บทที่ 55
อีวอนและเอลซ่ารู้สึกขาอ่อน พวกเธอตกตะลึง!
‘เขาสามารถระบุได้จริง ๆ ว่ามันคือวัตถุโบราณ?’
ท่าทางตื่นเต้นของคิงส์ตันบนใบหน้านั้นทำให้ความสงสัยของพวกเธอหายไป
“เฮ้ หลังจากคุยกันมาตั้งนาน สรุปคุณต้องการจะซื้อมันไหมเนี่ย?”
ชายหัวล้านนั้นเริ่มหมดความอดทน
แดร์ริลลอบยิ้มจาง ๆ
‘ชายคนนี้ต้องเป็นคนธรรมดาแน่ เขานำสมบัติล้ำค่ามาในตำหนักไข่มุก แต่เขากลับเรียกเงินแค่ครึ่งล้านเหรียญ!’
เมื่อคิดไปถึงโคลนที่ติดอยู่ตรงก้นของแจกันดินเผา แดร์ริลก็มั่นใจแล้วว่ามันต้องถูกขุดขึ้นมาจากที่ใดสักที่ ‘ชายหัวล้านคนนี้ดูลึกลับ เขาไปขุดแจกันนี่มาจากไหนกัน?’ แดร์ริลขมวดคิ้วขณะที่เขากำลังคิด
“แน่นอน! ผมจะซื้อมัน!”
คิงส์ตันพยักหน้าซ้ำไปมาเขากลัวว่าชายหัวล้านจะเปลี่ยนใจ
จากนั้น คิงส์ตันก็หันไปตะโกนบอกปีเตอร์ วิลเลียมส์ “เร็วเข้า จ่ายเงินให้คุณผู้ชายคนนี้”
หลังจากนั้น เขาก็หยิบแจกันดินเผามาอย่างระมัดระวัง และบอกให้อีวอนนำกล่องมาใส่มันเก็บไว้
เจ้าของร้านวัตถุโบราณคนอื่นหน้าเขียวคล้ำด้วยความริษยา
พวกเขามองไปที่แดร์ริลด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป
‘เจ้าหนุ่มนี่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่!’
ปีเตอร์จ่ายเงินให้ชายหัวล้าน เขานำมือถือออกมาตรวจเงินที่ถูกโอนเข้ามาในบัญชีของเขา ก่อนจะออกจากร้านไปด้วยความยินดี
คิงส์ตันมองที่แดร์ริลแล้วกล่าว “แดร์ริล ฉันไม่คิดมาก่อนว่าเธอจะมีความรู้เชิงลึกในเรื่องวัตถุโบราณ อีวอนเจอคนที่ถูกต้องแล้วจริง ๆ! แม้ว่าเธอจะยังหนุ่ม เธอก็ประสบความสำเร็จอย่างมาก!”
แดร์ริลยิ้มอย่างสุภาพเมื่อสุภาพบุรุษชราชื่นชมเขา
“เธอช่วยฉันให้ได้รับสมบัติอันหายากนี้ ฉันจะเลี้ยงมื้อเย็นเธอคืนนี้ เราไปดื่มกันสักเล็กน้อยสองคนเป็นอย่างไรล่ะ?” คิงส์ตันมองแดร์ริลด้วยความกระตือรือร้นและกล่าวเชิญชวน
แจกันของซูหยานผู้ขจร
คิงส์ตันนั้นแทบไม่เชื่อว่าสมบัติล้ำค่านี้จะตกอยู่ในมือเขา
คิงส์ตันขนลุก เขายิ่งกว่าตื่นเต้นไปแล้ว
นอกจากความดีใจ เขายังสนใจในตัวแดร์ริลมาก
เขารู้เพียงว่า แดร์ริลนั้นเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูลลินดัน
เขาไม่เคยคิดว่าแดร์ริลนั้นจะมาแสดงทักษะอันน่าเหลือเชื่อในตำหนักไข่มุก
‘ฉันต้องคุยกับชายหนุ่มคนนี้เพื่อจะได้รู้จักเขามากขึ้น!’
