๆ!
ฉินมู่ระเบิดหัวเราะออกมา ผานกงสั่วคงจะฉวยโอกาสหลบหนีไปตอนที่พวกเขาร่วงลงในทะเลทรายสีทอง นั่นเพื่อรักษาหนังหัวของเขาเอาไว้จากการจะถูกฉินมู่ลอบสังหารอย่างเลือดเย็น
ก่อนหน้านี้พวกเขาอยู่ในความมืดของแดนโบราณวินาศโดยมีซิงอ้านไล่ล่ามาติดๆ จึงต้องร่วมแรงกัน แต่ในเมื่อไม่มีความมืดในบริเวณรอบข้างแล้ว ผานกงสั่วก็ย่อมหลบหนีไป
เขาไม่มีขา และไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉินมู่ หากว่าเขาหนีไปช้ากว่านี้สักนิด ก็คงไม่มีโอกาสหนีรอด
“ผู้สูงศักดิ์นี่เจ้าเล่ห์จริงๆ” ฉินมู่ชมเปาะ
ฉินมู่เปิดหีบ และกิเลนมังกรก็กระโดดออกมาด้วยสีหน้าหวาดผวา เขาไม่กล้าเข้าใกล้หีบอีกต่อไป
ฉินมู่มองเข้าไปในหีบและพบว่ามันยังเหมือนก่อน กระดูกเต๋าตี้ได้ก่อโครงของมันและผิวหนังเต๋าตี้ก็หุ้มไว้รอบๆ ข้างในนั้น มีตู้ชั้นต่างๆ มากมายเหมือนที่เคยเห็น แต่จำนวนชิ้นส่วนมนุษย์น้อยลงไปมาก
เขายังเห็นส่วนของหีบที่ถูกเฉือนตัดออกจากกันและถูกเย็บเข้าไปใหม่ มันเป็นผลงานของสองมีดคนแล่เนื้อที่ได้ทิ้งความเสียหายเอาไว้
หลังจากซิงอ้านหนีไปจากมีดของคนแล่เนื้อ เขาก็คงจะเย็บซ่อมหีบนี้
หากว่าข้าสามารถเรียกพรายวิญญาณในมือ ขา ดวงจิต และศีรษะเทวะเหล่านี้ และปลุกส่วนต่างๆ ของร่างกายให้มีชีวิตได้ ก็อาจจะรับมือกับซิงอ้านได้
ฉินมู่สายตาวูบไหว และปิดหีบลงก่อนที่จะเริ่มวิ่งไปท่ามกลางทะเลทรายสีเหลืองทอง หีบวิ่งตามเขามาราวกับว่ากำลังเหินบิน ตามเขามาด้วยความเร็วคงที่ กิเลนมังกรคอยแต่เหลือบมองหีบเป็นระยะๆ ด้วยความหวาดผวา
ผ่านไปสักพัก กิเลนมังกรก็เอาชนะความกลัวของเขาได้ และกระโดดขึ้นไปนั่งอยู่บนหีบเพื่อให้มันวิ่งแบกเขา
กิเลนมังกรได้บรรลุเขตขั้นใหม่แห่งความเกียจคร้านซะแล้ว! ฉินมู่คิดขณะที่เขาหันหลังกลับไปมองเจ้าอ้วน
ทะเลทรายในที่ไกลๆ นั้นเชื่อมต่อกับท้องฟ้า ดังนั้นฉินมู่กับหีบจึงวิ่งไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง แต่ทันใดนั้น เขาก็หยุดลงตรงหน้าโครงกระดูกใหญ่มหึมาที่เอนกายอยู่บนเนินทราย ครึ่งหนึ่งของมันถูกกลบฝังภายใต้มวลทราย
ฉินมู่ก้าวไปข้างหน้าและพลันสัมผัสได้ถึงรัศมีเทพ เขารีบหยุดเท้าทันที และหีบข้างหลังเขาก็ชะงักกึก กิเลนมังกรผู้ซึ่งงีบหลับไปได้แผล็บเดียวก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา เขาเงยหน้าขึ้นไปมองรอบๆ แล้วร้องออกมา “ซิงอ้านตามมาถึงหรือ”
“ไม่ใช่!”
ฉินมู่ตรวจตราดูโครงกระดูกเทวะที่ถูกกลบฝังใต้ผืนทราย ซี่โครงเหล่านั้นใหญ่มหึมาและขยายออกไปข้างนอก ข้างใต้มันนั้นคือช่องโพรงในอกอันสามารถมีผู้คนเข้าไปยืนได้สิบกว่าคน
เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง และหีบก็เดินย่องเขย่งตามมาข้างหลังเขา
ฉินมู่ยื่นฝ่ามือออกไป แต่พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขานำเอากระถางยักษ์ของผานกงสั่วออกมา และค่อยๆ เข้าไปใกล้โครงกระดูกเทพเจ้า
ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงเคร้ง และเขาเองก็ครางหนักๆ ง่ามมือระหว่างนิ้วชี้กับนิ้วโป้งของเขาฉีกขาดเลือดโซม ขากระถางข้างหนึ่งก็ถูกตัดออกไป!
