บทที่ 22
หญิงสาวบางคนเริ่มที่จะคาดเดากันแล้ว บางคนบอกว่าคุณดาร์บี้คนนั้นอาจเป็นชายวัยกลางคนที่มีหนวดเครารุงรัง
บางคนก็บอกว่าคุณดาร์บี้ต้องสูงและหล่อเหลา ทุกคนต่างคาดเดาไปต่าง ๆ นา ๆ
ในที่สุด คุณย่าลินดันก็ยกมือขึ้นปรามทุกคนให้หยุดการพูดคุย
ในตอนนั้นเฟลิกซ์สั่งให้คนของเขาสอดส่องไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่พบร่องรอยของแดร์ริล
“ผมจะวางของขวัญวันเกิดไว้ตรงนี้ ขอตัวก่อน” เฟลิกซ์กล่าวก่อนจะก้มหัวเล็กน้อย
คุณย่าลินดันรู้สึกไม่สบายใจและพยักหน้าเป็นมั่นเป็นหมาย เธอถึงกับก้มหัวให้เป็นเชิงแสดงความเคารพ
หลังจากเฟลิกซ์ออกไป ของขวัญของเขาก็ถูกเปิดออก รอบนี้พวกเขาถึงกับตะลึงมากกว่าเดิม!
มันคือโฉนด!
‘นี่คือของขวัญสำหรับหลายปีที่ผ่านมาและความสำเร็จ ในวันเกิดอันมีเกียรติของคุณ ผมขอให้ของขวัญสุดพิเศษนี้: คฤหาสน์ เซาเทิร์นวูด หมายเลข A88’
เงียบเป็นป่าช้า! ทั้งห้องโถงเงียบจนได้ยินแม้แต่เสียงเข็มตก!
หากมีเข็มตกกระทบลงที่พื้นตอนนี้ล่ะก็ ทุกคนต้องได้ยินเสียงแน่!
นี่… นี่มัน…ของขวัญเป็นคฤหาสน์!?
มันไม่ใช่แค่คฤหาสน์ธรรมดา มันคือคฤหาสน์ เซาเทิร์นวูด! มันตั้งอยู่ในหมู่คฤหาสน์ระดับสูงที่สุดในเมืองตงไห่! ภายในหมู่คฤหาสน์ เซาเทิร์นวูด มีอยู่สามหลังที่มีราคาแพงที่สุด: A66, A88, A99 ทั้งสามหลังนี้มีราคาขายอู่ที่อย่างน้อยสิบล้านเหรียญต่อหลัง!
A88 เองก็ยังเป็นหลังที่แพงที่สุดในทั้งสามหลังนั้น มันตั้งอยู่กึ่งกลางของทั้งหมู่คฤหาสน์ มีทั้งสระว่ายน้ำส่วนตัว สวนหลังบ้าน สวนสัตว์ขนาดย่อม และอควาเรียมขนาดย่อม!
มันเป็นวันเกิดของคุณย่าลินดัน แต่เฟลิกซ์ให้ของขวัญเป็นคฤหาสน์! นี่มัน…
มีเพียงคนเดียวที่ไม่มีอาการตกตะลึงบนใบหน้า เธอคือลิลี่
เธอมีความเกลียดขยะอย่างแดร์ริลก็จริง แต่หลังจากเขาจากไป เธอพบว่าตัวเธอเองกลับคิดถึงเขาอย่างอธิบายไม่ได้
ลิลี่นำโทรศัพท์ออกมา เธอส่งข้อความหาแดร์ริลอย่างช่วยไม่ได้
[ลิลี่: นายอยู่ที่ไหน?]
แทบจะในทันที แดร์ริลก็ตอบกลับ [แดร์ริล: บ้าน ผมกำลังเก็บของ จะออกไปคืนนี้]
หลังจากที่อ่านข้อความตอบกลับ ลิลี่กลับมีความรู้สึกเป็นห่วงเขาจากหัวใจ
แดร์ริลเป็นขยะ เธอควรจะดีใจที่เขาจากไปสิ
ลิลี่กัดริมฝีปากแน่น และแน่นอน เธอส่งข้อความกลับไปหาเขา [ลิลี่: รอฉันก่อน ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้]
บางทีเธออาจจะแค่อยากเจอเขาเป็นครั้งสุดท้าย?
เพราะไม่ว่ายังไง พวกเธอก็แต่งงานกันมากว่าสามปี ต่อให้เป็นสุนัข ความรู้สึกก็ต้องพัฒนานับประสาอะไรกับคน?
“แม่ หนูจะออกไปข้างนอกสักพักนะ” ลิลี่กล่าวเสียงแผ่วเบา แล้วเธอก็ออกจากคฤหาสน์ไป
ทุกคนแทบทนไม่ได้กับความตกใจ พวกเขามัวแต่สนใจกับของขวัญของเวย์นและเฟลิกซ์ ไม่มีใครรู้เลยว่าลิลี่ออกไปแล้ว
มีเพียงแอชตันที่ตามลิลี่ไปอย่างรวดเร็ว
ลิลี่วิ่งออกไปและหยุดอยู่ที่หน้าประตูทางเข้า ในขณะที่เธอกำลังเอารถออก เธอก็เห็นแอชตันวิ่งเข้ามาเธอ
“หนูน้อยลิลี่ ทำไมจู่ ๆ ถึงออกมากะทันหันล่ะครับ?” แอชตันถาม “คุณย่ากำลังจะตกลงเรื่องงานแต่งของเราหลังจบงาน กลับไปข้างในกันเถอะ”
“คุณไปก่อนเลย” ลิลี่กล่าวในขณะที่เธอเร่งรีบเดินไปที่เขตที่อยู่อาศัย
“หนูน้อยลิลี่!” แอชตันตะโกนและจับแขนของลิลี่ไว้อย่างกะทันหัน เขาเห็นข้อความที่ลิลี่ส่งให้แดร์ริล!
