ตอนที่ 147 จุดจบของการล่วงเกินองค์หญิง (1)
เฟิงหรูชิงอึ้ง จากนั้นความโมโหก็พลุ่งพล่านขึ้น
“เจ้าผลักข้าหรือ”
หลิ่วอวี้เฉินอึ้ง เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อสักครู่ตอนที่เขากำลังร้อนใจ เหมือนว่าเขาได้ผลักเฟิงหรูชิงไป
“ข้า…” เขามีเหงื่อออกที่หน้าผาก กัดฟัน “ก็ท่านรังแกซวงซวงก่อน แม้ท่านจะเป็นถึงองค์หญิง แต่จะทำตัวไร้เหตุผลแบบนี้ไม่ได้ ตอนนี้ซวงเอ๋อร์พยายามหลบเลี่ยงท่านทุกทางแล้ว ทำไมท่านยังต้องตามหาเรื่อง เพื่อรังแกนาง ถึงกับต้องตามมาที่ร้านขายยาวิเศษ ท่านเกลียดนางขนาดนี้เลยหืรอ”
เฟิงหรูชิงโมโหจนหัวเราะออกมา นางเดินไปหาหลิ่วอวี้เฉิน มองด้วยสายตาเหยียดหยาม “เจ้าเห็นข้าไปรังแกแม่เทพธิดาใจมารของเจ้าตั้งแต่เมื่อไรล่ะ”
“ถ้าท่านไม่รังแกนาง นางจะร้องไห้เสียใจได้อย่างไร” หลิ่วอวี้เฉินกำมือแน่น แววตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น และไม่สนแม้แต่ฐานะของเฟิงหรูชิง
เขารู้เพียงว่า จะปล่อยให้หญิงผู้เป็นที่รักถูกทำให้น้อยเนื้อต่ำใจไม่ได้
“อวี้เฉิน” ถานซวงซวงดึงชายแขนเสื้อของหลิ่วอวี้เฉินเบาๆ นางส่ายหน้า แววตาทุกข์ทน “เจ้าอย่าต่อว่าองค์หญิงเพราะข้าเลย เมื่อครู่องค์หญิงพูดถูกแล้ว ข้าไม่ควรไปที่บ้านสกุลหลิ่ว การที่นางเข้าใจผิดว่าข้าเสียความบริสุทธิ์แล้วคงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร”
หัวใจของหลิ่วอวี้เฉินเหมือนโดนบดขยี้ มันเจ็บปวดเกินจะทนไหว เขาเงยหน้าขึ้น สายตาจ้องเขม็ง “องค์หญิง ท่านไม่รู้หรือว่าความบริสุทธิ์มันสำคัญสำหรับผู้หญิงแค่ไหน ท่านใส่ร้ายซวงเอ๋อร์ต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ หวังจะบีบให้นางต้องตายเลยใช่หรือไม่! คิดไม่ถึงเลยว่าท่านจะเกลียดนางถึงเพียงนี้ ถึงขั้นจะเอาให้ตายเลยทีเดียว!”
ตุบ!
ทันใดนั้นฉินเฉินก็ลงมือ
หมัดของเขากระแทกเข้าไปที่หน้าอกของหลิ่วอวี้เฉิน หลิ่วอวี้เฉินตัวลอยไปข้างหลังและตกลงบนตู้ขายยา
“เฉินเอ๋อร์!” หลิ่วฮูหยินตกใจหน้าซีด นางรีบเข้าไปประคองหลิ่วอวี้เฉินขึ้นมา สายตาเต็มไปด้วยความสงสาร
แต่เฟิงหรูชิง ได้แต่ยืนกอดอกอยู่ข้างหลัง ไม่ได้ห้ามฉินเฉินแม้แต่น้อย
ตอนนี้ หลิ่วฮูหยินไม่กล้าพูดอะไร แม้ในใจนางจะรู้สึกโมโหและเจ็บใจมากแค่ไหน แต่ก็ไม่กล้าล่วงเกินเฟิงหรูชิงซึ่งๆ หน้าอีก
“เมื่อกี้เจ้าใช้มือข้างไหนผลักข้า” เฟิงหรูชิงไม่มองหลิ่วฮูหยินกับถานซวงซวงเลยแม้แต่น้อย นางเดินไปอยู่ตรงหน้าหลิ่วอวี้เฉิน มองดูเขาด้วยสายตาและสีหน้าเย้ยหยัน
หลิ่วอวี้เฉินใจหวิวๆ ในสายตาของหญิงสาวผู้นั้น ไม่มีความรักความศรัทธาในตัวเขาเหมือนเช่นอดีตอีกต่อไป จะมีก็เพียง…ความเย็นชาและท่าทีดูถูก
“องค์หญิง!”
