ไม้หาบทำจากไม้ไผ่ครึ่งซีก ใช้มานานหลายปี ถึงแม้เหลี่ยมมุมจะผ่านการขัดจนเรียบ แต่ถึงอย่างไรก็ยังมีเสี้ยนแหลม เสี้ยนแหลมตำบนฝ่ามือของเซียวจื่อเซวียนจนบาดเจ็บ ทำให้เขารู้สึกเจ็บแปลบ
เสี้ยนตำลึกมาก เมื่อตำเข้าไปก็มีเลือดไหลออกมา!
เซียวจื่อเซวียนเจ็บแปลบถึงหัวใจ แต่ก็ยังต้องการทวงคืนความยุติธรรมให้น้องสาว เขาเก็บหินก้อนเล็กขึ้นมาจากพื้น ปาไปทางต้าจ้วง หินก้อนนั้นโดนไหล่ของต้าจ้วงเข้าพอดิบพอดี
หินก้อนเล็กถึงเพียงนั้น จะเจ็บได้อย่างไร แต่ต้าจ้วงกลับแสร้งทำทีเป็นเจ็บแทบเป็นแทบตาย “ท่านแม่ เจ็บเหลือเกิน เจ็บเหลือเกิน…”
หลัวซื่อรู้สึกปวดใจนัก รีบวิ่งไปดูบุตรชายสุดที่รักของนางทันที เมื่อเห็นบุตรชายร้องไห้อย่างหนัก ก็ระบายอารมณ์โทสะทั้งหมดใส่เซียวจื่อเซวียน
“เจ้าเด็กเลวไม่มีพ่อไม่มีแม่ เจ้ากล้าตีต้าจ้วงของข้า ข้าจะตีเจ้าให้ตายซะ! เจ้าเด็กเหลือขอที่มีแม่ให้กำเนิดแต่ไม่มีแม่คอยเลี้ยงดู ข้าจะตีเจ้าให้ตาย!”
ร่างกายซูบผอมของเซียวจื่อเซวียนล้มกองอยู่บนพื้น ถึงแม้จะโดนตี แต่เขาก็ยังกัดฟันแน่น ดวงตาแดงก่ำดุจโลหิตจ้องต้าจ้วงเขม็ง “คืนหมวกให้ข้า!”
หลัวซื่อง้างมือขึ้นอีกครั้ง
ตอนที่เซี่ยยวี่หลัวมาถึงบ้านเสี่ยวฮวา ก็เห็นภาพที่หลัวซื่อง้างมือขึ้นสูง ตีจนเซียวจื่อเซวียนล้มกองบนพื้น
เสี่ยวฮวาและต้าจ้วง ทั้งสองคนปรบมือชอบใจอยู่ข้างหลัง “ตีเลย ตีเลย! ท่านแม่ ตีให้ตาย ตีให้ตาย!”
เซียวจื่อเมิ่งเห็นก็ร้องด้วยน้ำเสียงน่าเวทนา เซี่ยยวี่หลัวโมโหแล้ว รีบสาวเท้าเข้าไป ดึงหลัวซื่อออก
“พี่รอง…” เซียวจื่อเมิ่งร้องไห้พร้อมตะโกนเรียก
เซี่ยยวี่หลัวก็รีบเข้าไปดูเซียวจื่อเซวียน เห็นใบหน้าข้างหนึ่งของเขาถูกตบจนบวมเป่ง ฝ่ามือขวาเต็มไปด้วยเลือด
“จื่อเซวียน…” เซี่ยยวี่หลัวเห็นแล้วใจแทบสลาย
มุมปากเซียวจื่อเซวียนมีเลือดไหลซึมออกมา เมื่อเห็นเซี่ยยวี่หลัว เซียวจื่อเซวียนที่ก่อนหน้านี้กัดฟันทนไม่ร้องแม้แต่คำเดียว ก็ส่งเสียงร้องไห้ “โฮ” ออกมา “พี่สะใภ้ใหญ่…”
เขาก็เป็นแค่เด็ก จะไม่กลัวเจ็บได้อย่างไร จะไม่รู้สึกอัดอั้นเสียใจได้อย่างไร!
