ตอนที่ 149 จุดจบของการล่วงเกินองค์หญิง (3)
ผู้หญิงเลี้ยงต้อย จะมีคุณสมบัติเป็นภรรยาของหลิ่วอวี้เฉินได้อย่างไร
“หม่อมฉัน…เปล่า”
เฟิงหรูชิงยิ้มแสยะแล้วพูดว่า “ข้าไม่สนหรอกว่าพวกเจ้าจะนอนด้วยกันหรือยัง แต่คำพูดทุกคำของข้าล้วนเป็นความจริง ข้าเคยปรักปรำเจ้าเมื่อไรกัน ตรงกันข้าม หลิ่วอวี้เฉินผลักข้า เขาควรถูกหักมือทิ้งไหม”
“เช่นนั้น…” หลิ่วฮูหยินอึ้งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดแบบกัดฟันว่า “ท่านพูดอยู่ว่าไม่ได้ใส่ร้ายถานซวงซวงให้อับอาย แล้วเหตุใดท่านต้องตามเล่นงานนางไม่เลิกรา แถมยังจงใจตามมาถึงร้านขายยาวิเศษด้วย”
ซวงซวงเคยบอกนางแล้ว ถึงแม้เฟิงหรูชิงกับอวี้เฉินจะหย่ากัน แต่เฟิงหรูชิงก็ไม่ได้ปล่อยอวี้เฉินไป แม้ซวงซวงจะเดินอ้อมไม่ให้เจอ แต่สุดท้ายก็หลบเฟิงหรูชิงไม่พ้น
ผู้หญิงคนนี้คอยตามหลอกหลอนไปทุกหนทุกแห่ง!
เฟิงหรูชิงโน้มตัวมองไปที่หลิ่วฮูหยิน “เจ้ารู้ผลของการปล่อยข่าวเท็จใส่ข้าไหม”
“อะไรหรือ”
“คนที่ปล่อยข่าวเท็จ…จะต้องถูกโบยร้อยที”
ด้วยสภาพร่างกายของหลิ่วฮูหยินกับถานซวงซวง การถูกโบยร้อยไม้ ก็เพียงพอที่จะทำให้พวกนางอาการร่อแร่
หลิ่วฮูหยินอึ้ง สมัยก่อนตอนอยู่บ้านสกุลหลิ่ว นางเคยปะทะคารมกับเฟิงหรูชิง แต่เฟิงหรูชิงไม่เคยบอกว่าจะตีนางมาก่อน
“องค์หญิง…หม่อมฉันก็แค่พูดความจริง” หลิ่วฮูหยินกัดฟัน ไม่ยอมหยุดพูด
ไหนๆ ก็พูดออกไปแล้ว คงเอากลับคืนมาไม่ได้ อีกอย่างนางก็รู้แล้วว่าที่วันนี้เฟิงหรูชิงมาที่นี่ก็เพื่อมาหาเรื่องพวกนาง!
เฟิงหรูชิงมองผ่านหลิ่วฮูหยินไปแล้วหยุดสายตาอยู่ที่คนขายยาซึ่งยืนดูเหตุการณ์อยู่ข้างๆ
“ไปเรียกเถ้าแก่ของพวกเจ้ามา”
ทุกกิจการของหอแห่งแรกล้วนมีเถ้าแก่ที่เป็นผู้จัดการร้านประจำอยู่ มีบางเรื่องที่พวกเขาเท่านั้นถึงตัดสินใจได้
คนขายยางุนงง เขาหัวเราะฝืดๆ “องค์หญิง เถ้าแก่ยุ่งอยู่พ่ะย่ะค่ะ คงไม่มีเวลามายุ่งเรื่องชาวบ้าน หากองค์หญิงมีเรื่องอะไรโปรดรับสั่งกระหม่อมได้”
เขาเกือบพูดไปแล้วว่าไม่ใช่ใครอยากพบเถ้าแก่ก็พบได้
เฟิงหรูชิงหยีตา นางยกมือขึ้นปรากฏเป็นป้ายคำสั่งอยู่ในมือนาง
ทันทีที่เห็นป้ายคำสั่ง รอยยิ้มของคนขายยาก็หายไปทันที เขามีท่าทีแสดงความเคารพนบนอบ “องค์หญิงมีป้ายคำสั่งของหอแห่งแรกได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ”
เฟิงหรูชิงยิ้ม “เจ้าไม่ต้องสนหรอกว่าข้าได้มันมาอย่างไร เจ้าไปบอกเถ้าแก่ ว่าข้าเฟิงหรูชิงต้องการพบเขา!”
