บทที่ 42 โทรออกไปหน่อย(2)
จางหู่มองไปยังเฉินโม่ เผยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย ไอ้เด็กน้อย แกต่อยเก่งไม่ใช่เหรอ?รอไปถึงในสถานีตำรวจแล้ว กูจะถือปืนสองกระบอกเผชิญหน้ากับแก ค่อยจัดการกับแกดีๆ!
โจวหาวก็ไม่ปกปิดอีก เผยใบหน้าที่ตื่นเต้นหลังจากที่แก้แค้น เขารู้เรื่องความสัมพันธ์ของจางหู่กับผบ.หมู่เหอตั้งนานแล้ว เพราะงั้นถึงได้ช่วยจางหู่แจ้งความ
“เฉินโม่ แกก็อย่าโทษว่าฉันโหดเหี้ยม ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่แกชอบทำออกหน้ามากเกินไป ไม่ควรล่วงเกินฉัน”
มองไปยังตำรวจที่ถือปืนใส่กระสุนจริงที่เดินเข้ามา ในที่สุดเฉินโม่ก็อดไม่ได้ขมวดคิ้วแล้ว แม้ว่าเข้าไปในสถานีตำรวจ เขาก็มีวิธีหนีรอด แต่ว่า ต่อไปก็ไม่มีทางที่จะสงบได้อีกแล้ว
วางแผนตามสถานการณ์ตรงหน้า จำเป็นต้องใช้วิธีการปกติมาจัดการกับตำรวจเหล่านี้
“ช่างเถอะ โทรขอร้องให้แม่ช่วยเหลือดีกว่า!”
แม้ว่าแม่ของเฉินโม่อยู่ที่อู่โจวไม่มีรากฐานอะไร แต่ไม่ว่ายังไงก็เป็นเจ้านายที่บริษัทเข้าสู่ตลาดที่มีมูลค่าหลายร้อยล้าน จัดการปัญหาเล็กน้อยนี่ ไม่มีปัญหาแน่นอน
ชาติก่อน บ้านของเจี่ยงหยาวเกิดเรื่องขึ้น หลี่ซู่เฟินเป็นคนช่วยจัดการ
เพียงแต่ว่าตอนนี้เนื่องจากเฉินโม่เข้ามาแทรกแซง ทำให้วิกฤตของครอบครัวเจี่ยงหยาวล่วงหน้าไปแล้ว ถ้าหากไม่สยบจางหู่โดยสิ้นเชิง เขาก็จะมาสร้างความวุ่นวายให้ครอบครัวของเจี่ยงหยาวโดยเร็ว
และตอนที่เฉินโม่เตรียมที่จะหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรไปหาหลี่ซู่เฟิน จู่ๆก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมา : “ช้าก่อน!”
ทันใดนั้นสายตาของทุกคน ถูกคนดึงดูดทั้งหมด
ผู้หญิงที่ผมยาวถึงเอว ใส่เสื้อเสื้อนวมขนนกสีฟ้าอ่อน งดงามมากคนหนึ่ง เดินเข้ามาแล้ว สีหน้าท่าทางของผู้หญิงมองดูแล้วสวยและนิ่มนวล แต่ในความสวยและนิ่มนวล กลับนำมาซึ่งความจองหอง
Smart address bar. th.readeraz.com แดนนิรมิตเทพ บทที่ 42 โทรออกไปหน่อย(2) – th.readeraz
เฉินโม่จำได้เป็นคนแรก ประหลาดใจเล็กน้อยทันที คิดไม่ถึงว่าจะเป็นสาวสวยที่ซื้อยันต์ของเขาในวันนั้น
นัยน์ตาของจางหู่และกลุ่มลูกน้อง เผยลำแสงที่ร้อนแรงออกมาทันที ความสวยงามของผู้หญิงคนนี้ ทั่วทั้งเมืองอู่โจว สามารถจัดลำดับอยู่ที่สิบคนแรกได้แน่นอน
เฉินโม่และกลุ่มเพื่อนอดไม่ได้ที่จะแอบส่งเสียงเบาๆ สวยจัง!
