บทที่ 41 โทรออกไปหน่อย(1)
“แก เจตนาไม่บริสุทธิ์”
มองโจวหาว เฉินโม่สายตาเยือกเย็น มีแรงดึงดูดอย่างมาก
ในเวลานี้ ข้างนอกมีเสียงนกหวีดดังขึ้นมา รถตำรวจสองคันจอดที่หน้าประตูร้านอาหาร ทำให้คนที่สัญจรไปมาที่มุงดูความครึกครื้นกลุ่มใหญ่แตกกระเจิง
ตำรวจห้านายในเครื่องแบบ เดินเข้ามาในร้านอาหาร สังเกตในร้านอย่างรวดเร็ว ตำรวจวัยกลางคนคนนั้นที่นำทีมมามองไปยังจางหู่ที่นอนอยู่กับพื้น พูดตะโกนว่า : “จางหู่ แกสร้างเรื่องอีกแล้ว”
เห็นตำรวจนายนี้ จางหู่เหมือนว่าเห็นคนที่ช่วยเหลือให้พ้นจากทุกข์ คนชั่วรีบแจ้งสถานการณ์ก่อนทันที : “ผบ.หมู่เหอ ครั้งนี้ผมเป็นผู้เสียหาย คุณจะต้องตัดสินใจให้ผมและพวกลูกน้องเหล่านี้นะ”
“เกิดอะไรขึ้น?แกลุกขึ้นยืนก่อน ค่อยๆพูด!”ผบ.หมู่เหอพูดด้วยสีหน้าที่น่าเกรงขาม
มีตำรวจอยู่ จางหู่และพวกลูกน้องเหล่านั้นของเขา ลืมความน่ากลัวของเฉินโม่ไปชั่วคราวแล้ว แต่ละคนต่างก็พยายามดิ้นรนกันปีนขึ้นมา รายล้อมข้างกายจางหู่อย่างรวดเร็ว ก้มหน้า ใบหน้าได้รับความไม่เป็นธรรม
จางหู่ไม่เพียงแค่ไม่ยอมรับผิดยังกล่าวหากันผิดๆ : “ผมกลับสหายกำลังทานข้าวอยู่ คิดไม่ถึงว่าไอ้เด็กคนนี้จะไม่พูดพร่ำทำเพลง เดินเข้ามาชกต่อย ผลลัพธ์คุณก็เห็นมันแล้ว ถ้าหากคุณมาช้าอีกหน่อย ชีวิตน้อยๆของผมก็คงไม่มีแล้ว”
“พูดจามั่วซั่ว!”
กลุ่มนักเรียนประณามด้วยความโมโหทันที
“คุณตำรวจ ฉันเป็นเถ้าแก่ของร้านอาหารแห่งนี้ เรื่องราวไม่ได้เป็นอย่างที่เขาพูดแบบนั้นเลย พวกเขามาเก็บค่าคุ้มครองก่อน พวกเราไม่เห็นด้วย เขาก็เรียกคนมาทับทำลายร้านอาหารของเรา เพื่อนของลูกสาวฉันทนมองต่อไปไม่ได้ นี่ถึงได้ลงมือสั่งสอนพวกเขา”แม่ของเจี่ยงหยาวเดินออกมา พูดกับผบ.หมู่เหอ
ผบ.หมู่เหอพูดว่าอืม พยักหน้า พูดด้วยใบหน้าที่จริงจังว่า : “พอแล้ว ผมเข้าใจ”
หลังจากนั้น ผบ.หมู่เหอกวาดสายตามองเฉินโม่แวบหนึ่ง พูดถาม : “คุณเป็นคนต่อยคนเขา?”
จางหู่ชี้ไปยังเฉินโม่พร้อมพูดทันทีว่า : “เขานั่นแหละ!”
ผบ.หมู่เหอสายตาเยือกเย็น พูดถามว่า : “คุณมีอะไรจะอธิบายไหม?”
