บทที่ 94
ซูเหมย
“ท่านเจ้าเมือง ยินดีต้อนรับ การเลื่อนระดับไม่ใช่เรื่องง่าย อย่างน้อย ๆ คงมิใช่ในเร็ว ๆ นี้” หลินเว่ยประสานมือ และกล่าวอย่างสุภาพ
“น้องชายตัวเล็ก….ข้าชื่นชมเจ้ามานานแล้ว ไม่คาดคิดว่าจะเป็นน้องชายคนเล็กที่หล่อเหลาเอาการขนาดนี้” เสียงไพเราะ ยั่วยวนดังขึ้นข้าง ๆไป๋หลง จากนั้นหลินเว่ยก็รู้สึกว่าแขนของเขาถูกรัดแน่น และมีกลิ่นหอมจาง ๆ โชยมาที่ใบหน้าของเขา
“นี่คือซูเหมย ผู้นำหอการค้าหรูหยุน” เย่ชิงเฟิงเห็นแขนของหลินเว่ยถูกกอดรัด และทันใดนั้นร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้น มีรอยยิ้มแปลก ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา และเขากล่าวแนะนำหลินเว่ย
“ผู้นำซู!” หัวใจของหลินเว่ยเต้นระรัว และใบหน้าของเขาขัดเขิน ใครก็ตามที่ถูกหญิงงามกอดรัดแขนเอาไว้ ก็คงทำอะไรไม่ถูก
“มาเถอะ…อย่าพูดมากเลย ทุกคนมาถึงแล้ว โปรดเชิญนั่งก่อน เมื่อเห็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัดของหลินเว่ย เถาจุนก็รีบออกมาช่วยเหลือเขา
“ใช่….ใช่… ไม่ต้องเกรงใจ ทุกท่านนั่งลงก่อน หลินเว่ยรีบตอบตกลง แต่แล้วเขาก็มองไปที่เย่ชิงเฟิง อย่างทำอะไรไม่ถูก เพราะแขนของอีกฝ่ายนั้นกอดรัดแน่นกว่า หลินเว่ยไม่มีทางที่จะสะบัดหลุดได้ง่าย ๆ!
“แม่นางซู เนื่องจากเจ้าบ้านเอ่ยขอให้เรานั่งลงแล้ว เราเป็นแขกควรจะเชื่อฟัง ถ้าท่านชื่นชอบหลานชายของข้าจริง ๆ สามารถพูดคุยกันได้ภายหลัง ในตอนนี้เรามาคุยธุระกันก่อนดีกว่า” สำหรับหลินเว่ยที่ร้องขอความช่วยเหลือ
แม้ว่าเย่ชิงเฟิงต้องการเห็นหลินเว่ยทำตัวไม่ถูก แต่เขาก็ยังยื่นมือออกมาช่วยคลี่คลายสถานการณ์ให้
“ฮิฮิ! วันนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไปก่อน ซูเหมยหัวเราะ และผละออกจากหลินเว่ย นางสัมผัสใบหน้าของหลินเว่ย ด้วยท่วงท่ามีเสน่ห์ และหาเก้าอี้สำหรับนั่งลงไป
“ช่างเป็นผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ” แม้ว่าเขาจะกำจัดสิ่งที่ยุ่งเหยิงอย่างซูเหมยลงไปได้ แต่ในใจไม่ได้ละความระมัดระวังลงไปเลย
ตอนนี้เสี่ยวไป๋บอกเขาว่าซูเหมยไม่ได้ธรรมดา ๆ อย่างที่เห็น เนื่องจากการที่อีกฝ่ายปกปิดพลังของตนเอง และสามารถเข้าใกล้หลินเว่ยได้ในทันที ซึ่งทำให้หลินเว่ยหวาดกลัวมาก หลินเว่ยโล่งใจเมื่อเสี่ยวไป๋อ้าปากของเขาและชี้ให้เห็นว่า
นางอยู่ในระดับขั้นเจ็ด ของราชาแห่งการต่อสู้
ซูเหมยคนนี้ดูเหมือนจะเป็นคนธรรมดา ๆ รูปลักษณ์อาจกล่าวได้ว่ามีเสน่ห์อย่างมาก และเป็นภัยพิบัติด้านความงามต่อชายหนุ่มทั้งหลาย
