“ติ๊ง! จีวรนี้ย่อมตัดเพื่อนาย ทำจากเส้นไหมของไหมภูเขาคุนหลุน ไหมนี้ไม่ใช่เส้นไหมวิญญาณธรรมดา แต่เป็นไหมวิญญาณคุณภาพสูงสุดที่คัดเลือกมาจากหมื่นตัว เป็นเส้นไหมหนึ่งเมตรที่จะพ่นออกมาครั้งแรกสุดของเส้นไหมทั้งหมด เส้นไหมหนึ่งเมตรนั้นแข็งทนทานมาก และก็ง่ายแก่การสัมผัสพุทธศาสนามากที่สุด
การจะรวบรวมเส้นไหมวิญญาณแบบนี้ต้องใช้เวลาสิบปี! อีกทั้งยังถักด้วยมือของปรมาจารย์พุทธ หนึ่งเส้นเชื่อมเข้าด้วยกันเป็นเส้นที่สมบูรณ์ ก่อนถักเป็นเสื้อผ้าก็ใช้เวลาอีกสิบปี จีวรนี้ฤดูหนาวจะอบอุ่นฤดูร้อนจะเย็นสบาย ฟันแทงไม่เข้า กันไฟ ไม่สกปรก! นายกระโดดลงน้ำก็ไม่จมถึงก้น อยู่กลางไฟจะมีพลังวิญญาณคุ้มกัน ไม่ถูกไฟคลอก นอกจากนี้จีวรยังแสดงเอกลักษณ์เฉพาะของนายออกมาในระดับสูงสุดด้วย ยกระดับเสน่ห์บุคคล อีกอย่าง สำหรับคนขี้เกียจอย่างนายแล้ว มันไม่ต้องซักตลอดกาล เสื้อตัวนี้ล้ำค่ามาก”
“ดี! ดี! ดีจริงๆ ฮ่าๆ…” ฟางเจิ้งเข้าใจแล้ว สินค้าจากระบบไม่ใช่ของธรรมดา! ไม่ว่าอันไหนก็เหมือนกัน นั่นคือของที่ดีที่สุดที่หาชิ้นที่สองไม่ได้ในโลก!
แต่ฟางเจิ้งก็ยังถามขึ้นอย่างกังวล “มันล้ำค่าขนาดนี้จะขายได้ไหม? แลกกับเมืองนึงได้รึเปล่า วัดเราจะต้องยิ่งใหญ่แน่ๆ”
“ไม่ได้! ของใช้ระยะยาวทุกชิ้นที่ระบบให้จะใช้ได้แค่สำหรับร่างสถิต ให้คนอื่นไม่ได้”
ฟางเจิ้งจำใจยอมรับ วิธีรวยทางลัดใช้ไม่ได้ผลแล้ว แต่เขาก็ไม่เสียใจ ไม่ว่ายังไงแค่จีวรตัวเดียวก็กำไรแล้ว!
“นายยังมีโอกาสจับรางวัลอีกครั้ง จับไหม?”
“จับ! จับให้ฉันขอแรงๆ เลย!” ฟางเจิ้งเล่นอีกแล้ว
“ติ๊ง! ยินดีด้วยนายได้รับยาหวนคืนเล็กหนึ่งเม็ด”
“เอ่อ ยาหวนคืนเล็ก? นี่มันอะไร? กินแล้วจะเพิ่มพลังเหรอ?” ฟางเจิ้งงงเล็กน้อย เขาคุ้นกับชื่อยา แต่การใช้งานอะไรนี่ลืมไปแล้วจริงๆ
“ติ๊ง! ยาหวนคืนเล็ก เมื่อกินไปแล้วจะสร้างเลือดเนื้อคนกึ่งเป็นกึ่งตายได้”
“แรงขนาดนั้นเลย? ถ้างั้นตอนนี้ฉันไปขุดหลุมศพบรรพบุรุษจะคืนชีพได้ไหม? ถึงตอนนั้นใครรังแกฉัน ฉันจะคืนชีพบรรพบุรุษบ้านนั้น ไม่สั่งสอนพวกเขาจนตายก็ต้องตกใจตาย!” ฟางเจิ้งเกิดความคิดไม่ดี
“นายคิดเยอะไปแล้ว คำบรรยายของยาหวนคืนเล็กโม้ไปหน่อย แต่มันรักษาทุกโรคในปัจจุบันตอนนี้ได้ในเม็ดเดียว จะคืนชีพคนตายเหรอ นายเลิกคิดเถอะ” ระบบมองอย่างเหยียดหยามเล็กน้อย
ฟางเจิ้งแบะปาก ตนคิดมากไปจริงๆ แต่ก็พูดขึ้นอย่างไม่ยอม “เรื่องนี้ต้องโทษนายสิ ไม่มีความสามารถขนาดนั้นเอง นายจะคุยโม้ทำไม? หลอกลวงคนอื่น…”
ระบบ “23￥@…”
ระบบ “จะรับยาหวนคืนเล็กไหม?”
