บทที่ 66 ตระกูลเย่
ในสามวันต่อมา เวลาเกือบเที่ยงวัน หลินเว่ยและคนอื่น ๆ ปรากฏตัวบนถนนในเมืองเฮยสุ่ย กิ้งก่าเพลิงตัวใหญ่นั้นใช้พลังมากเกินไป จึงต้องค่อย ๆ เดินทางได้อย่างช้า ๆ ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงเดินทางถึงตระกูลเย่เร็วกว่านี้
“ที่นี่แหละ!” เย่ห่าวและคนอื่น ๆ หยุดอยู่หน้าคฤหาสน์ตระกูลเย่ และหันหน้าไปหาหลินเว่ย
“ดี!” หลินเว่ยพยักหน้าด้วยการถอนหายใจ เขาเห็นแผ่นโลหะที่แขวนอยู่ที่ประตู โดยมีคำสองคำอยู่บนนั้นว่า ตระกูลเย่
“ท่านผู้เฒ่า!” ยามสองคนที่ประตู เมื่อเห็นเย่ห่าวพวกเขาก็แสดงความเคารพ
ด้วยนักรบขั้นสามสองคน ที่คอยเฝ้าประตูของตระกูลชั้นนำในเมืองเฮยสุ่ยนั้นยอดเยี่ยมมาก ดวงตาของหลินเว่ยเป็นประกาย และมีร่องรอยของความประหลาดใจปรากฏขึ้นในใจของเขา
“เข้าไปข้างในกันเถอะ!”
ท้ายที่สุด เย่ห่าวก็ก้าวเข้าไปในประตูคฤหาสน์ของตระกูลเย่ และหลินเว่ยก็เดินตามไปอย่างเป็นธรรมชาติ แม้ว่าผู้คุมทั้งสองจะอยากรู้อยากเห็นมาก แต่ก็ไม่กล้าขวางพวกเขาไว้
หลังจากนั้นหลินเว่ยก็เดินมาพร้อมกับเย่ห่าว
“ผู้อาวุโสสามมาถึงแล้ว!”
ระหว่างทางบรรดาคนของตระกูลเย่ต่างทำความเคารพเย่ห่าว
“เย่ถงเสวี่ย! เจ้าไปจัดที่พักให้กับผู้มีพระคุณหลิน ปู่จะไปหาผู้นำตระกูล” เย่ห่าวบอกกับเย่ถงเสวี่ย จากนั้นเขาก็หันไปมองหลินเว่ยและกล่าวว่า “คุณชายหลิน โปรดไปพักผ่อนที่บ้านของตระกูลเย่สักพัก
คราวนี้มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น ข้าต้องไปรายงานผู้นำตระกูล”
“ได้ ท่านปู่” เย่ถงเสวี่ยพยักหน้าและกล่าวตอบรับ
“ดี!” หลินเว่ยไม่ได้พูดอะไร เขาพยักหน้าเห็นด้วย เขารู้ว่าหลายคนเสียชีวิต เมื่อครั้งที่เย่ห่าวนำผู้คนออกไปในครั้งนี้ แม้ว่าพวกเขาจะเป็นผู้คุ้มกันเพียงไม่กี่คน แต่ก็เสียชีวิตลงไป หากหลินเว่ยไม่ได้มาพบเขา ผลที่ตามมาอาจจะประเมินไม่ได้ บุตรชายและบุตรสาวเพียงสองคนของผู้นำตระกูลร่วมกับเขาชายชราของตระกูล หากพวกเขาทั้งหมดเสียชีวิตข้างนอก ย่อมจะเกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่
เมื่อเย่ห่าวก้าวเข้าไปในห้องโถงประชุมของตระกูลเย่ เขาก็เห็นผู้นำตระกูลเย่คนปัจจุบัน เย่ชิงเฟิงนั่งรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นเย่ห่าวเข้ามา เขารีบลุกขึ้นยืนและชี้ไปที่เก้าอี้ข้าง ๆ เขา แล้วพูดด้วยความเคารพว่า “ท่านลุง! โปรดนั่งลงก่อน
“อือ!” เย่ห่าวพยักหน้าเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว และนั่งลงข้าง ๆ เย่ชิงเฟิง
“ท่านลุงเกิดอะไรขึ้น? มีข่าวคราวว่าท่านและอาเหิงถูกทำร้ายอย่างลับ ๆ รู้หรือไม่ว่าเป็นฝีมือผู้ใด” เมื่อเย่ห่าวนั่งนิ่ง เย่ชิงเฟิงก็มองอย่างหวาดกลัวและถามทีละคำถาม
“ฮึ่ม!ยังจะมีใครอีก นอกจากตระกูลซุยที่กล้าทำเช่นนั้น” ใบหน้าของเย่ห่าวมืดมนและพูดพร้อมกับกัดฟัน
“ตระกูลซุย!”
