บทที่ 45
ในตอนนั้นเองที่เสียงไซเรนของตำรวจดังขึ้น
มีคนโทรหาตำรวจ? ลีโอหลั่งเหงื่อเย็นทันที และเริ่มออกวิ่ง
“พยายามจะหนี?”
“หยุดเขา!”
เจ้าของร้านวัตถุโบราณบางคนตะโกนใส่เขา
คนงานที่อยู่ใกล้เขาได้ยินเสียงตะโกนก็พลันหยุดลีโอไว้และจับเขากดไว้ที่พื้น
แจ็ค รีบแกล้งทำตัวเป็นผู้เสียหายจากนักต้มตุ๋นทันที เขากล่าว “เ-ี่ย มันเป็นของปลอมจริงด้วย ไอ้เด็กเวรนี่ทำให้ฉันเกือบเสียเงิน 500 ล้านเหรียญ” เขาเดินเข้ามาไปหาลีโอก่อนจะถ่มน้ำลายใส่เขา เขาเริ่มด่าและเตรียมตัวจะหนี
ยังไงก็ตามเมื่อเขาหันหลังเพื่อที่จะออกไปจากตำหนักไข่มุก ก็มีร่างหนึ่งที่พุ่งเข้ามาด้านหน้าเขา และปิดทางเขาไว้
เขาคือแดร์ริล
“เ-ี่ย คุณเป็นบ้าอะไร? ทำไมคุณมาขวางผม?” แจ็คดูเศร้า
ทุกคนมองมาที่พวกเขา
แดร์ริลกล่าวะร้อมรอยยิ้มขณะที่มองแจ็ค “นายปล่อยคู่หูให้โดนจับคนเดียวไม่ได้หรอก ใช่ไหม?”
ใบหน้าของแจ็คพลันเขียวคล้ำและกล่าว “คุณพูดเรื่องอะไรน่ะ?”
“พอที นายไม่ต้องเสแสร้งอีกแล้ว ด้วยทักษะของนาย นายควรจะไปเป็นนักแสดงมากกว่า จะมาเป็นนักต้มตุ๋นทำไม?” เมื่อเห็นแจ็คที่พยายามปฏิเสธ แดร์ริลถอนหายใจแล้วส่ายหัว
แจ็คไม่อยากเสียเวลาอีก เขากำลังจะเดินผ่านแดร์ริลไป เพื่อที่จะวิ่ง ก่อนจะสังเกตว่าไหล่ของเขาถูกจับไว้โดยแดร์ริล
ในตอนนั้นเอง แจ็ครู้สึกเหมือนแขนของแดร์ริลนั้นเป็นปีศาจร้าย เขาต่อต้านไม่ได้เลยไม่ว่าจะใช้แรงมากแค่ไหน
ดวงตาของแจ็คกรอกไปมาด้วยความตื่นตระหนก ด้วยความกระวนกระวายเขาก็ตะโกนด่าออกมา “ไอ้โง่ แกป่วยรึไง? เขาอยากจะโกงฉัน แล้วแกจะมาจับฉันทำไม? ฉันเองก็โดนหลอกเหมือนกัน”
เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดเร็วเกินไปจนอีวอนทำอะไรไม่ถูก เธอยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
ในตอนนั้นเองที่เมแกนเข้ามาพร้อมกับเจ้าหน้าที่ตำรวจบางคน
เมแกนไม่ได้อยู่ในชุดเครื่องแบบวันนี้ แต่เธอก็ยังคงดูองอาจ กางเกงยีนส์รัดรูปทำให้ร่างกายของเธอยิ่งดูร้อนแรงและเซ็กซี่
เธอเดินมาหาแดร์ริลแล้วถาม “เขาก็เป็นนักต้มตุ๋นเหรอ?”
