ตอนที่ 183 ปล่อยฝูเฉินกัดคน (3)
ในที่สุดพ่อแม่ผู้เลี้ยงดูก็คิดถึงพวกเขาที่ยังหิวโหยขึ้นมาแล้ว ไม่ง่ายเลย ไม่ง่ายเลยจริงๆ
“เพียงแต่ว่า แม้ข้าจะมีป้ายประกาศิตหออันดับหนึ่งสามารถซื้อยาวิเศษระดับสามได้ แต่ยาวิเศษระดับสามในหออันดับหนึ่งก็มีไม่มาก แต่ละอันราคาสูงเฉียดฟ้า ดังนั้นข้าให้พวกเจ้าได้ไม่มาก…”
ที่นางพูดเป็นเรื่องจริง ยาวิเศษที่นางต้องการในร้านขายยาล้วนมีไม่มาก หากต้องการยาวิเศษระดับสามมากกว่านี้ ก็ต้องอาศัยตัวเองเท่านั้น!
ที่สำคัญคือยาวิเศษระดับสามมันแพงเกินไป!
คลังทรัพย์สินของแคว้นหลิวอวิ๋นแร้นแค้นนัก!
ฝูเฉินน้ำมูกน้ำตาเต็มหน้ากอดต้นขาเฟิงหรูชิงไว้ “ฮือ ฮือ พ่อแม่ผู้เลี้ยงดู ข้าหิวมากจริงๆ ให้ข้าได้กินรองท้องสักนิดก็พอแล้ว จริงๆ !”
“ได้”
เฟิงหรูชิงถอนหายใจ
ยาวิเศษเหล่านี้นางก็ต้องใช้ เพราะฉะนั้นนางจึงหยิบเอาดอกชีเหยี่ยมาดอกเดียว เด็ดกลีบดอกกลีบหนึ่งด้วยความระมัดระวังแล้ววางลงบนมือฝูเฉิน แล้วเด็ดอีกกลีบหนึ่งส่งให้ชิงหาน
“…” ฝูเฉินเบิกตาโต แค่นี้เอง?
เฟิงหรูชิงย่อมสังเกตเห็นความไม่พอใจของฝูเฉิน นางหน้าเข้มขึ้น “หากเจ้าไม่เอางั้นก็คืนข้ามา!”
“เอา ข้าเอา!”
ฝูเฉินกลัวจะถูกเฟิงหรูชิงแย่งคืน รีบยัดเข้าปากกลืนลงไปหมดในทีเดียว
น่าเสียดายที่ยาวิเศษมีน้อยนิด เขาไม่รับรู้ถึงรสชาติใดๆ เลย
แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่ตอนที่ยาวิเศษเข้าสู่ร่างกาย เขาพบว่าพลังในร่างเขากลับคืนมาแล้วเศษเสี้ยวหนึ่ง
จะพูดว่าอย่างไรล่ะ หากเดิมพลังเขาเท่ากับท้องทะเล กลีบดอกไม้วิเศษนั่นสามารถฟื้นฟูพลังเขาได้เท่ากับน้ำหนึ่งกระบวย
แม้จะเพียงแค่กระบวยเดียว แต่เขาก็ดีใจมากแล้ว!
เปรียบเทียบกันแล้วท่าทางการกินของชิงหานงดงามกว่าเยอะ ปากเล็กของนางกัดกลีบดอกไม้คำหนึ่งซึมซับน้ำเข้าไปในร่างกาย แววตาของนางก็ถูกย้อมด้วยรอยยิ้ม
“อร่อย”
อร่อยมากเลย รสชาตินี้นางไม่ได้ลิ้มรสมาพันปีแล้ว…
เฟิงหรูชิงมองชิงหานแล้วก็เกิดสับสน นางครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะเด็ดอีกกลีบส่งให้ชิงหาน
“…?” ฝูเฉินที่กำลังลูบท้องจับจ้องการกระทำของเฟิงหรูชิง ชะงักค้างเพียงครู่หนึ่ง เขาก็ร้องเอ่ยขึ้นด้วยความขุ่นเคือง “พ่อแม่ผู้เลี้ยงดู เจ้าลำเอียง! ทำไมให้ชิงหานสองกลีบ ข้าได้แค่กลีบเดียว?”
เฟิงหรูชิงกวาดสายตามองเขาด้วยความเยือกเย็น “นางเป็นเด็กผู้หญิง”
“…”
แบ่งแยกเพศ?
