บทที่ 37
“ผมกลับมาแล้ว” แดร์ริลกล่าวด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าขฯะที่เดินเข้ามาหาลิลี่
ลิลี่พยักหน้าและจ้องมอง Audi R8 ที่จอดอยู่ด้านนอก
เมื่อเห็นลิลี่สงสัย แดร์ริลจึงยิ้มออกมาแล้วกล่าว “นี่คือรถที่ผมหาให้เจ้านายของผม ผมเพิ่งได้มันวันนี้ ดังนั้นเขาจึงให้ผมขับมันก่อน”
ลิลี่เข้าใจ แต่ภายในใจของเธอนั้นกลับสงสัยในตัวเขา เจ้านายแบบไหนกันจะใจกว้างถึงขนาดให้พนักงานของเขาขับรถใหม่ของตัวเอง?
ในเวลาเดียวกัน ซาแมนธาเพิ่งจะตั้งสติจากความตะลึงได้ก็หัวเราะออกมาไม่หยุด “แท้จริงแล้วรถที่แกขับมาก็เป็นรถคนอื่นนี่เองสินะ ฉันก็นึกว่าคนไร้ประโยชน์แบบแกจะเปลี่ยนเป็นคนใหม่เสียอีก”
แดร์ริลยิ้ม แต่เขาไม่ได้สนใจที่เธอกล่าวเลย
ซาแมนธาโกรธมากกว่าเดิม เธอหันไปหาลิลี่แล้วกล่าว “หนูน้อยลิลี่ แม่ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมแกยังลังเลอยู่อีก ไม่ใช่ว่าชาร์ลที่ฉันแนะนำแกไปเป็นคนที่ยอดเยี่ยมเหรอ? แกควรจะรีบหย่ากับคนไร้ค่านี่ทันที ยิ่งแม่เห็นมัน แม่ก็ยิ่งอารมณ์เสีย”
“แม่” ลิลี่กัดริมฝีปากแน่น เธอส่ายหัวและกล่าว “แม่ไม่จำเป็นต้องเข้ามายุ่งธุระของหนู อย่างน้อยเขาก็มีงานแล้ว หนู… หนูหวังจะให้โอกาสเขา เขามีงานแล้ว เขาเปลี่ยนไปแล้ว”
ซาแมนธาโกรธหัวแทบระเบิด เธอพูดอะไรไม่ออก เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าเกิดอะไรกับลูกสาวเธอ
เธอจ้องเขม็งไปที่แดร์ริลก่อนจะกลับเข้าไปให้ห้อง
แดร์ริลแสยะยิ้ม และกล่าวขณะมองที่ลิลี่ “คุณจะไม่หย่ากับผมตอนนี้จริง ๆ เหรอ?”
ลิลี่ตอบอย่างสุขุม “อย่าเพิ่งรีบฉลอง ฉันจะคอยดูนายต่อไป”
แดร์ริลหยักหน้าและไม่ได้ตอบอะไรออกมา
เขาเคารพความต้องการของลิลี่ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ตลอดสามปีที่เขาแต่งเข้ามาในครอบครัวนี้ ลิลี่ต้องกดดันมากก็เพราะเขา
“ผมเพลียมากแล้ว ผมขอไปพักก่อนนะ” บรรยากาศตอนนี้เริ่มจะแปลก ๆ แดร์ริลจึงเดินเข้าห้องไปหลังจากกล่าวจบ
ลิลี่ไม่ได้เดินตามเข้าไป เธอนั่งลงบนโซฟา จมลึกลงไปในห้วงแห่งความคิดของตัวเอง
ในตอนนั้นเอง หัวใจของลิลี่พลันรู้สึกสับสน
การตัดสินใจของเธอก่อนหน้านี้มันถูกหรือผิดกันนะ?
เธอมอบโอกาสให้เขา เพื่อที่เขาจะได้มอบอนาคตที่สดใสให้เธอในอนาคตเหรอ?
ในเวลาเดียวกัน ด้านซาแมนธา เธอกำลังเครียด โกรธ และพูดอะไรไม่ออกเพราะความดื้อรั้นของลูกสาวเธอ
เธอตวาดออกมาดังลั่น “ไม่ ฉันจะไม่ยอมให้คนไร้ประโยชน์นั่นเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวอีกต่อไป” เธอหยิบมือถือออกมา และโทรออกไป
และเบอร์ที่เธอติดต่อไปก็คือชาร์ล
เมื่อสายถูกรับ ชาร์ลก็ตอบกลับมาด้วยความสุภาพ ทว่ามีร่องรอยของความลังเลอยู่เช่นกัน “คุณน้าซาแมนธา ทุกอย่างโอเคไหมครับ?”
