บทที่ 50
ราคาตั้งต้นเท่าหินสายรุ้ง
ชายวัยยี่สิบต้น ๆ สวมเสื้อคลุมสีม่วง เขาเต็มไปด้วยแรงดันวิญญาณ ด้วยแววตาอันสดใสและมีแส้ทองคำคาดรอบเอว เขายืนด้วยภาคภูมิใจและความทระนงสูง
ดูเหมือนว่าจะมีผู้คนจำนวนมากรู้จักชายที่สวมเสื้อคลุมสีม่วงนี้ พวกเขาจำเป็นต้องหลีกทางให้
“ใครกัน” มีคนถามด้วยสงสัย
“ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าเขามาจากไหน”
“ มู่เฉิง เขาคือนายน้อยสามของตระกูลมู่แห่งหนานจุน เขาเป็นที่รู้จักในด้านความสามารถพิเศษและพลังการต่อสู้ที่ไม่ธรรมดา ในฐานะหนึ่งในสองผู้โดดเด่นแห่งหนานจุน กล่าวกันว่า พวกเขาอยู่ห่างจากมิติระดับทอง เพียงแค่ก้าวเดียว”
“ตระกูลมู่เป็นผู้มีอำนาจแห่งเมืองหมิงหนาน ไม่มีใครสามารถต่อกรพวกเขาได้นอกจากตระกูลฉู”
ผู้คนรอบข้างซุบซิบกัน
“นายน้อยมู่ ท่านมาทำอะไรที่โรงประมูลเฉิงเทียนงั้นหรือขอรับ” ผู้ตรวจสินค้าการประมูลฮู่อู๋ต้อนรับเขาอย่างอบอุ่น
มันจำเป็นต้องทำเพราะเขาเป็นคนตระกูลมู่
ชายที่สวมเสื้อคลุมสีม่วงพยักหน้า เขาหยิบหินสีสันสดใสที่มีขนาดเท่าฝ่ามือขึ้นมา และพูดอย่างไม่เป็นทางการว่า “ข้ามีของต้องการประมูล ท่านสามารถตรวจสอบโดยเร็วได้ไหม”
“นั่นมันหินสายรุ้ง! มันเป็นของล้ำค่ามาก ๆ” ฮู่อู๋พูดด้วยความประหลาดใจ “มันสามารถบดให้เป็นผงเพื่อนำไปปรุงยา และใช้มันในการปรับแต่งสัตว์วิญญาณได้”
ผู้คนที่อยู่รอบ ๆ มองด้วยความแปลกใจ
หินสายรุ้ง เป็นแร่ที่มีค่ามากชนิดหนึ่ง ประมาณว่า ชิ้นส่วนของหินสายรุ้งขนาดนิ้วโป้งนั้นมีมูลค่ามากกว่า 100 หินวิญญาณ หินสายรุ้งในมือของตระกูลมู่นั้นมีขนาดเท่าฝ่ามือ ข้าเกรงว่ามันจะมีมูลค่ามากกว่า 50,000 หินวิญญาณก็เป็นได้
ประมาณว่าของที่มีมูลค่าเช่นนี้ สามารถเข้าไปสู่งานประมูลประจำปีของคฤหาสน์ชวนเทียนได้
แต่เหตุใด มันจะต้องมาประมูลในโรงประมูลขนาดเล็กแห่งนี้
“ข้ารู้ว่าโรงประมูลเฉิงเทียนของท่านจะจัดการประมูลในเวลาอันใกล้ ข้าต้องการหินวิญญาณจากการเข้าร่วมประมูลสินค้า” ชายคนนั้นกล่าว
นั่นคือสิ่งที่พวกเขาเข้าใจ
ปรากฏว่า จุดประสงค์ของนายน้อยสามตระกูลมู่คือการหาเงินจากการประมูลสินค้า
“เข้าใจแล้วขอรับ” ฮู่อู๋รีบพูดตอบ “โปรดเข้าไปพักในห้องวีไอพีก่อน มันต้องใช้เวลาสักครู่ในการตรวจสอบคุณภาพของหินสายรุ้งชิ้นนี้
นายน้อยมู่พยักหน้า
ขั้นแรก ลั่วอู๋ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะต้องไปพบแขกผู้มีเกียรติก่อน แต่ใครจะคิดว่า ฮู่อู๋จะเดินทางมาที่โรงประมูลของเขากับนายน้อยสามตระกูลมู่
ฮู่อู๋พูดกับลั่วอู๋ว่า “ท่านลูกค้า ช่วยกรุณาออกไปข้างนอกสักครู่หนึ่งขอรับ ตอนนี้ข้ามีแขกที่พิเศษเดินทางมาที่นี่ และข้ามีสิ่งสำคัญที่ต้องพูดกับเขา”
ลั่วอู๋รีบเดินออกไป
“แขกพิเศษงั้นเหรอ แล้วข้าล่ะ ข้าเป็นคนมาก่อนนะ” ลั่วอู๋พูดด้วยความไม่สุภาพ