“นางเชื่อฟังกว่าเจ้า”
“…”
เขาไม่เชื่อฟังหรือ? มนุษย์นี่ลืมไปแล้วหรือว่าของพวกนั้นในมือนางหลอกเอามาจากใคร?
“แล้วก็ วันที่พวกเราเพิ่งรู้จักกันเจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ? อ้อ ใช่แล้ว ทาสปลูกยา…”
“…”
นี่…ชิงหานก็เรียกแท้ๆ นางก็แค่ไม่ได้ยินเอง!
“เจ้าลำเอียง!” ท่าทีโมโหของฝูเฉินกลับดูน่ารักยิ่งกว่าเก่า
น่ารักจน…เฟิงหรูชิงอยากจะตีก้นเขาสักที
แน่นอนความคิดนี้ผ่านเข้ามาแล้วก็ผ่านไป เฟิงหรูชิงเก็บกดมันเอาไว้ นางแย้มยิ้มมองดูชิงหานที่กินอย่างเอร็ดอร่อย
เทียบกับฝูเฉินที่กินอย่างตะกละตะกลามแล้ว ชิงหานแม้แต่ตอนกินยังสง่างามเช่นนี้ เห็นแล้วเพลินตายิ่งนัก…
“พ่อแม่ผู้เลี้ยงดู วันนี้มีคนรังแกเจ้าใช่หรือไม่” กลืนคำสุดท้ายลงท้อง ชิงหานรู้สึกได้ฟื้นคืนพลังมาบางส่วน นางตรงเข้าไปที่ข้างเท้าเฟิงหรูชิง สองแขนเล็กกอดต้นขานางตาปริบๆ เหลือก็แต่สะบัดหางล่ะ
“รออีกหน่อย ข้ากับท่านพี่ฝูเฉินออกจากที่นี่ได้แล้ว ข้าจะช่วยเจ้าสั่งสอนคนพวกนั้น!”
เฟิงหรูชิงเลิกคิ้วขึ้น “เจ้าไม่กลัวข้าแล้วหรือ?”
……………………….
ตอนที่ 184 ปล่อยฝูเฉินกัดคน (4)
“เจ้าเป็นแม่ผู้เลี้ยงดูของชิงหาน ขอเพียงให้อาหารกับชิงหาน ชิงหานก็ไม่กลัว”
ไม่มีอะไรสำคัญกว่ากินอีกแล้ว…
“เจ้าเอาชนะคนพวกนั้นได้หรือ” เฟิงหรูชิงลูบคาง
หากชิงหานกับฝูเฉินสามารถเอาชนะคนพวกนั้น เช่นนั้นนางก็ต้องรีบคิดหาวิธีพาพวกเขาออกไป
ชิงหานนิ่งไปหลายวินาที นางขมวดคิ้วเล็กน่ารักท่าทางลำบากใจ “ข้ากับท่านพี่ฝูเฉิน…ไม่เคยออกจากพรรคเภสัชเทพ ต่อยตี…ไม่เป็น…”
นางไม่เคยสู้กับใครนี่ จะสู้ชนะคนพวกนั้นได้หรือไม่ นางก็ไม่รู้เหมือนกัน…
เฟิงหรูชิงหน้าถมึงทึง “เช่นนั้นเจ้าพูดมามันจะมีประโยชน์อะไร”
“แต่ข้าโหดร้ายมากนะ กัดคนได้ พวกเขาจะต้องกลัวข้า” ชิงหานทำแก้มป่องเอ่ยด้วยความโมโห
แม่ผู้เลี้ยงดูกำลังดูถูกนาง เมื่อก่อนอยู่พรรคเภสัชเทพ คนพวกนั้น…กลัวนางกับฝูเฉินมากแท้ๆ
“ชิงหาน” เฟิงหรูชิงลูบศีรษะของชิงหาน เอ่ยคำสอนที่ออกมาจากใจ “พวกเจ้าไม่ได้ออกไปหลายปี ไม่รู้ว่าคนข้างนอกน่ะ…กัดคนเก่งยิ่งกว่า จับได้ก็กัด เหมือนหมาบ้าอย่างไรอย่างนั้น”
อย่างเช่น…คู่หลิ่วอวี้เฉิน? แล้วก็เฟิงหรูซวงสองแม่ลูก?
“อย่างนั้นหรือ?” ชิงหานนิ่งค้างไป
มนุษย์ในตอนนี้โหดร้ายขนาดนี้เลยหรือ? โหดร้ายยิ่งกว่านางอีกหรือ?
