บทที่ 44
เหล่าเจ้าของร้านวัตถุโบราณหัวเราะลั่น อีวอนเองก็กัดริมฝีปากแน่น เธอมองแดร์ริลอย่างเงียบงัน เธอรู้สึกมีปัญหา
หยกน้ำตาเลือดตรงหน้าของเธอนั้น ไม่ว่าจะมองจากวัสดุ สี งานฝีมือ ทุกอย่างล้วนตรงกับข้อมูลที่เธอได้ศึกษามาก่อนหน้า ทำไมเขาถึงได้บอกว่ามันเป็นของปลอม
อีวอนคิดว่าแดร์ริลนั้นไม่ใช่คนอย่างที่คนอื่นคิด แต่เธอไม่คาดคิดว่าหลังจากที่พบเขาแล้ว เขาก็เป็นคนไร้ประโยชน์อย่างที่คนอื่นคิดจริง ไม่แปลกว่าทำไมคนอื่นถึงดูถูกเขานัก เขาไม่ได้มีความรู้เรื่องวัตถุโบราณโดยสิ้นเชิง เขาก็แค่แกล้งทำ
ในตอนนั้น ทั้งลีโอและแจ็คก็มองหน้ากันแล้วยิ้ม
พวกเขากำลังสงสัยเรื่องปูมหลังจาดแดร์ริล แต่ตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่าเขาเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านคนอื่น ซึ่งทุกคนล้วนดูหมิ่นเขา
เ-ี่ย! พวกเขาก็หลงกลัวแทบแย่
ในครู่ต่อมา ลีโอ เขารู้สึกถูกทำให้เสียชื่อในขณะที่มองแดร์ริล “เถ้าแก่ของตำหนักไข่มุกและเจ้าของร้านคนอื่นล้วนบอกว่ามันเป็นของจริง พวกเขาล้วนเป็นพ่อค้าวัตถุโบราณที่โด่งดัง! นายเป็นคนเดียวที่บอกว่ามันเป็นของปลอม ถ้านายให้เหตุผลที่ฟังขึ้นไม่ได้ ฉันจะแจ้งตำรวจ ให้จับนายโทษฐานที่ขัดขวางการซื้อขาย”
โอ้?
โจรพยายามจะบอกว่าคนอื่นเป็นโจร การแสดงของคนพวกนี้ดีจริง ๆ
เมื่อเห็นใบหน้าที่จริงจังของลีโอ แดร์ริลพลันหัวเราะอีกครั้ง เขาหยิบหยกน้ำตาเลือดออกมาจากกล่อง เขาบีบมันเล็กน้อยและกล่าว “หยกน้ำตาเลือดนั้นเกิดขึ้นได้จากเลือดของมนุษย์ที่ไหลเข้าไปในหยก หล่อมหลอมกลายเป็นรูปทรงหยดน้ำ นั่นคือที่มาของชื่อ”
“นอกเหนือจากนั้น ขึ้นอยู่กับว่าเป็นหยกชนิดไหน เช่นเดียวกับปัจจัยทางสภาพแวดล้อม รวมถึงผลจากปัจจัยอื่น ๆ ก็ด้วย รูปแบบของหยกน้ำตาเลือด นั้นหายากมาก ดังนั้นในเมื่อมันหายากขนาดนั้น ดังนั้นชิ้นที่นายมีอยู่นี่ แม้ว่ามันจะมีรูปหยดน้ำอยู่ แต่มันไม่ได้เกิดตามธรรมชาติ นี่มันถูกมนุษย์สร้างขึ้นอย่างจงใจ”
นอกจากรอยหยดน้ำ วัสดุของหยกนาย แม้ว่ามันจะมีคุณภาพดีและการแกะสลักก็มีเอกลักษณ์ แต่มันไม่ได้มาจากสมัยราชวงศ์จิ้นตอนใต้ มันดูเหมือนะถูกสร้างมาไม่นานนี้มากกว่า”
ขณะที่เขากล่าว แดร์ริลก็ยกหยกขึ้น มองดูรายละเอียดของมันและพยักหน้า “ใช่ มันยังมีความฉ่ำอยู่บ้าง ถ้าฉันเดาไม่ผิด เพื่อให้มันดูมีอายุ นายจึงตั้งใจฝังมันไว้ใต้ดินเป็นปีหรืออาจจะมากกว่า”
หลังจากกล่าวจบ แดร์ริลก็โยนจี้หยกกลับลงไปในกล่องแล้วยิ้ม “ดังนั้น มันจึงเป็นแค่ของเลียนแบบที่เพิ่งถูกสร้างขึ้น การบอกว่ามันเป็นของจากสมัยราชวงศ์จิ้นตอนใต้นี่มันขยะจริง ๆ”
ปัง!
