บทที่ 45 ขอโทษฉัน แกไม่คู่ควร(1)
จริงๆ เดิมทีจินเพ่ยอวิ๋นไม่จำเป็นต้องเคารพเฉินโม่ แต่ว่า จินเพ่ยอวิ๋นเป็นคนฉลาด เธอเข้าใจตอนนี้แสดงความเคารพหน่อย อนาคต ก็จะได้รับความประทับใจจากเฉินโม่
การลงทุนนี้ ไม่ต้องเสียแม้แต่สตางค์เดียว กลับว่าได้รับผลประโยชน์ที่มหาศาล
เฉินโม่ก็สามารถเข้าใจความคิดของจินเพ่ยอวิ๋น แต่ว่า เขาได้รับผลประโยชน์สำหรับสิ่งนี้มาก ได้ยอมรับมิตรภาพของจินเพ่ยอวิ๋นแล้ว
“คุณมาไม่เช้าและไม่สายด้วย กำลังดี “เฉินโม่มองไปยังจินเพ่ยอวิ๋น พูดอย่างนิ่ง มีความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำพูด
จินเพ่ยอวิ๋นใบหน้าแดงก่ำ เธอฟังความหมายที่ตำหนิในคำพูดของเฉินโม่ออกไปโดยปริยาย เข้าใจว่านี่กำลังโทษที่เธอไม่ลงมือออกมาจัดการปัญหาให้เร็วกว่านี้หน่อย
“อาการป่วยของย่าคุณ น่าจะดีแล้วสินะ!”เฉินโม่ถามต่อ ในเมื่อถาม แต่กลับใช้น้ำเสียงที่ยืนยัน ชัดเจนมาก เขามั่นใจในยันต์ของตัวเองมาก
“ขอบคุณคุณเฉิน คุณย่าไม่เป็นอะไรมากแล้ว”จินเพ่ยอวิ๋นโค้งตัวพร้อมพูดกล่าว
“งั้นก็ดี”เฉินโม่พยักหน้า ไม่พูดอะไรอีก
“คุณเฉิน ปู่ของฉันอยากจะขอบคุณคุณซึ่งๆหน้า ไม่รู้ว่าคุณจะเห็นแก่หน้าหน่อยได้ไหม กลับบ้านกับฉัน?”จินเพ่ยอวิ๋นพูดถามอย่างเคารพ
จริงๆแล้ว เธอเปลี่ยนความตั้งใจเดิมของจินโจงรุ่นแล้ว ตามที่จินโจงรุ่นกำชับเธอ เมื่อพบไทม์ไลน์ของเฉินโม่ เขาต้องเยี่ยมเยียนถึงบ้านด้วยตัวเอง
แต่ว่า จินเพ่ยอวิ๋นยังคงมีความคิดของตัวเอง เธอไม่อยากให้ตระกูลจินประจบประแจงจนไม่รู้สึกละอาบ เมื่ออยู่ต่อหน้าเฉินโม่มากเกินไป
ได้ฟังคำพูดของจินเพ่ยอวิ๋น ในใจของเหอหงปินก็ตกตะลึงใจอีก คุณปู่ของจินเพ่ยอวิ๋น เป็นผู้นำตระกูลจิน จอมพลจินไม่ใช่เหรอ ?
Smart address bar. th.readeraz.com แดนนิรมิตเทพ บทที่ 45 ขอโทษฉัน แกไม่คู่ควร(1) – th.readeraz
ชายหนุ่มคนนี้ได้รับการเชื้อเชิญจากจอมพลจินได้ เกรงว่าท่านนายกเทศมนตรีอู่โจวก็ไม่มีเกียรติที่เป็นพิเศษนี้ นักเรียนม.6คนนี้ มาจากไหนกันแน่?
