บทที่ 38
เมื่อได้ยินเสียงร้องของซาแมนธาจากในห้องของเขา แดร์ริลจึงเดินออกมา
ในตอนนั้นเอง เจด ผู้ซึ่งกำลังยิ้มแย้ม ก็พลันตกใจทันที เธอกระซิบถามลิลี่ “นี่ลิลี่ ดาร์บี้… แดร์ริล ดาร์บี้อยู่ที่บ้านเหรอ?”
ตั้งแต่เธอได้ยินมาจากแซมสันที่บาร์ธาราแสงจันทร์ว่าแดร์ริลนั้นเป็นนายน้อยรองของตระกูลดาร์บี้ เธอแทบไม่ได้มาที่ตระกูลลินดันเพื่อมาหาลิลี่เลย
เธอไม่กล้า!
ที่เธอกล้ามาหาลิลี่ตอนนี้ก็เพราะ เมื่อวานเธอได้ยินว่าแดร์ริลไม่ได้กลับบ้านมาหลายวันแล้ว
เธอไม่คิดว่าเธอจะต้องมาเจอแดร์ริลทันทีที่เขากลับมา
ลิลี่กล่าวอย่างใจเย็น “เขาเพิ่งกลับมาวันนี้แหละ”
เจดเหมือนจะพยายามพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอก็หยุดทันทีเมื่อเธอเห็นแดร์ริลเดินลงมาจากชั้นบน เธอก้มหน้าลง ไม่กล้ามองเขา
เมื่อเห็นเจด แดร์ริลก็ยิ้มกว้างออกมา
ซาแมนธาจ้องแดร์ริลและสั่ง “แล้วแกจะมัวยืนอยู่ตรงนั้นทำไมเนี่ย? รีบไปชามาเสิร์ฟสิ”
แดร์ริลไม่ได้ขยับ เขาทำเป็นไม่ได้ยินด้วยซ้ำ
“ไม่ มันไม่จำเป็นหรอกค่ะ… ฉันไม่ได้กระหายน้ำ… ไม่เลย พี่เขย ไม่ต้อง… ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ”
หลังจากซาแมนธากล่าวจบ เจดก็ยืนขึ้นและส่ายมือไปมา
ในขณะที่กำลังพูด เจดก็มองไปที่ท่าทีของแดร์ริลอย่างระวัง
เรื่องตลกอะไรกัน เธอจะให้นายน้อยรองของตระกูลดาร์บี้มาเสิร์ฟชาให้เธอไม่ได้ ยกเว้นแต่ถ้าเธอไม่อยากจะใช้ชีวิตอย่างสงบแล้ว?
ลิลี่ถามขณะขมวดคิ้วลง เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าเจดมีท่าทางแปลกไปในวันนี้ “เจด วันนี้เธอเป็นอะไรไปน่ะ?”
เจดรีบพยักหน้าและกล่าว “ไม่มีอะไร คงเป็นเพราะเมื่อคืนฉันนอนไม่ค่อยหลับน่ะ”
ซาแมนธาเองก็ตกใจเล็กน้อยเช่นกัน
เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมทุกคนถึงดูหวาดกลัวคนไร้ประโยชน์ตรงนี้นัก?
เมื่อคิดลงไปให้ลึกขึ้น ซาแมนธาเริ่มจับประเด็นได้เมื่อมองไปที่สภาพอันอนาถาของชายหนุ่ม
เธอเข้าใจแล้ว เจดนั้นถูกห้อมล้อมด้วยความสะอาดผุดผ่อง เธอจะต้องคิดว่าเจ้าคนไร้ค่านี่มันสกปรกแน่ เธอจึงปฏิเสธไม่ให้เขาเสิร์ฟชาให้
เมื่อคิดได้ดังนั้น ซาแมนธาจึงจ้องไปที่แดร์ริล
แม้ว่าแดร์ริลจะไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ แต่เจดยังคงรู้สึกกังวลมาก
เมื่อทนอยู่ต่อไปได้ครู่หนึ่ง ในที่สุดเจดก็ไม่สามารถทนกดดันได้อีก เธอจึงยืนขึ้นและกล่าว “พี่สาวลิลี่ ฉันเพิ่งนึกได้ว่าฉันมีเรื่องต้องไปทำ ฉันอยู่คุยต่อไม่ได้แล้ว ฉันไปก่อนนะ”
“ทำไมถึงรีบนักล่ะ?” ลิลี่ยืนขึ้นและถาม “ฉันไม่เห็นเธอขับรถมา นี่เธอมายังไงน่ะ?”
