ตอนที่ 81 ไม่อนุญาต!
เฉินฝานซิงมองภาพที่เกิดขึ้นเบื้องหน้าอย่างตกตะลึง ในสมองพลันนึกไปถึงสิ่งที่สวี่ชิงจือได้พูดกับเธอวันนี้
เธอสั่นเทาอย่างห้ามไม่อยู่
คิดว่านั่นคงเป็นเหล่าบรรดาแฟนคลับบ้าคลั่งของเฉินเชียนโหรว
เธอเห็นอวี๋ซงก้าวลงมาจากที่นั่งคนขับจากที่ไกลๆ เขาลงมือจัดการคนเหล่านั้นอย่างแข็งแกร่ง
ในขณะนั้นเอง รปภ.จำนวนหนึ่งที่สังเกตเห็นเหตุการณ์ก็ได้วิ่งเข้ามา
อวี๋ซงจึงได้จังหวะเดินออกมากดโทรศัพท์ ทันใดนั้นโทรศัพท์ของป๋อจิ่งชวนก็ได้ดังขึ้น
“อืม” น้ำเสียงถูกเปล่งออกมาทั้งที่ปากของเขาไม่แม้จะขยับ
“คุณผู้ชายครับ ทางนี้มีปัญหานิดหน่อย ผมจัดการได้แต่ต้องขอเวลาหน่อยครับ”
“รู้แล้ว จัดการสืบเรื่องนี้ให้ถึงที่สุด จำเอาไว้! คนพวกนี้ไม่ว่ายังไงก็ห้ามปล่อยให้หลุดมือไปเด็ดขาด!”
“ครับ!”
สายถูกตัดลง เฉินฝานซิงรู้สึกประหม่าเล็กน้อย เธอจ้องภาพเบื้องหน้าไม่ละสายตาและคิดว่าจะรอจนกว่าคนพวกนั้นกลับไปก่อนแล้วค่อยขึ้นไป
นาทีนั้น ภาพเบื้องหน้าก็ค่อยๆ เคลื่อนไหวอย่างน่าแปลกใจจนเธอต้องหันไปมองคนขับ
เขารีบกลับรถอย่างเงียบเชียบ
“ป๋อจิ่งชวน ฉันยังไม่ได้ลงไปเลยนะ!”
“ไม่อนุญาต”
“แต่ฉันถึงบ้านแล้ว!”
เขาไม่พูดพร่ำทำเพลงจัดการเลี้ยวรถได้จนสำเร็จแล้วเพิ่มคันเร่งก่อนจะขับออกไปจากตรงนั้น
“ป๋อจิ่งชวน!” เธอคำรามอย่างขุ่นเคือง
“คุณคิดว่าที่นั่นยังอยู่ได้อีกเหรอ คุณแน่ในเหรอว่าแถวนั้น จะไม่มีใครดักรอคุณอยู่ หากดึกๆ เกิดมีใครบุกพังประตูเข้ามาคุณจะทำยังไง เฉินฝานซิงใช้สมองคิดสักนิด ตอนนี้คุณถูกหมายหัวแล้ว! อยู่ลำพังมีแต่เรื่องอันตรายที่คุณคาดไม่ถึงอีกตั้งเท่าไหร่ คุณแน่ใจเหรอว่ายังอยากจะอยู่ที่นั่น”
“แต่ฉัน…”
“ไปบ้านผม” เขาขัดคำพูดเธอด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
“…ว่าไงนะ” เธอผงะเล็กน้อยและคิดว่าเธอคงจะเข้าใจอะไรผิดไปแน่
“ไปอยู่ที่บ้านผม”
เธอกะพริบตาปริบๆ “…บ้านคุณย่าน่ะเหรอ ดึกป่านนี้แล้ว จู่ๆ พวกเราโผล่เข้าไปท่านคงจะตกใจแย่”
เขาเงียบไปสักพัก “…จริงอย่างที่คุณว่า”
“งั้นก็…”
เขาไม่ได้พูดคำใดต่อจากนั้น รถได้เคลื่อนเข้าสู่เส้นทางจราจรในเขตเมืองอย่างช้าๆ ก่อนจะค่อยๆ มุ่งหน้าสู่เฉิงเป่ย
เมื่อรถแล่นผ่านถนนกว้างอันเต็มไปด้วยดอกหรงฮวาที่บานสะพรั่งมาแล้ว อีกไม่กี่โค้งคฤหาสน์หลังหนึ่งก็ได้ปรากฏอยู่ตรงหน้า
เบื้องหลังของประตูเหล็กฉลุลายสีดำทองนั่นก็คือคฤหาสน์สูงตระหง่าน
รายล้อมไปด้วยภูเขาและน้ำที่ไหลเชี่ยว เพราะค่ำคืนที่ย่างกรายเข้ามาทำให้คฤหาสน์มีหมอกจางๆ ลอยต่ำ ยิ่งทำให้ดูลึกลับ
ป๋อจิ่งชวนผิวปากสองครั้งไฟในคฤหาสน์หลังโตก็ได้สว่างไสวขึ้น
ประตูบานใหญ่เองก็ได้เปิดออกในตอนนั้น
รถค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าไปอ้อมน้ำพุและแปลงดอกไม้จนได้มาจอดลงตรงหน้าประตูคฤหาสน์ในที่สุด
“ที่นี่คือ…”
“บ้านผม ต่อไปคุณต้องมาอยู่ที่นี่”
เขาตอบอย่างอ่อนโยนก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยออกด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะตะแคงไปหาเฉินฝานซิงแถมยังเข้าไปใกล้ๆ เธอ
