บทที่ 47 เยี่ยมเยียนตระกูลจิน(1)
แก๊งอันธพาลกลุ่มใหญ่ คุกเข่าขอโทษพ่อแม่ของเจี่ยงหยาว ฉากนี้ ค่อนข้างน่าตื่นตาตื่นใจ
ตำรวจอายุน้อย2-3คนที่อยู่ข้างหลังผบ.หมู่เหอ มองหน้ากัน แสดงสีหน้าออกมาเหมือนกับเจอผี จางหู่และอันธพาลแก๊งนี้ พวกเขารู้ดีว่า บางครั้งแม้แต่ตำรวจอย่างพวกเขาก็ไม่ไว้หน้า วันนี้คุกเข่าขอโทษอย่างเชื่อฟัง เป็นเรื่องที่คิดไม่ถึงเลยจริงๆ
เมื่อเห็นจางหู่และคนอื่นๆเชื่อฟังมากๆ ใบหน้าเล็กๆของเจี่ยงหยาวตื่นเต้น หันหน้ากลับไปมองพ่อแม่และพูดว่า: “คุณพ่อคุณแม่ พวกท่านคิดว่าโอเคหรือยัง?”
พ่อแม่เจี่ยงหยาวรีบพยักหน้า จากคำพูดของจางหู่ ต่อไปร้านอาหารของครอบครัวพวกเขาก็ไม่มีเรื่องให้ต้องกังวลแล้ว ทำไมพวกเขาจะไม่พอใจล่ะ
เจี่ยงหยาวหันหลัง มองจางหู่และพูดว่า: “โอเค พ่อแม่ฉันให้อภัยพวกคุณแล้ว พวกคุณจ่ายค่าสิ่งของที่พวกคุณทุบจนพังจากนั้นก็ไปได้เลย”
จางหู่มองเฉินโม่อย่างเงียบๆ เห็นเฉินโม่มองมาที่เขา เขาตกใจกลัวจนตัวสั่น รีบหยิบธนบัตรจากอ้อมแขนออกมาสองสามปึก ยื่นมือส่งให้เจี่ยงหยาว: “น้องสาว ในนี้มีห้าหมื่นหยวน มากพอที่จะซื้อโต๊ะเก้าอี้ตัวใหม่”
“ห้าหมื่น เยอะเกินไปหน่อย!” เจี่ยงหยาวอุทาน 50,000 หยวน พอที่จะซื้อเก้าอี้ 20 ตัวแล้ว
เฉินโม่กลับไม่ได้รู้สึกว่ามากมาย ถ้าวันนี้เขาไม่อยู่ ทั้งบ้านเจี่ยงหยาว จะต้องหลีกหนีจากชะตากรรมร้ายๆไม่ได้แน่ 50,000 หยวนก็ถูกมากๆแล้วสำหรับจางหู่
“หยาวหยาว ในเมื่อเขากลับตัวกลับใจอย่างจริงใจ เธอก็รับไปเถอะ”
“ใช่ๆ ท่านก็รับไว้หน่อยเถอะ ถ้าท่านไม่รับ ฉันคงไม่อาจวางใจได้เลย!” นี่เป็นครั้งแรกที่จางหู่ให้เงิน และยังให้ด้วยความเต็มใจเช่นนี้ กลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่รับ
เหลือบมองเฉินโม่ เจี่ยงหยาวพยักหน้า รับเงิน 50,000 นั่นมา
จางหู่รู้สึกประหม่า และในที่สุดก็เก็บอารมณ์ไว้
Smart address bar. th.readeraz.com แดนนิรมิตเทพ บทที่ 47 เยี่ยมเยียนตระกูลจิน(1) – th.readeraz
จางหู่หันหน้ามามองเฉินโม่อย่างระมัดระวัง: “งั้น คุณเฉิน เราไปได้หรือยัง?”
