คนแซ่โจวเป็นเพียงเศรษฐีไร้สมอง เขาแสร้งทำหรือไร? หรืออาจจะไม่
ไม่จำเป็นต้องเสแสร้ง ลูกผู้ลากมากดีไม่ได้หมายความว่าจะไร้สมอง ทว่าเขาใช้วิธีการของลูกผู้ลากมากดีให้เกิดประโยชน์ในการเลือกสิ่งต่างๆ โดยการกระตุ้นให้เกิดปัญหา หาประโยชน์จากความสัมพันธ์และใช้กลอุบาย…พยายามพาข้าออกไป
ยิ่งไปกว่านั้น แทบไม่มีผลสืบเนื่องภายหลังอันใดเกิดขึ้น แม้ว่าจะใกล้เข้าสู่การตรวจสอบข้าราชสำนัก ทว่าการตายของผู้ใต้บังคับบัญชาจึงถือเป็นเรื่องเล็กน้อย จะเป็นไปได้หรือไม่หากที่ทำการอำเภอส่งมือปราบเข้าไปดำเนินคดี ให้ชื่อเสียงรองเจ้ากรมแห่งกรมการคลังสั่นคลอนได้ และกลายเป็นขุนนางระดับสาม
คนแซ่โจวอาจไม่คาดคิดว่าข้าจะเข้าไปพัวพันกับสำนักโหราจารย์ หรือแม้แต่ให้ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่สำนักอวิ๋นลู่ออกมาเผชิญหน้าด้วยตัวเอง…เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ สวี่ชีอันรู้สึกใจหายเนื่องจากเป็นการกระทำที่เสี่ยงอันตราย
“นับตั้งแต่วันที่ข้าพ้นจากคดีเงินภาษี รองเจ้ากรมของกรมการคลังเคียดแค้นต่อข้า ข้าจึงเข้ามาพัวพันอย่างเลี่ยงไม่ได้ โชคดีที่ข้ายังอยู่ห่างจากอำนาจของจักรพรรดิผู้มั่งคั่ง รายล้อมไปด้วยมเหสีกับนางสนมจนมีชีวิตที่น่าเบื่อเรียบง่าย
หากไม่ใช่เพราะเอ้อร์หลางส่งบทกวีไปสู่เจ้าสำนัก หากหลายวันก่อนข้าเขียนความรู้ทางเคมีอย่างอื่นไปแทน…ป่านนี้ข้าคงสิ้นชีพไปแล้ว ทว่าแม้แต่ตัวข้าเองยังไม่เข้าใจถึงสาเหตุที่ต้องถูกฆ่า เพียงเพราะทำให้ลูกเศรษฐีรุ่นที่สองโกรธหรือ”
ความบังเอิญซ้ำๆ กันทำให้ข้ารอดพ้นจากวิกฤตินี้ได้…ช่างโชคดียิ่งนัก!!
