ตอนที่83 ถ้าฉลาดพอคงตัดสินใจเองได้
หูจือยิ้มขื่นและเอ่ยถามขึ้นว่า
“พ่อครับ แล้วไอ้คนสกุลฉีนั่นมันอยู่ไหน?”
“พ่อขังมันไว้ในห้องสอบสวน”
หูหวงยกแก้วขึ้นมาจิบชาเล็กน้อย
หูจือกวาดสายตามองไปรอบห้อง ก่อนวิ่งไปหยิบกระบองที่แขวนอยู่บนกำแพงด้านหลังโต๊ะทำงานพ่อ จากนั้นก็หันไปพูดกับพวกวัยรุ่นที่มาด้วยกันว่า
“พวกเราไปกันเถอะ ต้องสั่งสอนบทเรียนให้มันสักหน่อย!”
“ไปเลยลูกพี่!”
กลุ่มวัยรุ่นตอบสนองทันที แหกปากโวยวายปลุกใจเสียงดังลั่น อาศัยเส้นสายที่พ่อของหูจือเป็นผู้กำกับใหญ่ของสถานีตำรวจแห่งนี้ พวกเขายังต้องกลัวอะไรอีก? ต่อให้รุมทำร้ายฉีเล่ยจนตายคาห้องสอบสวน ยังมีข้ออ้างอีกร้อยแปดเพื่อให้พ้นผิดได้
“หยุดเดี๋ยวนี้!”
หูหวงโกรธจัดยกมือทุบโต๊ะเสียงดังปัง
หูจือที่กำลังเดินถือกระบองออกจากประตูไปถึงกับชะงักเพราะเสียงร้องตะโกนของผู้เป็นพ่อ เขาหันขวับกล่าวด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจว่า
“พ่อ! พ่อรู้ไหมว่าไอ้บัดซบนั่นมันทำร้ายพวกเราขนาดไหน! ถ้าครั้งนี้ผมไม่ได้กระทืบมัน คงต้องอกแตกตายแน่!”
เมื่อเห็นว่าลูกชายตัวเองยังไม่สำนึก แถมยังไม่ทราบถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ในตอนนี้เลยสักนิด หูหวงแทบอยากจะหยิบปีนมาเล็งหัวลูกตัวเองให้เรื่องมันจบๆไป
“ไอ้ลูกเวร เรื่องมันเลยเถิดมาขนาดนี้แล้ว แกยังมีหน้าจะไปกระทืบอีกฝ่ายงั้นเหรอ? แกเคยรู้ไหมว่า ฉีเล่ยเป็นใครมาจากไหน? แล้วคนที่อยู่เบื้องหลังเขาอีกทีมันใหญ่ขนาดไหน! ไอ้ลูกคนนี้ชอบสร้างปัญหาให้ฉันปวดหัวอยู่ตลอด!”
หลังจากโดนพ่อด่าชุดใหญ่ หูจือก็ดูสำรวมขึ้นมาในทันที ยืนคอตกกล่าวร้องขึ้นว่า
“แต่…แต่พ่อครับ แล้วเราจะทำยังไงต่อไปดี? จะปล่อยให้มันทำร้ายผมฟรีๆแบบนี้น่ะเหรอ?”
หูหวงทุบโต๊ะอีกครากล่าวว่า
“แกช่วยทำตัวให้ฉลาดกว่านี้หน่อยได้ไหม? ถ้าแกไปกระทืบอีกฝ่ายตอนนี้ ไม่เพียงจะไม่มีประโยชน์อะไรเลย แถมยังเพิ่มปัญหาให้ฉันจัดการยากขึ้นไปอีก แล้วอีกอย่างเลยนะ ถ้าแกมีปัญญากระทืบมันจริงๆ มีเหรอจะต้องโทรมาร้องโอดครวญกับฉัน? ขอร้องเถอะ อย่าเก่งแต่ปาก หัดใช้สมองบ้างไอ้ลูกเวร!”