กระถางใหญ่นี้ถูกผานกงสั่วหลอมสร้างขึ้นมาในชาติภพก่อนเมื่อเขาเป็นยอดฝีมืออันเข้าใกล้เขตขั้นเทวะ กระถางยักษ์นี้ย่อมต้องเป็นสมบัติระดับสืบทอดสำนัก!
แม้จะใช้ไจกระบี่ ฉินมู่ก็ยังทำอันตรายมันไม่ได้ นี่คือหลักฐานที่เพียงพอจะชี้ให้เห็นว่ากระถางนี้แข็งแกร่งแค่ไหน
กระนั้นตรงหน้าโครงกระดูกเทพ มันก็ไม่ต่างอะไรกับดินปั้น ขาของมันถูกเฉือนตัดไปเสียแบบนั้น
ฉินมู่ข่มกลั้นความเจ็บและปิดผนึกบาดแผล เขาหยิบขากระถางขึ้นมาจากพื้น และพบว่าตรงพื้นผิวรอยตัดนั้นแบนราบราวกับว่ามีมีดล่องหนอันคมกล้าไร้ประมาณเฉือนผ่ามันไป
เมื่อแตะต้องกับพื้นผิวที่ถูกตัด เขาก็รู้สึกได้ถึงความร้อนฉ่า
“นี่คือ…ปราณหยางแห่งสองปราณหยินหยาง พวกมันถูกเจ้าของซากร่างนี้บ่มเพาะจนกลายเป็นพลังชีวาเทพเพื่อปกป้องร่างกายของเขา”
ฉินมู่เก็บกระถางยักษ์และขาที่หักออกมาของมันกลับไป ขณะที่กิเลนมังกรมองไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง เขาถามด้วยความใคร่รู้ “จ้าวลัทธิ อะไรทำให้กระถางหักหรือ”
“สมบัติเทวะของเทพตนนี้”
ฉินมู่กอบทรายเหลืองขึ้นมากำหนึ่ง และเป่ามันไปข้างหน้าอย่าแผ่วเบา เมื่อเม็ดทรายเข้าไปใกล้ บางสิ่งอันมองไม่เห็นด้วยตาเปล่าก็เกิดขึ้น!
ข้างในร่างของโครงกระดูกเทพเจ้าอันล้มพังพาบอยู่ในทราย มันมีสมบัติเทวะที่ครบสมบูรณ์เจ็ดอัน!
เดิมทีพวกมันมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า แต่เมื่อทรายเข้าไปใกล้ แสงเทวะหลากสีก็ฉายส่องออกมา จุดแสงขึ้นในสมบัติเทวะเหล่านั้น!
ศพเทพเจ้านี้ใหญ่โต แต่สมบัติเทวะไม่ใหญ่มาก สมบัติเทวะทารกวิญญาณที่หว่างคิ้วของโครงกระดูกนั้นมีขนาดแค่หนึ่งตารางนิ้ว สมบัติเทวะห้าธาตุใหญ่ขึ้นมาเล็กน้อย สมบัติเทวะหกทิศตั้งอยู่ที่ตันเถียน ขณะที่สมบัติเทวะเจ็ดดาวตั้งอยู่ระหว่างศีรษะ หัวใจ และปอด
สมบัติเทวะชาวสวรรค์อยู่ที่กระดูกหลัง และสมบัติเทวะเป็นตายก็อยู่ต่ำกว่าเอว ส่วนสมบัติเทวะสะพานเทวะนั้นมันก็จะพุ่งเหินออกมาจากสมบัติเทวะทารกวิญญาณ ตรงออกไปจากศีรษะ
สมบัติเทวะเหล่านี้มิได้ใหญ่โต แต่น่าแปลกที่ว่าเมื่อมองเข้าไปใกล้ๆ พวกมันก็ดูเหมือนจะมีพื้นที่อันกว้างเป็นล้านไร่อยู่ในนั้น มันกว้างใหญ่ไพศาล ฉินมู่ถึงกับมองเห็นดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ และดวงดาวที่อับแสง เช่นเดียวกับทางช้างเผือกและจักรราศีอันแตกหัก!
