บทที่ 41 จุดจบของอนาคต
‘ไม่มีใครสั่งให้เธอยึดบริษัทนี้เลยเหรอ? บางทีอาจจะมีเรื่องที่ฉันไม่รู้ก็ได้สินะ’ เซียวเฟิงคิดในใจและมองไปยังหลิวเฉียงเหว่ย
ในตอนนี้หญิงสาวไม่ได้มีท่าทีเย่อหยิ่งอีกต่อไปแล้ว ใบหน้าของเธอเปียกโชกไปด้วยน้ำและมีรอยช้ำสีม่วงบริเวณลำคอ ทำให้มองดูแล้วแปลกตา ยิ่งไปกว่านั้นเสื้อตัวบนสีขาวของหลิวเฉียงเหว่ยที่เปียกน้ำก็ยิ่งทำให้มันเห็นอะไรต่อมิอะไรมากขึ้นไปอีก เซียวเฟิงมองทะลุเสื้อผ้าของเธอได้อย่างง่ายดาย
“ไม่นะ…” เมื่อสังเกตที่ดวงตาของเซียวเฟิง หญิงสาวรีบกอดตัวเองแน่นขึ้น ทำไมเธอช่างโชคร้ายแบบนี้นะ? นี่เธอจะเปลี่ยนโชคชะตาอะไรไม่ได้เลยจริงๆ งั้นเหรอ?
“ไม่ต้องห่วง ฉันให้สัญญากับเด็กคนหนึ่งเมื่อสามเดือนก่อนว่าฉันจะไม่ฆ่าใครโดยไร้เหตุผลอีกแล้ว” เขารู้ทันถึงสายตาที่หวาดกลัวของหลิวเฉียงเหว่ย ดังนั้นจึงหันมองไปยังทางอื่นแทน
ซึ่งหลังจากได้ยินคำพูดนั่น หลิวเฉียงเหว่ยก็ตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนที่ดวงตาของเธอจะเปล่งประกายความหวังอีกครั้ง หญิงสาวถอนหายใจ และพูดอย่างมั่นใจ “สามเดือนก่อนเซี่ยกวางเหว่ยตายอย่างไม่ทราบสาเหตุ หลังจากที่ฉันซื้อบริษัทนี้มา ฉันก็เริ่มสืบค้นเรื่องราวเหล่านี้เพื่อหาสาเหตุการตายของเขา เพราะพวกตำรวจไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ และยังวางกำลังอยู่รอบตึกนี้ เป้าหมายของฉันก็คือลูกสาวของเขาเซียวหลิงที่มีความสัมพันธ์กับเซี่ยกวางเหว่ย…”
หลิวเฉียงเหว่ยมองไปยังเซียวเฟิง เธอรู้แล้วในตอนนี้เองว่าเขาคือคนที่ลักพาตัวเซียวหลิงไป
“เซียวหลิงอยู่กับฉันแล้วตอนนี้ และคนที่เธอส่งมาก็ถูกฆ่าไปแล้วด้วย” เซียวเฟิงบอกความจริงด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“นายฆ่าเขาเหรอ? ไหนบอกว่าจะไม่ฆ่าใครไง” หลิวเฉียงเหว่ยเริ่มหวาดกลัวอีกครั้ง
“หมอนั่นสมควรตายอยู่แล้ว”
เซียวเฟิงมองเธออีกครั้ง “ถือว่าเธอโชคร้ายที่ซื้อบริษัทนี้มา ฉันไม่รู้ว่าเธอทำอะไรไปบ้าง แต่มิดซัมเมอร์กรุ๊ปคือเป้าหมายในการล้างแค้นของฉัน และเธอก็คือหนึ่งในนั้น”
หลังจากได้ยินแบบนั้น หลิวเฉียงเหว่ยก็เริ่มนึกขึ้นมาได้ว่าการที่เซียวเฟิงปรากฏตัวที่นี่เป็นเพราะว่าเธออยากจะขุดคุ้ยเรื่องราวเหล่านั้น เธอได้แต่ถาม “นายเป็นใครกันแน่? แล้วทำไมถึงได้เกลียดบริษัทนี้นักล่ะ?”