หยุดพักหายใจไปชั่วจังหวะ หูหวงกล่าวต่อว่า
“ฟังนะ มีพ่อที่ไหนจะปล่อยให้คนอื่นทำร้ายลูกตัวเองฟรีๆ? ตอนนี้แกรีบกลับไปนอนโรงพยาบาลซะ ไม่ว่าใครมาถามก็บอกไปว่าถูกทำร้ายร่างกายมาหนักจนขยับตัวไม่ได้ แสร้งทำตัวน่าสงสารให้คนอื่นเห็นใจ! หูจือ โห่วเจียน ตอนที่พวกแกสองคนเข้าไปให้ปากคำ บอกไปแค่ว่า ฉีเล่ยเป็นฝ่ายเริ่มลงมือก่อน ยังไม่ทันได้ตอบโต้อะไร ก็โดนทำร้ายจนลงไปนอนกองกับพื้นแล้ว เข้าใจไหม? ส่วนที่เหลือเดี๋ยวฉันจัดการเอง”
ในฐานะที่เป็นถึงผู้กำกับสถานีตำรวจ หูหวงย่อมมีประสบการณ์ในกระบวนการสืบสวนมาอย่างมากมายนับไม่ถ้วน เขารู้ดีว่าควรจะให้การอย่างไรถึงจะสามารถโยนความผิดให้อีกฝ่ายได้ ส่วนที่เหลือเขาจะต้องทำงานอย่างหนักเพื่อควบคุมสถานการณ์หลังจากนั้นให้อยู่หมัด
หลังจากได้ยินคำกล่าวของพ่อแบบนั้น หูจือก็แสยะยิ้มอย่างมีความสุขทันที เขารู้ดีว่านี่แหละคือโอกาสดีที่จะได้แก้แค้นแล้ว พยักหน้าตอบพ่อตัวเองไปหนึ่งที จากนั้นก็เดินกอดคอเพื่อนพ้องออกไปด้วยความร่าเริง
จ้องมองกลุ่มลูกๆตัวเองจากออกไป โห่วเซินกัวถึงกับส่ายหัวกล่าวว่า
“ไอ้เด็กเวรพวกนี้ นิสัยแย่กว่าตอนที่พวกเรายังเด็กซะอีก ต้องกล้าขนาดไหนถึงลงไม้ลงมือกับคนอื่นกลางห้างแบบนี้?”
“เด็กสมัยนี้มันบ้าดีเดือดกว่ารุ่นพวกเราเยอะ!”
หูหวงเองก็พลันส่ายหัวอานเช่นกัน และหันไปถามโห่วเซินกัวว่า
“ใช่แล้ว น้องโห่ว เรื่องที่โรงพยาบาลของแกไปถึงไหนแล้ว? ไม่ใช่ว่าครั้งล่าสุดแกบอกฉันว่า ประธานหลี่เตรียมเกษียณตัวเองลงจากตำแหน่งแล้ว? เฮ้ออ…เพราะไอ้แก่นี่เข้ามาสอดแท้ๆ ไม่อย่างนั้นปัญหาคงไม่น่าหนักใจถึงขนาดนี้แน่”
เมื่อใดที่ใครก็ตามเอ่ยถามถึงสถานการณ์ภายในโรงพยาบาล โห่วเฉินกัวมักจะหงุดหงิดอยู่เสมอ เขาโบกมือปัดอย่างคร้านจะใส่ใจและกล่าวว่า
“น่าจะเร็วๆนี้แหละ”
หูหวงเหลือบมองอีกฝ่ายเล็กน้อยพร้อมยกมือไปตบไหล่เบาๆ ยิ้มตอบขึ้นว่า
“ถ้าอย่างนั้นฉันคงต้องแสดงความยินดีกับแกล่วงหน้า ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว เดี๋ยวฉันเปิดห้องVIPเลี้ยงฉลองเลยเป็นไง?”
โห่วเซินกัวไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นักที่ต้องพูดเรื่องนี้ จึงกล่าวเบี่ยงประเด็นไปว่า
“พี่หู พี่เองก็ใกล้ย้ายแล้วไม่ใช่เหรอ? หลังจากอยู่คุมเขตตะวันออกตั้งหลายปี ในที่สุดก็ได้แสดงความสามารถในกรมตำรวจใหญ่แล้ว”
หูหวงระเบิดเสียหัวเราะ
“กว่าจะได้โอกาสแบบนี้ ฉันเองก็หมดใต้โต๊ะไปเยอะมาก”
โห่วเซินกัวหัวเราะแสดงความยินดีทันที
“ถ้างั้นผมเองก็ขอแสดงความยินดีกับพี่ล่วงหน้าเหมือนกัน”
ในขณะที่ชายวัยกลางคนสองคนกำลังตั้งหน้าตั้งตาพูดถึงอนาคตอันสดใสของพวกเขาอยู่ จู่ๆก็มีเสียงเรียกเข้าดังขึ้นมาจากโทรศัพท์มือถือของหูหวงที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน
“น่าจะเป็นกำลังเสริมของประธานหลี่”
โห่วเฉินกัวพลันย่นคิ้วขึ้นทันที
“ฉันไม่สนหรอกว่า มันจะเป็นใคร ไม่ต้องไปสนใจ”
หูหวงกล่าวตอบพลางหยิบแก้วชาขึ้นมาจิบ ไม่แยแสเสียงเรียกเข้าดังกล่าวเลย
หลังจากดังประมาณสองถึงสามครั้ง สายดังกล่าวก็หยุดไป ทว่าบรรยากาศกลับมาเงียบสงบได้ไหมนาน จู่ๆเสียงอีเมลที่ล็อกอินค้างไว้ในคอมพิวเตอร์บนโต๊ะทำงานของหูหวงก็พลันดังขึ้น
“เหอะ ไอ้แก่นี่รู้เมลพี่ด้วยเหรอ?”