ชิงหานหน้านิ่วคิ้วขมวดก้มหน้าลง เพียงช่วงเวลาสั้นๆ นางก็เงยหน้าอมชมพูขึ้นมา
“เช่นนั้น…เช่นนั้นชิงหานจะปล่อยท่านพี่ฝูเฉินไปกัดพวกเขา”
ฝูเฉินที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวโดนเต็มเป้า “…”
เขาเป็นหมาเหรอ?
เมื่อเห็นว่าสีหน้าฝูเฉินถมึงทึงขึ้นเรื่อยๆ เฟิงหรูชิงก็กระแอมไอขึ้น ขัดเสียงน่ารักไร้เดียงสาของชิงหาน แล้วเบนสายตาไปทางฝูเฉิน “พิษของเสด็จพ่อข้า มีวิธีใดแก้ได้บ้าง?”
ฝูเฉินกวาดตามองเฟิงหรูชิง “ข้าให้ตำรายาวิเศษเจ้าไป เจ้าจดจำเนื้อหาข้างในหมดหรือยัง? กลับไปเปิดดู ในนั้นก็มี”
“…” เฟิงหรูชิงคิ้วกระตุก “นั่นต้องใช้ยาวิเศษระดับสี่ แถมยังเป็นอันที่หายากในระดับสี่ด้วย ระหว่างทางกลับข้าได้แวะถามที่หออันดับหนึ่งแล้ว แม้แต่หออันดับหนึ่งยังไม่มียาวิเศษเหล่านั้น”
“เช่นนั้นเจ้าก็พัฒนาเองก็ได้แล้วนี่?” ฝูเฉินมองตาเฟิงหรูชิงราวกับมองคนโง่อยู่ “รอเจ้าพัฒนาแล้ว ก็ย่อมสามารถปลูกเองได้”
เฟิงหรูชิงสูดหายใจเข้า ครั้งนี้นางถามก็เหมือนไม่ได้ถาม แค่ปลูกยาวิเศษระดับสี่นางต้องพัฒนาถึงระดับหลิงอู่ภายในหนึ่งปีเชียวและในช่วงเวลานี้พิษในร่างเฟิงเทียนอวี้ก็ห้ามมีการเปลี่ยนแปลงใดๆ
“แม่ผู้เลี้ยงดู เจ้าก็รู้ว่าร่างกายของพ่อเจ้าไม่สู้ดีนักเหตุใดวันนี้เจ้ายังเอาเขามาข่มขู่ หลิวอวิ๋นเซียวอีก?” คิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาฝูเฉินก็รู้สึกขุ่นเคืองใจ
“เจ้าไม่รู้หรือว่าการกระทำของเจ้ามันอันตรายแค่ไหน?”
“แล้วอย่างไรเล่า?” หน้าตาเฟิงหรูชิงแสดงถึงความหยิ่งผยองเต็มที่
“ข้าเคยยอมแพ้เมื่อใดกัน? ไม่ว่าร่างกายของเสด็จพ่อจะเป็นเช่นไร ข้าก็จะไม่มีทางยอมแพ้! เด็กตัวเล็กเช่นเจ้าไม่รู้เรื่องพวกนี้หรอก” ฝูเฉินชะงัก เอ่ยออกมาด้วยความอัดอั้นตันใจ “เจ้าไม่กลัวหลิวอวิ๋นเซียวเกิดกล้าดีเดือด จะงัดข้อกับเจ้าหรือ?”
“ไม่กลัว เจ้าขี้แพ้นั่นไม่มีความกล้าหรอก ขู่เขาหน่อยเขาก็รีบยอมแพ้แล้ว”
“…”
จู่ๆ ฝูเฉินก็รู้สึกเหมือนเพิ่งได้รู้จักเฟิงหรูชิงเป็นครั้งแรก มองนางนิ่งไม่ไหวติง
“แม่ผู้เลี้ยงดู…”
ชิงหานอยากจะพูดอะไรบางอย่างเฟิงหรูชิงก็ดึงนางมากอดเสียก่อน ตีลงที่ก้นเล็กที่นุ่มนิ่มของนาง
“เรียกข้าว่าท่านแม่”
ชิงหานพยักหน้ารับท่าทางน่าสงสาร “เช่นนั้น ท่านแม่ผู้ชายที่รูปงามมากๆ คนนั้นเป็นท่านพ่อของข้ากับท่านพี่ฝูเฉินหรือ?”
“ชิงหานสายตาเฉียบแหลมยิ่งนัก หลังจากนี้หากพวกเจ้าเจอเขาก็เรียกเขาว่าท่านพ่อด้วยล่ะ”
………………