ตอนที่ 181 ปล่อยฝูเฉินกัดคน (1)
“ได้ ได้แน่นอน ถึงเวลาแล้วข้าจะส่งไปให้ท่านอีกไห หากท่านลุงถามถึงเหล้าวิเศษนี้ ท่านตาจะตอบว่าอย่างไรหรือเจ้าคะ?”
“อ้อ ง่ายมาก ข้าก็จะบอกว่าข้าซื้อมาจากร้านข้างทางก็สิ้นเรื่อง สติปัญญาเช่นเขาดูมิออกหรอกว่าเป็นคำโกหก” ผู้เฒ่าน่าหลานหน้าตาขึงขังทำท่าทางจริงจังอีกครั้ง
ดูเหมือนเจ้าพ่อค้านี่ จะกลายเป็นข้ออ้างที่หนีไม่พ้นแล้ว…
“จริงสิ เจ้าต้องเอาเหล้าวิเศษให้ฝ่าบาทก่อนที่เหลือแล้วค่อยเอามาให้ข้า เข้าใจหรือไม่? สุขภาพของฝ่าบาทสำคัญที่สุด!” ผู้เฒ่าน่าหลานยังไม่วางใจเอ่ยเตือนขึ้นอีกครั้ง
“ท่านตาวางใจได้ พอแน่นอนเจ้าค่ะ” เฟิงหรูชิงหรี่ตาลง “อาการป่วยของเสด็จพ่อ ท่านอย่าเพิ่งบอกกับคนอื่น แม้แต่ตัวเสด็จพ่อเองก็ปิดไว้ก่อน”
เสด็จพ่อมีความคิดอยากตายแล้ว หากเขาคิดถึงแต่ความตายอีก ต่อให้นางแข็งแกร่งเพียงใดก็ไม่มีประโยชน์
“ชิงเอ๋อร์ พิษที่ฝ่าบาทโดนมันคือพิษอะไรกันแน่” ผู้เฒ่าน่าหลานขมวดคิ้ว
“พิษจิตบริสุทธิ์เจ้าค่ะ”
พิษจิตบริสุทธิ์?
ผู้เฒ่าน่าหลานตกใจเล็กน้อย “ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน”
“พิษจิตบริสุทธิ์ ผู้ถูกพิษจะแพร่กระจายจนทั่วร่างในเวลาไม่กี่เดือนจนกระทั่งเสียชีวิต หากมีสัมพันธ์กับหญิงสาวจะตายเร็วยิ่งขึ้น! จะเห็นได้ว่าตอนที่พระองค์ถูกพิษ น่าจะหลังจากที่เสด็จแม่ของข้าตั้งท้องแล้ว…”
ผู้เฒ่าน่าหลานนิ่งงันราวกับเพิ่งได้รู้จักเฟิงหรูชิงเป็นครั้งแรก จ้องมองนางตาค้าง
ชิงเอ๋อร์รู้มากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน?
“ถูกพิษชนิดนี้มีเพียงวิธีเดียว คือต้องมีจิตใจบริสุทธิ์ไร้ความปรารถนา ไม่มีความต้องการใดๆ จึงจะสามารถยับยั้งการแพร่กระจายได้ หรือใช้วิธีบางอย่างเพื่อกดไว้ชั่วคราว แต่หากอารมณ์แปรปรวนมากเกินไปจะไม่สามารถควบคุมพิษต่อไปได้ เพราะมีคนมาช่วยเสด็จพ่อไว้ ฉะนั้น…แม้จะแพร่กระจายอีกครั้งมันก็ไม่เร็วนัก”
ฉะนั้นที่เสด็จพ่อเป็นเช่นนี้ไม่เกี่ยวกับการตายของเสด็จแม่
การตายของนางทำให้เสด็จพ่อเสียพระทัยและสิ้นหวัง ทำให้ไม่สามารถควบคุมพิษอยู่ ถ้าไม่ใช่เพราะวิธีของเขาผู้นั้นช่วยไว้ เกรงว่าเขาคงไม่สามารถอดทนอยู่มาจนถึงทุกวันนี้…
“นอกจากนี้…” เฟิงหรูชิงนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะกล่าวต่อ “ไม่ว่าจะใช้วิธีการใด ผู้ที่ถูกพิษจิตบริสุทธิ์ล้วนไม่สามารถ…มีสัมพันธ์กับผู้ใด! มิเช่นนั้นจะต้องตายอย่างมิต้องสงสัย!”