เจดยิ้มและกล่าว “รถของฉันถูกส่งไปตรวจสภาพ ฉันเลยเรียกแท็กซี่เอา ฉันจะเรียกแท็กซี่อีกรอบเพื่อกลับไป”
ซาแมนธายิ้ม เธอชี้ไปที่แดร์ริลและกล่าว “จะลำบากเรียกแท็กซี่ทำไม ให้เขาพาเธอไปส่งที่บ้านสิ”
อะไรนะ? เจดเริ่มตัวสั่นและรีบปฏิเสธ “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันโทรเรียกแท็กซี่จะดีกว่า”
ซาแมนธากล่าว “ไม่ต้องกังวลหรอก ให้เขาไปส่งเธอที่บ้านเถอะ ในเมื่อเขาไม่มีอะไรต้องทำในบ้านอยู่แล้ว เธอไม่ต้องเกรงใจเมื่อเป็นเรื่องของเจ้าไร้ประโยชน์นี่หรอก”
เจดลังเลหลังจากได้ยินซาแมนธากล่าว แต่เธอก็แปลกใจเช่นกัน
น้าซาแมนธายังไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร? เธอยังเรียกเขาว่าเป็นคนไร้ประโยชน์อยู่เหรอ?
ขณะที่กำลังชั่งใจ แดร์ริลก็ยืนขึ้นแล้วกล่าว “ไปกันเถอะ!”
เจดไม่กล้าปฏิเสธเมื่อแดร์ริลกล่าวออกมา เธอจำยอมและพยักหน้าลง
ไม่กี่นาทีต่อมา แคร์ริลขับรถพาเจดออกจากหมู่บ้านและแล่นสู่ถนนเส้นหลัก เจดั่งตั้งสติไม่ค่อยได้ เธอถามอย่างระมัดระวัง “พี่ชายแดร์ริล ช่วยปล่อยฉันลงแถวนี้ได้ไหมคะ? ฉันจะเรียกแท็กซี่กลับบ้านเอง” แดร์ริลยิ้มและมองไปที่เธอ ก่อนจะกล่าว “เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ? จําที่เราตกลงกันก่อนหน้านี้ไม่ได้แล้วเหรอ?” เจดตัวสัน เธอจะลืมสิ่งที่เกิดขึ้นที่บาร์ธาราแสงจันทร์ได้อย่างไร? เธอกัดริมฝีปากของตัวเองและกล่าวอย่างแผ่วเบา “แดดดี้” แดร์ริลยิ้มและพยักหน้า “ค่อยดีขึ้นหน่อย เธอไม่ต้องกลัวลหรอก ฉันจะส่งเธอถึงบ้านยังไงฉันก็ออกมาแล้วนี” เจดรีบตอบกลับ “ขอบคุณค่ะ แคร์ริล ขอบคุณ แดดดี” เธอกัดริมฝีปากของตัวเองแรงมากจนเลือดแทบจะไหลออกมา ไม่นานนัก แดร์ริลก็ขับรถเข้ามาในเมือง มันปฏิเสธไม่ได้ว่า R8 นั้นเท่มากจริง ๆ เมื่ออยู่คู่กับสาวสุดเซ็กซีอย่างเจดที่นั่งอยู่ข้าง ๆ นี่มันคือสุดยอดแห่งความงดงามอย่างแท้จริง
ๆ คนที่ผ่านไปมามากมายหันไปมองพวกเขาด้วยความชื่นชม แดร์ริลจับพวงมาลัย เขาไม่ได้แสดงท่าทางอะไร แต่ทว่า ลึกลงไปในหัวใจ เขากําลังมีความสุขกับความงามอยู่ ในตอนนั้นเอง เสียงที่ไม่น่าฟังก็พลันดังขึ้นจากด้านข้าง “เฮ้นั้นมันเจ้าไร้ค่าแคร์ริลจากบ้านเราไม่ใช่เหรอ?” แดร์ริลหันไปมองตามเสียง ก่อนที่ใบหน้าของเขาจะพลันมืดมนลง