“ท่านพ่อ”
ซ่งฝูเซิงนั่งบนท่อนไม้ เขาโบกมือให้ซ่งฝูหลิง
“เจ้ายังไม่ขึ้นไปนอนบนต้นไม้อีก ไม่ต้องกังวลไป ต้องรอให้ถ่านทั้งแปดหลุมด้านล่างไหม้จนกลายเป็นสีแดง แล้วค่อยก็ใช้โคลนโบกปิดทับ หลังจากนั้นปิดช่องด้านบน ข้าทำได้ ยังจำที่เจ้าสั่งไว้ให้รอจนกว่าโคลนจะเย็นแล้วค่อยเปิดเตา เจ้ารีบไปนอนเถอะ ข้าจะคอยดูเอง”
ซ่งฝูหลิงวิ่งมาทั้งที่ผมยังเปียกและเดินวนดูรอบเตาโคลน
นางเห็นควันลอยออกมาจากช่องระบายด้านบน รู้ว่านี่คือการถ่ายเทอากาศ ขับก๊าซไอเสียที่กำลังลุกไหม้ ไฟด้านในยังคงไหม้ตามทิศทางของกระแสลม ไฟจะลดการไหลเวียนของออกซิเจน ไม้ด้านบนสุดจะไม่ถูกเผาเป็นขี้เถ้า
ถ้ากลายเป็นขี้เถ้าทั้งหมดยังจะเอาไปทำอะไรได้อีก จะได้ถ่านจะมาจากไหน
“ข้ากำลังผึ่งผมให้แห้ง ท่านพ่อ ท่านก็ไปอาบน้ำเถอะ พาหมี่โซ่วและเรียกซื่อจ้วง ข้าไม่กล้าเรียกซื่อจ้วงกับหนิวจั่งกุ้ยไปอาบน้ำ ยังไงพวกท่านก็ต้องอาบ อาบให้สะอาดหน่อย ท่านพ่อดูสภาพตัวท่านในตอนนี้สิ”
ถึงบุตรสาวไม่พูด ซ่งฝูเซิงก็รู้ว่าตอนนี้ตนมีสภาพไม่เหมือนคน
ลองครุ่นคิดทบทวน ไหนจะเก็บข้าวโพดและสร้างเต็นท์ นำโคลนมาเผาถ่าน อีกทั้งยังขึ้นเขาลงห้วย จะให้อยู่ในสภาพที่ดูดีได้อย่างไร
ซ่งฝูเซิงก้มมองเสื้อผ้าของตนเอง ดึงผมสองที ก่อนยิ้มให้กับตนเอง คิดในใจ
เล็บสั้นจริงและยังบาดเจ็บ นิ้วมือก็หยาบกระด้าง
ตลอดทั้งวัน ปวดเมื่อยขา มือชา เจ็บจนเขาต้องกัดฟันทน
ฟันเหลือง ใบหน้ามอมแมม ทรงผมเหมือนกอหญ้า
หัวแม่เท้าโผล่ออกมา เล็บเท้าเป็นสีดำ
“ตกลง ข้าจะไปอาบน้ำ แต่ข้าบอกเจ้าไว้ก่อนว่าเจ้านั่งได้แค่ตรงนี้นะ ตอนนี้ท้องฟ้ามืดมิด พื้นที่ไกลออกไปสิบเมตรจากนี้ไม่ค่อยปลอดภัยแล้ว ถ้าจะไปเข้าห้องน้ำก็เรียกแม่เจ้า อย่าเลย แม่ของเจ้าก็ไม่ได้ เพราะนอกจากการกรีดร้องแล้วนางก็ทำอย่างอื่นไม่เป็น เรียกป้ามาเป็นเพื่อนดีกว่า ถือไฟฉายไว้ส่องบริเวณโดยรอบ พื้นที่ตรงนี้มีทั้งไฟและควัน สัตว์ป่าทั่วไปจะไม่เข้ามา แต่งู มันอาจจะ…”
“โอ้ย ท่านพ่อ รีบไปเถอะ อย่ามัวแต่พูดมากเลย”
สักพักเถาฮวาก็มา ตามด้วยต้ายา เอ้อร์ยา พวกเขาใช้เจ่าโต้ว[1]ที่ซ่งฝูหลิงให้ ชำระล้างร่างกาย
คนโบราณใช้เจ่าโต้วล้างหน้าอาบน้ำ ซ่งฝูหลิงใจกว้างมาก ไม่เพียงให้พวกนางใช้เจ้าโต้ว ยังนำครีมล้างหน้าที่นางนำมาจากบ้านในภพที่แล้ว แบ่งให้พวกพี่ๆ ได้ใช้กัน
ใช้เวลาอยู่กับพวกพี่ๆ เพียงแค่วันเดียวก็ทำให้พวกเขาเห็นซ่งฝูหลิงเป็นดังน้องสาวแท้ๆ เมื่อได้ยินมาว่าซ่งฝูเซิงจะออกไปแล้วทิ้งน้องสาวไว้เพียงคนเดียว พวกเขาก็รีบวิ่งมาหา
“พวกพี่ทำไมยังไม่ไปนอน? พี่ต้ายา พี่เอ้อร์ยา พวกท่านไม่เหนื่อยหรือ?”