“องค์หญิงโปรดรอสักครู่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไปบอกเถ้าแก่เดี๋ยวนี้”
ป้ายคำสั่งเป็นตัวแทนของคุณชาย สำหรับหอแห่งแรกแล้ว นี่ไม่ใช่ความลับอะไร
คนที่ให้ป้ายคำสั่งได้ มีเพียงคุณชายคนเดียวเท่านั้น!
ถานซวงซวงเหม่อมองดูคนขายยาในร้านที่กำลังเดินออกไป หัวใจของนางเหมือนถูกมดรุมกัด เจ็บปวดเกินจะทนไหว
นางไม่ได้ปัญญาอ่อน แค่มองดูก็รู้แล้วว่าท่าทีของคนขายยาเปลี่ยนไปจากตอนแรก เป็นเพราะป้ายคำสั่งที่อยู่ในมือของเฟิงหรูชิง
ไม่ว่าเฟิงหรูชิงได้ป้ายคำสั่งของหอแห่งแรกมาอย่างไร มันก็ทำให้นาง…รู้สึกทนไม่ได้!
“เดี๋ยวก่อน!” เฟิงหรูชิงเรียกให้คนขายยาหยุด
คนขายยาหันกลับมาถาม “องค์หญิงมีเรื่องใดจะรับสั่งพ่ะย่ะค่ะ”
“ขอยืมคนในร้านเจ้าหน่อย ลากผู้หญิงสองคนนี้ออกไป ให้โบยคนละหนึ่งร้อยที!” เฟิงหรูชิงมองดูหลิ่วฮูหยินแบบเหยียดๆ “ข้าบอกแล้วคนที่สร้างข่าวเท็จใส่ร้ายข้า พวกมันจะต้องชดใช้!”
หลิ่วฮูหยินอึ้ง
นางนึกว่าที่เฟิงหรูชิงปรากฏตัวที่นี่เป็นเพราะถานซวงซวงเท่านั้น
แต่นางคิดไม่ถึงว่า เฟิงหรูชิงมาที่นี่เพราะธุระที่ร้านขายยาวิเศษ!
ตอนนี้เมื่อได้ยินคำพูดของเฟิงหรูชิง สีหน้าของนางก็ดูกระวนกระวาย รีบพูดทันทีว่า “องค์หญิง ถึงอย่างไรหม่อมฉันก็เป็นถึงฮูหยินของเสนาบดี ท่านทำอย่างนี้กับหม่อมฉัน ไม่กลัวคนอื่นจะเอาไปพูดหรือเพคะ”
เฟิงหรูชิงขำ “ในโลกนี้ คนที่ด่าข้ามีน้อยเสียเมื่อไร สมัยก่อนข้าไม่รู้ผิดชอบชั่วดี บัดนี้แม้ข้าอยากให้คนอื่นมองข้าเสียใหม่ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าข้าต้องยอมอ่อนข้อ ยอมให้คนอื่นรังแก คนที่ล่วงเกินข้า พวกมันต้องได้รับผล!”
…………………………………
ตอนที่ 150 กั๋วซือปากร้าย (1)
สมัยก่อนเฟิงหรูชิงคลั่งไคล้ในตัวหลิ่วอวี้เฉินมาก จึงทำให้คนสกุลหลิ่วหลงลืมฐานะที่แท้จริงของนางไปหลิ่วอวี้เฉินที่ทำใจให้สงบได้แล้ว เมื่อได้ยินคำพูดของเฟิงหรูชิงก็ยิ่งรู้สึกหวาดผวา
“องค์หญิง ท่านแม่ข้าอายุมากแล้ว รับการลงทัณฑ์แบบนี้ไม่ไหว ซวงเอ๋อร์ร่างกายบอบบางยิ่งรับไม่ได้ ขอองค์หญิงได้โปรดละเว้นเขาทั้งสอง ความผิดทั้งหลายข้าขอรับไว้เอง!”
เฟิงหรูชิงเอามือลูบคางและยิ้ม “หลิ่วอวี้เฉิน ข้าคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเจ้าไม่เพียงแต่เป็นลูกกตัญญู ยังเป็นคนเทิดทูนความรักขนาดนี้แบบนี้ก็ดี ข้าจะทำให้เจ้าได้สมความปรารถนา แต่ว่า…เจ้าเลือกที่รับการโบยร้อยทีแทนได้แค่คนเดียวเท่านั้น ข้าอยากรู้เหมือนกันว่าเจ้าจะเลือกแม่เจ้าหรือถานซวงซวงยอดรักของเจ้า”
องค์หญิงคนเดิมทำสิ่งผิดพลาดไว้มากจริงๆ ทั้งยังแยกคนรักออกจากกัน แม้แต่เฟิงหรูชิงก็ยังทนดูไม่ได้แต่เมื่อนางมาถึงแคว้นหลิวอวิ๋น นางไม่เคยคิดไปยุ่งเกี่ยวกับหลิ่วอวี้เฉิน แต่คนพวกนี้กลับตามราวีนางตลอด!