เสียงของแดร์ริลไม่ได้ดัง แต่ในตอนนั้น ทุกคนต่างได้ยินมันชัดเจน
ทันใดนั้น เหล่าเจ้าของร้านวัตถุโบราณทั้งหมดพลันตกตะลึง
คำพูดของเจ้าหนุ่มนี่ฟังขึ้นสุด ๆ
นั่นไม่ได้หมายความว่าหยกน้ำตาเลือดนี่มันเป็นของปลอมจริง ๆ ล่ะ?
ถ้าพวกเขาผิดจริงล่ะ?
ความจริงก็คือ เหล่าเจ้าของร้านวัตถุโบราณพวกนี้ เพียงแค่เคยได้ยินเรื่องของหยกน้ำตาเลือดไม่มีใครในพวกเขาที่เคยเห็นของจริงมาก่อน ดังนั้นพวกเขาจึงล้วนสงสัยและไม่ได้พูดอะไรออกมา
ดวงตาของอีวอนพลันเปล่งประกายในขณะที่พวกเขาจ้องมองไปที่แดร์ริลใกล้ ๆ หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึก
สิ่งที่แดร์ริลพูด เธอล้วนรู้มันดี แต่…แต่การอธิบายข้อเท็จจริงพวกนั้นช่างชัดเจน
เขาไปเรียนการพูดแบบนั้นมาจากไหน?
ในตอนนั้นเอง ลีโอทนไม่ได้อีกต่อไป ใบหน้าของเขาแดง เขาพลันแสยะยิ้มเย็น “ฟังดูเหมือนจะจริงนะ แต่ฉันขอถามหน่อย ในเมื่อนายวิเคราะห์ไว้เยอะนัก นายมีอะไรมาเป็นหลักฐานล่ะ?”
นั่นสิ
หลังจากพูดคุยกัน มันถึงเวลาแล้วสำหรับหลักฐานที่เป็นชิ้นเป็นอัน
ในตอนนี้เอง เหล่าเจ้าของร้านวัตถุโบราณและอวอน ล้วนมองดูแดร์ริล อีวอนเต็มไปด้วยความรู้สึกและกังวล เธอตื่นเต้นเพราะถ้าแดร์ริลสามารถหาหลักฐานได้ เธอจะได้รับประสบการณ์เพิ่ม เธอกังวลเพราะถ้าหากมันหยกเลือดนั้นเป็นของปลอมจริงนั้นแปลว่าเธอเองก็ถูกหลอก และนั้นจะนําความอับอายมาสู่ครอบครัว ต้องรู้ก่อนว่าตระกูลยังนั้นเป็นตระกูลที่ทําธุรกิจวัตถุโบราณมาหลายรุ่น! แม้ว่าเธอจะยังอายุน้อย แต่ไม่มีใครในเมืองตงไห่ที่จะมีความรู้ในเรื่องวัตถุโบราณไปมากกว่าเธอ “อ้อ นายอยากได้หลักฐาน?” แดร์ริลมองไปที่ลีโอ เขายืมและกล่าว “มันง่ายมาก หยกน้ําตาเลือดนั้นจะเกิดตามธรรมชาติหลังจากใช้ระยะเวลาอันยาวนาน เลือดในหยกจะรวมตัวเป็นกลุ่มหมอก ในทางตรงกันข้าม ของที่มนุษย์สร้างขึ้น ด้วยระยะเวลาสั้น ๆ แม้ว่ามันจะมีรูปทรงหยดน้ํา แต่ถ้าหากสังเกตดี ๆ ด้วยแว่นขยาย เราจะเห็นรอยน้ําหยดเล็ก ๆ ข้างในนั้นเป็นเพราะว่าเลือดสดนั้นไม่ละลายอย่างสมบูรณ์ ในขณะที่แคร์ริลกล่าว ผู้จัดการร้านปีเตอร์ ก็นําแว่นขยายแบบพิเศษที่ถูกทํามาเพื่อใช้ในการประเมินวัตถุโบราณโดยเฉพาะออกมา ปีเตอร์มองดูและกล่าวด้วยน้ําเสียงแปลกใจ “มันมีรอยหยดน้าเล็ก ๆ ข้างในจริงด้วย” ในทันใดนั้น เหล่าเจ้าของร้านวัตถุโบราณห้อมล้อมเขาทันที แม้แต่อีวอนก็ทนไม่ไหวต้องเข้ามาดูด้วยเช่นกัน “แก…” เมือหลักฐานถูกแสดงออกมา ใบหน้าของลีโอพลันแดง เขาจ้องแคร์ริลด้วยความโกรธ ชี้ไปที่เขาแต่พูดอะไรไม่ออกสักคํา