สวี่ชีอันสูดลมหายใจเข้า เขารับรู้ถึงเสียงเต้นของหัวใจ “แม่นางไฉ่เวย เจ้าพยากรณ์ให้ข้าได้หรือไม่”
“อ่า” ฉู่ไฉ่เวยกำลังกลืนอาหารในปากลงคอ “นักเล่นแร่แปรธาตุระดับแปดหรือที่เรียกว่านักพยากรณ์ วิชามองปราณจึงเป็นความสามารถขั้นพื้นฐานของนักเล่นแร่แปรธาตุอย่างพวกข้า ปาฏิหาริย์ทั้งหมดที่ตามมาล้วนมีพื้นฐานมาจากการพยากรณ์”
เมื่อเอ่ยถึงระบบการฝึกฝนของนาง นั่นทำให้นางดูเป็นคนช่างพูดและน่าตื่นเต้นขึ้นมา นางพูดจ้อกแจ้ก “ทว่าเจ้าสงสัยหรือไม่ ว่าเหตุใดนักเล่นแร่แปรธาตุระดับเก้าถึงไม่ใช่นักพยากรณ์ แต่กลับเป็นหมอแทน”
สวี่ชีอันส่ายหน้าและถามติดตลกออกไปว่า “ไม่ใช่ว่านักเล่นแร่แปรธาตุมีหัวใจไว้ช่วยชีวิตคนใกล้ตายและรักษาคนบาดเจ็บหรอกหรือ”
ฉู่ไฉ่เวยยืดหลังตรงทำหน้าเคร่งขรึม ดูเหมือนนางรู้สึกเพลิดเพลินต่อการเป็นอาจารย์พร้อมกับกล่าว
“ทุกสิ่งบนโลกใบนี้ล้วนมีชะตากรรม โดยเฉพาะกับชีวิตมนุษย์ที่มีทุกข์แปดประการ อารมณ์ทั้งเจ็ดและความปรารถนาทั้งหกประการ นั่นล้วนเป็นชะตากรรม หมอที่ช่วยชีวิตคนใกล้ตายและรักษาคนบาดเจ็บจะถูกแปดเปื้อนและไม่อาจรอดพ้นจากการเกิด แก่ เจ็บ ตาย เมื่อเวลาล่วงเลยไป ม่านตาที่สามารถมองเห็นปราณจะถือกำเนิดขึ้น”
ข้าชอบผู้หญิงแบบนี้ที่พูดจาได้อย่างตรงไปตรงมาและจริงใจ…สวี่ชีอันกล่าว “เช่นนั้นเจ้าพยากรณ์ให้ข้าได้หรือไม่”
ฉู่ไฉ่เวยเช็ดปากเล็กๆ ของนางด้วยผ้าเช็ดหน้าและจ้องไปที่เขา ดวงตาสีดำของนางดูเปล่งประกาย
ดวงตาคู่นั้นที่จ้องมา ทำให้สวี่ชีอันเสมือนมีหนามทิ่มแทงมายังหลังของเขาและรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก
ขณะนั้นแสงในดวงตาของฉู่ไฉ่เวยก็จางลง ทว่าสีหน้าของนางยังคงเรียบเฉย “ชะตาของเจ้าเป็นสีแดงซีดผสมกับปราณสีดำ”
“หมายความว่าอย่างไร”
“สีแดง หมายถึงเจ้าดำรงชีวิตอยู่ด้วยการเป็นข้าราชการ ทว่าสีซีดนี้บ่งบอกว่าเจ้ายังเป็นเจ้าหน้าที่ระดับรากหญ้า ส่วนปราณสีดำเป็นสัญลักษณ์แห่งความโชคร้าย ข้าคิดว่าเจ้าเข้าใจความหมายเรื่องนี้ได้อย่างลึกซึ้ง”
สวี่ชีอันขมวดคิ้วและกล่าว “เป็นไปได้หรือที่ไม่มีสีอื่น อย่างเช่น สีที่เป็นสัญลักษณ์ของบุตรแห่งโชคชะตา”
“ดีแล้วที่เจ้าพูดเช่นนี้ต่อหน้าข้า หากผู้ใดได้ยินเข้า จะถือเป็นความผิดฐานดูหมิ่นอันใหญ่หลวง นอกจากองค์จักรพรรดิแล้ว ไม่มีผู้ใดบังอาจอ้างตนว่าเป็นบุตรแห่งโชคชะตา” ฉู่ไฉเวยตกตะลึงกับการดูหมิ่น ‘ผู้นี้เอาความมั่นใจมาจากไหนที่คิดว่าตนคือบุตรแห่งโชคชะตา’
เจ้าลองขยี้ตาแล้วดูให้ดีๆ อีกครั้งสิ!!
นางมองไม่เห็นอะไร อาจเพราะตำแหน่งหรือสภาวะทางร่างกายของนางกับชะตากรรมของเขาไม่สัมพันธ์กัน…สวี่ชีอันมีสีหน้าพอใจ เขาดูสงบลง ทว่าในใจของเขากลับตรงกันข้าม
‘เพียะ!’
