บทที่ 43 เหอหงปินร้องไห้แล้ว(1)
“โทรสิ โทรตามอำเภอใจเลย ถ้าหากวันนี้คุณไม่สามารถพูดโน้มน้าวฉันได้ งั้นฉันจะตั้งข้อหาคุณขัดขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่ และพาตัวคุณไปด้วย “ถูกคนสวยเมินใส่ ผบ.หมู่เหอค่อนข้างโมโห พูดพร้อมยิ้มอย่างเยือกเย็น
ผบ.หมู่เหอถึงขั้นกับแอบตัดสินใจ วันนี้ไม่ว่าใครโทรมา แม้ว่าเป็นสารวัตรของพวกเขาโทรมาขอร้อง เขาก็ไม่ไว้หน้า
“สวัสดีค่ะ คุณอาหานไหมคะ ?หนูเสี่ยวอวิ๋น เหอะๆ คุณปู่สุขภาพแข็งแรงดีค่ะ จริงสิคะ ตอนนี้หนูประสบปัญหานิดหน่อย จำเป็นต้องรบกวนอาหน่อย……”
ยิ้มเล็กน้อยพร้อมอธิบายในตอนนี้ จินเพ่ยอวิ๋นวางสายโทรศัพท์
ผบ.หมู่เหอยิ้มอย่างเยือกเย็นด้วยใบหน้าที่ดูถูก : “โทรเสร็จแล้ว?”
“อืม โทรเสร็จแล้ว!”จินเพ่ยอวิ๋นพยักหน้าอย่างนิ่งๆ
“ยังจะโทรหาใครอีก ต่อเลย ฉันรอคุณ”ผบ.หมู่เหอยิ้มเยือกเย็นอย่างดูถูก เมื่อกี้ตอนที่จินเพ่ยอวิ๋นคุยโทรศัพท์ เขาก็ฟังอย่างตั้งใจ คุณอาหาน?บุคคลที่มีเกียรติและมีชื่อเสียงทั่วทั้งเมืองอู่โจวเขารู้หมด แต่กลับว่าไม่เคยได้ยินบุคคลที่แซ่หานคนนี้มาก่อน
ผบ.หมู่เหอลงความเห็น สาวสวยที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ เป็นนักต้มตุ๋นที่วางมาดใหญ่โตเพื่อตบตาคน
จางหู่ก็มีใบหน้าที่ไม่ยี่หระเพราะถือว่ามีคนหนุนหลัง แม้ว่าเป็นผบ.หมู่เหอเป็นเพียงแค่ผบ.หมู่ที่สถานีตำรวจภาคตะวันตก กลับว่า มีประสบการณ์และความรู้ที่กว้างขวาง บุคคลที่จัดอันดับต้นๆในอู่โจว แทบจะไม่มีคนไหนที่เขาไม่รู้จัก หากไม่ถูกจัดลำดับ แน่นอนว่าก็ไม่จำเป็นต้องรู้จัก
เพราะงั้น ในเมื่อผบ.หมู่เหอไม่กลัว เขาจางหู่ก็ไม่กลัวไปโดยปริยาย
เฉินโม่มองไปยังจินเพ่ยอวิ๋นอย่างอยากรู้ แม้ว่าเขารู้ว่าคนที่ยอมจ่ายเงินหลายหมื่นหยวนเพื่อซื้อยันต์รูปผี ไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน แต่สำหรับตัวตนที่แท้จริงของจินเพ่ยอวิ๋น กลับว่าไม่ชัดเจน เขาไม่รู้ว่าคนจินเพ่ยอวิ๋นเชิญมาช่วยนั้น จะสามารถสยบผบ.หมู่เหอเจ้าถิ่นคนนี้ได้หรือไม่
จินเพ่ยอวิ๋นมองออกว่าผบ.หมู่เหอดูถูกเธอ แต่เธอไม่สนใจ ใบหน้าเผยความดูถูกเบาๆ : “อู่โจว?เหอะๆ ทั่วทั้งอู่โจวใหญ่แค่ไหนกันเชียว?ฉันแนะนำคุณอย่าเป็นกบในกะลาดีกว่า ถึงตอนนั้นจะทำร้ายตัวเอง”
ผบ.หมู่เหอกลับว่าไม่รับความหวังดี พูดตำหนิว่า : “ตลก คุณอายุเท่าไหร่กันเชียว พูดจาจองหองไม่น้อย กลับว่าฉันเป็นกบในกะลา แถมยังกล้าดูถูกอู่โจว ทั้งมณฑลฮ่านหยาง เมืองอู่โจวเป็นเมืองที่ระบบเศรษฐกิจใหญ่เป็นอันดับสอง แถมใกล้กับนครเอกของมณฑลอย่างเมืองฮ่านหยาง คิดไม่ถึงว่าคุณดูถูกอู่โจว !”
ผบ.หมู่เหอเพิ่งจะพูดจบ โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของเขาก็ดังขึ้นมาทันที
เห็นชื่อที่แสดงของคนที่โทรเข้ามา ใบหน้าของผบ.หมู่เหอเผยรอยยิ้มออกมาทันที : “สารวัตรหลิว ท่านโทรมามีอะไรจะรับสั่งเหรอ?”
“รับสั่ง?ฉันจะกล้าสั่งผบ.หมู่เหออย่างคุณได้ยังไง ตอนนี้คุณนี่สุดยอดมากขึ้นเรื่อยๆจริงๆ แม้แต่คนของตระกูลจินก็กล้าแตะต้อง ใครแม่งให้ความกล้านี้กับคุณ!”พูดมาถึงตอนสุดท้าย ความโกรธของสารวัตรหลิวก็ระเบิดคำหยาบคายออกมาเลย
ผบ.หมู่เหอถึงกับงงเลย : “คนของตระกูลจิน?คนของตระกูลจินอะไรกัน!ผมไม่ได้แตะต้องคนของตระกูลจินนะ?สารวัตรหลิว ท่านเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า?”
สารวัตรหลิวโกรธจัด เฉินโม่ที่อยู่ห่างไกลมากก็ได้ยินเสียงตะคอกในสายโทรศัพท์ของเขาแล้ว: “เข้าใจผิดเหรอ?ฉันแม่งก็หวังว่าจะเข้าใจผิด แต่ว่าคนเขาแจ้งหมายเลขเหรียญเข็มเหน็บไปถึงผู้บังคับบัญชา สภ.หานแล้ว แกบอกฉันมา เข้าใจผิดยังไง?ห๊ะ เข้าใจผิดยังไง?”
ผบ.หมู่เหออึ้งแล้ว สีหน้างุ่มง่าม พูดจาติดอ่างว่า : “ผู้ ผู้บังคับบัญชา สภ.หาน?ผู้บังคับบัญชา สภ.หาน!ผู้บังคับบัญชา สภ.หานโทรหาท่านโดยตรงงั้นเหรอ?”
ผบ.หมู่เหอจะร้องไห้แล้ว คุณอาหาน มิน่าล่ะในอู่โจวไม่เคยได้ยินชื่อบุคคลนี้มาก่อน มิน่าล่ะคนเขาบอกว่าเขาเป็นกบในกะลา ผบ.หมู่เหอคิดว่าโดยตลอดว่าอีกฝ่ายจะหาระดับสูงในอู่โจว แต่ว่าคนเขาแค่สายเดียวก็โทรไปยังสำนักงานของเมืองเลย อีกอย่างยังโทรหาสภ.โดยตรง
บทที่ 42 โทรออกไปหน่อย(2)
บทที่ 44 เหอหงปินร้องไห้แล้ว(2)