“คุณกำลังไปหาไอ้ขยะนั่นเหรอ?” แอชตันสูดหายใจเข้าลึก ๆ ดวงตาของเขาแดงเล็กน้อย “ไอ้ขยะนั่นมีดีอะไร ในเมื่อมันอยากจะไปก็ให้มันไปสิ! คุณจะตามหามันไปทำไม? กลับไปกับผม!”
ใจของแอชตันกำลังกระวนกระวาย เขารู้ดีว่างานวิจิตรอักษรของหวัง ชิจี ที่เขามอบให้ไปนั้นเป็นของเลียนแบบคุณภาพสูงเท่านั้น คุณย่าลินดันจะต้องเชิญผู้ประเมินราคามืออาชีพมาเพื่อตรวจสอบงานเขียนชิ้นนั้นหลังจากงานจบลง แล้วอะไรจะเกิดขึ้น ไม่ใช่ความจริงจะเปิดเผยเหรอ?
*************************************
หลังจากนั้นแอชตันจะไม่เหลืออะไร ทุกสิ่งที่เขาต้องการคือขอแค่หลับนอนกับเทพธิดาเพียงครั้งเดียวเท่านั้น! ตราบใดที่คุณย่าดินดันตกลงให้แต่งงาน เขาจะสามารถพาตัวลลีไปที่บ้านของเขาได้โดยไม่ต้องกลัวกล้องรักษาความปลอดภัย! ในตอนนั้นเองทีแอชตันกําลังคิดจะทําอะไรบางอย่างกับเครื่องดื่มของลิลี แค่นั้นเทพธิดาก็จะตกอยู่ในกํามือของเขาแล้วนี? เมื่อคิดได้ดังนั้น แอชตันก็จับไปที่กระเป๋าเสื้อของเขา ซึ่งเป็นที่ที่เขาเก็บผงยากล่อมประสาทไว้ เพียงแค่นําผงนี้ไปละลายกับน้ํา แค่จิบเดียวก็เกินพอที่จะทําให้คน ๆ หนึ่งรู้สึกอ่อนแรง “หยุดดึงฉันนะ” ลิลีกล่าวเสียงเบา “แอชตัน ฉันรู้ว่าคุณปฏิบัติต่อฉันเป็นอย่างดี แต่ฉันต้องการเจอเขาเป็นครั้งสุดท้าย” “ไม่!” แอชตันอุทาน “เรากลับไปข้างในกันเถอะ มาดูกันว่าคุณย่าจะตกลงเรื่องงานแต่งของเราไหม” ในขณะที่ทั้งสองกําลังทะเลาะกัน รถ Land Rover ก็มาหยุดอยู่ข้าง ๆ พวกเขา ซาแมนธาเดินออกมาจากรถด้วยส้นสูง “แอชตัน หนูน้อยลิสี พวกเธอกําลังทําอะไรกัน?” ซาแมนธาถามด้วยความเร่งรีบ “กลับไปข้างในเร็ว อีกไม่นานคุณย่าจะประกาศเรื่องงานแต่งของพวกเธอแล้ว” “หนูอยากไปเจอแดรริลเป็นครั้งสุดท้าย หนูจะไม่กลับเข้าไปเหนูจะไม่กลับเข้าไปไม่ว่าแม่จะพูดยังไงก็ตาม!” ลิลีตอบในขณะที่เธอกัดริมฝีปากของเธอไว้แน่น , แอชตันเหลือบมองไปทั้งหน้าทั้งหลังรอบ ๆ ซาแมนธาและลิลี เขาพลันปรากฏความยินดีอันชั่วร้ายขึ้นในดวงตา “คุณน้าครับ เดี๋ยวผมจะหาอะไรมาให้คุณดื่ม” แอชตันเสนอ แอชตันไปที่ร้านชานมและซื้อชานมมาสองแก้ว ซึ่งเขาได้แอบใส่ผงยากล่อมประสาทไปในทั้งสองแก้วแล้ว ซาแมนธากําลังลากลิลีกลับไป และเมื่อเธอเห็นแอชตันเข้ามาพร้อมชานมสองแก้ว เธอก็ยิ้มขึ้น อากาศค่อนข้างร้อน และทั้งคู่ก็ดื่มชานมนั้น ซาแมนธาหัวเราะและกล่าว “หนูน้อยลิลี กลับไปแล้วรอคุณย่าประกาศเรื่องงานแต่งของแกซะ ดูแอชตันสิ เขาเป็นห่วงพวกเราแค่ไหนถึงกับซื้อชานมให้ในอากาศร้อน ๆ แบบนี้” ทันทีที่เธอกล่าวจบ ซาแมนธาพลันรู้สึกว่าร่างกายของเธออ่อนแรงลง จนเธอไม่สามารถรักษาสมดุลร่างกายได้เลย ลิลีเองก็ไม่ต่างกันมือของเธอสันเต็ม เธอปล่อยแก้วชานมลงกับพื้น