แม้ว่าหลินเว่ยจะไม่รู้ว่า อีกฝ่ายมีจุดประสงค์อะไร แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเจ้าเมืองเฮยสุ่ย หลินเว่ยทำได้เพียงแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่รู้ตัวว่าซูเหม่ยมายืนอยู่ใกล้ ๆ
“คุณชายหลิน…มีวิธีแก้ปัญหาอย่างไร ในเรื่องของกองกำลังตระกูลซุย และกองกำลังอื่น ๆ ที่สามารถจัดการได้ในครั้งเดียว?” หลังจากเห็นว่าทุกคนนั่งลง ไป๋หลงเปิดปากพูดทันที
“นี่ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาจริง ๆ…อย่างที่พวกท่านทราบดีว่า ความแข็งแกร่งของทั้งสองฝ่ายนั้น ไม่แตกต่างกันมากนัก หากปราศจากการแทรกแซงของกองกำลังภายนอก สถานการณ์นี้จะยากที่จะจัดการ” หลินเว่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“เราทราบดีว่า พวกเรานั้นอ่อนแอกว่าตระกูลซุย เจ้าไม่ต้องเกรงใจไป” เย่ชิงเฟิงถอนหายใจ
“อันที่จริงวิธีแก้ปัญหานั้นง่ายมาก….ตราบใดที่เราสามารถกวาดล้างกองกำลังหลักสองในสามของอีกฝ่ายได้ พันธมิตรของพวกเขาก็จะล่มสลายอย่างแน่นอน ด้วยวิธีนี้เรื่องนี้ก็จะสามารถแก้ไขได้” หลินเว่ยพยักหน้าและกล่าวอย่างผ่อนคลาย
“ฮึ่ม! คุณชายหลิน ท่านไม่ได้เรียกให้พวกเรามาที่นี่ เพื่อเยาะเย้ยพวกเราใช่หรือไม่ เช่นนั้นข้าเองคงต้องขอตัวก่อน เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย พวกเขาทั้งหมดอยู่ในความงุนงง เมื่อเทียบกับเย่ชิงเฟิง ไป๋หลงยืนตรงและพูดด้วยเสียงเย็นชา
หลังจากนั้นเขาก็กำหมัดและหันไปจากไป
“ท่านเจ้าเมือง โปรดรอฟังคำของหลานชายของข้าก่อน มันยังไม่สายเกินไปที่ท่านจะจากไป” เมื่อเห็นไป๋หลงกำลังลุกขึ้น เย่ชิงเฟิงก็รีบลุกขึ้นเพื่อรั้งเขาไว้ เขารู้ดีว่าหลินเว่ย…จิ้งจอกตัวน้อย คงไม่เยาะเย้ยเขาอย่างไม่มีเหตุผล
เมื่อได้ยินคำพูดของเย่ชิงเฟิง ไป๋หลงก็ตะลึงและรู้สึกว่าคำพูดของอีกฝ่ายมีเหตุผล ท้ายที่สุดถ้าเขาปล่อยไว้เช่นนี้ เขาจะทำให้หลินเว่ยขุ่นเคือง หากเกิดความบาดหมางกันก็จะไม่ดีในอนาคต เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ไป๋หลงก็พยักหน้า
และนั่งลงตามที่เย่ชิงเฟิงกล่าว สายตาของเขาจับจ้องไปที่หลินเว่ยรอคำพูดของเขา
“ข้าเพียงต้องการบอกว่า … !” หลินเว่ยไม่ได้สนใจท่าทีของไป๋หลงมากนัก เพราะอีกฝ่ายไม่เข้าใจถึงความแข็งแกร่งที่เขามีอยู่ แต่หลินเว่ยพร้อมที่จะพูด เขาก็ถูกขัดจังหวะ
เพราะจู่ ๆ หลินเอ้อ ก็รีบวิ่งเข้ามา และระบุว่าเขาต้องการพบเถาจุน เพื่อรายงานเรื่องอะไรบางอย่าง เมื่อได้รับอนุญาตจากหลินเว่ย เถาจุนก็รีบเดินผ่านไป
