บทที่ 40 การกระทำที่ไม่ทันกาล(2)
จางหู่โมโหอย่างมาก ชี้ด่าพวกลูกสมุนเหล่านั้น : “ไอ้พวกเศษสวะ ปกติกูดีกับพวกมึงมาก ช่วงเวลาสำคัญ จู่ๆแม้แต่กดโทรออกพวกมึงก็ไม่กล้า เศษสวะ!”
เฉินโม่ตบเข้าไปที่หน้าจางหู่ฉาดหนึ่ง เลือดเต็มปากพร้อมกับฟันสองซี่ จางหู่เงยหน้าพ่นออกไปแล้ว เขาคนทั้งคนก็ถูกเฉินโม่ตบฉาดหนึ่งลอยไปแล้ว หล่นลงกับพื้นเลย
ตบฉาดนี้ เมื่อเทียบกับที่จางหู่ตบโจวหาวแล้ว พลังแข็งแกร่งกว่าสิบเท่าตัว!
ครึ่งหนึ่งของจางหู่บวมอย่างกับหัวหมู ทั้งตกใจและโกรธผสมผสานกัน ตะโกนเสียงกระโชกกระชากใส่เฉินโม่ : “ไอ้เด็กน้อย แกกล้าตบฉันเหรอ ฉัน……”
คำข่มขู่ต่อจากนั้นยังไม่ทันได้พูดออกมา เฉินโม่ก็เตะที่หน้าท้องของจางหู่อีกครั้ง จางหู่คนทั้งคนบินลอยไปเลย ชนกับกำแพงถึงได้หยุดลง
ว้าว!
อ้าปากพ่นเลือดสดๆออกมาอีก จางหู่รู้สึกว่าอวัยวะภายในถูกเตะจนละเอียดหมดแล้ว ในท้องก็หยิ่งปั่นป่วน เขาเจ็บปวดจนน้ำตาไหลออกมาแล้ว
“เยสเข้……”
จางหู่ยังคิดที่จะด่า เฉินโม่เดินเข้าไปเลย เหยียบหน้าของจางหู่ไว้ ทั้งหน้าถูกเหยียบจนผิดรูปแล้ว
“แกด่าอีกประโยค ฉันจะเหยียบแกให้ตายเลย”น้ำเสียงที่เยือกเย็นของเฉินโม่ ราวกับว่ามาจากนรก ความเยือกเย็นที่มหาศาล ทะลุเข้าไปยังส่วนลึกของจิตใจจางหู่เลย
ในเวลานี้เฉินโม่เหมือนปีศาจเลย ทุกคนไม่มีทางสงสัยแม้แต่น้อยว่า เฉินโม่กล้าฆ่าจางหู่จริงๆ!
เหล่าสมุนพวกนั้นของจางหู่ แต่ละคนต่างก็คลานอยู่บนพื้น มีสามสี่คนที่คิดจะฉวยโอกาสตอนวุ่นวายแจ้งความ ในเวลานี้ก็รีบร้อนที่จะยอมแพ้ ตกใจกลัวอย่างมาก
จ้าวกางและพวกก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย เห็นนัยน์ตาของเฉินโม่ปรากฏความน่ากลัวออกมา จู่ๆพวกเขาก็รู้สึกว่า ในเวลานี้เฉินโม่ ทำให้พวกเขารู้สึกแปลกประหลาดครู่หนึ่ง
ในที่สุดจางหู่ก็หวาดกลัวแล้ว ตัวของเขาเป็นศูนย์กลางความโมโหที่สุดของเฉินโม่ เจตนาฆ่าที่ไม่ปกปิดเลยสักนิดของเฉินโม่ ทำให้เขาตกใจจนเกือบฉี่ราดกางเกงแล้ว
“พี่ พี่ใหญ่ ฉันผิดไปแล้ว ให้อภัยฉันนะ ฉันยินดีที่จะชดใช้!”