โดยที่ไม่รอให้แดร์ริลตอบ แจ็คอ้อนวอนทันที “คุณตำรวจคนสวย ได้โปรดให้ความเป็นธรรมกับผมด้วย ผมมาที่นี่เพื่อซื้อของโบราณ ผมเองก็เป็นผู้เสียหาย แต่เจ้าหนุ่มนี่ไม่ยอมให้ผมไปแบบไม่มีเหตุผล ช่วยผมด้วยครับ”
เหล่าเจ้าของร้านวัตถุโบราณรอบ ๆ เริ่มเดินเข้ามาเป็นพยาน
“ใช่ คุณเทรเวอร์ มาที่นี่เพื่อซื้อวัตถุโบราณ”
“พวกเราเป็นพยานได้”
“เฮ้ ลูกเขยตระกูลลินดัน นายกำลังทำอะไรน่ะ? ถึงนายจะแยกหยกได้จากโชคล้วน ๆ นายก็พิสูจน์อะไรอย่างอื่นไม่ได้หรอก”
แดร์ริลเพียงหัวเราะ คนพวกนี้มันโง่บัดซบ
มันชัดเจนอยู่แล้วว่าลีโอกับแจ็คนั้นแสดงละครร่วมกัน ตอนนี้ลีโอถูกจับได้แล้ว แต่พวกเขายังดูแจ็คไม่ออก
ยังไงก็ตาม แดร์ริลถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเห็นว่าแม้แต่เมแกนยังเชื่อคำพูดของแจ็คและเจ้าของร้านวัตถุโบราณคนอื่น
ในตอนนั้นเอง เมแกนขมวดคิ้วลงและกล่าวกับแดร์ริล “แดร์ริล คุณไปกล่าวหาเขาไม่ได้นะปล่อยเขาไปเถอะ”
แจ็คพลันรู้สึกโล่งใจ ก่อนจะแสยะยิ้มเย็นให้แดร์ริลแล้วกล่าว “แกได้ยินรึยัง? ฉันยังต้องไปประชุมธุรกิจพรุ่งนี้ แกจะรับผิดชอบไหวไหมถ้าฉันไปไม่ทัน?”
เฮ้อ!
เมื่อได้ยินคําพูดของเมแกน แคร์ริลถึงกับถอนหายใจ หากเขาปล่อยให้แจ็คไปเขามั่นใจว่าชายคนนี้ต้องหาทางช่วยลีโอออกมาด้วยเช่นกัน แล้วพวกเขาก็จะไปต้มตุ้นที่อื่นอีก พอที เขาควรสนใจแค่เรื่องของตัวเอง แดร์ริลรู้สึกเสียใจ เขากําลังคิดจะปล่อยมือ ทันใดนั้น ตอนนั้นเองที่เขาตาค้าง! ใบหน้าของแจ็คนั้นมีอะไรแปลก ๆ แควัก! วินาทีต่อมา แดร์ริลลงมือด้วยความเร็วสูง เขาฉีกบางอย่างจากใบหน้าของแจ็คออก มันคือหน้ากาก!
อ๊าก!
เมื่อเห็นใบหน้าที่แท้จริงของแจ็ค ทุกคนถึงกับถอนหายใจ มันไม่ใช่ว่าหน้าเขามันน่ากลัว แต่เป็นเพราะใบหน้าอันร้ายกาจของเขานั้นมันช่างตรงกันข้ามกับใบหน้าอันจริงใจก่อนหน้านี้ “มันคือนายเองเหรอ?” เมแกนจําแจ็คได้ในทันที เธอจําเขาได้! หากจะให้ถูกต้องมากไปกว่านั้น ต้องบอกว่าทุกคนในสถานีตํารวจรู้จักแจ็ค! เขาเป็นผู้ต้องสงสัยของคดีวัตถุโบราณปลอมเมื่อปีก่อน! “เร็วเข้า ไปดูหน้าของลีโอ ดูว่ามีหน้ากากเหมือนกันรึเปล่า!” เมแกนยิ่งกว่าตื่นเต้น