“รับ! ทำไมจะไม่รับล่ะ! ชีวิตนี้อาจจะมีลูกไม่ได้แล้ว ยังไงก็ต้องเอายาหวนคืนเล็กนี่ไว้” ฟางเจิ้งพึมพำ ต่อมาในมือปรากฏกล่องสีสันสวยงามสีแดงกล่องหนึ่ง ไม่รู้ว่าทำมาจากไม้อะไร ตอนวางลงบนมือรู้สึกหนักเล็กน้อย ด้านบนเลี่ยมด้วยขอบทอง
พอเปิดดูก็เป็นของดี ข้างในเป็นยาขนาดดวงตามังกรเม็ดหนึ่ง สีแดงสด ด้านบนมีลายเส้นสีทองเหมือนกัน ดูสวยมาก!
“ระบบ นายมั่นใจนะว่าไม่ได้หยิบผิด? ฉันมองยังไงมันก็เหมือนลูกแก้วที่ฉันดีดตอนเด็กเลย” ฟางเจิ้งกล่าวด้วยมาดจริงจัง แต่ระบบก็เมินเขา
ฟางเจิ้งชินแล้ว เขาเก็บยาหวนคืนเล็กอย่างดี เจ้านี่อาจจะช่วยชีวิตได้! กระทั่งในใจยังคิดไม่ดี ‘มีมันอยู่ก็ไม่ต้องกลัวโรคเอดส์แล้ว จากนั้นหาภรรยา ก็จะได้เหมือนกับเคยผ่านศึกมาก่อน…’
พอนึกถึงตรงนี้ ฟางเจิ้งก็นึกถึงความรักระหว่างหนุ่มสาว ก่อนจะรีบสวดอมิตพุทธสองครั้งจนใจเย็นลง บนเขารกร้างแบบนี้ไม่มีผู้หญิง มีแค่หมาป่า ขืนไม่ควบคุมไว้ก็อาจจะทำกับหมาป่า จากนั้นเขาคงไม่มีหน้าไปพบคนอื่นแล้ว
คิดดังนั้นฟางเจิ้งจึงถาม “ระบบ ฉันก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว มีกำลังวังชาเยอะ ถ้าทนไม่ไหวจะเชิญแม่นางทั้งห้าช่วยลงมือขัดปืนได้รึเปล่า?”
“ได้” ระบบตอบ
“จริงเหรอ?” ฟางเจิ้งพลันหัวเราะ ไม่อยากเชื่อว่าระบบจะยังมอบเส้นทางรอดในการมีพวกลูกๆ ให้เขา! นี่มันเรื่องดีเกินคาด!
แต่ว่า!
“ติ๊ง! ผลคือจะไม่ชูชันตลอดไป!”
รอยยิ้มฟางเจิ้งแข็งค้าง ด่าทอในใจ ‘ไอ้ห่า!’ เขารู้ว่าระบบบิดานี่ไม่มีทางให้โอกาสเขาผ่อนคลาย
หลังจับรางวัลเสร็จก็ไม่มีอะไรทำ ทั้งยังถูกระบบหลอกจนผิดหวังอย่างยิ่ง สุดท้ายก็หมดความกระตือรือร้น
ขึ้นเตียงนอน!