อย่างไรก็ตาม แดร์ริลนั้นดูจะไม่สนใจคำเชิญชวนของคิงส์ตันเท่าไหร่
แดร์ริลนึกถึงชายหัวล้าน
“ดื่มเหรอครับ? คงต้องไว้วันหลัง ผมมีบางอย่างต้องไปทำ คงต้องขอตัวก่อนครับ” เขาจำได้ว่าชายหัวล้านคนนั้นเดินไปที่สุดถนน แดร์ริลรีบกล่าวก่อนจะพุ่งออกนอกตำหนักไข่มุกไป
คิงส์ตันและอีวอนมองหน้ากัน พวกเขาไม่รู้ว่าทำไมแดร์ริลต้องรีบจากไปขนาดนั้น
เมื่อแดร์ริลออกมาข้างนอก เขาก็เห็นว่าชายหัวล้านยังไปได้ไปไกลนัก เขาจึงตามชายคนนั้นไป แต่ยังรักษาระยะห่างไว้
ชายหัวล้านประสบความสำเร็จในการขายแจกัน เขาดีใจมาก เขามองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวังมาก เหมือนว่าเขากลัวว่าจะมีใครหมายหัวเขา
มันคือการกระทำของคนที่มีความผิด
แดร์ริลไม่กล้าเข้าไปใกล้เขามากเกิน เขากลัวว่าชายหัวล้านจะรู้สึกถึงตัวเขาเข้า
หลังจากพวกเขาผ่านทางเลี้ยวมา ชายหัวล้านก็ขึ้นรถตู้ไป รถยนต์หันหัวกลับแล้วขับมุ่งไปทางทิศเหนือของเมือง แดร์ริลคิ้วขมวด เขารีบกลับไปที่รถ Audi R8 ของเขา
รถสปอร์ตนั้นมีสมรรถนะที่ดี มันใช้เวลาไม่นานในการไล่ตามรถตู้จนทัน
แดร์ริลยังรักษาระยะห่างระหว่างรถทั้งสองไว้ ชายคนนั้นจึงไม่รู้สึกตัว
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง แดร์ริลมาถึงหมู่บ้านเป่ยซานแห่งหนึ่ง ตามหลังรถตู้ด้วยรถของเขา
เป่ยซานคือพื้นที่เนินเขาที่ไม่ได้รับการพัฒนาในเมืองตงไห่ มันเป็นสุสานขนาดใหญ่ด้วยเช่นกัน คนจนมากมายล้วนถูกฝังที่นี่เพราะครอบครัวของพวกเขาไม่มีเงินมากพอจะซื้อหลุมฝังศพ
อาทิตย์กำลังลาลับ และท้องฟ้าก็กำลังอับแสง
รถตู้จอดบนเนินเตี้ย ๆ จากนั้น คนขับและชายหัวล้านก็ลงมาจากรถและเดินไปตามถนนในภูเขา
แดร์ริลไม่ต้องการเสียเวลาอีก เขาออกมาจากรถแล้วตามสองคนนั้นไป
ลมบนภูเขาพัดอย่างต่อเนื่อง ป้ายหลุมศพกระจัดกระจายปะปนกับหญ้าสูงทั้งสองฝั่งของทางเดินบนภูเขา มันทำให้แดร์ริลขนลุกชูชัน
‘สองคนนี้คงไม่ได้ขุดสมบัติของคนตายในสุสานรกร้างนี่หรอก ใช่ไหม?’
‘นี่พวกเขาขุดแจกันของซูหยานผู้ขจรมาจากภูเขาลูกนี้เหรอ?’
ความคิดมากมายไหลผ่านหัวของเขาก่อนที่เขาจะได้ยินเสี่ยงการเคลื่อนไหวด้านหน้าเขา แดร์ริลรีบหาที่หลบข้างต้นไม้ แล้วดูสถานการณ์อย่างเงียบเชียบทันที เขาถึงกับตะลึงเมื่อเห็นมัน เขาคนเห็นนับสิบ และเครื่องไม้เคืองมือมากมายในมือทั้งจอบทั้งค้อน พวกเขากําลังขุดหลุมศพ พวกเขามีเหงื่อไหลท่วมเพราะทํางานกันกลางแดดที่แผดเผา มีชายหนวดเพิ่มคนหนึ่ง เขาดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่ม เพราะเขาตะโกนสั่งคนที่เหลือทั้งหมด ชายหนวดเพิ่มถามชายหัวล้านเมือเขากลับมา “เฮ้ จอห์นนี แกกลับมาแล้ว! เป็นอย่างไรบ้าง?” “เจ้าหัวล้านนั้นชื่อจอห์นนี “นี่เขาได้ฉายามาจาก ดเวย์น จอห์นสัน-นักแสดงหนุ่มหัวล้านสุดเท่คนนั้นรึเปล่า? แดร์ริล ผู้ซึ่งหลบอยู่หลังต้นไม้ เกือบหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง เขาคิดว่าชื่อนั้นมันตลกเกินไป ชวยหัวล้านโบกมือถือไปมาด้วยความตื่นเต้น “ผมทํามันเอง ผมขายมันในราคาครึ่งล้านเหรียญได้” “เรีย! แจกันนั้นมันราคาสูงขนาดนั้นเชียว?” ชายหนวดเพิ่มตกใจ ก่อนที่เขาจะขนลุก คนอื่น ๆ เองก็ตื่นเต้นที่ได้ยินเช่นกัน “ใช่ พี่ชาย ดูเหมือนว่าพวกเราจะมาถูกที่แล้ว” “ใช่ เรากําลังจะมีโชคในโต” ชายหนวดเพิ่มตะโกนออกมาเมื่อเห็นว่าทุกคนหยุดงานที่ทําเนื่องจากดีใจเกินเหตุ “พวกแกหยุดทําไม? ถ้าแจกันนั้นมีราคาขนาดนั้น แปลว่ามันต้องมีของดีที่นีอีกมาก! กลับไปทํางาน! ขุดพวกมันขึ้นมาให้หมด” ทุกคนขุดต่ออย่างเอาเป็นเอาตาย แดร์ริลถึงกับกังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้น