เฉินโม่ก้มลงมองจางหู่ นัยน์ไร้ความรู้สึก มีความเที่ยงธรรมไม่ลำเอียง : “สิ่งที่เสียหายทั้งหมดในวันนี้ แกชดใช้ตามราคาสิบเท่า แกยินยอม?”
“ยินยอม!”จางหู่จะกล้าไม่ยินยอมที่ไหนกันล่ะ?เมื่อเทียบกับชีวิตน้อยๆแล้ว เงินทองเป็นของนอกกาย
“ขอโทษคุณลุงคุณป้าต่อหน้าทุกคน แกยินยอม?”
“ยินยอม!”จางหู่น้ำเสียงแหบแห้ง
เฉินโม่พยักหน้า เท้าที่เปื้อนด้วยเลือดข้างนั้น ถูๆที่ตัวของจางหู่แล้ว หันหลังกลับ เดินมาตรงหน้าของเจี่ยงหยาวเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“หยาวหยาว เห็นแล้วสินะ ฉันเคยพูดแล้วไง ของที่ทุบจนพังจะให้เขาชดใช้สิบเท่า”เฉินโม่ยิ้มอย่างเจิดจรัส บริสุทธิ์อย่างกับเด็ก ราวกับว่าเรื่องเหล่านั้นเมื่อครู่นี้ ไม่เกี่ยวข้องกับเขาเลย
พ่อแม่ของเจี่ยงหยาวมองไปยังเฉินโม่ แม้ว่ากำลังยิ้ม แต่นัยน์ตากลับว่าเผยความกังวลออกมา
เจี่ยงหยาวกลับว่าไม่ได้กังวลมากมายขนาดนั้น เห็นพละกำลังที่น่ามหัศจรรย์อันยิ่งใหญ่ของเฉินโม่ อย่าพูดถึงเลยว่าเธอมีความสุขมากแค่ไหน : “ขอบคุณพี่นะ พี่เฉินโม่!”
ในเวลานี้ โจวหาวที่หลบอยู่ข้างนอกตลอด จู่ๆก็วิ่งเข้ามาแล้ว พูดตะโกนว่า : “หยาวหยาวไม่ต้องกลัวนะ ฉันได้แจ้งตำรวจแล้ว อีกเดี๋ยวตำรวจก็มาถึงแล้ว!”
“เอ๊ะ?นี่มันเกิดอะไรขึ้น?ใครจัดการพวกเขาหมดแล้ว?”โจวหาวแสร้งทำเป็นเผยสีหน้าที่ตกใจออกมา
เพื่อนกลุ่มนักเรียนมีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความดูถูก : “พูดช่างสายไป!”
โจวหาวกลับว่าไม่รู้สึกอึดอัดแม้แต่น้อย หันหลังไปมองจางหู่ : “จางหู่ ฉันแจ้งความแล้ว ครั้งนี้ ฉันจะดูว่าแกจะเย่อหยิ่งยังไง!”
จางหู่มองโจวหาวแวบหนึ่ง ก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว ใบหน้าที่บิดเบี้ยวกลับเผยรอยยิ้มที่ไม่มีใครสังเกตเห็นได้ออกมา
เฉินโม่หันหน้ากลับทันที จ้องมองโจวหาว นัยน์ตาเผยความเกลียดชังที่ไม่ปิดบังเลยสักนิด : “ฉันไม่เข้าใจ ทำไมนายต้องทำแบบนี้ด้วย?”
กลุ่มคนค่อนข้างแปลกใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมเฉินโม่ถึงพูดถามแบบนี้ โจวหาวทำอะไรอีก?
“ในมุมมองของคนอื่น นายบังเอิญแจ้งความ หลังจากนั้นเข้ามาเอาความดีความชอบ แต่ว่าฉันรู้ นายมองดูอยู่ข้างนอกตลอด เป็นไปไม่ได้ที่จะมองไม่ออกว่า ที่นี่ไม่ต้องการตำรวจแล้ว!”
“นาย จงใจช่วยเขา!”