เฉินฝานซิงกระเถิบตัวหนีจนหลังชนกับพนักพิง ตาคู่นั้นมองเขาอย่างหวาดระแวง
ตอนที่ 82 ยอมให้สุดๆ แล้ว
ในที่สุดเฉินฝานซิงก็ทนต่อไปไม่ไหว เธอยื่นมือดันไหล่ที่สวมชุดสูทที่รีดจนเนี้ยบของป๋อจิ่งชวน
“ป๋อจิ่งชวน…”
เธอเอ่ยขึ้นเบาๆ หมายจะหยุดเขา
ความตื่นเต้นทำเอาเธอเผลอกำมือที่วางอยู่บนไหล่เขาเข้าหากัน
ทำไมถึงได้…
ท่าทางเมื่อกี้ เหมือนว่าเธอเริ่มจูบเขาก่อนหรือเปล่า
ป๋อจิ่งชวนหลุบตาลงต่ำ ยื่นมือลงไปปลดเข็มขัดนิรภัยที่ข้างลำตัวของเธออย่างคล่องแคล่ว
“หากวันนี้ผมไม่พาคุณมาที่นี่ ผมคงจะยอมรับจูบคุณแต่โดยดี”
“…”
“แค่พาคุณมาบ้านผมก็ทำให้คุณไม่สบายใจพออยู่แล้ว หากผมยังตอบรับคุณอีก ฉวยโอกาสแบบนี้ก็ไม่เป็นสุภาพบุรุษน่ะสิ…”
พูดจบเขาก็หยุดลงก่อนจะยิ้มขึ้นจางๆ “บางทีถูเฝ่ยก็มีอุดมการณ์เหมือนกันนะ”
แววตาตื่นกลัวตัวของเฉินฝานซิงค่อยๆ ผ่อนคลายลง
จากนั้นป๋อจิ่งชวนก็ออกจากรถแล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้กับเธอ
“ขอต้อนรับสู่บ้านแห่งขุนเขาของถูเฝ่ย นี่ก็เป็นสิ่งที่ผมไปปล้นจี้เขามาเหมือนกัน ลงมาสิ ว่าที่ยาจ้ายฟูเหริน”
ใบหน้าของเธอฉาบไปด้วยความหนักใจแต่ก็ฝืนใจก็ก้าวลงมา
มองภูเขาและลำธารเรียบง่ายๆ รอบๆ ครั้งหนึ่ง
เธอเม้มปากแล้วค่อยๆ ยิ้มออกมา “จะว่าไปทำเลแบบนี้ก็เหมือนกับเป็นรังโจรจริงๆ นั่นแหละ”
เขายิ้มจางๆ “งั้นคุณก็ระวังตัวหน่อย ที่นี่อาจเข้าแล้วออกยาก”
เขาพาเธอเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ คนรับใช้ด้านในจำนวนหนึ่งกำลังรอทำความเคารพเขา
“ไปเตรียมห้องพักแขก” เขาออกคำสั่งเสียงเข้ม
“ค่ะ คุณผู้ชาย” คนรับใช้รีบไปทำตามคำสั่ง
“นี่ก็ดึกมากแล้ว คืนนี้คุณพักที่นี่ก่อนสักคืน พรุ่งนี้คุณค่อยไปเดินดูรอบๆ สวนด้านหลังนี่ยังมีที่พักหลังอื่นอีก ถึงตอนนั้นคุณก็เลือกเอาสักหลัง”
“ฉัน…ไม่ควร ป๋อจิ่งชวน แค่คืนนี้ก็พอแล้ว…”
เขาหันมาพูดด้วยน้ำเสียงติดเย็นยะเยือก
“เรื่องที่คุณเป็นกังวล ผมก็พยายามหลีกเลี่ยงมันอยู่ ให้คุณเลือกอยู่หลังอื่นถือว่าผมยอมให้สุดๆ แล้ว คุณอยู่หลัง ผมอยู่หน้า ไม่อยู่ใต้ชายคาเดียวกันเป็นระยะห่างที่ปลอดภัยที่สุดแล้ว คุณยังกังวลเรื่องอะไรอีก”
“ฉัน…” เธอขบริมฝีปาก คิ้วงามขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เธอหมายความแบบนี้ซะที่ไหนเล่า
ป๋อจิ่งชวนขยับเข้าใกล้เธอ ยื่นมือไปปัดผมที่ปรกอยู่ตรงไหล่ของเธอไปไว้ข้างหลัง เขาก้มลงใช้ดวงตาสีนิลจ้องมองเธอ ก่อนจะเอ่ยขึ้นในลำคอ
“ไม่ต้องเกรงใจ คิดซะว่าเป็นสถานที่ที่ คุ้นเคย ที่นี่จะช้าจะเร็วก็เป็นของคุณอยู่ดี”
เธอแหงนขึ้นมองเขา ปากบางทำท่าพะงาบๆ ไม่พูดสิ่งใดมีเพียงดวงตาสุกใสที่กลอกไปมาอย่างจนใจ
ป๋อจิ่งชวนกระตุกยิ้ม “อย่ามองผมอย่างนั้น ขืนคุณยังกล้าปฏิเสธผมอีก ผมคงต้องขอทำในสิ่งที่ควรทำมากที่สุดในฐานะถูเฝ่ย”
สุดท้ายเฉินฝานซิงก็ได้เข้าไปพักในห้องที่ป๋อจิ่งชวนจัดเตรียมไว้ให้