ถานซวงซวงอึ้ง นางรีบมองหลิ่วอวี้เฉินด้วยสายตาเป็นกังวล นางกัดริมฝีปากเบาๆ แววตาเต็มไปด้วยความกังวลและวาดหวัง หลิ่วอวี้เฉินรักนางขนาดนี้ เขาพูดอยู่เสมอว่าจะปกป้องนางไปตลอดชีวิต ในเวลานี้เขาต้องเลือกปกป้องนางถูกหรือไม่
บรรยากาศในร้านขายยาวิเศษเงียบสนิท
ผ่านไปครู่ใหญ่ หลิ่วอวี้เฉินไม่ปริปากพูดคำใดๆ
แม้แต่บรรยากาศโดยรอบก็ดูกดดันเหลือเกิน คนหนึ่งคือแม่ อีกคนคือหญิงอันเป็นที่รัก จะให้เขา…เลือกอย่างไร
เขาเลือกไม่ได้!
“ถ้าเจ้าเลือกไม่ได้ อย่างนั้นให้ข้าเลือกแทนเจ้าแล้วกัน” เฟิงหรูชิงยิ้ม “เจ้ารักถานซวงซวงขนาดนี้ คงทนเห็นนางถูกทำร้ายไม่ได้ ใครก็ได้ลากหลิ่วฮูหยินออกไปโบยร้อยที!”
หลิ่วฮูหยินตกใจ นางรีบดึงชายแขนเสื้อของหลิ่วอวี้เฉินไว้ น้ำตาไหลพราก “อวี้เฉิน อย่าให้องค์หญิงโบยแม่ แม่ต้องถูกตีตายแน่ เจ้าช่วยแม่ด้วย แม่ทนการโบยร้อยทีไม่ไหวหรอก”
หลิ่วอวี้เฉินไม่ตอบ
ใบหน้าอันงดงามของเขาซีดขาวเป็นไก่ต้ม เขาปากสั่น มือที่อยู่สองข้างลำตัวกำแน่น
คนขายยาได้รับคำสั่งจากเฟิงหรูชิง จึงสั่งให้เด็กในร้านลากหลิ่วฮูหยินไป หลิ่วฮูหยินดึงชายแขนเสื้อของหลิ่วอวี้เฉินแน่น ร้องไห้ฟูมฟาย ให้ตายนางก็ไม่ยอมปล่อยมือออก เมื่อเห็นหลิ่วอวี้เฉินเงียบไม่พูดไม่จา ถานซวงซวงก็รู้สึกโล่งอก ไม่ว่าอย่างไรอวี้เฉินก็ต้องเลือกนางจริงหรือไม่
ในใจของอวี้เฉิน นางคือคนที่สำคัญที่สุด ไม่มีใครเทียบได้แม้แต่…แม่บังเกิดเกล้าของเขา
ถานซวงซวงก้มหน้าลงช้าๆ มุมปากปรากฏรอยยิ้มที่สังเกตได้ยาก
ที่ผ่านมานางดูเป็นห่วงเป็นใยหลิ่วฮูหยินนั่นก็เพราะความรักที่นางมีต่อหลิ่วอวี้เฉินเป็นเหตุ แต่ถึงอย่างไรนางก็เป็นลูกสาวของขุนนางไท่ฟู่ ฐานะไม่ด้อยไปกว่าหลิ่วอวี้เฉิน นางไม่จำเป็นต้องเอาใจหลิ่วฮูหยิน…ด้วยการถูกโบยแทนนาง
“เดี๋ยวก่อน!”
เมื่อมองไปเห็นคนที่กำลังลากหลิ่วฮูหยินซึ่งร้องไห้ฟูมฟายออกไปด้านนอกร้าน ทันใดนั้นหลิ่วอวี้เฉินก็ยอมปริปาก เขาหลับตาลงช้าๆ
สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดทรมาน
“ข้า…จะรับการโบยแทนท่านแม่ของข้า”
ขณะนั้นใบหน้าอันสะสวยของถานซวงซวงซีดขาวเหมือนไก่ต้ม ตาของนางเบิกโพลง จากนั้นก็หันไปมองหลิ่วอวี้เฉิน แววตาของนางเต็มไปด้วยความเศร้าโศก
“ซวงซวง ข้าขอโทษ” หลิ่วอวี้เฉินลืมตาขึ้น เขามองถานซวงซวงด้วยแววตารู้สึกผิด เสียงสั่นเครือ
“กำลังของท่านแม่ข้า…อ่อนกว่าเจ้า ถ้าถูกโบยร้อยทีละก็ นางต้องตายแน่นอน ข้าไม่อาจ…ปล่อยให้นางตายได้”
……………………..