บทที่ 98 ตามคนมาไล่ผี
นางรู้ว่าเวลาแบบนี้ตัวเองต้องเอาเงินออกมาทำการไล่ผี อย่างไรเสียนางก็รักตัวกลัวตาย
แต่จะให้นางออกเงินเองนั้น นางไม่เต็มใจอย่างยิ่ง
นางจึงอยากบีบให้จางต้าหูรับภาระตรงนี้ไป อย่างไรเสียจางต้าหูก็เป็นพ่อของจางซิ่วเอ๋อ ถึงตอนนั้นให้จางต้าหูไปขอเงิน จางซิ่วเอ๋อก็ต้องให้บ้างถูกไหม?
พอคิดได้แบบนี้ แม่เฒ่าจางก็โวยวาย!
สภาพแม่เฒ่าจางเหมือนคนบ้า ไม่นั่งนิ่ง ๆ แต่กระโดดขึ้นกระโดดลงอยู่ในห้อง พลางส่งเสียงเอะอะ “ข้านี่รันทดจริง ๆ ลูกชายข้าไม่สนว่าข้าจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร…”
จางต้าหูกลัวว่าแม่เฒ่าจางจะเป็นอะไรไปจริง ๆ เขาที่กตัญญูจนถึงขั้นโง่เขลาอยู่แล้วจะไม่ตกลงได้อย่างไร?
จางต้าหูจึงรีบบอก “ท่านแม่ ท่านเอาเงินมาให้ข้าก่อน ข้าจะไปตามคนมาไล่ผีให้ท่าน ส่วนเงินนั่นถือว่าข้ายืมท่านแม่ เดี๋ยวซิ่วเอ๋อกลับมาแล้วข้าจะไปขอจากนาง!”
สีหน้าแม่เฒ่าจางจึงดีขึ้นบ้าง นางควักออกจากกระเป๋า 10 เหรียญ
“ท่านแม่ ตามคนในเวลาดึกแบบนี้ 10 เหรียญคงไม่พอ” จางต้าหูกล่าวอย่างกลัวว่าจะตามคนมาไม่ได้
แม่เฒ่าจางยอมเสียเงินเพิ่มที่ไหนกัน? แต่ตอนนี้นางกลัวมากจริง ๆ นางรู้สึกเหมือนมีบางอย่างรอบ ๆ คอยจ้องมองนางอยู่ตลอด พอหลับตาก็จะนึกถึงเสื้อเปื้อนเลือดและต้นไม้คอเบี้ยว
พอนึกไปถึงข่าวลือต่าง ๆ เกี่ยวกับบ้านผีสิง แม่เฒ่าจางก็ตัวสั่นขึ้นมา
สุดท้ายแม่เฒ่าจางก็ต้องยอม คิดไปว่าอย่างไรเสียจางต้าหูก็ต้องหาทางไปเอาเงินมาจากจางซิ่วเอ๋อจนได้ จึงกัดฟันควักออกมา 20 เหรียญ
จางต้าหูรับเหรียญมาเก็บในอกเสื้อ แล้วเดินออกไปอย่างรีบเร่ง
พอจางต้าหูออกไป แม่เฒ่าจางพลันรู้สึกว่าพลังหยางในบ้านน้อยลงยิ่งกว่าเดิม
ตอนนี้สือโถวหลับไปแล้ว คนในห้องนี้ที่เหลือต่างผิดปกติกันไปหมดไม่มากก็น้อย
จางอวี่หมินตัวสั่นอยู่ที่มุมห้อง แม่เถาหน้าตาล่องลอยไม่รู้ว่ามองอะไร ส่วนจางต้าเหอก็หน้าซีดเผือด ท่าทางยังนึกกลัวอยู่
นางกลัวอยู่แล้วเป็นทุนเดิม พอเห็นสภาพคนในห้องนี้ก็ยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่ อย่าให้พูดเลยว่าทรมานแค่ไหน
แต่ยังดีที่จางต้าหูเป็นคนทำอะไรด้วยความตั้งใจ ทางไปหมู่บ้านข้างเคียงไกลขนาดนั้นจางต้าหูต้องใช้เวลาเดินไปครึ่งชั่วยาม ตอนกลับอีกครึ่งชั่วยาม แต่นี่ไม่ถึงหนึ่งชั่วยามดีจางต้าหูก็กลับมา
เมื่อกลับมาถึงบ้าน จางต้าหูก็เดินมาอย่างรวดเร็วสุดขีด เรียกได้ว่าพาหูครึ่งเซียนวิ่งก็ไม่ผิด
เห็นได้ว่าตอนไปจางต้าหูลงแรงแค่ไหน เร็วขนาดไหน!