ฉู่ไฉ่เวยตีมือของสวี่ชีอันที่กำลังเอื้อมไปที่อาหาร นางทำแก้มป่องด้วยความไม่พอใจ “รอจนกว่าข้าจะอิ่ม แล้วข้าจะยกให้เจ้า”
สวี่ชีอันเหลือบมองไปดูที่อาหารมื้อใหญ่ครึ่งหนึ่งที่เหลืออยู่และแอบคิดในใจว่าตอนนี้นางท้องได้กี่เดือน
“จริงสิ ตอนนี้สถานการณ์ของรองเจ้ากรมแห่งกรมการคลังเป็นอย่างไรบ้างหรือ” สวี่ชีอันนั่งตัวตรงไม่มองอาหาร
“เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมากรมการคลังได้ฟ้องร้องรองเจ้ากรมโจว ฝ่าบาททรงจัดการเรื่องนี้ด้วยพระองค์เอง” ฉู่ไฉ่เวยหยุดครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวเสริม
“ทั้งคู่จึงฆ่าตัวตายเพราะเกรงกลัวต่อความผิดทางอาญา”
ดังนั้นจึงไม่มีหลักฐานหลงเหลือไว้หรือ แต่ทุกวันนี้หากองค์จักรพรรดิต้องการปลิดชีพใครสักคนจริงๆ ก็ไม่จำเป็นต้องมีหลักฐาน เพราะทุกๆ คนมีอิสรภาพที่จะให้การเป็นพยาน…หรือจะเป็นเรื่องแบ่งพรรคแบ่งพวก…หรือจักรพรรดิอาจคิดหาวิธีอื่นแทน…เอ่อ ข้าไม่เข้าใจเรื่องของศาล ที่ผ่านมาข้าไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยว ฉะนั้นข้าต้องตามหาข้าราชการผู้มีประสบการณ์สักคนเพื่อหาคำตอบ…
ดังนั้นสวี่ชีอันจึงเริ่มซักถาม ทว่าฉู่ไฉ่เวยกลับไม่สนใจเรื่องของศาลและไม่ได้ให้ข้อมูลที่มีประโยชน์แก่เขา
“โธ่เอ๋ย เจ้าช่างน่ารำคาญ สำนักโหราจารย์ของพวกเราให้ศาลไต่ถามได้เท่านั้น” เมื่อถูกซักถามอย่างร้อนใจ ทำให้คิ้วของนางขมวดกันจนมีรูปทรงกลับหัวและมีท่าทีไม่พอใจ เปรียบเสมือนข้าทำลายความเชื่อมั่นในตัวของนาง…สวี่ชีอันจึงไม่ถามอะไรต่อ
…
“ทั้งหมดบนโต๊ะนี้เท่าไร” เป็นช่วงเวลาทานอาหารที่แสนวิเศษสำหรับสวี่ชีอัน
หลังจากดื่มและรับประทานอาหารเสร็จ ฉู่ไฉ่เวยยกนิ้วของนางขึ้นมาคำนวณอยู่นาน เพราะไม่มีอะไรให้กล่าวต่อ
“หืม?” สวี่ชีอันเงยหน้าขึ้น
“ข้าจ่ายค่าอาหารไปสี่ตำลึง เจ้าต้องคืนให้ข้าเป็นเงิน หนึ่ง สอง สาม หกสิบเหรียญทองแดง” ฉู่ไฉ่เวยกล่าวด้วยความกังวลใจ “เช่นนั้น จริงๆ แล้วข้าใช้เงินไปเท่าไรหรือ”
