ตอนที่ 93 เจ้าของหอแห่งแรก (2)
เฟิงหรูซวงรู้สึกสะใจ แววตาที่เป็นประกายของนางมองไปที่จิ่วหมิง
“คุณชายเก้า ท่านอย่าตำหนิท่านพี่ข้าเลย ท่านพี่อายุยังน้อยไม่รู้อะไรควรไม่ควร ก็เลยทำความผิดลงไปมากมายขนาดนั้น ข้าในฐานะน้องสาว ต้องช่วยแบกรับความผิดนั้นไว้เหมือนกัน”
นัยน์ตาอันร้ายกาจของจิ่วหมิง มองดูเฟิงหรูซวงอย่างเหยียดๆ เขายิ้ม น้ำเสียงยโส ท่าทีดูโอหังยิ่งนัก
“เจ้าเป็นใครกัน”
เฟิงหรูซวงหน้าเจื่อน สีหน้าของนางดูกระดากอาย
โดยเฉพาะเวลาที่พวกเจาหยางมองมาที่นาง นางยิ่งอยากจะมุดหน้าหนี
“คุณชายเก้า…ข้า…ข้าคือน้องสาวของเฟิงหรูชิง”
“น่าหลานฮองเฮามีลูกแฝดเหรอ” จิ่วหมิงแสยะยิ้ม ไม่ไว้หน้าเฟิงหรูซวงแม้แต่น้อย
เฟิงหรูซวงหน้าแดง นางกัดริมฝีปากด้วยความรู้สึกอาย “แม่ของข้าคือหรงกุ้ยเฟย ข้าเป็นน้องสาวต่างมารดากับเฟิงหรูชิง”
“ที่แท้ก็เป็นลูกเมียน้อย” จิ่วหมิงมองเฟิงหรูซวงอย่างเหยียดๆ น้ำเสียงดูเย้ยหยัน “เจ้าของหออย่างข้าเกลียดพวกลูกเมียน้อยที่สุด! เจ้ามองดูตัวเองเสียบ้าง!”
เฟิงหรูซวงอึ้ง นางคิดไม่ถึงว่าเจ้าของหอแห่งแรกจะไม่เห็นแคว้นหลิวอวิ๋นอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย
แม้เสด็จพ่อจะให้เกียรติหอแห่งแรก แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าแคว้นหลิวอวิ๋นจะกลัวเขา
อีกอย่าง เสด็จแม่ของนางก็เป็นถึงกุ้ยเฟย[1] จะเอาไปเปรียบกับพวกเมียน้อยของชาวบ้านสามัญได้อย่างไร บัดนี้ฮ่องเต้ของแคว้นหลิวอวิ๋นไม่มีพระโอรส ต้องมีสักวันที่เสด็จแม่ของนางจะได้เป็นใหญ่ในแคว้นนี้!
เฟิงหรูชิงเอามือลูบจมูก ชายคนนี้ ข้าชอบจริงๆ
อืม ขอแค่ด่าเฟิงหรูซวง ข้าชอบทั้งนั้น!
“มีอะไร” จู่ๆ จิ่วหมิงก็แลเห็นหญิงสาวที่จ้องดูเขาตาไม่กะพริบ เขาหัวเราะ “เจ้าชอบข้าเหรอ”
เฟิงหรูชิงรู้สึกเซ็ง “ไม่เลย!”