ดวงจันทร์ลาลับ ตะวันขึ้นฟ้า
ตื่นนอน ล้างหน้าแปรงฟัน ฝึกหัตถ์พลังนักรบโพธิสัตว์ กินข้าว กวาดวัด ทำภารกิจประจำวันเสร็จแล้วถึงหยิบมือถือออกมา เข้าอินเทอร์เน็ตอย่างเบื่อๆ เพียงแต่โทรศัพท์เก่าแล้ว เริ่มตามซอฟต์แวร์ไม่ทัน ดูเว็บไซต์ผ่านๆ ก็ต้องเริ่มนับเวลา ขณะเดียวกันแบตก็ไม่ทนแล้วด้วย ฟางเจิ้งไม่กล้าช๊าตไปเล่นไป ไม่ได้กลัวจะเป็นหลวงจีนที่โทรศัพท์ระเบิดตายเป็นคนแรกในประวัติศาสตร์ แต่สงสารโทรศัพท์ ช๊าตแบตไปพลางเล่นไปพลางทำร้ายแบตมาก เขาจะพังเครื่องมือสื่อสารไม่ได้อีกแล้ว ไม่งั้นเขาจะกลายเป็นคนในป่าเขาจริงๆ
ไม่นานโทรศัพท์ก็แบตหมด
ฟางเจิ้งปิดโทรศัพท์ช๊าตแบตแล้วก็ไม่สนใจอีก เห็นว่าเที่ยงแล้วจึงกินข้าว จากนั้นก็เริ่มเบื่อ
อ่านพุทธคัมภีร์ เล่นกับหมาป่า เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เองมีเสียงแปลกหูดังแว่วมาจากข้างนอก “แม่ง ถึงสักที ที่นี่มีคนไหม?”
เสียงหอบหายใจ เห็นได้ชัดว่าคนที่ตะโกนเหนื่อยจนไม่ไหวแล้ว
ฟางเจิ้งรีบออกไปดูก็อึ้ง ทำไมขนส่งด่วนถึงมาที่นี่! อีกอย่างขนส่งมาส่งที่กันดารแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน? แล้วทำไมพี่เล็กส่งด่วนถึงทำหน้าเหมือนจะกินคนแบบนั้นล่ะ? อาตมายังไม่ทำอะไรเขาเลยนะ…
หูทั่นเพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยปีนี้ เป็นพนักงานขนส่งด่วนของบริษัทขนส่งด่วนตลอดทาง เรียกกันทั่วไปว่าพี่เล็กส่งเร็ว พอมาเป็นพี่เล็กส่งเร็ว แม้จะอยู่ในสายลมพายุฝน แต่ด้วยความสามารถและความขยันของตน เขาจึงไม่เคยรู้สึกว่าเป็นคนต่ำต้อย กระทั่งทุกครั้งที่เขาส่งก่อนเวลา ลูกค้าที่รอรับพัสดุเหล่านั้นจะยิ้มและขอบคุณอย่างดีใจ ทำให้เขารู้สึกประสบความเร็จมาก
ดังนั้นแล้วหูทั่นจึงสาบานในใจว่าเขาจะทำจนกว่าจะเป็นมืออาชีพ เขาจะต้องเป็นมืออาชีพในสายงานส่งด่วนให้ได้! พัสดุในมือเขาจะต้องไปถึงตามเวลา จะต้องบริการอย่างถึงที่สุด! ภายใต้การยืนหยัด พูดได้ว่าหูทั่นได้รับการชมเชยที่ดีมากภายในบริษัท ลูกค้าที่รับพัสดุจากเขาจำนวนมากต่างชมหูทั่น ถึงขั้นมีคนจะแนะนำคนรู้จักให้กับหูทั่นเพื่อดูใจกัน เขาจึงยิ่งขยันหาเงินสุดชีวิตกว่าเดิม
วันนี้เขารับงานที่ไม่อยากมาส่งอีกแล้วในชีวิตนี้! ส่งหมู่บ้านเอกดรรชนี! หมู่ศูนย์ หมายเลขหนึ่ง!
หมู่บ้านเอกดรรชนีกันดารเล็กน้อย บริษัทขนส่งมากมายไม่อยากมาส่งที่นี่ แต่บริษัทส่งด่วนตลอดทางต่างออกไป ขนานนามได้ว่าไม่มีที่ใดส่งไม่ได้ เพียงแต่มีปัญหาเรื่องเวลาเท่านั้น!
…………………………