บทที่ 48 เยี่ยมเยียนตระกูลจิน(2)
เฉินโม่ยิ้มเบๆ โบกมือ: “สาวน้อย เกรงใจฉันทำไมกัน!”
มีบางคำที่เฉินโม่ไม่ได้พูดออกมา ชาติก่อนที่เจี่ยงหยาวทุ่มเทให้เขา เมื่อเทียบกับสิ่งที่เขาทำให้เจี่ยงหยาวในตอนนี้ สุดยอดกว่าเป็นพันเท่า
ชาติก่อน เขาเฉินโม่ติดค้างเจี่ยงหยาว ชาตินี้ เขาเฉินโม่จะต้องตอบแทนเป็นสองเท่า
รอจนกระทั่งเฉินโม่และจินเพ่ยอวิ๋นจากไป ตำรวจหนุ่มสองสามคนจึงจะเดินไป พยุงผบ.หมู่เหอที่นั่งทรุดตัวลงบนพื้น
“ผบ.หมู่เหอ พวกเขาไปกันแล้ว!”
เหอหงปินเหมือนตื่นมาจากฝัน ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว วิ่งออกไปจากประตูอย่างบ้าคลั่ง ตะโกนออกอย่างไม่ห่วงภาพพจน์: “ไปแล้วเหรอ? พวกเขาไปได้ยังไงกัน? พวกเขาไปกันแล้ว ฉันจะทำยังไงล่ะ!”
นึกถึงคำเตือนของสารวัตรหลิวที่เคยบอกเขาไว้ว่า: ถ้าไม่สามารถทำให้คนของตระกูลจินพอใจได้ เขาเหอหงปินก็ไม่ต้องกลับไปแล้ว!
ผบ.หมู่เหอจู่ ๆก็ตะโกนเสียงดังว่า: “เร็ว ขึ้นรถ ตามพวกเขาไป ฉันจะไปขอโทษพวกเขา อ้อนวอนพวกเขาให้อภัย! ไม่อย่างนั้นฉันก็จบเห่แล้ว”
ตำรวจหนุ่มหลายคนมองหน้ากัน สัมผัสถึงความครึกครื้นของคนที่มองอยู่รอบๆ มองด้วยสายตาที่เยาะเย้ยพวกเขา สีหน้าแดงก่ำด้วยความละอาย
“ผบ.หมู่เหอ พวกเขาไปไกลแล้ว”
“ตามไปสิ รีบตามไปเลย เจ้าโง่!” เหอหงปินด่ายกใหญ่
“ครับๆ ฉันจะตามไปเดี๋ยวนี้เลย!”
ตำรวจหลายคนก็รีบขึ้นรถตำรวจทันที เสียงเครื่องยนต์สะเทือน ไล่ตามเฉินโม่ไป
ส่วนเหอหงปิน เฉินโม่ไม่ใช่ไม่อยากสนใจ แต่มันเกี่ยวข้องกับทางรัฐบาล เขาไม่ค่อยสะดวกที่จะเข้าไปยุ่ง สุดท้ายแล้วเขาก็รู้ว่า ตำรวจส่วนมากค่อนข้างมีความเป็นธรรม เพียงแค่ถูกแกะดำอย่างเหอหงปิน ทำลายภาพลักษณ์ของตำรวจทั้งหมด
ดังนั้น ในส่วนของเหอหงปินคนที่ชอบใช้อำนาจเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว เฉินโม่ทำได้เพียงแค่เลือกที่จะละเลย เชื่อว่าผ่านจากเรื่องวันนี้ไป เขาจะได้รับการลงโทษที่เขาสมควรจะได้รับ
ส่วนโจวหาว เฉินโม่เมินเฉยดั่งเป็นอากาศ คนแบบนี้ ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะให้เฉินโม่ให้ความสนใจเลยด้วยซ้ำ