หูครึ่งเซียนมีผมหงอกขาว ร่างกายดูแข็งแรง เพียงแต่ผอมแห้งไปนิด เขาถือธงผ้าที่เขียนว่าทำนายดวงไล่ผี นอกจากนั้นยังสะพายย่ามผ้าตุง ๆ ที่ไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างใน ด้านหลังแบกกระบี่ไม้ท้อ
ดูท่าทางเป็นมืออาชีพไม่น้อย
หลังจากที่หูครึ่งเซียนมาถึงบ้านตระกูลจาง เขาก็ลูบเคราแพะแล้วใช้ตาข้างเดียวของตนกวาดมองไปทั่วลานบ้านตระกูลจาง
เพียงแค่มองที่ลานโดยที่ยังไม่เข้าไปในตัวบ้าน สีหน้าหูครึ่งเซียนก็ปรากฏแววหนักใจขึ้น เขาหยิบเข็มทิศฮวงจุ้ยออกมา ปักธงผ้าไว้บนรั้ว และเดินไปรอบ ๆ
เมื่อมองเข็มบนเข็มทิศฮวงจุ้ยที่ส่ายไปมา ต่อให้จางต้าหูไม่รู้เรื่องในด้านนี้ เขาก็มีสีหน้าหนักใจตาม
หลังเวลาผ่านไปเนิ่นนาน จางต้าหูจึงเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้ “ครึ่งเซียน บ้านเราเป็นอะไรไปขอรับ?”
หูครึ่งเซียนครุ่นคิด ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงกลัดกลุ้ม “เกรงว่าจะไม่ดี!”
จางต้าหูถามด้วยสีหน้ากังวล “อะไรไม่ดีหรือขอรับ?”
หูครึ่งเซียนหน้าตากลัดกลุ้ม “บ้านเจ้าไม่สงบ มีวิญญาณร้ายพัวพันกับคนในครอบครัวเจ้า! และเป็นวิญญาณร้ายที่เฮี้ยนด้วย!”
จางต้าหูได้ยินแบบนี้แล้วนึกถึงสภาพของพวกแม่เฒ่าจาง ก็บังเกิดความกลัวจับจิต
“ครึ่งเซียน ท่านจะแก้อย่างไรดีขอรับ?” จางต้าหูถามเสียงเครียด
หูครึ่งเซียนกวาดตามองจางต้าหู มองจนอีกฝ่ายขนลุก แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรที่เป็นประโยชน์ กลับผลักประตูก้าวเข้าไปในบ้าน
คนตระกูลจางในตอนนี้อยู่ในห้องหลักหมด มีเพียงสือโถวที่หลับอยู่ในห้องตัวเอง
หลังจากที่หูครึ่งเซียนเข้ามาแล้ว ตาข้างที่เหลือของเขาก็จ้องแม่เฒ่าจางเขม็ง และเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกตะลึง “ตายแล้ว! เรื่องใหญ่แล้วทีนี้!”
แม่เฒ่าจางเองก็ตกใจสุดขีด ตอนเห็นหูครึ่งเซียน นางรู้สึกเหมือนได้ที่พึ่งพิง กำลังจะเอ่ยปากถามว่าตัวเองควรทำอย่างไรดี ขณะนั้นเองหูครึ่งเซียนก็หยิบยันต์เหลืองออกมาหนึ่งแผ่นแปะไปที่ศีรษะของแม่เฒ่าจาง
ไม่รอให้แม่เฒ่าจางได้มีปฏิกิริยา หูครึ่งเซียนหยิบกระดิ่งออกมาและเต้นไล่ผีในบ้าน!
ผ่านไปพักหนึ่ง หูครึ่งเซียนโบกมือหยิบยันต์บนหัวแม่เฒ่าจางออก และแทงด้วยกระบี่ไม้ ก่อนที่ยันต์แผ่นนั้นจะติดไฟลุกไหม้เอง!