ฮู่อู๋ยิ้มเจื่อน ๆ “ข้าขอโทษด้วย ได้โปรดรอสักครู่ ข้าจะเรียกคนอื่นเพื่อมาตรวจสินค้าของท่านโดยเร็วที่สุด”
ลั่วอู๋ตะคอกถามว่า “ทำไมท่านถึงไม่ให้คนอื่นตรวจสินค้าของนายน้อยสามตระกูลมู่ผู้นี้กันล่ะ ท่านช่วยตรวจสินค้าของข้าก่อนได้ไหม “
ฮู่อู๋โมโหเล็กน้อย
ทำไมล่ะ ท่านสามารถบอกอีกฝ่ายว่า ท่านต้องประจบประแจงนายน้อยสามตระกูลมู่ ดังนั้นท่านต้องพิสูจน์ด้วยตัวเองและผู้ประเมินราคาอื่นก็มีงานยุ่งเช่นกัน ท่านต้องการให้นายน้อยสามรองั้นหรือ
“ท่านลูกค้า โปรดอย่าทำให้พวกเราลำบากใจ” ฮู่อู๋ไม่อยากจะพูดออกมา
ลั่วอู๋รู้สึกไม่สบอารมณ์ “ข้าเป็นคนที่ทำให้ท่านลำบากใจหรือว่าท่านทำให้ข้าลำบากใจกันล่ะ ข้ารอมานานแล้ว ทำไมท่านถึงให้ความสำคัญกับเขามากนักเมื่อเขามาถึง”
มันดึงดูดสายตาของผู้อื่น
“นายน้อยและผู้หญิงคนนั้นช่างโง่มาก”
“นั่นก็เพราะว่า เขาเป็นนายน้อยสามตระกูลมู่ และเป็นหนึ่งในสองผู้โดดเด่นแห่งหนานจุน
“สิ่งที่นายน้อยสามตระกูลมู่นำออกมาคือหินสายรุ้ง แล้วเจ้าได้นำสินค้าอะไรมาประมูลกัน”
“อย่ากล่าวหาอะไรกับโรงประมูล เจ้าควรรู้ด้วยว่าเจ้าก็เป็นคนเหมือนกัน”
หลายคนพูดเยาะเย้ย
มู่เฉิงไม่ได้มองลั่วอู๋ราวกับว่าไม่มีความจำเป็นที่เขาต้องมองมา แต่พูดอย่างชัดเจนว่า “ท่านช่วยรีบหน่อยได้ไหม ข้ากำลังรีบ”
“ได้ขอรับท่าน” ฮู่อู๋รีบพยักหน้า ถ้าเขาไม่รีบตอบนายน้อยสามตระกูลมู่ เขาจะถูกด่าทอโดยทันที
ฮู่อู๋มองมายังลั่วอู๋
ดอกไม้ฟินิกซ์
“ดอกไม้ฟินิกซ์งั้นเหรอ มันไม่ใช่สมุนไพรระดับสูง มูลค่าของมันแค่ 6000 ถึง 7000 หินวิญญาณเท่านั้น ข้าคิดว่ามันก็น่าจะเป็นของมีค่าล่ะนะ” ฮู่อู๋พูดเยาะเย้ย
ตามปกติ ดอกไม้ฟินิกซ์ก็เป็นสินค้าในการประมูลที่ดี
แต่ว่าตอนนี้ มันเป็นวันประมูลสินค้าล้ำค่า และราคาของการประมูลในโรงประมูลขนาดใหญ่นั้น ต้องเป็นสินค้าชั้นยอดด้วยเช่นกัน
หลายคนต้องการมีส่วนร่วมในการประมูลสินค้า แต่สินค้าที่นำมาประมูลนั้นกลับมีระดับไม่เพียงพอ พวกเขาจึงต้องนำสินค้านั้นกลับไปประมูลในที่โรงประมูลแห่งอื่น
หลายคนจึงเลือกที่จะขายสินค้าผ่านโรงประมูลแห่งอื่น เพื่อหาเงิน
ดังนั้นวิสัยทัศน์ของโรงประมูลขนาดใหญ่ต้องมีการปรับปรุงขึ้นสม่ำเสมอ
ลั่วอู๋ชำเลืองมองฮู่อู๋ด้วยสายตาเย็นชา “มีปัญหากับดอกไม้ฟินิกซ์งั้นหรือ ท่านไม่ได้มองว่าโรงประมูลเฉิงเทียนคือคฤหาสน์ชวนเทียนใช่ไหม และมองสมุนไพรระดับสูงเช่นนี้ไม่ออกงั้นหรือ”
โดยปกติแล้วฮู่อู๋ไม่กล้าเปรียบเทียบระหว่างโรงประมูลเฉิงเทียนกับคฤหาสน์ชวนเทียน
“ห้ามพูดถึงมัน สินค้าที่เจ้านำมาประมูลเป็นของธรรมดามาก โรงประมูลเฉิงเทียนของพวกเราจะไม่ยอมรับพวกมันขึ้นประมูล โปรดออกไปด้วย” ฮู่อู๋โบกมือเหมือนไล่แมลงวัน
ลั่วอู๋สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดอย่างใจเย็น “ธรรมดาเกินไปงั้นเหรอ ท่านเฉิงเทียนไม่ยอมรับมันสินะ” “ตกลง ดีมาก ดีมาก!”