“…” ตาของผู้เฒ่าน่าหลานเบิกโต
หลังจากน่าหลานฮองเฮาสิ้นพระชนม์ได้ไม่ถึงปีหรงกุ้ยเฟยก็ตั้งท้อง
ในวังนอกจากน่าหลานฮองเฮาแล้วนางเป็นหญิงเพียงคนเดียวที่ได้รับใช้ฝ่าบาท
ตอนนั้นน่าหลานฮองเฮาจากไปได้เพียงไม่นาน แม่ทัพเฒ่าโกรธเคืองด้วยเรื่องนี้อยู่นาน ต่อมาฝ่าบาทไม่มีท่าทีสนใจใยดีหลิวหรงสองแม่ลูก เขาจึงได้ค่อยๆ อภัยให้พระองค์
แต่ใครจะรู้ เฟิงหรูชิงกลับถูกหลิวหรงซื้อตัวไปทำให้เขาโมโหเกือบขาดใจตาย
“ชิงเอ๋อร์…เจ้ามั่นใจหรือไม่…ว่าเป็นช่วงที่เยียนเอ๋อร์ท้องแล้วเสด็จพ่อของเจ้า…ถูกพิษ? แน่ใจว่าไม่ใช่หลังจากที่หลิวหรงตั้งท้อง?”
เฟิงหรูชิงแย้มยิ้มบางๆ “หากไม่ใช่เพราะการตายของเสด็จแม่ พิษของเสด็จพ่อถูกยับยั้งไว้โดยสมบูรณ์ ไม่สามารถแพร่กระจายได้ ถ้าท่านตาไม่เชื่อ ท่านสามารถไปถามเสด็จพ่อก็ได้ ว่าพระองค์รู้สึกร่างกายผิดปกติตั้งแต่เมื่อใด? ข้าสามารถดูรู้ว่าพระองค์ถูกพิษอะไรย่อมรู้ด้วยว่าพระองค์ถูกพิษเมื่อใดเจ้าค่ะ”
“…”
คำพูดของเฟิงหรูชิงแฝงด้วยความหมายที่ใหญ่ยิ่ง ใหญ่จนผู้เฒ่าน่าหลานนิ่งเงียบไป
คำพูดของหลานสาวเขาจะไม่เชื่อได้อย่างไร
หรือจะบอกว่า…
เฟิงหรูซวงนาง…
“ท่านตา เรื่องนี้ท่านอย่าได้แพร่งพรายไปให้คนอื่นรู้เข้าจะทำให้พวกที่อยู่เบื้องหลังไหวตัวทัน เช่นนั้นข้าจะสืบหาอะไรไม่ได้เลย” แววตาเฟิงหรูชิงฉายแววเย็นยะเยือก “อีกอย่างเรื่องนี้ข้าบอกเพียงแค่ท่านตากับท่านลุงข้าก็จะไม่พูดเจ้าค่ะ”
……………………………
ตอนที่ 182 ปล่อยฝูเฉินกัดคน (2)
ปากแม่ทัพเฒ่ากระตุกอยู่หลายครั้งจู่ๆ เขาก็ถอนหายใจออกมา ในใจก็พลอยผ่อนคลายลงไปด้วย
“หากเป็นเช่นนี้…ฝ่าบาทพระองค์…ไม่ได้ทำให้เยียนเอ๋อร์ผิดหวัง”
เวลานั้นเยียนเอ๋อร์จากไปได้เพียงปีเดียว ฝ่าบาทกลับทำผิดใหญ่หลวงเช่นนี้ เยียนเอ๋อร์เป็นคนหยิ่งทะนงมาตลอด ไม่อาจทนมองอะไรที่ขัดหูขัดตาได้ หากนางที่อยู่ใต้แหล่งน้ำบาดาลทั้งเก้า[1]รู้เข้าจะเสียใจเพียงใด?
โชคดีที่ฝ่าบาทมิได้ทำให้นางผิดหวัง…
แม้ฝ่าบาทจะไม่แต่งตั้งฮองเฮาอีกตลอดชีวิต นั่นก็เป็นเรื่องของฝ่าบาท แต่…ท่านผู้เฒ่าไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะไม่แต่งงานอีกทั้งชีวิต
หากฝ่าบาทพบกับหญิงสาวที่เหมาะสมและนิสัยดี เขาก็หวังให้ฝ่าบาทละทิ้งเรื่องเก่าๆ มีความสุขอีกครั้ง
แต่นั่นก็ต้องรอสักสามปีห้าปีค่อยว่ากัน เยียนเอ๋อร์จากไปได้เพียงปีเดียวเขาก็ทำเรื่องเช่นนี้แล้ว จะไม่ให้โกรธได้อย่างไร?