นางชอบกั๋วซือที่ดูเย็นชาและสูงส่งมากกว่า ผู้ชายคนนี้ดูร้ายกาจและโอหัง คนแบบนี้ นางไม่อยากใกล้ชิดเท่าใดนัก
“ถ้าเจ้า…ลดความอ้วนได้สำเร็จ ข้าก็จะทำใจรับรักเจ้า”
เฟิงหรูชิงหัวเราะหึ “หากเจ้าถอดหน้ากากออกมา แล้วข้าเห็นว่าเจ้าหน้าตาดีพอ ข้าจะให้เจ้าเข้าจวนองค์หญิงของข้าก็ได้เอาไหมล่ะ แต่น่าเสียดาย วันๆ เจ้าเอาแต่ใส่หน้ากาก คงหน้าตาอุบาทว์จนไม่กล้าให้ใครเห็น ในโลกนี้มีผู้ชายหล่อๆ ตั้งเยอะแยะ ข้าจะชอบเจ้าทำไม”
จิ่วหมิงหยีตา ดวงตาสีทองของเขาส่องประกาย “ชาตินี้ ไม่มีใครได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของข้าหรอก ไม่อย่างนั้น พวกผู้หญิงทั่วทั้งแคว้นจะไม่ตามรังควานข้าหรือ? เรื่องวุ่นวายแบบนี้ ข้าจะหาเรื่องใส่ตัวทำไมเล่า”
เฟิงหรูชิงรู้สึกเซ็งกว่าเก่า ในที่สุดนางก็ได้พบ…กับคนที่หลงตัวเองยิ่งกว่ากั๋วซือ
เฟิงหรูชิงยกมือขึ้นตบหน้าของจิ่วหมิงส่วนที่ไม่มีหน้ากากเบาๆ
ทันทีที่มือของเฟิงหรูชิงสัมผัสโดนใบหน้าของจิ่วหมิง ทุกสิ่งเงียบสงัด ชายแก่ที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาตกใจจนขนลุก มองดูชายที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยความหวาดกลัว
แต่ไหนแต่ไรมาคุณชายเป็นคนรักสะอาด ไม่ยอมให้ใครมาจับหน้าของเขา แต่ผู้หญิงคนนี้ กล้าดีอย่างไรที่เอามือมาจับหน้าคุณชาย?
“ผู้ชายหล่อๆ ที่ข้าเคยพบมีมากกว่าเจ้านัก เจ้าจะหล่อสักแค่ไหนเชียว”
กั๋วซือของนางเป็นชายที่หล่อเหลาที่สุดในใต้หล้า เมื่อมีกั๋วซือ นางจะตาถั่วไปชอบคนอื่นได้อย่างไร
รูปร่างหน้าตาของฉินเฉินก็ไม่เลว แม้ใบหน้าของเขาจะมีรอยแผลเป็น แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อของเขาลดน้อยลง
คนๆ นี้จะแค่ไหนกันเชียว
“เจ้าช่างโอหังนัก” จิ่งหมิงพูดเสียงแข็ง แววตาช่างดูร้ายกาจ
เฟิงหรูชิงยิ้ม “เจ้าก็เหมือนกันนั่นแหละ”
——
[1] กุ้ยเฟย (贵妃) ตำแหน่งสนมเอกของฮ่องเต้
ตอนที่ 94 เจ้าของหอแห่งแรก (3)
“เจ้าไม่กลัวข้าฆ่าเจ้าหรือ” จิ่วหมิงเสียงแข็ง รังสีอำมหิตแพร่ออกรอบตัว
ผู้หญิงใจกล้าบ้าบิ่นคนนี้ เอามือมาจับหน้าเขายังไม่พอยังกล้าดูถูกเขาด้วย!
“ข้ากลัวจังเลย” เฟิงหรูชิงทำท่าเหมือนคนตกใจเอามือตบอก
“เจ้าทำข้าตกใจแทบแย่ แต่หากข้าเฟิงหรูชิงเอาเรื่องขึ้นมาบ้าง เจ้าคงสู้ข้าไม่ได้หรอก”
กล้าพูดมาได้ว่าผู้หญิงทั้งโลกจะคลั่งไคล้ในตัวเขา! อยากเปรียบความหล่อกับกั๋วซือของนางใช่ไหม
กั๋วซือของนางต่างหากที่เป็นชายที่รูปงามที่สุดในใต้หล้า ใครกล้าเอาตัวเปรียบนางจะเอาเรื่องทุกคน!