เฉินโม่มองตรงไปยังผบ.หมู่เหอ พูดอย่างนิ่งๆว่า : “ไม่มี”
“งั้นโอเคแล้ว พาตัวพวกเขาไป”ผบ.หมู่เหอโบกมือกับลูกน้องพร้อมพูดกล่าว
“รอเดี๋ยว คุณตำรวจ พวกคุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ทำไมต้องพาตัวเฉินโม่ไปด้วย?คนที่ก่อเรื่องคือพวกเขานะ!”แม่ของเจี่ยงหยาวขวางกั้นอยู่ตรงหน้าเฉินโม่ พูดอย่างตึงเครียด
ผบ.หมู่เหอสีหน้าไร้ความรู้สึก : “คนที่ก่อเรื่องคือพวกเขา แต่ว่าคนที่ทำให้คนอื่นได้รับบาดเจ็บคือเขา พวกโต๊ะเก้าอี้เหล่านี้สำคัญ หรือว่าชีวิตของคนสำคัญ?”
แม่ของเจี่ยงหยาวไปต่อไม่ถูกเลยทันที มองไปยังพวกตำรวจ สายตาเผยความผิดหวังเป็นครั้งแรก
ไม่ว่าใครก็ดูออก ตำรวจพวกนี้ เห็นได้ชัดว่าเลือกปฏิบัติเข้าข้างพวกจางหู่ ไม่แน่ที่จางหู่กล้ากำเริบเสิบสานอยู่บนถนนสายนี้ อาจจะเกี่ยวข้องกับผบ.หมู่เหอท่านนี้ก็ได้
“พาตัวไป!”ผบ.หมู่เหอโบกมืออีกครั้ง ทันใดนั้น ตำรวจหนุ่มคนหนึ่ง เดินไปยังเฉินโม่
“รอเดี๋ยว ผบ.หมู่เหอ คุณต้องระวังนะ เด็กคนนี้ชกต่อยเก่งมาก”จางหู่เตือนด้วยความหวังดี
ผบ.หมู่เหอหัวเราะอย่างเยือกเย็น : “ชกต่อยเก่ง?เขาสู้ปืนได้ไหม?เสี่ยวหลี่ ใส่ด้วยกระสุนจริง ถ้าหากทำร้ายตำรวจ อนุญาตให้ยิงปืนเพื่อป้องกันตัวเองได้!”
“ครับ!”ตำรวจหนุ่มที่เดินไปยังเฉินโม่คนนั้น ดึงปืนที่อยู่ที่เอวออกมา ใส่ด้วยกระสุนจริงทันที
ในเวลานี้ ไม่ว่าจะเป็นจ้าวกางและกลุ่มนักเรียน หรือว่าครอบครัวของเจี่ยงหยาว ล้วนแต่มีสีหน้าที่กังวล แม้ว่าเฉินโม่จะชกต่อยเก่ง แต่ก็ไม่มีทางสู้ลูกปืนได้!
ถึงขั้น จ้าวกางและพวกยังกังวลว่าถ้าเกิดเฉินโม่บุ่มบ่ามขึ้นมา ก็จะเป็นเหตุผลให้ตำรวจยิงปืน
เจี่ยงหยาวทั้งร้องและพูดตะโกนว่า : “พี่เฉินโม่ ไปกับพวกเขาก่อน พวกเราจะรีบคิดหาทางช่วยพี่โดยเร็ว ถ้าหากเกิดเรื่องอะไรกับพี่ที่สถานีตำรวจ พวกเขาก็ไม่มีทางหนีความรับผิดชอบพ้นไปได้”
เพื่อเฉินโม่ เจี่ยงหยาวก็บุกออกไปแล้ว เธอที่น้อยเนื้อต่ำใจและขี้ขลาดมาตลอด แม้แต่ตำรวจก็กล้าข่มขู่
บทที่ 40 การกระทำที่ไม่ทันกาล(2)
บทที่ 42 โทรออกไปหน่อย(2)