ถานซวงซวงกระวนกระวาย นางรีบพุ่งไปตรงหน้าเฟิงหรูชิงแล้วคุกเข่าลง ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ใบหน้าอันจิ้มลิ้มดูซีดขาว
“ความผิดทั้งหลายข้าเป็นคนก่อเอง ไม่เกี่ยวกับอวี้เฉิน ข้าเป็นคนแย่งชายอันเป็นที่รักขององค์หญิงไป ข้าไม่ควรไปหาหลิ่วฮูหยินที่จวนเสนาบดีจนทำให้องค์หญิงเข้าใจข้าผิด”
ความหมายที่แท้จริงคือนางไปบ้านสกุลหลิ่วเพื่อไปพบหลิ่วฮูหยินแค่นั้น แต่เฟิงหรูชิงคิดอิจฉาเลยสร้างเรื่องใส่ร้ายป้ายสีนาง
เฟิงหรูชิงยิ้มมองถานซวงซวง “แล้วอย่างไรล่ะ”
ถานซวงซวงอึ้ง นางกัดริมฝีปากแน่น นัยน์ตารื้น “องค์หญิง หากท่านจะต่อว่า ก็ต่อว่าข้าเพียงคนเดียวเถอะ ต่อให้ท่านเกลียดชังข้าถึงกับต้องตามมาหยามข้าที่ร้านขายยาวิเศษนี่ ข้าก็ไม่ว่าท่านหรอก ข้าหวังเพียงท่านยอมปล่อยอวี้เฉินไป เขาไม่ได้ทำอะไรผิด”
หลิ่วอวี้เฉินรู้สึกบีบหัวใจ ซวงเอ๋อร์ทำเพื่อเขาขนาดนี้ แต่เขา…กลับปกป้องหญิงผู้เป็นที่รักไม่ได้
……………………………………………….
ตอนที่ 148 จุดจบของการล่วงเกินองค์หญิง (2)
ฉินเฉินมองดูหลิ่วอวี้เฉิน จากนั้นก็หันไปมองเฟิงหรูชิง
“ชิงชิง ข้ากับเจ้านั่นใครหล่อกว่ากัน”
เฟิงหรูชิงยิ้มและตบแก้มบนใบหน้างดงามของฉินเฉินเบาๆ “มีหรือที่ข้าจะตาถั่ว เขา…จะเทียบเจ้าได้อย่างไร”
ฉินเฉินยิ้มแย้ม “ชิงชิงสายตาเฉียบนัก ถึงข้าจะทำอะไรไม่เป็น แต่ข้าก็ฉลาดกว่าเขา มีกำลังความสามารถมากกว่า รูปงามกว่า แถมยังยอมทำทุกอย่างเพื่อเจ้า ชิงชิงจะชอบคนไม่เอาไหนอย่างเขาได้อย่างไร”
“ไม่ๆ เขามีเรื่องหนึ่งที่เหนือกว่าเจ้า นั่นคือเรื่องหลงตัวเอง…เรื่องนี้เขามีมากกว่าใคร”
หลิ่วอวี้เฉินสีหน้าเซ็ง เขาประคองตัวเองลุกขึ้นมา พูดด้วยรอยยิ้มแสยะ “องค์หญิงคนๆ นี้ คงไม่ใช่…ผู้ชายที่ท่านตีหัวลากกลับบ้านก่อนหน้านี้หรอกนะ”
แม้หลิ่วอวี้เฉินกับฉินเฉินจะเคยพบกันมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ตอนนั้นหลิ่วอวี้เฉินเพิ่งถูกปล่อยออกจากบ้าน เขายังไม่รู้ข่าวที่คนพูดต่อๆ กัน ตอนนี้รู้แล้วจึงอดไม่ได้ที่จะพูดเหน็บแนม
ก็แค่นายบำเรอที่ถูกองค์หญิงพากลับจวน อาศัยความหน้าตาดีเพื่อที่จะได้อยู่ในจวนองค์หญิง จะมาเทียบอะไร…กับเขาได้
อย่างน้อย เขาก็ไม่มีทาง…ศิโรราบให้กับอำนาจของผู้หญิงคนนี้
“ขอเพียงนางต้องการข้า แล้วไยต้องตีหัวลากกลับจวน แค่นางพูดมาคำเดียว ทุกอย่างของข้า ข้ายกให้นางทั้งหมด” ฉินเฉินเดินเข้าไปหาหลิ่วอวี้เฉิน