เฉินโม่ชี้ไปยังจางหู่ที่ล้มลงกับพื้น มองโจวหาวอย่างเยือกเย็น
เพื่อนนักเรียนถึงได้เข้าใจแล้ว เมื่อกี้จางหู่จะแจ้งความตลอด กลับว่าถูกเฉินโม่ขวางไว้ หลังจากนั้นโจวหาววิ่งเข้ามา บอกว่าตัวเองแจ้งความเรียบร้อยแล้ว นี่ก็เห็นได้ชัดว่ากำลังช่วยจางหู่!
จ้าวกางพูดด่า : “แม่งเอ้ย เดิมทีฉันคิดว่าไอ้หมอนี่เพียงแค่กระทำที่ไม่ทันกาล คิดไม่ถึงว่าเขาจะมีจิตใจที่ชั่วร้ายถึงขั้นนี้ ”
“พูดมาสิโจวหาว ทำไมนายต้องช่วยพวกเขา!”ใบหน้าเล็กของเจี่ยงหยาวซีดขาว จ้องมองโจวหาวอย่างโมโห
โจวหาวเผยสีหน้าที่รู้สึกได้รับความไม่เป็นธรรม พูดด้วยใบหน้าที่ไร้เดียงสาว่า : “ฉันไม่เข้าใจว่าพวกแกกำลังพูดอะไรกัน?เมื่อกี้ฉันแสร้งทำเป็นกลัวแล้วออกมา เพื่อที่จะฉวยโอกาสแจ้งตำรวจ คิดไม่ถึงจริงๆว่าเมื่อกลับมาแล้วจู่ๆพวกแกจัดการเรียบร้อยแล้ว”
“เฉินโม่ ฉันรู้ว่าแกเกลียดแค้นฉันอยู่ในใจ แต่ว่า แกก็จะปรักปรำคนดีไม่ได้นะ!”โจวหาวจงใจเบี่ยงเบนประเด็น
ใบหน้าของโจวหาวเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา แต่ในใจกลับว่าแอบยิ้มอย่างเยือกเย็น ทำไม ยังจะทำไมได้อีก เขาอยากให้จางหู่และเฉินโม่บาดเจ็บทั้งสองฝ่าย
โจวหาวเกลียดที่เฉินโม่แย่งจุดสนใจไปจากเขา แต่เขายิ่งเกลียดจางหู่มากกว่า ถ้าไม่ใช่เพราะว่าจางหู่ไม่ปฏิบัติตามสัญญา ตอนนี้เขาอาจจะถูกเพื่อนนักเรียนชมเชยว่าเป็นผู้ช่วยชีวิต จะถึงคราวให้เฉินโม่โอ้อวดกำลังได้ที่ไหนกันล่ะ!
เพราะงั้น เห็นจางหู่แพ้พ่ายต่อพละกำลังอันน่ามหัศจรรย์ที่ยิ่งใหญ่ของเฉินโม่ โจวหาวก็ถือว่าได้ระบายความแค้นนี้ แต่หลังจากที่สู้ชนะจางหู่แล้ว เฉินโม่จะถูกเพื่อนนักเรียนยกย่องให้เป็นเทพเลยแน่นอน เขาโจวหาวกลับว่าตกเป็นเพื่อนนักเรียนที่ถูกทอดทิ้ง ความอัปยศที่ปอดแหกหนีออกไป เขาไม่ยอมรับ เขามีชื่อเสียงที่กระฉ่อนไปในทางที่ไม่ดีแล้ว แต่เฉินโม่อย่าได้คิดที่จะมีชีวิตอยู่ที่ดีเลย!
แต่ว่า ความคิดเหล่านี้โจวหาวไม่มีทางพูดออกมาแน่นอน ถึงแม้ว่าเฉินโม่มองออกว่าเขามีปัญหาแล้ว ขอเพียงแค่เขาไม่ยอมรับ ไม่มีหลักฐาน เฉินโม่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้
บทที่ 39 การกระทำที่ไม่ทันกาล(1)
บทที่ 41 โทรออกไปหน่อย(1)