โห่วเฉินกัวกล่าวขึ้นเชิงสบประมาท
ทว่าครั้งนี้ สีหน้าของหูหวงพลันเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดขึ้นทันควัน ไม่กล้ารอช้ารีบวางถ้วยชาวิ่งจากโซฟาไปที่โต๊ะทำงานอย่างรวดเร็ว พร้อมหยิบมือถือขึ้นมาดู
พอเห็นว่าสายที่เมื่อครู่ไม่ได้รับเป็นใคร หูหวงก็ถึงกับหน้าซีดหนักรีบต่อสายโทรกลับไปทันที
“สวัสดีครับ ผู้บังคับการฉิน มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ?”
น้ำเสียงของหูหวงดูให้เกียรติอีกฝ่ายเป็นอย่างยิ่ง
“หุบปาก! ผู้กำกับหู ผมขอถามคุณแค่ครั้งเดียวนะว่า ในสถานีตำรวจเขตตะวันออก มีผู้ชายที่ชื่อฉีเล่ยอยู่ใช่ไหม!?”
น้ำเสียงของคู่สนทนาที่อยู่ปลายสายฟังดูราวกับว่าอารมณ์กำลังเดือดได้ที่ ถ้าพูดอะไรไม่เข้าหูอีกสักหน่อยคงจะระเบิดลงเป็นแน่
หูหวงถึงกับชะงักไปชั่วครู่ก่อนหันศีรษะเหลือบมองโห่วเฉินกัวเล็กน้อย แล้วรีบกล่าวตอบปลายสายไปว่า
“ใช่ครับ ใช่แล้วครับผู้บังคับการฉิน”
“ปล่อยตัวเขาเดี๋ยวนี้!”
“….”
หูหวงแทบหยุดหายใจไปชั่วขณะ พอได้สติขึ้นอีกครั้งก็รีบกล่าวอธิบายกับปลายสายทันทีว่า
“ผู้บังคับการฉินครับ ฉีเล่ยเป็นผู้ต้องสงสัยที่เกี่ยวข้องกับคดีนี้โดยตรงนะครับ! เหยื่อผู้เสียหายกำลังนอนอาการสาหัสอยู่ในโรงพยาบาล ไม่ว่ายังไงทางผมจะต้องสอบสวนอีกฝ่ายเพิ่มเติม เมื่อผลออกมาแล้ว ค่อยปล่อยตัวไปก็ยังไม่สายนะครับ!”
คู่สนทนาปลายสายของเขาถึงกับหัวเราะขึ้นทันทีอย่างขบขัน กล่าวสวนขึ้นว่า
“เอาล่ะ ในเมื่อผู้กำกับหูยังคิดจะเล่นลิ้นกับผม งั้นก็ได้! ผมให้เวลาคุณครึ่งชั่วโมงคงมากพอแล้วที่จะสอบสวนและปล่อยตัวเขาไป! ผมจะบอกความจริงอะไรให้คุณฟังสักอย่างนะ คนที่ขอให้ปล่อยตัวเขาไป…ไม่ว่าผมหรือคุณก็ไม่สามารถล้ำเส้นอีกฝ่ายได้เลย หรือแม้แต่ผู้บัญชาการกรมตำรวจใหญ่ของที่นี่ก็ตาม! ในเมื่อผมพูดถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าคุณฉลาดพอคงตัดสินใจเองได้นะว่า จะปล่อยเขาไปหรือไม่!”
ด้วยเหตุนี้เอง ทันทีที่สิ้นเสียง ผู้บังคับการฉินก็กดวางสายไปทันใด
หูหวงยังคงถือโทรศัพท์แข็งค้างอยู่ในสภาพนั้นอีกครู่ใหญ่
อีกฝ่ายเป็นถึงผู้มีอำนาจที่แม้แต่ผู้บัญชาการกรมตำรวจใหญ่ยังไม่กล้าล้ำเส้น? นี่เขากำลังทำให้บุคคลผู้นั้นขุ่นเคืองอยู่รึเปล่า…
อีกฝ่ายที่ว่าเป็นใครกันแน่?
หลี่ฮั่วเฉิน?
ไม่ ไม่ ไม่! ฉันไม่ควรเข้าไปยุ่งเรื่องนี้แล้ว!
“เป็นยังไงบ้าง?”