“ที่ท่านคิดไว้ไม่น่าจะผิด เสด็จพ่อของข้าถูกสวมเขาเจ้า” เฟิงหรูชิงเม้มปากนัยน์ตาประกายแสงเย็นวาบ “ท่านตา ท่านอย่าเพิ่งสนใจเรื่องนี้ ข้าจะให้คนไปสืบไม่ว่าใครก็อย่าคิดจะทำร้ายเสด็จพ่อของข้าได้ เจ้าคะ”
แม่ทัพเฒ่าน่าหลานอ้าปากก่อนจะพยักหน้าในที่สุด “ได้ตาเชื่อในความสามารถของเจ้าในตอนนี้”
ชิงเอ๋อร์เติบโตขึ้นแล้ว ทำอะไรได้ด้วยตนเอง เขาก็วางใจ
“นี่ก็เย็นมากแล้ว ท่านตากลับไปก่อนเถิดพวกท่านลุงจะได้ไม่เป็นกังวลเจ้าค่ะ” เฟิงหรูชิงเก็บซ่อนแววตาเยือกเย็นเอาไว้ ใบหน้าอ้วนกลมเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
แม่ทัพเฒ่าหน้าหลานถอนหายใจ “ชิงเอ๋อร์ มีเวลาก็อย่าลืมไปเยี่ยมข้าบ้าง”
“แล้วข้าจะไป…”
ได้ยินคำของเฟิงหรูชิงแม่ทัพเฒ่าก็เดินออกไปแล้วหันหลังกลับมามองครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่อยากกลับ
เขาไม่เห็นเลยว่าหลังจากที่เขาจากไปแล้ว เฟิงหรูชิงออกแรงถีบก้อนหินข้างๆ จนกระเด็นแล้วเดินออกนอกวังไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ไม่ว่าอย่างไรในวังหลวงก็มีสายตาอยู่มากมาย ดังนั้นตั้งแต่แรกเริ่มนางได้แอบกางเขตเวทมนตร์ และพูดคุยกันในเขตเวทมนตร์เพื่อไม่ให้ใครได้ยิน
ส่วนเวทมนตร์นี้…ก็บังคับเอามาจากฝูเฉิน
ของล้ำค่าในมือฝูเฉินถูกนางบังคับเอามาหมดแล้ว แต่ว่า…ในหัวของเขามีอีกตั้งมากมายที่ยังไม่ได้นำมาใช้
…
หญ้าสีเขียวโบกพัด
ฝูเฉินฝังกายไว้กลางทุ่งหญ้า เงยหน้ามองพระอาทิตย์ส่องแสงแยงตาบนท้องฟ้า ใบหน้าราวหยกแกะสลักสีชมพูถูกเขียนด้วยคำว่าน้อยใจเต็มหน้า
“ท่านพี่ฝูเฉิน ท่านก็กินสักหน่อยเถอะ”
ชิงหานดึงหญ้าที่พื้นมากำมือหนึ่งแล้วยื่นไปตรงหน้าฝูเฉิน ดวงตากลมโตของนางประกายวิบวับน่ารักสดใส
“ไม่!” ฝูเฉินทำเสียง หึ “ศักดิ์ศรีของข้ามันบอกข้าว่า จะกินหญ้าไม่ได้เด็ดขาด ต่อให้ข้าต้องตายก็ไม่กิน!”
“แต่ว่า…” ชิงหานเบ้ปากเล็กถอนหายใจเบาๆ “ไม่มียาวิเศษระดับสาม ยาวิเศษอื่นสำหรับพวกเราแล้วต่างอะไรกับหญ้ากัน?”
“…”
ที่นางพูดก็มีเหตุผล!
ด้วยเหตุนี้ตอนที่เฟิงหรูชิงโผล่มายังช่องว่าง ก็ได้เห็นเจ้าเด็กน้อยราวกับหยกสีชมพูแกะสลักสองคนนี้กำลังก้มหน้าเล็มหญ้าอยู่?
แล้วเด็กสองคนนั้นก็สัมผัสได้ถึงการปรากฏตัวของนาง ศีรษะทั้งสองเงยขึ้นใช้แววตาเศร้าสร้อยมองมาที่นาง มุมปากของพวกเขายังมีดินเลอะอยู่น่าสงสารนัก เหมือนกับขอทานที่หิวโซมาเป็นเวลานาน
เฟิงหรูชิง “…”
เพื่อที่จะประหยัดเงิน นางทำกับเจ้าเด็กสองคนนี้เกินไปหรือเปล่า?
“อะแฮ่ม” สัมผัสได้ถึงดวงตาที่โศกเศร้าและเคืองโกรธ เฟิงหรูชิงกระแอมไอสองครั้งอย่างเก้อเขิน “วันนี้ข้าไปที่ร้านยาหออันดับหนึ่งซื้อยาวิเศษระดับสามมา…”
ฝูเฉินหายใจแรง น้ำตาคลอเบ้า
……………………………………..
[1] ใต้แหล่งน้ำบาดาลทั้งเก้า คือ สถานที่ ที่เชื่อว่าคนตายแล้วจะไปอยู่