ที่ใจกลางสมบัติเทวะทารกวิญญาณ มันมีทารกวิญญาณของเทพตนนี้ มันน่าจะเป็นส่วนหนึ่งของจิตวิญญาณดั้งเดิมของเขา แต่ดวงวิญญาณของโครงกระดูกนี้ได้ลับลาไปนานแล้ว แต่กระนั้นทารกวิญญาณก็ยังคงไม่สูญสลาย
เขาตายจากอาการบาดเจ็บของจิตวิญญาณดั้งเดิม
วงจรพยุหะหมุนวนในดวงตาของฉินมู่ขณะที่เขากำลังเพ่งสายตาลงบนสมบัติเทวะทารกวิญญาณ ทารกวิญญาณของเทพตนนี้ถูกแทงทะลุหน้าอก กระบี่นั้นถึงกับทิ้งรอยเงาเอาไว้ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าการจู่โจมดังกล่าวน่ากลัวเพียงใด!
ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ที่แตกหักโคจรรอบๆ ทารกวิญญาณ และแสงสว่างเจิดจ้าส่องลงมาจากพวกมัน มันคือหยินหยางสองปราณ
สิ่งที่ตัดสะบั้นขาหนึ่งของกระถางยักษ์คือปราณหยางพิสุทธิ์สายหนึ่ง
“หลังจากที่เขาตาย เลือดและเนื้อของเขาเน่าเปื่อยไป แต่เขายังคงรักษาสมบัติเทวะอันสมบูรณ์แบบเอาไว้ได้ ทารกวิญญาณก็ยังคงอยู่ที่นี่ และเศษซากของพลังชีวาเทพของเขาก็ยังทรงอานุภาพ ตัดสะบั้นสมบัติสืบทอดสำนักได้อย่างง่ายดาย”
ฉินมู่พึมพำกับตนเองอย่างตกลงใจไม่ได้ เทพเจ้าธรรมดาไม่มีทางมีความสามารถเช่นนี้หลังจากที่เขาตาย ครั้งหนึ่งเขาเคยได้พิจารณาดูซากศพของอาจารย์ของซวีเซิงฮวา เทพครองแดนหยกผู้ซึ่งถูกปืนใหญ่เทวะยิงตะวันที่เขาหลอมสร้างเป่าร่วงลงจากฟากฟ้า และตายอย่างน่าสังเวช
แม้ว่าศพของเทพครองแดนหยกจะยังมีรัศมีเทพอันเข้มข้น แต่มันก็ไม่ทัดเทียมกับโครงกระดูกเทวะนี้
ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากที่เทพครองแดนหยกตายไป สมบัติเทวะของเขาก็พังทลาย
“นี่คือเทพเที่ยงแท้ เทพเจ้าที่แท้จริง!” ฉินมู่มีสีหน้าเคร่งขรึมเมื่อเขาพลิกหาดูถุงเต๋าตี้และนำลูกแก้วเต่าดำออกมา เขาพึมพำ “ทำไมเทพเที่ยงแท้ถึงตายอยู่ที่นี่”
เขานำเอาลูกแก้วเต่าดำออกมา และยืมพลานุภาพของมันเพื่อร่ายเวทมนตร์ปลุกพรายวิญญาณของโครงกระดูกเทวะ
กระดูกลั่นโกร่งกร่าง
ซากร่างนี้พลันบิดเอี้ยว และกิเลนมังกรก็กระโดดโหยงด้วยความตกใจ เกล็ดของเขาชี้ชันไปหมด แม้แต่หางของเขาก็สั่นริกริก
ฉินมู่ขับเคลื่อนวิชาหมื่นจิตวิญญาณธรรมชาติ อันเหมาะแก่การฝึกปรือของสตรี ความคิดของเขาซับซ้อนเกินไป และเขาไม่อาจฝึกปรือมันจนถึงขีดสุดได้ แต่ถึงอย่างไร เขาก็พอจะช่วงใช้มันได้ผ่านลูกแก้วเต่าดำ
มือกระดูกขาวมหึมาค่อยๆ ยกขึ้นจากทราย และโครงกระดูกก็ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง กะโหลกของมันก้มลงมา ราวกับว่ามันกำลังสำรวจฉินมู่และกิเลนมังกร ทรายเหลืองร่วงลงจากมันเป็นน้ำตกจากรูเบ้าตาและปากของมัน
“สู้ศึก!” โครงกระดูกยืนขึ้นและหยิบธงขาดวิ่นออกมาจากเนินทราย เขาโบกมันไปมาพร้อมกับขากรรไกรที่อ้าขึ้นและหุบลง พลังวัตรที่ยังหลงเหลือในสมบัติเทวะของเขาสั่นสะเทือนอากาศ ดังนั้นแม้ว่าเขาจะไม่มีเลือดและเนื้อ แต่เขาก็ยังคงพูดได้ด้วยเสียงอันก้องสะท้านพิภพ “รับราชโองการ! ข้างหลังคือมาตุภูมิของเรา ดังนั้นพวกเราไม่มีทางถอยออกต่อไป! สู้! พวกเราทำได้แค่สู้ศึก!”