เมื่อได้ยินคำพูดของเย่ห่าว ความโกรธของเย่ชิงเฟิงก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา ตระกูลซุย คราวนี้ทำเกินไปจริง ๆ เจ้ารังแกตระกูลของข้าจริงหรือ?
“ตระกูลนั้น ไหว้วานผู้ใด เขาแข็งแกร่งมากงั้นหรือ เย่ชิงเฟิงถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
“ เปล่า ไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิด” เย่ห่าวส่ายหัวและพูด
พวกมันไม่ได้มีความแข็งแกร่งมากมาย ถ้าไม่ใช่เพราะ … ! “เมื่อได้ยินชื่อของอีกฝ่าย เย่ชิงเฟิงก็ดูตกตะลึง แต่ในที่สุดเขาก็กลืนคำพูดนั้นกลับไป เพราะเขาเห็นร่องรอยของความลำบากใจบนใบหน้าของเย่ห่าว และใบหน้านั้นเปลี่ยนเป็นสีแดง
“ความแข็งแกร่งของเขาคือ นักรบขั้นสี่ระดับสูงสุด แต่ยังไม่ได้ทะลวงไปถึงขั้นห้า มันใช้ประโยชน์จากการต่อสู้ของข้ากับสัตว์อสูรถือโอกาสโจมตีข้า และทำให้ข้าได้รับบาดเจ็บสาหัสจากเสือดาวสัมฤทธิ์
มิฉะนั้นด้วยกำลังของพวกมันไม่มีทางสู้ข้าได้ อา! ข้าไม่ได้คาดคิดว่าตัวข้าจะไม่ระมัดระวัง จนเกือบทำให้เย่เหิงและน้องสาวของเขาบาดเจ็บ” แม้ว่าเย่ห่าวจะรู้สึกต่ำต้อย แต่เขายังคงพูดต่อไป
เขามักจะนึกถึงสิ่งต่าง ๆ ก่อนหน้านี้ และตอนนี้ใบหน้าของเขาก็ยังมีท่าทางหวาดกลัว
“ท่านลุง ซุยอู่จี้บังเอิญมาพบท่านหรือว่าแอบติดตามท่านตั้งแต่ออกจากเมืองเฮยสุ่ย” ดวงตาของเย่ชิงเฟิงกะพริบและจ้องไปที่เย่ห่าว
“เจ้ามีคำตอบในใจอยู่แล้ว ตั้งแต่พวกเราย้ายมาตั้งรกรากอยู่ที่นี่ และก่อตั้งตระกูลเย่ พวกเราได้ช่วยเหลือตระกูลหลิวและต่อสู้กับตระกูลซุยมาตลอดสองสามปีที่ผ่านมา แต่พวกเรายังคงมีความสงบสุขซึ่งกันและกัน
ท้ายที่สุดตระกูลหลิวคือคู่แข่งหลักของพวกเขา อย่างไรก็ตามในช่วงสองปีที่ผ่านมา พวกเขาหันหน้ามาระแวดระวังกันเอง มีแนวโน้มที่พวกมันจะโจมตีตระกูลเย่ “เย่ห่าวขมวดคิ้วแน่น และถอนหายใจใคร ๆ ก็มองเห็นความเศร้าโศกบนใบหน้าของเขาได้
“อา”
เย่ชิงเฟิงฟังเย่ห่าวจบและถอนหายใจ ใครใช้ให้ตระกูลเย่นั้นอ่อนแอที่สุด!