หลังจากสองคนพูดคุยกันสักพัก หลินเอ้อก็หันกลับมาและจากไป เถาจุนเดินไปหาหลินเว่ยด้วยใบหน้าที่จริงจัง และพูดข้างหูของเขา: “นายน้อยเพิ่งได้ข่าวว่า กองกำลังที่ต่อต้านเจ้าเมืองเฮยสุ่ย ได้รวบรวมนักรบจำนวนมากและกำลังมุ่งมาหาเรา”
“อืม! ข้าเข้าใจแล้ว” หลังจากได้ยินสิ่งนี้ หลินเว่ยก็ขมวดคิ้ว และพยักหน้าเพื่อให้เถาจุนกลับไปนั่งลง
“คุณชายหลิน…มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?” ซูเหมยเห็นว่าสีหน้าของหลินเว่ยไม่ถูกต้อง เธอจึงถามอย่างเคร่งขรึม
“ท่านเจ้าเมืองไป๋ ท่านผู้นำซู ท่านส่งคนกลับไป และรวบรวมผู้คนมาที่นี่เถอะ คนของข้าเพิ่งได้ข่าวว่า พวกเขากำลังจะโจมตีเรา ตอนนี้นักรบจำนวนมาก กำลังตรงมาที่จวนหยางฝู ดูเหมือนว่า ว่าพวกเขาจะสังหารพวกเราทั้งหมดที่นี่ ” หลินเว่ย กล่าวอย่างเคร่งขรึม
“อะไรกัน…เป็นไปไม่ได้ พวกเขารู้ว่าพวกเราอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ต้องมีผู้คนบาดเจ็บล้มตายมากมายในครั้งนี้ เราจะทำอย่างไรกันดี?” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย เย่ชิงเฟิงก็ยืนขึ้นและส่ายหัว .
“มีหนอนบ่อนไส้หรือไม่ เรื่องนี้ไม่ถูกต้อง! ตอนนี้มีสัตว์อสูรอยู่ทั่วเมืองเฮยสุ่ย และมีสัตว์อสูรขั้นสูงมากมาย พวกเขาขาดการติดต่อกับโลกภายนอกเป็นเวลานาน ไม่เช่นนั้นตระกูลซุยคงไม่กล้าโจมตีพวกเรา รวมถึงหอการค้าหรูหยุน”
ไป๋หลงลูบคิ้วของเขาและรู้สึกปวดหัวกับสถานการณ์นี้
“ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด..จงเตรียมพร้อมเอาไว้เถิด” หลินเว่ยกล่าว
“อืม! สิ่งที่หลานชายผู้ชาญฉลาดพูดนั้น สมเหตุสมผล ข้าจะส่งคนไปตระกูล เพื่อรวบรวมกองกำลัง” สำหรับคำพูดของ หลินเว่ย เย่ชิงเฟิงเห็นด้วยและเตรียมที่จะลุกขึ้นและออกไป
ในเวลานี้สีหน้าของหลินเว่ยเปลี่ยนไป อย่างกะทันหัน จากนั้นเขาก็พบว่าใบหน้าของซูเหมย ยังมีร่องรอยของความผิดปกติ แล้วเขาก็ได้ยินคำพูดว่า “มันสายไปแล้ว!”
“อะไร?” ทันใดนั้นก็ได้ยินซูเหม่ยพูดพึมพำ เย่ชิงเฟิงและคนอื่น ๆ ก็มองหันมามองหน้ากัน อย่างไม่เข้าใจ พวกเขาก็ถามซูเหมยขึ้น
“หวือ … !” จู่ๆ มีคนในชุดดำที่ปกปิดใบหน้า ซ่อนตัวอยู่ในห้องโถง ระดับลมปราณบนร่างนั้นกล้าแข็งมาก ระดับต่ำสุดอยู่ที่ขุนศึกขั้นที่ห้า โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คนที่ยืนอยู่ด้านหน้า พลังลมปราณบนร่างกายนั้นแข็งแกร่งเป็นพิเศษ
ซึ่งพลังนั้นอยู่เหนือขั้นที่หก