เฉินโม่กลับว่าโบกไม้โบกมือ พูดอย่างนิ่งๆ : “ไม่จำเป็นแล้ว คุณได้จ่ายค่าตอบแทนแล้ว เราต่างก็ได้ในสิ่งที่ต้องการ คำขอโทษ ก็ช่างมันเถอะ ช่วงนี้ฉันค่อนข้างยุ่งพอดี ปลีกตัวไปไม่ได้ในช่วงเวลาสั้นๆนี้”
เหอหงปินมองเฉินโม่ ราวกับว่าหัวใจถูกโจมตีอย่างหนักอีกครั้ง : “เขา เขาปฏิเสธแล้ว !”
การเชื้อเชิญของจอมพลจิน เป็นเกียรติที่พิเศษมากที่คนใหญ่คนโตในอู่โจวต่างก็ปรารถนาเป็นอย่างยิ่ง แต่ว่า จู่ๆเขาปฏิเสธแล้ว?
จู่ๆเหอหงปินก็รู้สึกว่า ตัวเองไม่ได้เป็นกบในกะลา เป็นกบก้นบ่อด้วยซ้ำ ไม่ มดก้นบ่อ!
จินเพ่ยอวิ๋นก็ตกตะลึงเล็กน้อย ในฐานะที่เป็นสมาชิกในตระกูลจิน เธอรู้ว่าการเชื้อเชิญของปู่ตัวเอง ความหมายที่แสดงให้เห็นทั้งหมดมีความสำคัญแค่ไหน แต่จู่ๆเฉินโม่ปฏิเสธแล้ว แถมยังไม่ลังเลแม้แต่น้อย
จินเพ่ยอวิ๋นโมโหเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าเฉินโม่ค่อนข้างอายุน้อยเกินไป ไม่รู้เรื่องการปฏิบัติตัวไปหน่อย ไม่เข้าใจว่าตระกูลจินสามคำนี้แสดงถึงพละกำลังและตำแหน่งเลยด้วยซ้ำ!
แต่ว่า จินเพ่ยอวิ๋นไม่ได้ลืมสิ่งที่ปู่ของเธอกำชับ โค้งคำนับอย่างมีมารยาทอีกครั้ง พูดอย่างเคารพว่า : “ในเมื่อคุณเฉินไม่สะดวก งั้นฉันจะกลับไปบอกคุณปู่ เปลี่ยนเป็นวันอื่น ให้คุณปู่เขามาเยี่ยมเยือนถึงที่ !”
ครั้งนี้ เหอหงปินลืมร้องไห้ไปเลย เพียงแค่มองเฉินโม่อย่างตกตะลึง เหมือนหุ่นเชิดที่ไม่มีความรู้สึก เขา ไม่รู้ว่าจะแสดงความรู้สึกช็อกในใจของตัวเองอย่างไรดี!
จางหู่ก็ยิ่งตกใจจนตัวสั่นเลย มองไปยังเฉินโม่อย่างกับเห็นผียังไงอย่างนั้น จินเพ่ยอวิ๋นก็เป็นคนใหญ่คนโตที่เขาทำได้เพียงเงยหน้ามองไปทั้งชีวิต งั้นปู่ของเธอล่ะ?
จางหู่รู้ถึงว่าความยากจนได้จำกัดจินตนาการของเขาแล้ว และสิ่งที่ทำให้เขาไม่สามารถจินตนาการได้คือ คนใหญ่คนโตที่มีคนใหญ่คนโตกว่าอยู่เบื้องหลังเช่นนี้ จู่ๆจะมาเยี่ยมเยียนเฉินโม่ด้วยตัวเอง มาเยี่ยมเยียนเด็กม.6ตรงหน้าคนนี้!
จางหู่ถึงขั้นกับรู้สึกว่า วันนี้ออกจากบ้านของตัวเองมาผิดวิธีหรือเปล่า?เจอเรื่องซวยแล้ว?
บทที่ 44 เหอหงปินร้องไห้แล้ว(2)
บทที่ 46 ขอโทษฉัน แกไม่คู่ควร(2)