“ฮือฮือฮือ พี่สะใภ้ใหญ่ พี่สะใภ้ใหญ่…” เด็กน้อยขดตัวอยู่ในอ้อมกอดเซี่ยยวี่หลัว รู้สึกอัดอั้นเสียใจยิ่งนัก เซี่ยยวี่หลัวตรวจดูส่วนอื่นๆ บนร่างกายของเขาอย่างละเอียด นอกจากแผลบนใบหน้าและบนมือ ก็ไม่มีส่วนอื่นได้รับบาดเจ็บ จิตใจของเซี่ยยวี่หลัวที่กำลังวิตกกังวลจึงได้เบาใจลง
“ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว จื่อเซวียน พี่สะใภ้ใหญ่อยู่นี่ อยู่ตรงนี้แล้ว!” เซี่ยยวี่หลัวกอดเซียวจื่อเซวียนไว้ และคอยปลอบประโลมไม่หยุด
“ฮือฮือ พี่สะใภ้ใหญ่ ต้าจ้วงผลักน้องสาวจนล้ม ทั้งยังแย่งหมวกของนางไป ข้า… ข้ามาทวงหมวก ต้าจ้วงไม่ให้ ข้าใช้หินโยนใส่เขา แม่ของเขาก็ตีข้า! ฮือฮือ…” เซียวจื่อเซวียนกล่าวด้วยน้ำเสียงสะอื้นไห้ บอกเล่าเรื่องราวเมื่อครู่นี้ระหว่างที่อยู่ในอ้อมอกเซี่ยยวี่หลัว
หลัวซื่อเห็นเซี่ยยวี่หลัวมาก็รู้สึกตกใจเหมือนกัน
เมื่อเห็นบนกายและศีรษะของเซียวจื่อเมิ่งเต็มไปด้วยดินโคลน นางก็ถลึงตาใส่เสี่ยวฮวาและต้าจ้วง หลัวซื่อเพิ่งเข้าใจว่าเด็กทั้งสองคนโกหก
แต่ถึงจะวิวาทกัน ถึงจะผลักจนล้ม บุตรของนาง หลัวไห่ฮวา ยังต้องถูกคนอื่นทั้งด่าทั้งตีหรืออย่างไร
หลัวซื่อยังคงฝืนปกป้องลูกทั้งสอง
เซี่ยยวี่หลัวปลอบประโลมเซียวจื่อเซวียนเสร็จ จึงเงยหน้าขึ้นมองหลัวซื่อ
แววตาของนางดูดุร้ายกว่าปกติ ตอนที่หลัวซื่อเห็น ก็ตกใจสะดุ้ง แทบจะกระโดดหนี
“เจ้า… เจ้ามองข้าทำไม?” หลัวซื่อตกใจจนหัวใจเต้นรัวแรง ดวงตาของสตรีผู้นี้งดงามก็จริง แต่พอดุดันขึ้นมาก็น่ากลัวจนแทบหดหัวหนี!
เซี่ยยวี่หลัวกำหมัดแน่น ตอนนี้นางแค้นจนอยากหักกระดูกของหลัวซื่อทิ้งเสีย แต่นางไม่ได้ทำ ตอนนี้หลัวซื่อเป็นฝ่ายไร้เหตุผล เมื่อนางไร้เหตุผล เซี่ยยวี่หลัวย่อมต้องให้นางได้รับผลกรรม
นางมองดูมุมปากของเซียวจื่อเซวียน ไม่กล้าใช้มือแตะด้วยซ้ำ ด้วยกลัวว่าเขาจะเจ็บ!
“เจ็บหรือไม่?” เซี่ยยวี่หลัวกล่าวเสียงสะอื้น
เซียวจื่อเซวียนพยักหน้า แต่แล้วเขาก็ส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว
เขายอมรับว่าเขารู้สึกเจ็บมาก แต่เขาเกรงว่าหากพูดไปแล้วจะทำให้พี่สะใภ้ใหญ่เป็นห่วง
“ไม่ต้องกลัว จื่อเซวียน พี่สะใภ้ใหญ่อยู่นี่ ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว!”
หลัวซื่อเกลียดชังเซี่ยยวี่หลัว สตรีผู้นี้ทั้งทำตัวสูงส่งและหยิ่งผยอง ดูแคลนทุกคนในหมู่บ้าน หลัวซื่อก็เช่นเดียวกัน ครอบครัวนางมีฐานะดี จึงมีชีวิตที่ดี แต่เซี่ยยวี่หลัวแต่งกับคนมีการศึกษาแต่ครอบครัวยากไร้ นางเองก็ดูแคลน
“เซี่ยยวี่หลัว รีบพาเซียวจื่อเซวียนกลับไปเสีย มาตีลูกชายข้าถึงบ้าน คิดว่าข้าตายแล้วหรืออย่างไร? ในเมื่อเขารังแกลูกชายข้า ก็ถือว่าหายกัน!” หลัวซื่อเป็นผู้กระทำผิดชิงฟ้องก่อน
เซี่ยยวี่หลัวเงยหน้าด้วยสีหน้าเย็นเยียบ เมื่อเห็นต้าจ้วงที่ร่างกายไม่มีบาดแผลใดๆซึ่งยืนอยู่ด้านหลังหลัวซื่อ นางหัวเราะอย่างเย็นชา “จื่อเซวียนของข้าตีบุตรชายท่าน? บุตรชายท่านเส้นผมไม่หลุดร่วงแม้แต่เส้นเดียว แต่จื่อเซวียนของข้ากลับถูกท่านตีจนอยู่ในสภาพนี้ ท่านจะให้หายกันแค่นี้?”