ในสายตาของซ่งฝูหลิง ต้ายากับเอ้อร์ยาลำบากไม่น้อย ถึงแม้ทั้งวันนางจะไม่หยุดพัก แต่นั่นเป็นเพราะนางหาเรื่องทำโน่นทำนี่ไปเรื่อยเอง ไม่เหมือนกับต้ายา เอ้อร์ยาที่ถูกท่านย่าหม่าคอยจิกหัวใช้งานจนไม่มีเวลาพักผ่อน
ท่านย่าหม่าให้ต้ายา เอ้อร์ยากับเด็กสาวคนอื่นไปเก็บผักป่ามาตากแห้ง หลังจากนั้นก็ใช้ให้เก็บกิ่งไม้แห้งบริเวณใกล้ๆ มาไว้เป็นเชื้อฟืน
ถ้าฝนตกลงมาก็ไม่มีฟืนใช้และไม่มีใครรู้ได้ว่าฝนจะตกนานเท่าไหร่ ถ้าสามารถหาเก็บฟืนไว้ได้มากๆ ตอนนี้ ก็จะยิ่งดี
ต้ายากับเอ้อร์ยากินโจ๊กข้าวโพดไปสองชาม แต่ละคนกินอาหารแห้งก้อนใหญ่เกือบเท่ากำปั้น เพราะทำงานตลอดทั้งวัน
อาหารแห้งเป็นของเฉียนเพ่ยอิงที่ให้พวกนางไว้
เนื้อกระต่าย? คิดอะไรน่ะ มันไม่มีหรอก แต่ละคนทำได้แค่ใช้ตะเกียบคีบน้ำพริกหมูที่ครอบครัวเกาถูฮู่เอามาให้ แต่ซ่งฝูหลิง ซ่งจินเป่ากับเฉียนหมี่โซ่วได้กิน ส่วนพี่ชายสองคนก็ไม่ได้กิน
แค่นี้ต้ายากับเอ้อร์ยาก็พอใจมากแล้ว
เอ้อร์ยาบ่นพึมพำกับซ่งฝูหลิง ถ้าอาหารทุกมื้อให้แม่เจ้าเป็นคนแบ่งก็คงจะดี
ต้ายาก็เอ่ยขึ้น พั่งยา ถ้าสามารถทำถ่านไม้พวกนี้ออกมาได้ ท่านย่าก็คงเลิกด่า ตอนนี้นางไม่ได้เสียดายถ่าน แต่นางด่าที่เจ้าทรมานอาสาม ไม่ให้อาสามนอน
ซ่งฝูหลิงยิ้ม กำลังจะพูดต่อก็ได้ยินเสียงเกวียน ตรงปากถ้ำด้านนั้นก็มีคนพูดคุยกันหลายคน ดูเหมือนจะมีคนมาใหม่
ทุกคนลุกขึ้นยืน ชะโงกหน้ามอง
“ใครมา?”
“จะมาอยู่ได้อย่างไร?”
“นั่นสิ ในถ้ำไม่มีพื้นที่เหลือแล้ว ตรงเพิงติดกับพื้นที่สร้างใหม่ก็อาศัยกันอย่างเบียดเสียด โรงเก็บของชั่วคราวก็ให้วัวควายและล่ออยู่ ฟืนก็ไม่มีที่จะเก็บ”
“ใครมากัน?”
ครอบครัวลุงใหญ่ของซ่งฝูเซิงมาถึงแล้ว รวมเข้ากับคนในหมู่บ้านอีกหกครอบครัว
ทั้งหมดเป็นเจ็ดครอบครัวที่มาใหม่
มาถึงตอนมืดค่ำ ในเวลาแบบนี้ก็ไม่สามารถสร้างที่พักเพิ่มอีกได้ จะอยู่กันอย่างไรล่ะเนี่ย
——
[1] เจ่าโต้ว ส่วนผสมของผงถั่วกับตัวยาบางชนิด ในอดีตเอาไว้ใช้ชำระล้างร่างกาย