“ทำธุรกิจอย่างอิสระ กำหนดราคาตามใจไงคะ…”
พอเห็นอาจารย์โมโห เสี่ยวเชี่ยนก็รีบแก้ไขสถานการณ์
“หนูก็แค่พูดไปงั้นแหละค่ะ หนูจะกล้าเก็บเงินอาจารย์ได้ไงคะ? แต่ถ้าหนูรักษาหายอาจารย์ก็ต้องมีอะไรมาแลกด้วยนะคะ”
“……” เด็กไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง
“ทุกเช้าอาจารย์ต้องตื่นมาวิ่งรอบสนามกับหนู อาจารย์ขี้เกียจเกินไปแล้วรู้ตัวไหมคะ? วันๆเอาแต่ใช้สมองไม่ออกกำลังกาย ต่อไปตอนเช้าตื่นมาวิ่ง ตอนเย็นกินข้าวเสร็จออกไปเดินเล่นรอบทะเลสาบของมหาวิทยาลัย สุขภาพของอาจารย์แย่มาก มาสลบในเวลาสำคัญ ใกล้จะเป็นหลินไต้ยวี่ แล้วนะคะ—เวอร์ชั่นคนชรา”
“ออก ไป”
เสี่ยวเชี่ยนยักไหล่แล้วเดินออกไป อีกทั้งยังใส่ใจปิดประตูให้สนิทด้วย
ศาสตราจารย์หลิวอยากฟังว่าเสี่ยวเชี่ยนคุยกับหูเหม่ยจิ้งยังไง แต่แค่กำแพงกั้น เรื่องบางเรื่องก็ได้ยินไม่ชัด
เธอมองเพดานสีขาวแล้วครุ่นคิดว่า หรือเธอจะแก่แล้วจริงๆ เวทีนี้ควรจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหนุ่มๆสาวๆ เสี่ยวเชี่ยนนับว่าชะตาต้องกันกับเธอ มิน่าเธอถึงได้รู้สึกเอ็นดูเด็กคนนี้ แต่สิ่งที่ไม่อาจปฏิเสธได้ก็คือ เด็กคนนี้อ่านสมุดบันทึกของเธอเข้าใจ อีกทั้งยังนำไปใช้เป็นด้วย จะต้องเป็นเด็กที่ฉลาดมาก ดูจากผลการเรียนและผลงานที่ผ่านมาแล้ว เด็กคนนี้มีพรสวรรค์จริงๆ
การกลับชาติมาเกิดเรื่องที่เหนือธรรมชาติแบบนี้ไม่มีคนเชื่อ ศาสตราจารย์หลิวเชื่อในสิ่งที่ตาเห็นเท่านั้น
เสี่ยวเชี่ยนที่เธอเห็นนั้นเป็นเด็กมีพรสวรรค์ แต่กลับไม่รู้เลยว่ากว่าจะมี ‘พรสวรรค์’ เมื่อชาติที่แล้วเสี่ยวเชี่ยนต้องแลกมาด้วยความพยายามเหน็ดเหนื่อยข้ามวันข้ามคืน ถูกลงโทษให้คัดข้อมูลไม่รู้ตั้งกี่รอบ ถูกศาสตราจารย์หลิวทั้งว่าทั้งสอนมาตั้งเท่าไร โมโหมากๆบางครั้งยังถูกเขกหัวด้วย
พอมานึกๆดูถึงวันเวลาเหล่านั้น เสี่ยวเชี่ยนก็ยังรู้สึกกดดันไม่น้อย
แต่ความพยายามทั้งหมดไม่สูญเปล่า หลังกลับชาติมาเกิดได้ใช้หมด
ตอนที่เสี่ยวเชี่ยนผลักประตูเข้าไปในห้องหูเหม่ยจิ้งก็ยังอดไม่ได้ที่จะแบ่งสมาธิคิดเรื่องที่ว่า ชาตินี้อาจารย์คงไม่ทรมานเธอแบบเมื่อชาติก่อนแล้วมั้ง ผลงานของเธอน่าจะสร้างความประทับใจได้บ้าง
ต่อไปอาจารย์จะต้องให้เธอคัดลอกตำราน้อยลงแน่นอน—นี่เป็นแค่จินตนาการอันสวยหรูของประธานเชี่ยน
ความจริงอันโหดร้ายก็คือ หลังจากที่ศาสตราจารย์หลิวรู้ว่าเสี่ยวเชี่ยนอ่านสมุดบันทึกของตัวเองแล้วถึงได้เลือกเข้าเรียนสาขานี้ จึงได้มองว่าเสี่ยวเชี่ยนเป็นลูกศิษย์ของตัวเองอย่างเป็นทางการ เพื่อที่จะไม่ให้เมล็ดพันธุ์ดีๆต้องมาพังด้วยน้ำมือเธอ ศาสตราจารย์หลิวจึงเปิดโหมดขุมนรก แต่นี่ก็เป็นเรื่องในภายหลัง
เสี่ยวเชี่ยนที่ตอนนี้เต็มไปด้วยการวาดฝันอนาคตอันสดใสเปิดประตูเข้าห้องผู้ป่วยไป เสียงร้องไห้ข้างในได้หยุดลง
หูเหม่ยจิ้งหันหน้ามา แล้วก็เห็นสาวน้อยหน้าคุ้นๆที่มีไฝคนงามเดินเข้ามา เธอหยุดร้องแล้วมองเสี่ยวเชี่ยนด้วยความหวาดกลัว ร่างกายขยับเข้าหากำแพงอีกครั้ง
“รู้สึกคุ้นๆหน้าฉันใช่ไหม?”