หน้าของนางตอนขมวดคิ้วช่างดูมีเสน่ห์ยิ่งนัก นั่นทำให้สวี่ชีอันนึกถึงรูปลักษณ์ของเด็กผู้หญิงอายุเจ็ดขวบที่กำลังแก้โจทย์คณิตศาสตร์อยู่
“…” สวี่ชีอันพึมพำ “ข้าไม่รู้”
เงินหนึ่งตำลึงเท่ากับแปดชั่ง หนึ่งชั่งเท่ากับหนึ่งร้อยเหรียญเงิน เนื่องจากไม่ใช่อัตราส่วนหนึ่งในสิบจึงทวีคูณความยากในการคำนวณมากขึ้น
ดูจากรูปลักษณ์แล้ว นางคงได้เพียงแค่อ่านคำ เพราะว่านางไม่เคยเรียนวิชาเลขมาก่อน ดังนั้นสวี่ชีอันจึงไม่วางตัวเป็นวีรบุรุษ
เมื่อฉู่ไฉ่เวยได้ยินเช่นนั้น คิ้วของนางจึงโก่งขึ้น และสวี่ชีอันก็รู้สึกแบบเดียวกับนางเช่นกัน
“เช่นนั้น เจ้าคำนวณมันได้ดีแค่ไหนตอนคลี่คลายคดี”
“ข้าคิดไว้อยู่นานแล้ว”
“อ้อ” ฉู่ไฉ่เวยจ้องไปที่เขา “ดูเหมือนเจ้ากินอาหารไม่อร่อยเท่าไร?”
“ไม่เลย เพียงแต่รสชาติมันธรรมดาเกินไป”
“พูดจาเหลวไหล นี่เป็นร้านอาหารที่ดีที่สุดในเขตทางตอนเหนือของเมือง”
“ข้าเคยกินของที่ดีกว่านี้มาแล้ว”
จากนั้นดวงตาของฉู่ไฉ่เวยจึงเปล่งประกายขึ้น
สวี่ชีอันกล่าวต่อ “หากเจ้ามีเวลามาบ้านข้า ข้าจะทำอาหารอร่อยๆ ให้เจ้ากิน”
…
ณ ห้องเล่นแร่แปรธาตุ
กลุ่มคนชุดขาวกำลังรวมตัวกันอยู่รอบๆ อุปกรณ์การทดลองและจ้องไปยังการทำงานของซ่งชิง
ที่รองถ้วยเคลือบบางราวกับเปลือกไข่ถูกย่างด้วยเปลวไฟจากเทียนไขทำให้เกิดไอน้ำม้วนตัวขึ้น น้ำในถ้วยเคลือบจึงระเหยออกและผลึกแก้วตกเป็นตะกอน
ซ่งชิงใช้ปลายนิ้วเคาะเบาๆ ทำให้เปลวไฟอันโชติช่วงที่ปกคลุมผลึกแก้วค่อยๆ ละลายหายไป
“หากเจ้ามีฝีมือแบบนี้ในชาติที่แล้ว มันจะกลายเป็นอาวุธที่ทำให้ผู้หญิงวิ่งเข้าใส่เป็นแน่แท้…” สวี่ชีอันรู้สึกอิจฉาเล็กน้อยต่อจินตนาการความเพ้อฝันของการเล่นแร่แปรธาตุ
ผลึกแก้วโซเดียมคลอไรด์หลอมละลายลง ทำให้ซ่งชิงเผยสีหน้าอันเคร่งขรึมออกมา เพราะเขาพยายามทำสิ่งต่างๆ ทีละขั้นตอนมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน
‘เปรี้ยง!’
