ต้าหลงบอกว่าดูเหมือนพ่อของเลี่ยวฟู่กุ้ยจะดูมีใจให้เจี่ยซิ่วฟาง เสี่ยวเชี่ยนได้ยินสองคนนี้ยืนคุยกันไม่รู้จักจบจักสิ้นอยู่หน้าบ้านก็คิดว่าไม่แน่คงเป็นแบบนั้นจริงๆ งั้นเลี่ยวฟู่กุ้ยคิดจะเอาใจต้าหลงล่วงหน้าอยากจะมาเป็นพี่ชายให้เธองั้นสิ?
ฐานะของสองครอบครัวในสายตาของเสี่ยวเชี่ยนบอกไม่ถูกว่าใครจะเกาะใคร ต่างเป็นการแต่งงานครั้งที่สอง พ่อเลี่ยวมีอำนาจ เจี่ยซิ่วฟางมีเงิน ถ้าพ่อเลี่ยวนิสัยไม่ต่างกับเลี่ยวฟู่กุ้ยล่ะก็ งั้นก็คงไม่อะไรกับแม่เธอเท่าไรหรอก
สำหรับการแต่งงานครั้งใหม่ของแม่ เสี่ยวเชี่ยนไม่มีความเห็นอะไรเป็นพิเศษ ขอแค่เจี่ยซิ่วฟางมีความสุขก็พอ อย่างไรเสียมีเธออยู่ก็ไม่มีใครกล้ามาหลอกแม่เธออย่างแน่นอน — คนอย่างสองพ่อลูกตระกูลเลี่ยวนั่น ไม่ถูกพวกเธอหลอกก็บุญแล้ว
แต่เสี่ยวเชี่ยนก็มีเรื่องกังวล
อาชีพของสองพ่อลูกนั่นไม่ธรรมดา นิสัยก็หัวรั้นจนเกินไป เป็นประเภทที่ยอมหักไม่ยอมงอ ถ้าเจี่ยซิ่วฟางแต่งกับพ่อเลี่ยวจริงๆ ไม่แน่อาจต้องมาเหนื่อยไปด้วย คนที่มาขอร้องถ้าไม่สำเร็จก็ชอบใช้กำลังล้างแค้น เจี่ยซิ่วฟางไปใช้ชีวิตด้วยก็อาจจะอยู่อย่างไม่เป็นสุข
สองพ่อลูกตระกูลเลี่ยว คนหนึ่งเป็นผู้พิพากษาใหญ่ อีกคนเป็นนักนิติจิตวิทยา เรื่องแบบเมื่อวันก่อนที่มีคนตามมาหาถึงบ้านคงมีไม่น้อย เสี่ยวเชี่ยนไม่อยากให้แม่ตัวเองต้องใช้ชีวิตแบบนั้น คนแก่ดีๆมีถมเถไป ทำไมจะต้องมาเลือกคนที่มีแต่เรื่องยุ่งยากด้วย นับประสาอะไรกับพ่อเลี่ยวที่ซื้อหนึ่งแถมหนึ่ง แถมพี่ชายหัวโบราณที่มีงานอดิเรกท่องคำสอนของผู้นำมาให้เธอ…
พอนึกได้ถึงตรงนี้เสี่ยวเชี่ยนก็ตัดสินใจจะไม่ยืนดูอยู่เฉยๆแล้ว พอเห็นเฉินจื่อหลงน้องชายไร้อนาคตยืนคุยกับเลี่ยวฟู่กุ้ยอย่างสนุกสนานเสี่ยวเชี่ยนก็เปิดหน้าต่างแล้วตะโกนลงไปข้างล่าง
“ต้าหลง กลับบ้าน”
เฉินจื่อหลงกลัวเสี่ยวเชี่ยนมาก พอได้ยินเสียงเสี่ยวเชี่ยนก็เสียวสันหลังวาบ เงยหน้าขึ้นไปมอง เห็นแสงที่สะท้อนบนแว่นของพี่สาว เขานึกเรื่องที่เมื่อวันก่อนพี่สาวกระซิบบอกออกทันที
ไอ๊หยา ลืมที่พี่บอกไปเลย ห้ามอยู่ใกล้พี่หยุนฉาง
“นายดูสนิทกับพี่สาวดีนะ” เลี่ยวฟู่กุ้ยเงยหน้ายิ้มให้เสี่ยวเชี่ยน แต่ถูกเสี่ยวเชี่ยนปิดหน้าต่างใส่ ไม่ให้โอกาสเขาได้ทักทายเลยด้วยซ้ำ
“เอ่อ ก็ดีฮะ…” ขอโทษนะพี่หยุนฉาง ใครใช้ให้เขาเป็นพี่สาวผมล่ะ
“พี่นาย…มีแฟนหรือเปล่า?” เลี่ยวฟู่กุ้ยถาม
“ไม่มีแฟนฮะ”
เลี่ยวฟู่กุ้ยดีใจ แต่กลับได้ยินเฉินจื่อหลงพูดต่อ
“แต่มีคู่หมั้น”
เลี่ยวฟู่กุ้ยรู้สึกเหมือนหัวใจจะสลาย
“พี่ฟู่กุ้ย พี่ถามทำไมฮะ”
“เปล่าหรอก ก็แค่ถามดู—เมื่อกี้นายเรียกพี่ว่าอะไรนะ?”