หลี่หยินมองลั่วอู๋ด้วยความกังวล
เพราะมีแต่นางเท่านั้นที่รู้ ว่าเมื่อเวลาลั่วอู๋ทำตัวแบบนี้ แสดงว่าเขากำลังโมโหสุดขีด
หลังจากนั้นลั่วอู๋ได้นำดอกไม้ฟินิกซ์กลับไป พร้อมเดินออกจากห้องวีไอพี
ฮู่อู๋ชำเลืองมองหลังของลั่วอู๋และดูถูกเขา จากนั้นเขาหันมาที่มู่เฉิงและต้อนรับเขาด้วยความเคารพ “ท่านมู่เฉิง เชิญขอรับ”
มู่เฉิงพยักหน้าและเข้าไปข้างในห้องรับรองแขกพิเศษ เขาไม่คิดว่ามันเป็นสิ่งผิดหรือไม่เหมาะสม เพราะเขาคุ้นเคยกับความจริงที่ว่าเขามักจะเหนือกว่าผู้อื่น
ผู้คนโดยรอบมองลั่วอู๋ด้วยแววตาแสดงความเห็นอกเห็นใจ
ดอกไม้ฟินิกซ์เป็นสินค้าประมูลที่มีมูลค่า แต่มันยาก เพราะมันถูกลดมูลค่าเป็นสินค้าธรรมดาเท่านั้น
เขาถูกบังคับให้ออกมาจากห้องรับรองแขกพิเศษ
เท่ากับเขาถูกยัดเยียดความน่าอับอายมาให้
ใครทำให้ท่านไม่เข้าใจบางครั้งก็ต้องปล่อยไป จำเป็นต้องมีการตอบโต้หรือไม่ ความโดดเด่นของนายน้อยสามตระกูลมู่คืออะไร ความโดดเด่นของท่านคืออะไร สุดท้าย ท่านก็ไม่ใช่คนเดียวที่ต้องอับอาย
“ทำไม เขาทำอะไร” มีใครบางคนถามขึ้นมา
ปรากฏว่าหลังจากลั่วอู๋เดินออกจากห้องรับรองแขกพิเศษ เขากลับไม่ได้เดินออกจากโรงประมูลเฉิงเทียน แต่เดินไปที่หน้าประตูและตั้งแผงขายด้วยตัวเอง
มีแผ่นควบคุมสัตว์วิญญาณแขวนอยู่บนแผงลอย มันเขียนเอาไว้ว่า “ประมูล” มันดูเหมือนจะเป็นเรื่องเล็กน้อย
“เจ้าหนูนั่นบ้าไปแล้วเหรอ เขาจะตั้งแผงขายของตรงหน้าโรงประมูลได้อย่างไร”
“ประมูลดอกไม้ฟินิกซ์งั้นเหรอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า! เจ้าหนูนั่นมันตลกจริง ๆ”
“คงต้องรอให้คนของโรงประมูลเฉิงเทียนมาไล่ให้เขาออกไป อ่าา! เจ้าหนู เจ้าไม่รู้อะไรเลยงั้นเหรอ”
แววตาที่เห็นอกเห็นใจแต่เดิมนั้นได้กลายเป็นแววตาแห่งการเย้ยหยันไปเสียแล้ว
ลั่วอู๋สะบัดมือเพื่อใช้พลังวิญญาณเปิดไหปีศาจ ในตอนนั้นได้มีนกวิญญาณขนสีขาวอันน่าภาคภูมิใจของเขาปรากฏตัวขึ้นมาต่อหน้าเขา เจ้าแร้งทรายกลายพันธุ์
แร้งทรายกลายพันธุ์กระพือปีกขนาดใหญ่ของมัน และชูคอขึ้น เพื่อแสดงความหยิ่งยโสของมันออกมา
มันจ้องมาที่ลั่วอู๋ด้วยความไม่พอใจ ราวกับจะบอกว่า ทำไมท่านถึงเรียกข้าออกมาตอนนี้กัน ข้ากำลังสั่งสอนพวกน้องชายของข้าอยู่
“แกว๊ก! …”
แร้งทรายชูคอของมันขึ้น ราวกับว่าเขาพร้อมที่จะปล่อยเสียงร้องแหลมสูงออกมา
“เจ้านกโง่ หยุดร้องได้แล้ว!” ลั่วอู๋ขมวดคิ้ว
เจ้านกโง่ตัวสั่น และเงียบเสียงลงทันที
มันทำให้ลั่วอู๋รู้สึกอารมณ์ไม่ดี ถ้าตอนนี้เขาโกรธ แล้วมันไม่ง่ายเลยที่จะข่มอารมณ์ลงได้
ลั่วอู๋คิดจะทำการบางอย่างเกี่ยวกับมัน และเขียนข้อความลงบนแผ่นควบคุมสัตว์วิญญาณ
ราคาตั้งต้นเท่ากับ หินสายรุ้ง
เพียงครู่หนึ่ง ผู้คนในที่แห่งนั้นเกิดความโกลาหลขึ้นมา