ซ่งชิงหันไปมองสวี่ชีอันที่อยู่ข้างๆ โดยไม่รู้ตัว รวมถึงแม่หญิงตาโตผู้ทรงเสน่ห์อย่างฉู่ไฉ่เวย และคนชุดขาวคนอื่นๆ ค่อยๆ หันไปมองที่สวี่ต้าหลางทีละคน
สวี่ต้าหลางพยักหน้าด้วยท่าทางเรียบเฉย ไร้ซึ่งคำชี้แนะ… ’นี่แสดงให้เห็นถึงขั้นตอนทั้งหมดที่ข้าทำมันได้ผล…’ ซ่งชิงเปี่ยมล้นไปด้วยความตั้งใจอันแน่วแน่จากนั้นเขาจึงดีดนิ้วขึ้น
ทันใดนั้น ประกายไฟที่สว่างเพียงเล็กน้อยก็ถูกดึงขึ้นไปในอากาศ และมันถูกเทลงในถ้วยเคลือบอย่างต่อเนื่อง
“กลั้นหายใจไว้”
ทันทีที่ทุกคนได้ยินเสียงของสวี่ชีอัน พวกเขาจึงกลั้นหายใจทันใดโดยไม่รีรอ
ในความเป็นจริงแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะสูดเอาก๊าซพิษเข้าไปโดยตรง ทว่ามันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นหากพวกเขาไม่ใช่มนุษย์…จากความคิดอันอืดอาดของสวี่ชีอัน เขาขอให้ทุกคนกลั้นหายใจ
วินาทีต่อมา ฉากที่ทำให้คนชุดขาวทั้งสำนักโหราจารย์ต้องตกตะลึงก็บังเกิดขึ้น
ในถ้วยเคลือบมีก้อนสีขาวเงินดูขรุขระซึ่งมีรูปร่างไม่ต่างไปจากเงิน ทว่าการเปลี่ยนรูปยังไม่สมบูรณ์ เพราะขอบของก้อนเงินยังมีเกลือละเอียดติดอยู่
“สะ สะ สำเร็จแล้ว…”
“ศิษย์พี่ซ่งชิง ท่านทำได้อย่างไร”
คนชุดขาวทั้งหมดดูตกใจ เพราะก่อนหน้านี้ล้มเหลว ทว่าครั้งนี้สามารถหลอมเงินปลอมขึ้นมาได้สำเร็จ
เป็นดั่งที่คาดไว้ แม่นางไฉ่เวยที่สามารถหลอมเงินปลอมได้ในวันนั้น และนางยังประสบความสำเร็จได้ภายในครั้งเดียว ไม่ใช่เพราะนางโชคดี… ไม่สิ ทว่ามันคือโชคร้าย เพราะมีข้าอยู่เคียงข้าง ดังนั้นมันจึงเกี่ยวโยงกับข้า…สวี่ชีอันเฝ้าดูอย่างเงียบๆ เพื่อพิสูจน์การคาดการณ์ของเขา
ซ่งชิงเหลือบมองไปที่เงินปลอมและมองไปยังเหล่าศิษย์น้องที่กำลังตื่นเต้นดีใจอยู่ สีหน้าของเขาดูมึนงงเล็กน้อย
‘ทว่าข้าไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมาก…ก่อนหน้าก็เป็นเช่นนี้…’ คิดถึงเรื่องนี้ทีไรทำให้เขาเหลือบมองไปที่สวี่ชีอันโดยไม่รู้ตัว และพบว่าหนุ่มน้อยมือปราบผู้นี้รู้สึกไม่แปลกใจเท่าไรนัก ดวงตาของเขาดูขุ่นมัวราวกับว่าเรื่องทั้งหมดเป็นไปตามที่เขาคาดการณ์ไว้
ซ่งชิงเกิดแรงบันดาลใจขึ้น “สวี่หนิงเยี่ยน เจ้ารู้สาเหตุหรือ”
ฉู่ไฉ่เวยที่กำลังครุ่นคิด หันกลับไปมองสวี่ชีอันโดยทันใด
เหล่าคนชุดขาวคนอื่นๆ หันมามองเขาทีละคน
สวี่ชีอันยืนเอามือไขว้หลังและหัวเราะออกมา “คำถามนี้เจ้าไม่ควรถามข้า นักเล่นแร่แปรธาตุผู้อาวุโสควรเรียนรู้วิธีแก้ปัญหาด้วยตัวเอง”
“ข้าคิดว่า เจ้าควรตระหนักถึงจุดสำคัญของปมปัญหาได้”
………………………………….