หัวใจชายหนุ่มของเลี่ยวฟู่กุ้ยเมื่อครู่เพิ่งจะมีประกายแห่งความหวัง ไม่เพียงแต่จะถูกทำให้สลาย ดูเหมือนจะยังได้ยินอะไรชวนโมโหด้วย?
“ฟู่กุ้ยไงฮะ พี่ฟู่กุ้ย ปกติพี่ทำงานไหมฮะ พี่ฟู่กุ้ย ที่ทำงานพี่อยู่ไม่ห่างจากที่นี่หรือเปล่า? พี่ฟู่กุ้ย ทำไมตอนเที่ยงพี่ไม่กินข้าวที่โรงอาหารล่ะฮะ? พี่ฟู่กุ้ย ทรงผมพี่เท่ห์จัง…”
เฉินจื่อหลงพูดมาแต่ละประโยค ก็เห็นเลี่ยวฟู่กุ้ยหน้าบึ้งขึ้นเรื่อยๆ
ในใจของเด็กน้อยต้าหลงก็อยากจะบ้าเหมือนกัน ใช่ว่าเขาอยากจะหาเรื่อง แต่เป็นเพราะพี่สาวสั่งไว้ ถ้าเห็นพี่หยุนฉางกล้าเข้ามาตีสนิทล่ะก็ให้เรียกฟู่กุ้ยติดกันห้าครั้ง
เลี่ยวฟู่กุ้ยที่น่าสงสาร ยังไม่ทันจะหายช็อคเรื่องที่สาวงามมีเจ้าของแล้ว ยังถูกเสี่ยวเชี่ยนสั่งให้ต้าหลงเล่นแผน ‘สังหารฟู่กุ้ยห้าครั้งติด’ เล่นเอานิ่งไม่ขยับเขยื้อน
ชีวิตคนเราทำไมช่างโหดร้ายแบบนี้
หลังจากที่เสี่ยวเชี่ยนเล่นงานเลี่ยวฟู่กุ้ยแบบอ้อมๆแล้วในใจก็สดชื่นขึ้นเยอะ
แบบนี้ตาเลี่ยวฟู่กุ้ยคนใจแคบนั่น คงจะต้องไปบ่นกับพ่อว่าทางที่ดีไปหาป้าคนอื่นดีกว่า เขาจะได้ไม่ถูกล้อชื่อนี้ทุกวัน
เฉินจื่อหลงถูกเจี่ยซิ่วฟางบอกให้เข้าบ้านไปก่อน หัวข้อสนทนาระหว่างเจี่ยซิ่วฟางกับพ่อเลี่ยวเริ่มตั่งแต่ควบคุมลูกๆยากไปจนถึงหมูน้ำแดงทำอย่างไรให้อร่อย ดูเหมือนทั้งสองคนจะพูดคุยภาษาเดียวกัน
สามารถคุยกับแม่วัยทองของเขารู้เรื่องได้ขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่าพ่อเลี่ยวนิสัยใช้ได้เลยทีเดียว
ถ้าพ่อเลี่ยวทำอาชีพทีปลอดภัยกว่านี้หน่อย ไม่แน่เสี่ยวเชี่ยนก็คงจะยอมเออออไปกับคู่นี้ด้วย
“พี่ ทำไมต้องให้ผมเรียกพี่หยุนฉางแบบนั้นด้วย ผมเห็นเขายิ้มแบบหน้าเสียไปเลย” ต้าหลงพอเข้าบ้านมาก็ประท้วงใหญ่
“แกจะเข้าใจอะไร นี่เป็นแผนการรบ”
“พี่คงไม่คิดว่าพอเราเรียกฉายาเขาแล้ว เขาจะไม่ให้พ่อมายุ่งกับแม่หรอกนะ?” แม้แต่เฉินจื่อหลงยังสังเกตเห็นว่าพ่อเลี่ยวกับแม่เขาดูแปลกๆ
ปกติแม่เขาเป็นคนพูดมาก พอเห็นเพื่อนบ้านก็ต้องชวนคุย แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน เฉินจื่อหลงยังสังเกตเห็นแม่อ่านข่าว เพื่อที่ว่าเวลาเจอพ่อเลี่ยวจะได้ชวนคุยเรื่องข่าวสารทันเหตุการณ์
จริงๆแล้วยังมีสิ่งที่เฉินจื่อหลงไม่รู้นั่นก็คือ พ่อเลี่ยวยังได้ซื้อตำราอาหารมาอ่านด้วย แบบนี้ไม่เรียกว่าต่างฝ่ายต่างมีใจหรอกหรือ
“คนใจเท่ารูเข็มแบบเขามีเหรอจะทนเรื่องแบบนี้ได้? เวลาแกเจอเขาก็เรียกแบบนั้นไปติดกันห้าครั้ง ถ้าเขากล้าโมโหไม่ให้นายเรียกก็ไปฟ้องแม่เลย บอกว่าเขารังแก เข้าใจไหม?”
