“พวกนายยืนบื้ออยู่ทำไม？ยังไม่รีบไปเอากล่องปฐมพยาบาลมาอีก？”
“ครับท่านประธาน”
“……”
“แสนรัก คุณมาได้สักทีนะ ฉันต้องรู้สึกปีติยินดีหรือเปล่า？คุณยังไม่ได้ใจแข็งถึงขึ้นไร้ความเป็นคน ได้ยินว่าฉันกำลังจะตายก็มาหาฉัน”
เส้นหมี่เบือนหน้าหันไปมองเขาอย่างแช่มช้า หลังจากที่เธอต้องทรมานสิบกว่าชั่วโมง ดวงตาบวมแดงร้องไห้จนไม่มีน้ำตาให้ไหลแล้ว เธอมองไปยังผู้ชายที่ยอมปรากฏตัวเสียที
เส้นประสาทแสนรักกระตุก “คุณบ้าหรือเปล่า？คุณคิดว่าผมกลัวคุณตายหรือไง？ผมแค่บอกตาเฒ่าไปแล้วว่าคุณยังมีชีวิตอยู่”
“ใช่เหรอ？”
เส้นหมี่ได้ยินพลันยกมุมปากขึ้นยิ้มด้วยใบหน้าซีดเผือด
ก็จริงอยู่ มิฉะนั้นคนอย่างเขาจะใส่ใจความเป็นตายร้ายดีของเธอได้อย่างไร？
เขาเคยบอกแล้ว เธอจะตายหรือไม่ ในสายตาเขาคือไม่ได้แตกต่างกัน
เส้นหมี่ค่อย ๆ หลับตาลง “ถ้าเป็นแบบนี้คุณคืนลูกชายให้ฉันได้ไหม？”
“คุณว่าอะไรนะ？คืนให้คุณ？”
“ใช่ แสนรัก คุณเกลียดฉันได้ แค้นฉันก็ได้ หรืออยากให้ฉันตายทันทีก็แล้วแต่ความคิดของคุณ แต่คุณเห็นแก่ที่ชินชินเป็นลูกในไส้ ให้เขามีทางรอดบ้างได้ไหม？ แสนรัก เขาเป็นผู้บริสุทธิ์ ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย คุณเลือดเย็นไร้ความเมตตาแบบนี้ได้ลงคอจริง ๆ เหรอ？”
เธอลืมตากะทันหัน ดวงตาที่น้ำตาไหลจนแห้งเหือดหมดสิ้น เหลือเพียงสีแดงฉาน คล้ายกับสัตว์ที่ถูกจองจำ เธอจ้องเขม็งไปยังตัวเขา
ระหว่างคิ้วของแสนรักขมวดแน่นเป็นปมมากขึ้น “คุณพูดเหลวไหลอะไรกัน？อะไรคือทางรอด？ลูกชายของแสนรักจะไม่ให้เขามีทางรอดได้ยังไง？”
“แล้วทำไมคุณถึงให้คนเลวมาดูแลเขา？คุณไม่รู้ว่าเธอทำอะไรกับชินชินบ้าง？เธอดึงนิ้วของเขา แล้วยังหยิกเขาอีกด้วย เขาพึ่งจะห้าขวบเอง แสนรัก นั่นมันลูกที่ฉันตั้งครรภ์สิบเดือนนะ ฉันคลอดออกมาด้วยความยากลำบาก ถ้าคุณไม่ต้องการจริง ๆ ฉันขอร้อง มอบเขาให้ฉันเถอะ ฉันจะเลี้ยงดูฟูมฟักเขาให้เติบใหญ่เอง และยังไม่เป็นอุปสรรคต่อครอบครัวพวกคุณด้วย ได้ไหม？แสนรัก！！”
เส้นหมี่ที่ตัวสั่นเทาทั่วร่าง เธอไม่สนใจว่าตัวเองจ่ะอ่อนระโหยโรยแรงแค่ไหน ดิ้นรนลุกขึ้นจากพื้น จากนั้นก็พูดเจรจากับผู้ชายตรงหน้า เพราะเธอรู้สึกปวดใจเกินไป จึงหายใจไม่เป็นจังหวะ
ใช่ไง นั่นมันลูกของเธอ ถ้าเขาไม่ต้องการจริง ๆ เขาก็คืนให้เธอจะดีกว่าไหม？
เมื่อผู้ชายคนนี้ได้ยินเธอพูดก็ไม่เชื่อเธอ ทางกลับกัน เขาผลักเธอออกด้วยใบหน้ารังเกียจเดียดฉันท์และเคียดแค้น
“เส้นหมี่ คิดจะทำอะไร？คุณคิดว่าไล่แป้งร่ำไปแล้วจะได้กลับมาที่ตระกูลหิรัญชาอีกเหรอ？อยากกลับมาเป็นคุณนายน้อยอีกครั้งเหรอ？ผมขอบอกคุณเลย อย่าฝันกลางวันไปหน่อยเลย”
“คุณว่าอะไรนะ？ไล่แป้งร่ำไป？”
“ไม่ใช่เหรอ？จงใจบอกว่าเธอทารุณชินจัง แถมยังให้ผมมอบชินจังให้คุณอีก คุณใช้กลเจ็บกาย โดยกรีดข้อมือตัวเอง เป็นแผนที่ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวจริง ๆ แต่เสียดาย คุณใช้ผิดที่แล้ว”
ผู้ชายคนนี้หลุบตาจ้องมองเธอด้วยสีหน้าที่คล้ายกับหากมองเธอนานขึ้นก็จะรู้สึกสะอิดสะเอียนมากขึ้น
ฮ่า ๆ ๆ……
ที่แท้ ในสายตาเขา คือไม่มีใครทำให้ตำแหน่งของผู้หญิงคนนั้นสั่นคลอนได้ เธอผู้นั้นเปรียบเสมือนดอกบัวที่ขาวบริสุทธิ์ผุดผ่อง
ส่วนเส้นหมี่อย่างเธอกลับเป็นคนต่ำช้า！
ใช้กลเจ็บกายเหรอ？
ทันใดนั้นเส้นหมี่ดีดตัวลุกขึ้น จากนั้นก็คว้าสิ่งของอะไรบางอย่างแทงร่างกายตัวเอง ซึ่งทำโดยแสนรักตอบสนองไม่ทัน