เฉินโม่ชี้ไปที่เจี่ยงหยาว: “ถามเธอดูสิ!”
จางหู่รีบมองไปที่เจี่ยงหยาว เผยรอยยิ้มที่อ่อนน้อมถ่อมตนที่สุด: “น้องสาว พวกเราไปได้หรือยัง?”
เจี่ยงหยาวมองเฉินโม่ และพยักหน้า: “ได้ละ”
“ขอบคุณครับ ขอบคุณ!” จางหู่ได้รับการอภัย พาพวกลูกน้องกลุ่มนั้น จากไปอย่างคอตก วิ่งเร็วยิ่งกว่ากระต่ายเสียอีก
แต่ว่า ก่อนที่จะไปนั้น จางหู่มองโจวหาวอย่างโหดเหี้ยม ซ่อนเร้นความแค้นอยู่ในใจ: “ให้ตายสิ ต้องโทษเด็กคนนี้ ถ้าไม่เป็นเพราะเขาโทรศัพท์หาฉัน วันนี้จะเจอเรื่องร้ายๆที่คาดไม่ถึงเช่นนี้ได้อย่างไรกันล่ะ แล้วยังเสียค่าคุ้มครองอีกห้าหมื่นหยวนที่เพิ่งได้รับมาเมื่อกี้ด้วย กลับไป จะต้องให้คนฆ่าสัตว์โจวชดใช้เป็นสองเท่า!”
โจวหาวที่เดิมทีงงเป็นไก่ตาแตกกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า มองเห็นสายตาที่ดุร้ายของจางหู่ ทันใดนั้นก็นั่งลงบนพื้น เขาเข้าใจ จางหู่จดจำบัญชีวันนี้ใส่หัวของเขาแล้ว จางหู่จะต้องไปคิดบัญชีกับโจวต้าฝูพ่อของเขาอย่างแน่นอน เมื่อพ่อของเขารู้ว่าหายนะที่เกิดขึ้นวันนี้เขานั่นแหละเป็นคนทำ จะต้องถลกเนื้อเขาแน่
จางหู่พาคนจากไป ร้านอาหารก็ว่างเปล่าในทันใด เฉินโม่ยิ้มให้เจี่ยงหยาว: “หยาวหยาว ฉันยังมีธุระนิดหน่อย ขอตัวก่อน ถ้าต่อไปเจอปัญหาอะไร อย่าลืมโทรหาฉันล่ะ”
เจี่ยงหยาวพยักหน้าอย่างซาบซึ้งใจ มองตาของเฉินโม่ เต็มไปด้วยความเลื่อมใส เธอรู้ดี ทั้งหมดในวันนี้ ล้วนแล้วเป็นสิ่งที่เฉินโม่โปรดประทานให้ ถ้าไม่มีเฉินโม่ ผู้ที่คุกเข่าขอโทษ ชดเชยค่าเสียหาย ก็คือครอบครัวของพวกเธอ
เฉินโม่เหลือบไปที่จ้าวกางและหยางซงรวมถึงเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆที่มีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน ยิ้มและพูดว่า: “พวกนายก็เที่ยวๆกันก่อน ฉันขอตัวก่อน”
จ้าวกงและคนอื่นๆพยักหน้าด้วยความกลัว มองเฉินโม่จากไปพร้อมกับจินเพ่ยอวิ๋น
เจี่ยงหยาวตามเฉินโม่ ไปส่งเฉินโม่จนถึงหน้าประตู มองเฉินโม่ขึ้นรถ Audi A8 สีดำที่จินเพ่ยอวิ๋นเรียกมา ทันใดนั้นก็น้ำตาคลอเบ้า ตะโกนใส่เฉินโม่ว่า: “พี่เฉินโม่ ขอบคุณพี่ด้วย!”
บทที่ 46 ขอโทษฉัน แกไม่คู่ควร(2)
บทที่ 48 เยี่ยมเยียนตระกูลจิน(2)