หลังจากที่เฉินโม่เดินไป จู่ ๆ พวกนักเรียนก็รู้สึกว่างานเลี้ยงเริ่มน่าเบื่อ บอกลาเจี่ยงหยาวทีละคนๆ แล้วก็จากไป
ครอบครัวเจี่ยงหยาวก็ทำได้เพียงเหนี่ยวรั้งเอาไว้ สุดท้ายแล้วฉากในร้านอาหารในตอนนี้ ก็ไม่เหมาะที่จะจัดปาร์ตี้ต่อแล้ว
เฉินโม่ตามจินเพ่ยอวิ๋น มาถึงวิลล่าหลังหนึ่งในเขตชานเมืองอู่โจว นี่คือที่อยู่ของคุณท่านจินโจงรุ่นในอู่โจว
ระหว่างทาง จินเพ่ยอวิ๋นได้โทรศัพท์หาจินโจงรุ่น ในตอนนี้ เฉินโม่เพิ่งลงมาจากรถ เขาก็เห็นชายรูปงามท่านหนึ่ง หุ่นกำยำ ชายสวมชุดคลุมสีดำ เดินเข้ามาพร้อมใบหน้ายิ้มแย้ม
“ผมจินโจงรุ่น ยินดีต้อนรับเฉินไต้ซือ ยินดีต้อนรับในการมาถึง!”
“เฉินไต้ซือเหรอ?” เฉินโม่อึ้งเล็กน้อย เข้าใจอะไรบางอย่างในทันที และก็ไม่ได้สนใจ สำหรับจินโจงรุ่นแล้ว การเรียกเช่นนี้หมายถึงว่าเขาให้ความเคารพต่อเฉินโม่ แต่สำหรับเฉินโม่แล้ว เป็นเพียงแค่ชื่อทั่วไปเท่านั้น
เฉินโม่พยักหน้า พูดเบาๆว่า: “คุณท่านจินไม่ต้องมากพิธีขนาดนั้นหรอก”
พูดจบ ก็เข้าไปในวิลล่า
จินโจงรุ่นดูตกตะลึง ในนี้ราวกับเป็นบ้านของเขา? เฉินโม่จะถือสิทธิ์แสดงบทบาทเจ้าของแทนเสียเองงั้นเหรอ?
จินเพ่ยอวิ๋นที่ลงจากรถก็รู้สึกอึ้งเล็กน้อยเช่นกัน ทันใดนั้นก็เกิดความโมโห: “คุณปู่ นี่มันหยาบคายเกินไปแล้วนะ!”
จินโจงรุ่นโบกมือเพื่อหยุดจินเพ่ยอวิ๋นไม่ให้พูดต่อ ยิ้มเบาๆและพูดว่า: “ไม่เป็นไร มารยาทมีไว้สำหรับคนธรรมดา คุณเฉิน กลับว่าไม่ใช่คนธรรมดา”
จินโจงรุ่นไม่ใช่คนหัวโบราณ แม้จะรู้สึกว่าเฉินโม่ค่อนข้างหยิ่งยโส แต่เขาเข้าใจ คนมีพรสวรรค์ถึงจะหยิ่งยโสได้ เขารู้สึกว่าความสามารถของเฉินโม่ ก็ย่อมมีความโอหังอยู่แล้ว!
ที่จริงพวกเขาต่างก็เข้าใจเฉินโม่ผิด เฉินโม่ขี้เกียจจะพูดจาไร้สาระ ไม่อยากเสียเวลา ไม่เกี่ยวอะไรกับมารยาท
อยู่มาหกร้อยปี โลกบำเพ็ญเซียนที่เอะอะก็จะฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ผู้บำเพ็ญแดนดั่งเทพที่เดินออกมาจากการสังหารศพนับหมื่นนับพัน ทำไมจะต้องไปสนใจพิธีรีตองทำเพื่อเอาหน้าของทางโลกมนุษย์ด้วยล่ะ?
บทที่ 47 เยี่ยมเยียนตระกูลจิน(1)
บทที่ 49 เรื่องที่สอง(1)