คนตระกูลจางเห็นภาพนี้แล้วตาโตอ้าปากค้างกันหมด ตอนนี้พวกเขารู้สึกยอมรับความสามารถจากใจ และคิดว่าหูครึ่งเซียนมีความสามารถจริง ๆ!
ที่พวกแม่เฒ่าจางเสียขวัญเกิดจากสภาพจิตใจ พอตอนนี้มีหูครึ่งเซียนมาทำนู่นทำนี่ก็รู้สึกว่าตัวเองหายแล้ว
หูครึ่งเซียนหยิบขี้ธูปออกมาห่อหนึ่ง ผสมในน้ำให้ทุกคนดื่ม
จากนั้นหูครึ่งเซียนจึงลูบเคราแพะตัวเองพลางเอ่ย “เอาล่ะ พวกเจ้าลองสัมผัสดูซิ ว่ารอบ ๆ ไม่มีพลังหยินเย็น ๆ อะไรแล้วใช่ไหม?”
ทุกคนเพิ่งดื่มน้ำร้อน พลังหยินเย็น ๆ ในตัวก็ต้องหายไปสิ!
หูครึ่งเซียนกล่าวอีก “ผีร้ายบนตัวพวกเจ้าข้าไล่ไปแล้ว ไม่เป็นอะไรแล้ว”
หูครึ่งเซียนเหมือนเอายาสงบจิตให้ทุกคนกิน สีหน้าแม่เฒ่าจางจึงค่อย ๆ ดีขึ้น ไม่รู้ทำไม พอนางได้ดื่มน้ำที่หูครึ่งเซียนให้ก็รู้สึกสดชื่นขึ้นไม่น้อย
นางมองหูครึ่งเซียนอย่างซาบซึ้งบุญคุณ “ครึ่งเซียน! ท่านนี่เทพจริง ๆ! ถ้าครั้งนี้ไม่ได้ท่านพวกเราก็ไม่รู้จะทำอย่างไรจริง ๆ เจ้าค่ะ!”
หูครึ่งเซียนมีสีหน้าเย็นเยียบลง “เฮอะ พวกเจ้าอย่าเพิ่งดีใจเร็วไปนัก ตอนนี้พวกเจ้าไม่เป็นอะไรไม่ได้หมายความว่าหลังจากนี้จะไม่เป็นอะไร!”
อุตส่าห์มีลูกค้าทั้งที หูครึ่งเซียนจะไม่อยากเก็บเงินเพิ่มได้อย่างไร? จะยอมปล่อยคนตระกูลจางไปง่าย ๆ งั้นหรือ
เป็นอย่างที่ว่ากันว่าเชิญเทพมาง่ายแต่ส่งเทพกลับยากเย็น คนตระกูลจางต่างกลัวว่าจะโดนผีตาม บวกกับเห็นความสามารถของหูครึ่งเซียนไป ทำให้ตอนนี้ไม่ว่าหูครึ่งเซียนจะพูดอะไรพวกเขาก็เชื่อสนิทใจ
เวลานี้แม่เฒ่าจางกลับมาพูดได้ปกติแล้ว นางสัมผัสมากับตัวเอง รู้สึกว่าหูครึ่งเซียนไม่ใช่พวกหลอกลวงแต่เป็นคนมีความสามารถจริง
แม่เฒ่าจางตัวสั่นนิดหน่อย และถามอย่างระวัง “ครึ่งเซียน เมื่อกี้ท่านว่าอะไรนะ? ผีร้ายบนตัวพวกเราถูกกำจัดไปแล้วไม่ใช่หรือ? ทำไมหลังจากนี้จะเกิดเรื่องอีกล่ะ?”
“ที่ข้ากำจัดไปก็แค่พวกสมุนผีที่เป็นลูกน้องวิญญาณเฮี้ยนเท่านั้น! ครั้งนี้พวกเจ้าทำผิดครั้งใหญ่ พวกเจ้าไปที่ที่ไม่ควรไปมาหรือเปล่า? ทำไมถึงไปเจอกับวิญญาณเฮี้ยนขนาดนี้ได้!” หูครึ่งเซียนถามเสียงเข้ม
………………………………………………