ชายแก่รับรู้ได้ถึงพลังอำมหิตของจิ่วหมิงที่มีมากขึ้นเรื่อยๆ หน้าผากของเขามีเหงื่อซึมออกมา แต่ผ่านไปไม่นานบรรยากาศที่อึมครึมที่รายล้อมคนกลุ่มนั้นก็ค่อยๆ จางไป
ในหอแห่งแรก บรรยากาศกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง
“ท่านสวี พวกเราไปกันเถอะ”
จิ่วหมิงมองเฟิงหรูชิงด้วยสายตาเหยียดๆ เขาสะบัดชายแขนเสื้อเดินกลับหลังแล้วออกจากหอแห่งแรกไป ทุกคนรู้สึกเสียวสันหลัง ยังไม่มีใครหายจากอาการผวาเมื่อสักครู่ มีเพียงเฟิงหรูชิงที่อาการดูปกตินางนั่งลงแล้วหยิบขนมขึ้นมากินและไม่ลืมทักทายคนทั้งหลาย
“พวกเจ้ามัวยืนอยู่ทำไมรีบกินขนมสิ กินเสร็จแล้วข้าจะได้ไปคิดบัญชีกับหลิ่วอวี้เฉิน”
ผู้คนต่างมองหน้ากัน แล้วมองดูเฟิงหรูชิงที่สีหน้าเรียบเฉยอย่างอึ้งๆ ยังเรียกสติคืนไม่ได้
“ท่าน…ไม่กลัวเขาเหรอ” มู่ชิงเอ๋อร์ถามตาปริบๆ
“จะกลัวไปทำไม” เฟิงหรูชิงเบ้ปาก “เขาก็แค่ขู่ให้ตกใจเท่านั้นแหละไม่ได้ลงมือจริงๆ สักหน่อย”
ตั้งแต่ได้เห็นจิ่วหมิงแวบแรกนางก็รู้ทันทีว่าที่ชายคนนี้มาหานางไม่ได้มาเพื่อพูดถากถางเท่านั้น!
เขาต้องมีเรื่องอื่นแน่ๆ ดังนั้นนางจะรอให้เขามาหานางอีก!
เมื่อเฟิงหรูซวงได้ยินว่าเฟิงหรูชิงจะไปหาหลิ่วอวี้เฉิน นางก็ตกใจหน้าซีดแม้แต่มือก็ยังสั่นจนต้องรีบซ่อนไว้ด้านหลัง
“ท่านพี่ เป็นไปได้ว่าวันนั้นข้าฟังผิดเอง หลิ่วอวี้เฉินอาจพูดว่า…เขาจะตามรังควานท่านก็ได้”
“อ้อ ฟังผิดก็ไม่เป็นไร ไม่ว่าเป็นข้าหรือเขาที่เป็นฝ่ายตามรังควาน ข้าก็จะไปคิดบัญชีกับเขาอยู่ดี”
เฟิงหรูชิงยิ้ม การที่นางเห็นเฟิงหรูซวงสีหน้าดูไม่ได้มันทำให้นางรู้สึกสะใจ
ความรู้สึกอึดอัดที่ไม่ได้พบกั๋วซือมาหลายวันถูกกำจัดจนหมดสิ้น
พวกเจาหยางซึ่งรู้สึกผิดกับเฟิงหรูชิงมาแต่เดิม บวกกับความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับอาหารบำรุงสุขภาพ ทำให้พวกเขาอดที่จะติดตามเฟิงหรูชิงไม่ได้ หากเปรียบกันแล้ว เฟิงหรูซวงที่เคยเป็นศูนย์กลางความสนใจของพวกเขา บัดนี้กลายเป็นเพียงอากาศเท่านั้น นางมองเฟิงหรูชิงด้วยความโมโห เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจนาง นางก็สะบัดตัวเดินออกจากหอแห่งแรกไป เมื่อเฟิงหรูชิงจะตอบคำถาม นางก็เงยหน้าขึ้นมองเฟิงหรูซวงที่เดินจากไป แววตาของนางแฝงความรู้สึกสะใจ ที่นางมางานพบปะวันนี้ก็เพื่อจะยั่วโมโหเฟิงหรูซวง ตอนนี้เฟิงหรูซวงกลับไปแล้ว นางก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่หอแห่งแรกต่อ นางอำลาทุกคนแล้วเดินออกจากหอไป
เมื่อเดินออกจากประตู ชายแก่ที่ติดตามจิ่วหมิงได้ยืนรอนางอยู่ก่อนแล้ว เขาพูดด้วยท่าทางนอบน้อม “องค์หญิงเฟิงหรูชิง คุณชายขอเชิญท่านไปพบพ่ะย่ะค่ะ”
เฟิงหรูชิงยักคิ้ว “นำทางไปสิ”
แม้ชายคนนี้เจอกันครั้งแรกก็พูดเหน็บแนมนางแถมยังหลงตัวเองมาก แต่เพราะเขาด่าเฟิงหรูซวง เลยทำให้นางรู้สึกดีกับเขาไม่ว่าอย่างไรคนที่รังแกเฟิงหรูซวง นางชอบหมดทุกคน!
“องค์หญิง เชิญพ่ะย่ะค่ะ” ชายแก่ผายมือเชิญ และพูดด้วยความเคารพ