“ฉันควรจะตายเพราะมิดซัมเมอร์กรุ๊ปเมื่อ 5 ปีที่แล้ว ไม่ได้มีเหตุผลส่วนตัวอะไรหรอก แต่หมอนั่นคือศัตรูคู่อาฆาตของฉันตลอดกาล!” ดวงตาของเซียวเฟิงแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา มันยิ่งทำให้หลิวเฉียงเหว่ยหวาดกลัวเขามากขึ้นไปอีก
ชายหนุ่มไม่อาจลืมเรื่องนี้ได้ 5 ปีที่แล้วเมื่อครั้งที่เขายังเป็นหนุ่มที่เต็มไปด้วยพลัง เขาแบกรับเกียรติยศทุกอย่างของทีมในรอบไฟนอลเอาไว้ ทว่าก่อนที่จะเริ่มรอบนั้นเขาได้รับการเตือนว่าให้ล้มมวยการแข่งขันด้วยการทำให้ทีมตัวเองพ่ายแพ้ไปซะ ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขายังใส่ยานอนหลับลงไปในเครื่องดื่มของเขาอีกด้วยเพื่อให้ได้ชัยชนะมา ชายหนุ่มจึงต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ตัวเองตื่นตลอดแม้ว่าขาของเขาจะโชกไปด้วยเลือดก็ตาม แต่หลังจากนั้นเขาก็ยังคงถูกตามล่าอยู่ดี!
นั่นคือครั้งแรก… เป็นครั้งแรกที่เซียวเฟิงรู้สึกโดดเดี่ยว และสิ้นหวัง
“นายฆ่าเซี่ยกวางเหว่ย และรู้ว่าเขาไม่ใช่คนเดียวที่อยากจะฆ่านาย ดังนั้นนายจึงใช้บริษัทนี้เป็นตัวล่อ… เพราะประธานไม่ใช่คนเดียวที่อยู่เบื้องหลัง ดังนั้นจะต้องมีมือที่สามหรือคนอื่นๆ อีกแน่ หลังจากที่เซี่ยกวางเหว่ยตาย คนพวกนั้นพยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และกลายเป็นว่าฉันมาซื้อบริษัทนี้ต่อแทน…”
หลิวเฉียงเหว่ยเป็นคนฉลาด เซียวเฟิงบอกเรื่องราวเพียงเล็กน้อยแต่เธอก็เข้าใจในทันที รอยยิ้มอันแสนขมขื่นปรากฏบนใบหน้าของหญิงสาว เธอไม่คิดว่าการเดิมพันของเธอครั้งนี้จะเป็นการเรียกปีศาจออกมา “นายพาเซียวหลิงไปเพื่อเป็นตัวประกันอย่างนั้นเหรอ?”