ขณะนั้นเอง เสน่ห์อันเหนือกว่าได้ถาโถมออกมา ท่วมทับจนหลิ่วอวี้เฉินรู้สึกเหมือนไม่มีอากาศจะหายใจ
หลิ่วอวี้เฉินเงยหน้าท่าทางตะลึง สายตาจับจ้องไปยังใบหน้าอันหล่อเหลาและเย็นชาของฉินเฉิน หัวใจของเขาเหมือนจะหยุดเต้น กำหมัดแน่น
เป็นไปได้อย่างไร…
การข่มของเจ้าหมอนี่ ร้ายกาจกว่าพ่อของเขาอีกหรือ
เขาเป็นใครกันแน่
พลังอันรุนแรงแบบนั้น มีเพียงหลิ่วอวี้เฉินคนเดียวที่สัมผัสได้ แม้แต่เฟิงหรูชิงก็ได้เห็นฉินเฉินเพียงด้านข้างเท่านั้น ไม่ต้องพูดถึงคนอื่นๆ ที่อยู่ตรงนั้น คนทั้งหลายได้เห็นเพียงสีหน้าหยิ่งยโสของหลิ่วอวี้เฉินเมื่อสักครู่ แต่ตอนนี้สีหน้าของเขาซีดเป็นไก่ต้ม นัยน์ตาเต็มไปด้วยความตกตะลึง
“อวี้เฉิน” หลิ่วฮูหยินมองดูหลิ่วอวี้เฉินด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร” หลิ่วอวี้เฉินส่ายหน้า
จนกระทั่งพลังนั้นจางคลายไป เขาจึงกลับมาหายใจได้ตามปกติ เขาอดไม่ได้ที่สูดหายใจเข้าลึกๆ ตอนนี้ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามอีกแล้ว
“เมื่อกี้ เจ้าใช้มือขวาผลักชิงชิงสินะ?” ฉินเฉินที่สีหน้าไร้อารมณ์ยืนอยู่ตรงหน้าหลิ่วอวี้เฉิน เขาใช้มือออกแรงเบาๆ…
เสียงดังป๊อกดังขึ้น
มือขวาของหลิ่วอวี้เฉินห้อยโตงเตง กระดูกของเขาหัก เจ็บปวดไปทั้งตัว
“อวี้เฉิน!” หลิ่วฮูหยินมองหลิ่วอวี้เฉินด้วยความตกใจกระวนกระวาย จากนั้นมองไปที่เฟิงหรูชิงด้วยสายตาโกรธเคือง
“องค์หญิง แม้ท่านจะเป็นถึงองค์หญิง แต่ท่านจะให้คนของท่านเที่ยวทำร้ายชาวบ้านไม่ได้นะ!”
เฟิงหรูชิงลืมตาแล้วมองไปที่หลิ่วฮูหยินด้วยท่าทีเรียบเฉย “ตามกฎของราชสำนัก การที่เขาล่วงเกินองค์หญิงต้องได้รับโทษสถานใด”
หลิ่วฮูหยินอึ้ง
เรื่องนี้หลิ่วอวี้เฉินเป็นคนลงมือก่อนจริง แต่ว่า…
“แต่นี่เป็นเพราะองค์หญิงใสร้ายซวงซวงก่อน อวี้เฉินจึงทำไปเพื่อปกป้องนางเท่านั้น”
เฟิงหรูชิงเกือบจะขำกลิ้ง
“พวกเจ้าคิดว่าข้าใส่ร้ายถานซวงซวงอย่างนั้นหรือ นางเข้าออกบ้านสกุลหลิ่วเป็นประจำ นี่เป็นความจริงหรือไม่ นางเอาแต่พูดว่านางตั้งใจไปหาหลิ่วฮูหยิน ใครจะเป็นพยานให้ได้ แต่สิ่งที่ข้าเห็นไม่ว่าจะอยู่ที่บ้านสกุลหลิ่วหรือตอนอยู่ข้างนอก นางกับหลิ่วอวี้เฉินเอาแต่นัวเนียคลอเคลียกัน”
ถานซวงซวงตกใจ เฟิงหรูชิงยังคงรักอวี้เฉินจริงๆ ด้วย ไม่อย่างนั้นนางจะหาเรื่องถานซวงซวงไปทำไม
………………………….