จริงๆลูกน้องของจินเพ่ยอวิ๋นเห็นเฉินโม่ตั้งนานแล้ว และแจ้งจินเพ่ยอวิ๋นให้ทราบทันที แต่ว่า เธอจำคำพูดที่ปู่กำชับไว้ ห้ามรบกวนไต้ซือเด็ดขาด
ดังนั้น จินเพ่ยอวิ๋นสังเกตดูที่นี่อยู่ตรงข้ามอย่างเงียบๆมาตลอด ตอนที่จางหู่ปรากฏขึ้น จินเพ่ยอวิ๋นก็คิดที่จะปรากฏตัวออกไปช่วยเหลือ แต่ในใจของเธอมีการวางแผนของตัวเอง เธอคิดว่าเฉินโม่น่าจะจัดการกับจางหู่และพวกเหล่านี้ได้ ไม่เช่นนั้น เธอจะบอกคุณปู่ บางทีอาจจะมองผิดไปแล้ว
รอจนเห็นเฉินโม่ลงมือจัดการ จินเพ่ยอวิ๋นก็ไม่มีข้อสงสัยอีก ชื่นชมในสายตาของคุณปู่โดยสิ้นเชิง เฉินโม่ไม่เพียงแค่สามารถเขียนยันต์รักษาโรค ยังเป็นนักบู๊ที่มีทักษะยอดเยี่ยมด้วย!
เดิมทีจินเพ่ยอวิ๋นคิดอยากให้เฉินโม่ชุมนุมกันเสร็จสิ้น ถึงค่อยปรากฏตัวออกไปเจอกัน แต่คิดไม่ถึงว่าตำรวจออกหน้า เข้ามามีส่วนร่วมด้วย แน่นอนว่าจินเพ่ยอวิ๋นไม่มีทางปล่อยโอกาสที่จะทำให้เฉินโม่เป็นหนี้บุญคุณไปได้
มีความคิดที่ละเอียดรอบคอบเช่นนี้ กลับต้องพูดว่าจินเพ่ยอวิ๋นถนัดเรื่องการวางแผน เพียงแค่ใช้ชีวิตในครอบครัวที่จินเพ่ยอวิ๋นอยู่แบบนั้น ถ้าหากหัวช้าหน่อย เกรงว่าจะถูกคนจัดการไปตั้งนานแล้ว
“คุณเป็นใคร?”ผบ.หมู่เหอมองไปยังจินเพ่ยอวิ๋น ก็เผยสีหน้าที่ประหลาดใจออกมา มีท่าทีที่อ่อนโยนกว่าปฏิบัติต่อเฉินโม่และพวก
จินเพ่ยอวิ๋กลับว่าไม่ไว้หน้าเขาแม้แต่น้อย ท่าทางเย็นชา : “ฉันเป็นใครก็ไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือ คุณจะแตะต้องเขาไม่ได้”
ผบ.หมู่เหอสังเกตมองจินเพ่ยอวิ๋ตั้งแต่หัวจรดเท้า บุคคลที่มีเกียรติมีชื่อเสียงในเมืองอู่โจว เขาก็จำได้เกือบทั้งหมด กลับไม่รู้จักผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ นอกจากหน้าตาสวยหน่อยแล้ว อย่างอื่นผบ.หมู่เหอมองแล้วขัดตาจริงๆ
ในเมื่อจินเพ่ยอวิ๋ไม่ไว้หน้าเขาเลย งั้นผบ.หมู่เหอไม่มีทางคาดหวังที่จะสร้างความประทับใจให้สาวสวย : “ตลกสิ้นดี คุณคิดว่าคุณเป็นใคร?เขาทำร้ายคนมากมายขนาดนี้ คุณบอกห้ามแตะต้องก็ห้ามแตะต้องเหรอ?”
จินเพ่ยอวิ๋ก็ไม่โต้แย้งกับเขา พูดพร้อมยิ้มเบาๆว่า : “ไม่ต้องรีบร้อน ฉันโทรศัพท์หน่อย!”
บทที่ 41 โทรออกไปหน่อย(1)
บทที่ 43 เหอหงปินร้องไห้แล้ว(1)