“…พี่ ผมว่าวิธีพี่มันดูไร้เดียงสา”
เสี่ยวเชี่ยนเขกหัวน้องชาย “แกก็เห็นแต่ฉันไร้เดียงสา ทำไมไม่เห็นตอนเขารังแกฉันบ้างล่ะ?”
“เขากล้ารังแกพี่เหรอ? เดี๋ยวผมจะไปลุย” เฉินจื่อหลงถกแขนเสื้อขึ้นแล้วจะเดินออก แต่ถูกเสี่ยวเชี่ยนลากกลับมา
“แกอย่าไปหาเรื่อง ฉันหมายความถึง…ในฝัน”
เสี่ยวเชี่ยนยอมรับว่าการที่เธอเอาความแค้นเมื่อชาติที่แล้วมาลงกับชาตินี้ดูจะทำตัวเด็กไปหน่อย แต่ใครใช้ให้พ่อเขามาชอบแม่เธอล่ะ ชอบน่ะยังไม่เท่าไร แต่ใครใช้ให้อาชีพของพ่อเลี่ยวต้องเสี่ยงอันตรายแบบนั้นด้วย?
เรื่องที่ผู้พิพากษาใหญ่ถูกนักโทษล้างแค้นนั้นมีไม่เยอะ แต่หลังจากผ่านเรื่องเมื่อวันก่อนมาเสี่ยวเชี่ยนก็ไม่สบายใจเท่าไร กลัวว่าชีวิตแม่เธอจะต้องมาซวยไปด้วย
“เรื่องในฝันแต่พี่เอามาแก้แค้นในชีวิตจริง นิสัยนี้พี่เขยทนได้ไงเนี่ย?”
“แกจะเข้าใจอะไร อย่างเขาเรียกทนที่ไหน? เขาเรียกดื่มด่ำ อย่ามาทำเปลี่ยนเรื่อง แกเจอเขาก็ต้องเรียกฟู่กุ้ยเข้าใจไหม?”
“รู้แล้ว แต่ถ้าผมเรียกแล้วเขาไม่แคร์ล่ะ?”
“เหอๆ…คนใจแคบแบบเขาถ้าไม่แคร์ งั้นอีกหน่อยถ้าแม่เราแต่งกับพ่อเขาจริงๆฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”
ภาพความทรงจำของเลี่ยวฟู่กุ้ยยังติดตาเธออยู่ที่เมื่อชาติก่อนเขาชี้หน้าเถียงเธอ วาจาต่างๆที่เอาแต่ว่าเธอ สำหรับเสี่ยวเชี่ยนแล้วนั่นคือผู้ชายที่ใจแคบที่สุดในโลก แต่เธอกลับไม่รู้ว่าทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมแล้ว จุดเริ่มต้นต่างกัน ผลก็อาจไม่เหมือนกัน
ในที่สุดเจี่ยซิ่วฟางก็คุยเสร็จเข้าบ้านมา เสี่ยวเชี่ยนกับเฉินจื่อหลงส่งสายตากันแล้วเงียบ
“ลูกใจดำ บอกให้ไปด้วยกันก็ไม่ไป ฉันหิ้วของมาเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว” เจี่ยซิ่วฟางบ่นสองทีแล้วเดินเข้าไปทำอาหาร เสี่ยวเชี่ยน หึ ออกมา พอเห็นแม่เข้าครัวไปแล้วเธอจึงแอบเข้าไปในห้องนอนแม่ เอากล่องยัดใส่หมอนแล้วออกไปช่วยเด็ดผัก
ครอบครัวกินข้าวกลางวันกันพร้อมหน้า ช่วงนี้เจี่ยซิ่วฟางกลายเป็นคนติดนอนกลางวัน พอเอนลงไปก็เจ็บตรงคอ เปิดหมอนดูก็เห็นกล่อง จึงหยิบออกมาเปิดดู
“หา”