“เช่นนั้นเจ้าอยากทำอย่างไร?” หลัวซื่อตะคอก “เซี่ยยวี่หลัว เจ้าไม่ต้องวางมาดเป็นภรรยาที่ดีหรือมารดาผู้มีเมตตา ข้าจะบอกให้ เด็กสองคนนี้ไม่มีพ่อแม่คอยสั่งสอนเลี้ยงดู ทำแต่เรื่องไม่ดี อายุยังน้อยก็รู้จักพูดปด รู้จักปาก้อนหินใส่คนอื่นเสียแล้ว ดูสิ ต้าจ้วงของข้าโดนเขาปาก้อนหินใส่จนหัวเกือบแตก ข้ายังไม่ได้คิดบัญชีกับเจ้าเลย!”
เซี่ยยวี่หลัวยิ้มอย่างเย็นเยียบ “หัวเกือบแตก? ดูต้าจ้วงของท่านสิ ใบหน้าสะอาดสะอ้าน แข็งแรงสมบูรณ์เหมือนลูกวัวน้อยก็มิปาน ข้าขอถามท่าน จื่อเซวียนของข้าปาใส่ส่วนไหนของเขากัน?”
เซียวจื่อเซวียนร่ำไห้พลางกล่าว “พี่สะใภ้ใหญ่ ข้าใช้หินก้อนเล็กมาก นอกจากนั้น ข้าไม่ได้ปาแรงเลย แค่ปาไปเบาๆ เท่านั้น!”
เซี่ยยวี่หลัวพยักหน้า “ข้ารู้ ไม่ต้องกลัว พี่สะใภ้ใหญ่อยู่นี่!”
เซียวจื่อเซวียนเป็นคนอย่างไร เซี่ยยวี่หลัวย่อมรู้ดี หากจะบอกว่าเขาปาหินใส่เซียวต้าจ้วงจนบาดเจ็บ เซี่ยยวี่หลัวไม่มีวันเชื่อ!
หลัวซื่อก็กล่าวอย่างหยิ่งทะนง “ฮึ ปาเบาๆ? แล้วบุตรชายข้าจะร้องเสียงดังขนาดนั้นได้อย่างไร? เซี่ยยวี่หลัว เซียวจื่อเซวียน พวกเจ้าบุกมาบ้านข้า แล้วยังทำร้ายลูกข้า หรือจะให้ข้าทนดูพวกเจ้ารังแกพวกเรา? ในเมื่อพวกเจ้าไม่ไป เช่นนั้นก็ได้ ข้าจะดึงพวกเจ้าออกไปเอง!”
นางกล่าวจบ ก็เดินขึ้นหน้าด้วยท่าทางอาฆาตมาดร้าย ยื่นมือไปดึงเซี่ยยวี่หลัว
นางเป็นคนที่ทำงานหนักจนเคยชิน รูปร่างกำยำ เพียงแต่นางดึงถึงสองครั้ง แต่กลับดึงให้ขยับไม่ได้แม้แต่ก้าวเดียว เซี่ยยวี่หลัวนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างมั่นคง ร่างบางนั่นหนักแน่นดุจขุนเขา
หลัวซื่อรู้สึกตกตะลึงยิ่งนัก
นางจะดึงเซี่ยยวี่หลัวที่รูปร่างเล็กกว่านางกึ่งหนึ่งไม่ไหวได้อย่างไร?
นางดึงอีกครั้งหนึ่ง เซี่ยยวี่หลัวยังคงไม่ไหวติง ราวกับตอกตะปูยึดติดไว้บนพื้นอย่างไรอย่างนั้น
หลัวซื่อคิดว่าอาจเพราะทั้งสองฝ่ายต่างก็ออกแรง ไม่ได้คิดเป็นอื่น จึงตะคอกเสียงดัง “ได้ หากยังจะอยู่บ้านข้าอย่างหน้าไม่อายและไม่ยอมไป ย่อมได้ ไม่ไปใช่หรือไม่? เช่นนั้นก็ไปหาหัวหน้าหมู่บ้าน ให้หัวหน้าหมู่บ้านมาตัดสิน”
เซี่ยยวี่หลัวไม่ได้ขยับเขยื้อน นางไม่มองหลัวซื่อด้วยซ้ำ
นางกอดเซียวจื่อเซวียนอย่างอ่อนโยน กระซิบข้างหูเขาเบาๆ “จื่อเซวียน ไม่ต้องกลัว พี่สะใภ้ใหญ่จะทวงคืนความยุติธรรมให้เจ้าเอง!”
เซียวจื่อเซวียนขานตอบเบาๆ ขดตัวในอ้อมอกเซี่ยยวี่หลัวอีกครั้ง เขายื่นมือไปโอบเอวเซี่ยยวี่หลัวไว้
เมื่อได้พิงอยู่บนกายเซี่ยยวี่หลัว ความหวาดกลัวก่อนหน้านี้ก็มลายหายไปจนสิ้น แม้แต่ความเจ็บปวดก็ไม่ปวดเท่าเดิมแล้ว
หากพี่สะใภ้ใหญ่บอกว่าจะทวงคืนความยุติธรรมให้เขา เช่นนั้นเขาก็เชื่อพี่สะใภ้ใหญ่