ฉินมู่อ้าปากหวอ และเขาเกาหัวแกรกๆ พรายวิญญาณที่เขาเรียกมานี้น่าจะเป็นดวงจิตใหม่ แต่จากที่เห็น สำนึกรู้ส่วนหนึ่งของโครงกระดูกดูจะหลับใหลอยู่ในนั้น และถูกปลุกขึ้นมาโดยวิชาหมื่นจิตวิญญาณธรรมชาติ
“การต่อสู้ได้สิ้นสุดลงไปหลายปีแล้ว ผู้อาวุโส!” ฉินมู่ตะโกนออกไป “บ้านเกิดของท่านอยู่ที่ไหน ทำไมท่านถึงมาตายที่นี่ แล้วท่านต่อสู้ตามคำสั่งของใคร ใครคือศัตรูของท่าน”
โครงกระดูกก้มศีรษะลงมองดูเขาและเสียงของเขาสะท้านสะเทือน “พวกเราเป็นข้าราชบริพารของจักรพรรดิสูงส่ง นายกองแห่งดาวปากวาฬปลาใต้ รับพระบัญชามาป้องกันสถานที่นี้ ผู้เยาว์ เจ้ามาจากไหน ที่นี่คือสนามรบ รีบถอยไปเร็วเข้า! พี่น้องของข้าอยู่ที่ใด”
โครงกระดูกเทวะกวัดแกว่งธงผืนใหญ่และกระโดดขึ้น พุ่งตัวไปยังยอดเนินทรายสูง จากนั้นเขาก็ชะงักค้าง เพียงแต่ยืนอยู่ตรงนั้น
ยุคจักรพรรดิสูงส่ง? นั่นมิใช่สิ่งที่มาจากหลายหมื่นปีก่อนหรอกหรือ
ฉินมู่อ้าปากค้าง เขารีบวิ่งตามไปพร้อมกับหีบ เมื่อเขามาถึงยอดเนินทราย เขาก็อดจะตกตะลึงไม่ได้ ทะเลทรายตรงหน้าเขา มีโครงกระดูกมากมายเรียงรายอยู่
พวกมันก่ายกองเต็มไปหมดทั้งผืนทรายสีเหลืองทอง โครงกระดูกมหึมาบางโครงไม่อาจถูกทรายกลบมิด และบางส่วนของพวกมันก็โผล่ออกมาจากใต้พื้น
เทพศาสตรามากมายดารดาษไปทั่วทะเลทราย พร้อมกับรถศึกอันหักพัง และยังมีเรือรบพุ่งทะลวง และแผ่นเหล็กกลมอันสูงกว่าร้อยห้าสิบวา
ฉินมู่ตกตะลึง ก่อนหน้านี้เขาเคยพบเห็นสมรภูมิรบของเทพและมารมาก่อน พวกเขานับหมื่นๆ ได้ตกตายไป แต่ไม่มีใครที่ถูกกลบฝัง
“ปีนี้คือปีอะไร” ข้างๆ เขา เทพเจ้าก้มหัวลงและถาม “จักรพรรดิสูงส่งอยู่ที่ใด ไฉนซากร่างของพี่น้องข้าถึงถูกทิ้งไว้เปิดเปลือยในที่ร้าง ไฉนนักรบเหล่านี้จึงมิได้รับการเคารพที่สมควรหลังจากที่พวกเขาตายไป…”
“ผู้อาวุโส ยุคจักรพรรดิสูงส่งได้สิ้นสุดลงไปเนิ่นนานแล้วและกลายเป็นตำนาน ไม่เพียงแต่จักรพรรดิสูงส่ง แม้แต่ยุคจักรพรรดิก่อตั้งก็ได้สิ้นสุดไป…” ฉินมู่กล่าวด้วยความเศร้า
“จักรพรรดิสูงส่งก็ตายไปในการศึกด้วยหรือ” เทพเจ้าก้มหน้าลง เขาดูเหมือนกำลังร่ำไห้ แต่ไม่มีน้ำตาหยดลงมา เขาเดินตรงไปยังสมรภูมิ และหยิบกระดูกขาวขึ้นมาท่อนหนึ่ง “พี่น้องของข้า สหายร่วมเป็นตายในสมรภูมิ ยุคสมัยจักรพรรดิสูงส่งมิได้มีอยู่อีกต่อไป แต่ข้ามิอาจปล่อยให้พวกเขานอนระเนระนาดอยู่ที่นี่โดยปราศจากที่พำนักพักพิง…น้องชาย”
เขาหันไป ‘มอง’ ที่ฉินมู่ “เจ้าสามารถปลุกจิตวิญญาณของพี่น้องของข้าได้หรือไม่ พวกเราจะกลบฝังตนเอง และพักผ่อนชั่วนิรันดร์”
………………..