“อย่ากังวลเกินไปนัก อาจจะใช่ตระกูลหลิวหรือไม่ใช่ก็เป็นได้ ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากหลายสิบปีของการช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ระหว่างเราสองตระกูล ยังพอจะเชื่อใจกันได้อยู่ จนถึงจุดแห่งความเป็นและความตายยังมีพวกเราตระกูลเย่
“เย่ห่าวเอื้อมมือไปตบไหล่ของเย่ชิงเฟิงและปลอบโยนเขา
“อืม! ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของท่าน ข้ากำลังสับสน อย่าพึ่งพูดถึงเรื่องนี้เลย ได้ยินว่าท่านพาชายหนุ่มกลับมาด้วย?” เมื่อได้ยินคำพูดของเย่ชิงเฟิง เย่ห่าวก็อยากจะปลอบโยนไม่ให้เขาคิดมาก
จากนั้นเขาก็แสดงรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา เขารู้สึกสบายใจขึ้นมากและความเครียดก็น้อยลงไปเล็กน้อย
“อืม! เขาเป็นชายหนุ่ม เขาไม่น่าจะเกิน 20 ปี แต่เขาได้รับการฝึกฝนจนถึงขั้นนักรบขั้นสี่ระดับสี่แล้ว” เมื่อได้ยินเย่ชิงเฟิงถามถึงหลินเว่ย ใบหน้าของเย่ห่าวก็แสดงท่าทางตื่นเต้น .
“หืม? นักรบขั้นสี่ระดับสี่ อายุน้อยกว่า 20 ปี ข้าเกรงว่าความสามารถระดับนี้น่าจะสามารถเทียบได้กับหวังตูหรือไม่ เหตุใดเราไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของเขาเลย? ”
เช่นเดียวกับหลาย ๆ คนหลังจากได้ยินเกี่ยวกับอายุและความสำเร็จของหลินเว่ยแล้ว เย่ชิงเฟิงหัวหน้าตระกูลเย่ก็แสดงสีหน้าประหลาดใจเช่นกัน อย่างไรก็ตามเขาได้เห็นโลกภายนอกมามากมาย
แม้ว่าจะมีคนที่มีพรสวรรค์เช่น หลินเว่ยนั้นมีไม่มากนักแต่ก็ยังมีบางคน ดังนั้นการแสดงออกของเขาจึงไม่ได้สนใจมากเกินไป
“ฮึ่ม! อัจฉริยะหวังตูน่ะหรือ ยังไม่คู่ควรถือรองเท้าให้เขาเลย เมื่อเห็นเย่ชิงเฟิงเพียงแค่แสดงสีที่น่าตกใจ แต่ก็ไม่ได้สนใจมากเกินไป ปากของเย่ห่าวก็เหยียดยาวพร้อมใบหน้าที่ดูถูก
“ท่านพูดเกินจริงไปหรือไม่ มีแต่ในเมืองหลักเหล่านั้นที่จะสามารถเลื่อนขั้นนักรบขั้นสี่ ในตอนที่อายุไม่ถึง 20 ปี นอกจากนี้ข้าเคยได้ยินมาว่า หวังตูได้สำเร็จการฝึกด้วยความสามารถพิเศษบางอย่าง
และเขาได้ทะลวงด่านเลื่อนขั้น ก่อนที่เขาจะอายุ 20 ปี นั่นคืออัจฉริยะตัวจริง ”
สำหรับคำพูดของเย่ห่าว เย่ชิงเฟิงตอบโต้ด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย เมื่อพูดถึงเรื่องนี้มีร่องรอยของความไฟลุกโชนในดวงตาของเขา ซึ่งก็คือการเลื่อนขั้นเป็นขุนศึกขั้นห้า! เย่ชิงเฟิงอายุเกือบ 40 ปี เขาเป็นนักรบขั้นสี่มาตั้งแต่อายุ 30 ปี
อย่างไรก็ตามเขายังคงติดอยู่ในจุดสูงสุดของนักรบขั้นสี่หลังจากผ่านไปหลายปี
“ฮ่าฮ่า! ขุนศึกคืออะไร? สิ่งที่ข้าจะพูดต่อไปคือมันอาจทำให้ปากเจ้าค้างจนหุบไม่ลง” เย่ห่าวหัวเราะและพูดอย่างมีเลศนัย
ท่านช่วยบอกข้าที เรื่องใดที่จะทำให้ข้าอ้าปากค้างจนหุบไม่ลง เย่ห่าวพูดอย่างนั้น เย่ชิงเฟิงก็ถูกกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นเช่นกัน