“เธอเป็นใคร?”
“ฉันชื่อเฉินเสี่ยวเชี่ยน เหม่ยจิ้งเธอยังจำฉันได้ไหม?”
“ฉันจำไม่ได้ ปล่อยฉันนะ พวกเธอไม่มีสิทธิ์ขังฉันไว้ ทำแบบนี้เท่ากับจำกัดอิสระของฉัน รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”
หูเหม่ยจิ้งพูดด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูก เสียงก็แหบแห้ง
นิสัยเปลี่ยนไปจริงๆ ความอ่อนโยนที่เคยมีไม่หลงเหลืออยู่เลย บุคลิกเดิมของหูเหม่ยจิ้งดูเป็นคนอารมณ์ร้อน สายตาเอาเรื่อง แตกต่างกันมาก
“ปล่อยคุณ แล้วจะทำอะไรเหรอ?”
“ปล่อยฉัน ฉันจะไป—” หูเหม่ยจิ้งนึกถึงภาพที่น่ากลัวแล้วกรีดร้องออกมา
เธอนึกถึงภาพน่ากลัวตอนที่เห็นศพโลนวูล์ฟ เสี่ยวเชี่ยนปล่อยให้เธอกรีดร้องไป พอสงบลงแล้วถึงได้พูดต่อ
“คุณไม่สบายใจอะไรบอกฉันได้นะ อยากร้องอยากกรี๊ดได้หมด พอคุณสงบสติได้แล้วฉันจะพาคุณออกไปข้างนอกก็ได้”
“ฉันจะไปดูโลนวูล์ฟ ฉันจะไปหาเขา…เขายังไม่ตายใช่ไหม คนนั้นไม่ใช่เขา”
“น่าเสียดายที่เขาตายแล้วค่ะ”
ความจริงเป็นสิ่งโหดร้าย แต่เสี่ยวเชี่ยนก็เลือกจะบอกความจริง
เบื้องหน้าหูเหม่ยจิ้งดำมืด เธอสลบไปอีกครั้ง
ฉู่เซวียนกับหัวหน้าใหญ่เข้ามา ฉู่เซวียนพอเห็นสภาพที่น่าสงสารของภรรยาตัวเองก็รีบถามเสี่ยวเชี่ยนด้วยความร้อนใจ
“ทำไมคุณทำเขาสลบไปอีกล่ะ?”
“ตอนนี้ฉันมีคำถามเครียดอยากจะถามคุณ คุณอยากจะปกป้องภรรยาคุณหรือปกป้องลูก”
“คุณหมายความว่ายังไง?”
“ฉันมีแผนการรักษาสองแผน หนึ่งคือแผนรักษาแบบประคับประคองให้อาการเธอคงที่ไปเรื่อยๆ ถ้าคุณอยากเก็บลูกไว้ก็คงต้องเอาแบบนี้ แต่แผนนี้เสี่ยงมาก ในระหว่างที่เธอตั้งครรภ์หากเธอนึกขึ้นมาได้อีก อาจรุนแรงยิ่งกว่าครั้งนี้ ถึงตอนนั้นใครก็เอาไม่อยู่ เป็นไปได้ว่าอาจสูญเสียทั้งแม่และลูก ต่อให้ตั้งท้องไปจนถึงคลอดลูกออกมาได้ แต่วันหนึ่งอาการเธอก็อาจกำเริบอีก ผลก็เหมือนกัน ถึงตอนนั้นก็คงรั้งเธอไว้ไม่ได้แล้วแน่นอน”
ฉู่เซวียนรู้สึกช็อค เขาถอยหลังไปหนึ่งก้าว
“ฉันยังมีอีกหนึ่งแผนการรักษา วิธีนี้ถึงแม้อาจทำให้อารมณ์เธอขึ้นๆลงๆอย่างรุนแรง เด็กอาจจะไม่รอด แต่มีความเป็นไปได้สูงที่เธอจะได้กลับมาใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ถ้าโชคดีเด็กก็ยังอยู่ คุณจะเลือกแบบไหน?”