โห่วเซินกัวที่เห็นสีหน้าของหูหวงไม่ค่อยสู้ดีนัก จึงรีบเอ่ยถามขึ้นทันทีอย่างร้อนใจ
“ปล่อย…ต้องปล่อยตัวเขา…”
หลังจากโทรคุยเสร็จสรรพ หลี่ฮั่วเฉินก็เดินกลับเข้ามาในห้องสอบสวนและกล่าวปลอบใจว่า
“อย่ากลัวเลย เดี๋ยวพวกเราก็ได้กลับบ้านกันแล้ว”
ทันทีที่พูดจบ ชายชรากลับเพิ่งตระหนักได้ว่า ประโยคที่เขาพูดออกไปเมื่อครู่กลับไม่จำเป็นเลย หลังจากที่ได้สังเกตเห็นสีหน้าท่าทางอันแสนสงบนิ่งของฉีเล่ย เขายังต้องเป็นห่วงอะไรอีก? ยิ่งไปกว่านั้น ข้างๆอีกฝ่ายเอง สีหน้าของหลี่ถงซีก็ดูปกติสุขมาก ก่อนเข้ามาในห้องสืบสวนยังแอบเห็นเธอยิ้มกับฉีเล่ยเป็นครั้งคราว ดูมีความสุขมากกว่าตอนอยู่บ้านซะอีก
ฉีเล่ยหันไปตอบหลี่ฮั่วเฉินว่า
“ไม่ต้องห่วงครับ วันนี้เดินช็อปปิ้งกันทั้งวัน ได้มานั่งพักแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน”
หลังจากพูดจบ เขาก็หันไปคุยกับหลี่ถงซีต่อ ปรากฏว่าที่ผ่านมา ตลอดที่ทั้งสองนั่งรออยู่ในห้องสอบสวน เนื่องจากไม่มีอะไรทำกัน ฉีเล่ยจึงได้อาสาดูลายมือให้กับหลี่ถงซีแก้เบื่อ เขาชี้ไปที่เส้นเล็กๆบนฝ่ามือสีขาวนวลของเธอและกล่าวขึ้นว่า
“เห็นตรงนี้ไหม? มันคือเส้นชะตาความรัก เส้นบนฝ่ามือของคุณค่อนข้างยาวและชัดเจนมาก แถมไม่มีเส้นฝอยแตกแยกออกไปอีกด้วย มั่นใจได้เลยครับ ชาตินี้ไม่ขึ้นคานแน่นอน แถมดูท่าจะได้คู่ชีวิตเป็นคนมีศีลธรรมสูงด้วย”
ทว่าฉีเล่ยไม่รู้เลยว่า ขณะที่มือของเขากับเธอกำลังสัมผัสกันอยู่ หลี่ถงซีกลับมีใบหน้าแดงก่ำพยายามเก็บอาการเขินอายอย่างสุดชีวิต หลี่ฮั่วเฉินที่เห็นดังนั้นก็แกล้งกระแอมไอกล่าวขัดจังหวะขึ้นทันที
“อ่อ แล้วก็นะ…สำหรับเรื่องนี้ก็ไม่ต้องห่วง ฉันได้ติดต่อไปหารองผู้บังคับการตำรวจแล้ว เขาน่าจะกำลังหาทางแก้ปัญหาให้อยู่”
อันที่จริง เส้นสายของแพทย์มากฝีมืออย่างหลี่ฮั่วเฉินไม่ได้จำกัดอยู่กับแค่รองผู้บังคับการตำรวจ เพียงแต่ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหาใหญ่โตจนถึงขนาดต้องรบกวนคนยศใหญ่อะไรขนาดนั้น จงจำเอาไว้ว่า หนี้บุญคุณใช้คืนกันแค่ครั้งเดียว เมื่อร้องขอความช่วยเหลือจากอีกฝ่ายไปแล้ว ครั้งต่อไปที่มีปัญหาจะไม่สามารถขอความช่วยเหลือได้อีกต่อไป
ดังนั้น ในความเห็นของหลี่ฮั่วเฉิน ในเมื่อปัญหาที่เกิดขึ้นตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ฉะนั้นก็ควรประหยัดเส้นสายที่มีให้ได้มากที่สุด เผื่อจำเป็นต้องใช้อีกในวันข้างหน้า
นั่งรออยู่ในห้องสืบสวนอยู่พักหนึ่ง หลี่ฮั่วเฉินก็พลันคิดว่า นี่คงถึงเวลาที่ทางนั้นจะไปคุยให้แล้ว
ในขณะเดียวกัน จู่ๆประตูห้องสืบสวนก็ถูกเปิดออก หูหวงเดินตรงเข้ามาพร้อมรอยยิ้มกว้าง