เซียวเฟิงเงียบกริบ และไม่ตอบอะไร จากนั้นก็พูดอย่างเยือกเย็น “ในฐานะตัวประกัน เด็กคนนั้นก็น่าสงสารอยู่บ้างเพราะไม่มีใครติดกับเลย”
“นายต้องการอะไรกันแน่?” หลิวเฉียงเหว่ยตะลึงกับคำพูดของเขา
“แน่นอนว่าต้องทำลายมันสิ บางทีฉันอาจจะได้อะไรบางอย่างที่ไม่คาดคิดกลับมาก็ได้นะ” เซียวเฟิงยิ้มออกมาอย่างโหดร้าย
“มิดซัมเมอร์กรุ๊ปเป็นที่หนึ่งใน 500 บริษัทของโลกนะ! มีทรัพย์สินตั้ง 10 ล้านล้าน นายจะทำได้ยังไง? นายจะฆ่าคนของที่นี่ให้หมดเลยหรือไง?” ดวงตาของหลิวเฉียงเหว่ยสั่นเทา เธอคิดว่าบางทีชายคนนี้อาจจะทำอะไรบ้าๆ แบบนั้นก็ได้
“ไม่ขนาดนั้นหรอก แต่ฉันได้ยินมาว่าเธอวางแผนที่จะย้ายทรัพย์สินทุกอย่างเข้าไปในมิธใช่ไหม? ฉันยอมรับความคิดของเธอจริงๆ แต่ในโลกของเกมน่ะเธอควบคุมอะไรไม่ได้หรอก” เซียวเฟิงบอกเธอไป
“นายจะทำลายกิลด์มิดซัมเมอร์เหรอ?” หลิวเฉียงเหว่ยทั้งตะลึงและหวาดกลัวพร้อมๆ กัน เธอทุ่มเททุกอย่างให้กับกิลด์นี้ และนี่คือสิ่งเดียวที่จะเปลี่ยนชะตาเธอได้ แต่ตอนนี้เซียวเฟิงกลับต้องการทำลายมัน ซึ่งทำให้หญิงสาวสติแตก
ทว่าเธอก็ไม่ได้เชื่อไปเสียทั้งหมด เธอรู้ว่าอิทธิพลของมิดซัมเมอร์กรุ๊ปนั้นกว้างใหญ่พอที่จะสนับสนุนรากฐานของเธอได้ ส่วนชายคนนี้ที่เป็นผู้เล่นธรรมดาๆ แถมยังเป็นนักบวชอีก ….เขาคงไม่สามารถทำลายล้างทั้งกิลด์ได้หรอก!!
“ฉันจะไม่พูดเรื่องไร้สาระหรอก เธอต้องรอดูด้วยตาตัวเอง ฉันจะให้เวลาเธอเตรียมตัว” เซียวเฟิงยิ้มและพูดต่อ “ฉันจะไม่ฆ่าเธอ กลับกันฉันจะปล่อยให้เธอมีชีวิตอยู่ ยังไงเสียเธอก็เป็นประธานบริษัทมิดซัมเมอร์กรุ๊ปนี่นะ ถ้ามีใครที่อยู่เบื้องหลังโผล่มาอีก เธอน่าจะรู้นะว่าต้องจัดการยังไง” หลังจากพูดแบบนั้น เซียวเฟิงก็กระโดดหายไปจากหน้าต่าง
หลิวเฉียงเหว่ยตะลึง เพราะนี่เป็นตึกสิบชั้นที่มีตำรวจรายล้อมอยู่เต็มไปหมด แต่เมื่อเธอรีบรุดมาที่หน้าต่างก็ไม่พบเซียวเฟิงแล้ว หลังตรวจดูห้องของเธอเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีทางเข้าอื่นอีก หญิงสาวก็กลับไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมพร้อมอาการหนาวสั่นอีกครั้ง จากนั้นก็หยิบหูโทรศัพท์โทรอีกครั้ง
“บอกพวกเขาว่าฉันเตรียมการในมิธเสร็จแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันจะทำงานที่บ้าน เรื่องภายในของบริษัทปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกผู้จัดการไป ติดต่อฉันได้ตลอดเวลาหากมีเรื่องที่ตัดสินใจไม่ได้”
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ในฟอรั่มของเว็บมิธ กิลด์มิดซัมเมอร์ก็มีคำสั่งให้ไล่ล่าผู้เล่นนักบวชเพศชายที่ชื่อว่า ‘แด๊ด’
ไม่กี่นาทีต่อมา กิลด์ดูมส์เดย์ลีกก็มาเป็นลูกคู่ ประกาศล่าหัวผู้เล่นนักบวชที่ชื่อ ‘แด๊ด’ เช่นกัน
ทุกกิลด์ และผู้เล่นทุกคนต่างก็พูดถึงมันตลอดเวลา การที่สองกิลด์ใหญ่ให้มีคำสั่งฆ่าคนแบบนี้ …นี่ ‘แด๊ด’ เป็นใครกันแน่?