“ผมเลือกภรรยา” ฉู่เซวียนตอบอย่างไม่ลังเล
เสี่ยวเชี่ยนพยักหน้า เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากดปุ่มปากกาอัดเสียง
“ทำไมล่ะคะ? คุณเป็นลูกคนเดียวอยากมีลูกมานานแล้วไม่ใช่เหรอคะ”
“จิ้งจิ้งมีแค่คนเดียว ผมอยากได้จิ้งจิ้ง ต่อให้ชาตินี้ไม่มีลูก แต่แค่เขายังอยู่เป็นพอ”
“คุณรักที่ตัวตนของเธอ หรือรักที่นิสัยเธอที่เป็นคนอ่อนโยนคะ? ถ้าวันหนึ่งนิสัยเธอเปลี่ยนไปไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนหวานคนเดิม คุณยังจะชอบเธอ รับในตัวตนของเธอได้หรือเปล่า?”
“มันต่างกันด้วยเหรอ? เธอก็ยังคงเป็นจิ้งจิ้ง จะเปลี่ยนไปแบบไหนก็ยังเป็นจิ้งจิ้ง ตอนที่ผมเป็นโรคอารมณ์แปรปรวนเธอยังไม่ทิ้งผมไปเลย ตอนนี้เธอป่วยผมยิ่งไม่มีทางทิ้งเธอ หมอเฉิน คุณจะคิดค่ารักษาเท่าไรก็ได้ ถ้าไม่พอผมจะขายบ้าน ช่วยรักษาเธอให้หายด้วย ต่อให้…วันหนึ่งเธอจะจำผมไม่ได้ก็ไม่เป็นไร”
“หืม?”
“อันที่จริงผมรู้ว่า…ในใจของเธอมีผู้ชายที่ลืมไม่ได้ บางครั้งเวลาเธอฝันจะเรียกชื่อคนๆนั้นออกมา ผมรู้ว่าเขาชื่อหลิวส่วง แต่ไม่รู้ว่าเป็นคนๆเดียวกับโลนวูล์ฟที่จิ้งจิ้งพูดถึงหรือเปล่า …แต่นั่นไม่สำคัญ เธอยังคงเป็นจิ้งจิ้ง ผมต้องการจิ้งจิ้ง”
เขารู้? เสี่ยวเชี่ยนนึกไม่ถึง เกรงว่าเรื่องนี้ศาสตราจารย์หลิวก็คงไม่รู้เหมือนกัน
ศาสตราจารย์หลิวกับเสี่ยวเชี่ยนต่างคิดว่าฉู่เซวียนเป็นคนใจแคบ เป็นผู้ชายที่หัวโบราณ ไม่อย่างนั้นคงไม่เป็นโรคอารมณ์แปรปรวน
ด้วยเหตุนี้ก่อนหน้านี้จึงไม่มีใครบอกเขาถึงเรื่องในอดีตของหูเหม่ยจิ้ง เขาจะได้ไม่คิดมาก
แต่ไม่นึกเลยว่าฉู่เซวียนจะรู้
“เธอจะเคยชอบใครมาก่อนไม่สำคัญ ตอนนี้เธอเป็นภรรยาของผม ผมอยากให้คุณช่วยรักษาเธอ อย่าให้เธอต้องทำร้ายตัวเองแบบนี้ ลูกมีหรือไม่มีก็ช่าง ต่อให้เธอลืมผมไปแล้ว…ก็ไม่เป็นไร”
“ถ้าเธอลืมคุณไปแล้วจริงๆคุณจะทำไงคะ?”
ไม่มีใครสังเกตเห็นว่า ตอนที่เสี่ยวเชี่ยนถามคำถามนี้ หูเหม่ยจิ้งที่นอนอยู่บนเตียง ตาที่ปิดอยู่นั้นได้กระตุกเล็กน้อย
“ลืมแล้วก็ทำให้เธอนึกออก ถ้ายังนึกไม่ออกผมก็จะทำดีกับเธอไปเรื่อยๆ ให้เธอยอมรับผมใหม่อีกครั้ง”
คำตอบนี้ทำให้ประธานเชี่ยนที่อ่านใจคนมามากถึงกับเงียบไปนาน
“ได้ค่ะ ฉันทราบแล้ว พวกคุณออกไปก่อน หัวหน้าใหญ่ไปแก้มัดให้อาจารย์เถอะค่ะ มัดไว้นานๆไม่ดีต่อสุขภาพ อาจารย์ยังมีเรื่องให้หัวหน้าใหญ่ไปจัดการนะคะ”
“เขาข่วน…” หัวหน้าใหญ่พูดด้วยอาการน้อยใจ