ซาแมนธารีบถาม “ชาร์ล เธอคิดอย่างไรกับการเจอกันของหนูน้อยลิลี่กับเธอเมื่อวานจ๊ะ?”
เสียงของเธอนุ่มราวกับว่าเธอกำลังคุยกับลูกเขยของเธอที่อยู่ปลายสาย
ด้านปลายสาย ชาร์ลค่อนข้างลนลาน เขาหัวเราะและกล่าว “คุณน้าซาแมนธา ผมคิดว่า… ผมไม่เหมาะสมกับหนูน้อยลิลี่ครับ”
“อะไรนะ?”
เขากล่าวด้วยความระมัดระวัง “อีกอย่าง ผมคิดว่าหนูน้อยลิลี่และ… และแดร์ริลนั้นเหมาะสมกันดี พวกเขาเข้ากันมาก ผม… ผมไม่อยากไปแทรกกลางระหว่างพวกเขา” รอยยิ้มบนใบหน้าของชาร์ลตอนนี้ดูคล้ายกับคนที่กำลังจะร้องไห้มากกว่า
ซาแมนธาถึงกับเย็นวาบลงไปถึงกระดูก ใบหน้าของเธอแสดงอาการตกตะลึงมาก “ชาร์ล เธอเป็นอะไรรึเปล่า?”
ชาร์ลกล่าวอย่างสุภาพ “ผมสบายดีครับคุณน้าซาแมนธา โอ้ ใช่ ถ้าคุณเจอดาร์บี้ อะแฮ่ม แดร์ริล ได้โปรดบอกกับเขาว่า ผมขอให้เขากับลิลี่มีความสุข… มีความสุขมาก ๆ ” เขาลนลานมากจนเกือบจะหลุดเรียกว่าท่านประธานดาร์บี้ออกมา
ในตอนนั้น ร่างของชาร์ลก็ชโลมไปด้วยเหงื่อเย็น
โชคยังดี เขายังหยุดได้ทัน ไม่งั้น หากเขาทำให้ท่านประธานดาร์บี้ไม่พอใจล่ะก็ มันจะไม่มีการร่วมมือกับบริษัท Audi ของเขาอีกต่อไป
“คุณ…” เมื่อได้ยินแบบนั้น ซาแมนธาถึงกับเหวอไปชั่วขณะ เกิดอะไรขึ้น? ไม่ใช่ว่าชาร์ลมักจะมองลูกสาวของเธอว่าเป็นเทพธิดาเหรอ? ชาร์ลดูกังวล เขากล่าว “คุณน้าซาแมนธา ดูเหมือนผมจะมีธุระเข้ามา คงคุยต่อไม่ได้นะครับ” เขาวางสายลงทันที “ตูด ตูด…” เมื่อได้ยินเสียงวางสาย ซาแมนธายังตั้งสติไม่ได้ เธอต้องใช้เวลาเรียกคืนมันอยู่พักหนึ่ง วันนี้มันวันอะไรกัน? อย่างแรก ลูกสาวของเธอมีท่าทางแปลก ๆ แล้วตอนนี้ก็ชาร์ล ก่อนหน้านี้ เขาให้สัญญาว่าเขาจะเอาลิลีมาครอบครองให้ได้ แต่วันนี้กลับเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เมื่อหาคําตอบให้อะไรไม่ได้เลย ซาแมนธาจึงเดินออกจากห้องด้วยความเครียด ในตอนนั้นเอง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เธอคือเพื่อนรักของลิลี เจด อยู่ที่ประตูนั้นเอง เจดทักทายซาแมนธาผู้ซึ่งเดินออกมาด้วยรอยยิ้ม “สบายดีไหมคะมาดาม?” ซาแมนธายิ้ม พยักหน้าและกล่าว “เจด เธอมาที่นี่สินะ นั่งก่อนสิ” ซาแมนธานวดคิ้วของตัวเองก่อนจะตะโกนออกมา “แดร์ริล ลงมาข้างล่างเดียวนี้ไม่ได้ยินรึไงว่ามีแขกมาน่ะ? ไม่ใช่ว่าแกต้องมารับแขกเหรอ? มารยาทแกอยู่ไหนกัน?”