“โรส! ทำไมถึงออกคำสั่งล่าค่าหัวแบบนี้ล่ะ? เขาทำอะไรให้เธอ?” ในเกม ไนท์ คูนเนอร์ที่กำลังวุ่นอยู่กับการเก็บเลเวลก็ได้เข้ามาถามโรสทันทีที่หญิงสาวเข้ามาในเกม
“ไม่ใช่เรื่องของเธอ นับจากนี้ไปเขาคือศัตรูตลอดกาลของกิลด์มิดซัมเมอร์ และเราจะไม่หยุดจนกว่าเขาจะตาย” เสียงของโรสนั้นเย็นชาเป็นอย่างมาก…
เซียวเฟิงที่ยังไม่รู้ข่าวนี้ และต่อให้เขารู้ก็ไม่ใส่ใจหรอก ชายหนุ่มกลับมาที่บ้านของเขา และเห็นสาวน้อยคนหนึ่งกำลังอยู่ที่ประตู เขามองไปยังเธอ
เซียวหลิง…
ประตูของอพาร์ทเม้นท์นั้นถูกเปิดเอาไว้ครึ่งหนึ่ง และเซียวหลิงเองก็กำลังนั่งอยู่ที่กำแพง ผมเผ้ายุ่งเหยิงที่ไม่ได้รับการหวี ชุดกระโปรงสีดำโกธิคเปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นแต่ก็ยังอยู่ในสภาพดี เธอสวยงาม และใสซื่อราวกับพวกภูติตัวน้อยๆ ก็ไม่ปาน ดวงตาของเธอก้มลงจ้องมองไปยังมดสองตัวบนพื้นอย่างเย็นชา รูปร่างของเธอสวยงามได้รูป เด็กสาวนั่งกอดเข่าอยู่โดยที่ผู้คนที่ผ่านไปมามองเธอด้วยความสังเวช และได้แต่คิดว่าใครกันนะที่ทำให้เธอต้องมาเป็นแบบนี้ ซึ่งเมื่อเธอสังเกตได้ถึงใคร บางคนที่เข้ามาหา เซียวหลิงก็พลันเงยหน้าขึ้น เมื่อพบเซียวเฟิง มันก็ทำให้ดวงตาของเด็กสาวเปล่งประกายขึ้นมาชั่วแวบหนึ่ง
“พี่กลับมาแล้ว” เซียวเฟิงพูดได้แค่นี้
“หึ! นายก็เป็นแค่คนรับใช้ของฉัน ทำไมฉันต้องรอด้วยล่ะ? ฉันไม่ได้รอนายเลยนะ! อากาศในห้องมันเย็นเกินไปก็เลยออกมาข้างนอกเท่านั้นแหละ” เธอยืนขึ้นและปัดฝุ่นบนตัวออก ก่อนที่เด็กสาวจะเชิดหน้าขึ้นด้วยความเย่อหยิ่ง แต่ด้วยความที่นั่งนานเกินไปจึงทำให้รู้สึกมึนหัวทันทีที่ยืนขึ้น จังหวะนั้นร่างของเธอจึงเอนท่าจะล้มลงบนพื้น หากแต่ก็มีคนเข้ามาประคองเธอไว้เสียก่อน
“พี่บ้า…”
เซียวหลิงอยู่ในอ้อมแขนของพี่ชายตัวเอง เธอกอดเขาแน่นขึ้น และบ่นพึมพำกับตัวเอง
“เข้าไปกันเถอะ ข้างนอกมันร้อนนะ”
ชายหนุ่มลูบหัวสีบลอนด์ของเธออย่างอ่อนโยน และพาเด็กสาวกลับเข้าไป